Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Byłem bardzo zdziwiony, gdy dowiedziałem się że Pan Sapkowski napisał książkę o nowych przygodach Geralta. Nie sądziłem że to nastąpi, gdyż pamiętam że autor wielokrotnie powtarzał że nic nowego o wiedźminie nie napisze.

Książka "Sezon burz" wywołała u mnie mieszane uczucia. Czyta się ją szybko i miło spędza przy niej czas. Akcja jest wartka i zachęca czytelnika. Więc w czym problem? Czytając ją miałem wrażenie jakoby była to twórczość na podstawie gry. Geralt używa znaków i łyka eliksiry na niespotykana dotąd skalę. Cała konstrukcja książki przypomina mi grę RPG (bardziej fabularną niż komputerową). Toteż jak to w grze RPG mamy zadanie główne (odzyskać skradzione miecze) oraz kilka zadań pobocznych ("demon" na zamku magów, przygoda na rzece, przewrót pałacowy itp.). Przypominało mi to trochę zbiór opowiadań zlepiony na siłę wątkiem uprowadzonych mieczy.

Historia z "Sezonu burz" nie jest do końca związana z sagą wiedźmińską, nie dzieje się ani przed, ani po, ani w trakcie historii w sadze opisanej. Jednakowoż wspomnienia Geralta (ucieczka od Yennefer) interludia oraz motyw końcowy (córka Foltesta zamieniona w strzygę) mogą trochę namieszać czytelnikowi w głowie. Ja czytając tą książkę podświadomie starałem się dopasować jej czas do odpowiedniego momentu sagi.

Dwa zdania gwoli podsumowania. Książka niby fajna, niby miło poczytać o Geralcie, ale jakieś to nijakie. Bardziej przypomina fan-fiction na podstawie gry niż oficjalną książkę.

Byłem bardzo zdziwiony, gdy dowiedziałem się że Pan Sapkowski napisał książkę o nowych przygodach Geralta. Nie sądziłem że to nastąpi, gdyż pamiętam że autor wielokrotnie powtarzał że nic nowego o wiedźminie nie napisze.

Książka "Sezon burz" wywołała u mnie mieszane uczucia. Czyta się ją szybko i miło spędza przy niej czas. Akcja jest wartka i zachęca czytelnika. Więc w...

Bardzo żałuję że to już ostatnia część. Zżyłem się z Antonem i patrolami. Świat wykreowany przez Siergieja Łukjanienko wciąga, urzeka pomysłowością, niekiedy bawi oraz zmusza do myślenia. Intrygi Hesera i Zawulona przypominają mi wyścig zbrojeń podczas zimnej wojny.

W Ostatnim Patrolu poznajemy także jedna z największych tajemnic Innych - co takiego znajduje się na siódmej, ostatniej warstwie zmroku. Odpowiedz zaskakuje, zwłaszcza że jest tak prosta...

Bardzo żałuję że to już ostatnia część. Zżyłem się z Antonem i patrolami. Świat wykreowany przez Siergieja Łukjanienko wciąga, urzeka pomysłowością, niekiedy bawi oraz zmusza do myślenia. Intrygi Hesera i Zawulona przypominają mi wyścig zbrojeń podczas zimnej wojny.

W Ostatnim Patrolu poznajemy także jedna z największych tajemnic Innych - co takiego znajduje się na...

"Znajdziesz tu najlepsze elementy takich książek jak Metro 2033, czy Igrzyska Śmierci".
Powyższe zdanie traktuje jako żart. Byłem ciekaw co by wniknęło z połączenie dwóch tak różnych serii jak Metro i Igrzyska. I otrzymałem gniota w którym nic nie trzyma się kupy od pierwszych stron. Sama fabuła jest nielogiczna i czytając miałem wrażenie ze zapoznaje się ze streszczeniem a nie z książką. Wyglądało to tak jakby autorce nie chciało się zagłębiać w opisy. Otrzymujemy przez to chaotyczną akcję prowadzoną w nieprzemyślany sposób.
Postać głównej bohaterki Karo zalatywała mi nieudaną kopią Katniss Everdeen z Igrzysk Śmierci. Jednak ta kopia autorce się nie udała i otrzymujemy głupią 15-latke która uważa się za wielkiego tropiciela.

Dawno żadna książka mnie tak nie zawiodła. Jeśli ktoś czytał Metro i podobała mu się organizacja życia pod ziemią to czytając Enklawę uśmieje się po pachy.

"Znajdziesz tu najlepsze elementy takich książek jak Metro 2033, czy Igrzyska Śmierci".
Powyższe zdanie traktuje jako żart. Byłem ciekaw co by wniknęło z połączenie dwóch tak różnych serii jak Metro i Igrzyska. I otrzymałem gniota w którym nic nie trzyma się kupy od pierwszych stron. Sama fabuła jest nielogiczna i czytając miałem wrażenie ze zapoznaje się ze streszczeniem a...