Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wypada zachwycać się Kafką. Słowo "zachwyt" w kontekście lektury jest po prostu niestosowne. W trakcie "spożywania" Procesu stykamy się z obskurnymi, brudnymi, skąpanymi w półmroku dogorywających lamp biurami, które swym działaniem obejmują ludzi żyjących na marginesie, u Kafki, emocjonalnym, moralnym. Alienacja, marginalizacja- oto co interesuje Kafkę, jego wszechobecne urzędy jedynie uwypuklają doznanie tego, że życie odbywa się na peryferiach bycia. Po przeczytaniu takiego opisu odrzuciłem książkę ze wstrętem, jednak po chwili wróciłem do lektury. Począłem się zastanawiać: mimo tego, że wywołuje we mnie obrzydzenie, nieustannie wracam do niego. Co ma w sobie ten praski uwodziciel?
Kafka to ktoś więcej niż pisarz. Ten zachłanny czeski Żyd wymaga od czytelnika poświęcenia samego siebie przy lekturze. Zagłębiwszy się w Proces dostrzegamy, niemal od razu, że jego wyjątkowość polega na usunięciu zeń emocji. Świat Kafki pozbawiony jest zwykłych namiętności: miłości, zazdrości, nienawiści. Autor Przemiany nie ufa publicznym manifestacjom uczuć, uczy nas czujności wobec nich. Józefa K. łączy szczególna zażyłość z instytucjami. Absurd tej relacji polega na tym, że doprowadzona do tego stadium staje się obezwładniająca. Pan K. nie jest w stanie wymknąć się jej, przytłacza go ona, a w konsekwencji doprowadza do jego śmierci. Wiele mówi się o tym, że bohater kafkowski próbując uwolnić się z ciasnych i dusznych pomieszczeń, jedynie potwierdza fakt uwięzienia. Na pierwszych kartach historii K. buntuje się wobec wyroku, jednak dalej widzimy jego stopniowe podporządkowywanie się woli Sądu. Zapewne każdy z nas zadawał sobie pytanie, dlaczego nie uciekał, dlaczego się poddał. Jego decyzja pozostania na miejscu odebrała mu resztki poczucia sensu. W momencie podjęcia owej znamiennej decyzji chodzi już nie tyle co o życie, lecz prze- życie. Józef K. nie widzi potrzeby w wprowadzaniu zmian w swojej wyjałowionej egzystencji. Rutyna doprowadza go do bierności, a ta do śmierci. Szukając pomocy z "zewnątrz" nie wie, że tylko on jest w stanie sobie pomóc. Nie podejmując walki ze złem tego świata, z samym sobą, osobiście wydaje na siebie wyrok. Sam proces jest już wyrokiem, zapowiedzią egzekucji. Józef K. jest przedstawicielem ludzkości, a zatem my wszyscy jesteśmy oskarżeni. Kryterium, które określa charakter winy, jest chęć wzięcia odpowiedzialności za zło tego świata.
Dzieła Kafki mają to do siebie, że za ich pomocą możemy zobrazować wszystko. Proces traktuję, jako przypomnienie o naszej pozornej wolności. Józef K. pokazuje czytelnikowi, że jest we władaniu pewnego porządku. Franz Kafka pozbawia nas nadziei, że istnieje coś "zewnętrznego", coś "wyższego" skąd przyjdzie lekcja naprawy świata, na tym polega "brzydota" jego twórczości. Kafka sprawia, że rzeczywistość staje się widzialna.

Nie wypada zachwycać się Kafką. Słowo "zachwyt" w kontekście lektury jest po prostu niestosowne. W trakcie "spożywania" Procesu stykamy się z obskurnymi, brudnymi, skąpanymi w półmroku dogorywających lamp biurami, które swym działaniem obejmują ludzi żyjących na marginesie, u Kafki, emocjonalnym, moralnym. Alienacja, marginalizacja- oto co interesuje Kafkę, jego...