Gdybym studiował filozofię pewnie mógłbym w pełni docenić kunszt i duchowość autora i tej książki. A i tak da się odczuć wielką mądrość autora. Tutaj bardzo ciekawy fragment:
http://lion-system.blogspot.com/2022/10/okruchy-filozoficzne-chwila.html

Gdybym studiował filozofię pewnie mógłbym w pełni docenić kunszt i duchowość autora i tej książki. A i tak da się odczuć wielką mądrość autora. Tutaj bardzo ciekawy fragment:
http://lion-system.blogspot.com/2022/10/okruchy-filozoficzne-chwila.html

Mój Boże, aż nazbyt to celne, aż nazbyt wstrząsające. Tak, czyta się w uniesieniu i przejść obojętnie absolutnie się nie da.

Mój Boże, aż nazbyt to celne, aż nazbyt wstrząsające. Tak, czyta się w uniesieniu i przejść obojętnie absolutnie się nie da.

Pierwsze czytanie na baczność, w stanie uniesienia ducha mocnym, bo czułam, jakbym stała przed samym Kierkegaardem, który z ogromnej ambony by w pustym pomieszczeniu właśnie do mnie to wszystko wygłaszał.

Pierwsze czytanie na baczność, w stanie uniesienia ducha mocnym, bo czułam, jakbym stała przed samym Kierkegaardem, który z ogromnej ambony by w pustym pomieszczeniu właśnie do mnie to wszystko wygłaszał.

Dwa w jednym, sama esencja kierkegaardowskiego podejścia do wiary w "Okruchach filozoficznych" i dziesięć dźgnięć, ataków na "świat chrześcijański" (instytucję kościoła) w postaci artykułów ("tekstów budujących"),które autor zamieszczał w duńskim piśmie.

Książka zdaje się być najlepiej uargumentowanym i niezwykle ostrym w tonie atakiem na instytucję kościóła. Być może nawet za ostrym i za celnym. Każdy kto ją przeczyta dozna ciężkiego nokautu, po którym straci przytomność. Potem oprzytomnieje i nie będzie pamiętał, co się w zasadzie wydarzyło. A tak naprawdę (atak na prawdę!) nie będzie chciał pamiętać, bo oto Kierkegaard poinformował go, że jest (czytelnik) malutką zakłamaną osóbką, hipokrytą i w ogóle powinien się wstydzić, że żyje i miałby autor rację. Będzie ją miał najprawdopodobniej na wieki.

Dzieła nie należy ograniczać do świata ludzi wierzących. Na myśli Duńczyka opiera się późniejszy egzystencjalizm, a chrześcijanina można zamiennie traktować z człowiekiem autentycznym (np. u Heideggera),czyli nie przeciętnym/nie pospolitym, a oryginalnym/jedynym takim.
Chciałbym widzieć minę księdza podczas czytania "Chwili". Diabelsko musiałby się pocić, tak jak gdyby już za życia smyrały go języki ognia piekielnego.

Dwa w jednym, sama esencja kierkegaardowskiego podejścia do wiary w "Okruchach filozoficznych" i dziesięć dźgnięć, ataków na "świat chrześcijański" (instytucję kościoła) w postaci artykułów ("tekstów budujących"),które autor zamieszczał w duńskim piśmie.

Książka zdaje się być najlepiej uargumentowanym i niezwykle ostrym w tonie atakiem na instytucję kościóła. Być może...