Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyraziste, głębokie, filozoficzne, poruszające. Subtelne, przenikliwe, inspirujące, oryginalne, piękne. Tyle pozytywnych epitetów ciśnie się na usta. Każdy z tych wierszy to absolutna perełka zachwycająca wspaniałym językiem, zabawą słowem, niesamowicie trafnymi spostrzeżeniami i metaforami, głębią przemyśleń. To poezja pełna ogromnej wrażliwości, zagubienia, szukania własnego ja, rozpalających uczuć, pragnienia wolności, obserwacji ludzi i przyrody, skupienia na detalu, chwytania rzeczywistości, rozmyślań nad życiem, miłością i śmiercią; pełna ironii, goryczy i zachwytu nad światem zarazem. Te wiersze chwytają za serce, ściskają za gardło i wywołują ogrom emocji za pomocą kilku wersów. Emily Dickinson, wcześniej właściwie w ogóle mi nieznana, z marszu stała się moją ulubioną poetką.
Również ogromny ukłon dla pana Barańczaka za świetne tłumaczenie.
Niesamowita pozycja, niezwykłe wiersze, wspaniała poetka. Zachwycające.

Wyraziste, głębokie, filozoficzne, poruszające. Subtelne, przenikliwe, inspirujące, oryginalne, piękne. Tyle pozytywnych epitetów ciśnie się na usta. Każdy z tych wierszy to absolutna perełka zachwycająca wspaniałym językiem, zabawą słowem, niesamowicie trafnymi spostrzeżeniami i metaforami, głębią przemyśleń. To poezja pełna ogromnej wrażliwości, zagubienia, szukania...

Wstrzymuję się od opinii z gwiazdkami, bo bardzo trudno mi ocenić tę książkę. Z jednej strony trochę wymęczyłam, lektura zajęła mi bardzo długo i momentami brnęłam. Z drugiej jednak, chyba wreszcie przekonałam się do Sienkiewicza, którego wcześniej, z powodu traumatycznego ,,W pustyni i w puszczy" i wyczerpującego ,,Potopu" oraz tego całego patosu i dłużyzn, nie darzyłam wielką sympatią. Nie moja bajka zupełnie. Tym razem jednak lektura okazała się pozytywnym zaskoczeniem. Dobra narracja, barwni bohaterowie (sympatyczna Basia, pogodny pan Michał, słynący z dowcipu pan Zagłoba, upiorny czarny charakter Azja), ciekawe wątki obyczajowe, ładne opisy przyrody, sceny akcji, momentami bardzo dramatyczne wątki - od pewnej chwili naprawdę się wciągnęłam. Poza tym, nie ma co ukrywać, to w końcu klasyk, jedna z ważniejszych polskich powieści. Mój szacunek do Sienkiewicza wzrósł i zdecydowanie bardziej go doceniłam. Jednak nie zmienia to faktu, że to wciąż zupełnie nie mój typ literatury. Szanuję, ale doświadczenia chyba nie powtórzę.
Mimo tego bardzo szanuję. I ,,Pana Wołodyjowskiego" będę wspominać miło.

Wstrzymuję się od opinii z gwiazdkami, bo bardzo trudno mi ocenić tę książkę. Z jednej strony trochę wymęczyłam, lektura zajęła mi bardzo długo i momentami brnęłam. Z drugiej jednak, chyba wreszcie przekonałam się do Sienkiewicza, którego wcześniej, z powodu traumatycznego ,,W pustyni i w puszczy" i wyczerpującego ,,Potopu" oraz tego całego patosu i dłużyzn, nie darzyłam...

Mroczna, upiorna, baśniowa. ,,Przez las" to pięć opowieści z dreszczykiem, każda o czym innym, każda w innym stylu. Morderstwa, duchy, opętania, wyrzuty sumienia, potwory.
I coś, co przyszło z lasu. Jak większość dziwnych rzeczy.
,,Dom sąsiada" jest najbardziej baśniowa i najmniej straszna, lekko niepokojąca, ale bardziej tajemnicza, niż przerażająca. Co oczywiście niczego jej nie ujmuje, bo jest naprawdę urzekająca, a napięcie, ten nieokreślony niepokój, wciąż wisiały w powietrzu. ,,Dłonie pani są zimne" przywołało skojarzenia z jakąś legendą, balladą, z jakby nawiedzonym dworkiem i dawną śmiercią - tu już zdecydowanie miałam ciarki. Najmniej przypadło mi do gustu ,,Jego twarz cała we krwi" - bardzo ciekawy wątek braci, niepokojąca historia z dreszczykiem, ale ta opowieść najmniej zapadła mi w pamięć. ,,Moja przyjaciółka Janna" podobała mi się z kolei bardzo - stylistyka przywodząca na myśl początek XIX wieku, wątek przyjaźni i duchów. Ta opowieść wydała mi się naprawdę upiorna i jak dla mnie jest jedną z najbardziej niepokojących z całego zbioru. No i wreszcie ostatnia historia, czyli ,,Gniazdo rodzinne". Zbuntowana nastolatka jedzie na wakacje do domu swojego brata i jego narzeczonej. Oczywiście jak łatwo podejrzewać, rozegra się tam coś mrocznego i to chyba najbardziej mrocznego ze wszystkich tych historii. ,,Gniazdo rodzinne" jest groteskowe, dziwaczne, upiorne, trochę psychodeliczne i naprawdę wzbudza dreszcz strachu. Nigdy nie byłam wielbicielką horrorów, wręcz przeciwnie, a jednak ta atmosfera mnie urzekła. Nie wiem, czy wszystkich te opowieści wystraszą, możliwe, że niektórych w ogóle nie ruszą, jednak u mnie naprawdę wywołały ciarki.
,,Przez las" to niezwykły komiks. Rysunki są przepiękne, kolory i kreska niesamowite - czasem spędzałam dużo czasu nad jedną stroną, wpatrując się z zachwytem w grafiki. Dodajmy do tego mroczny klimat, trochę jak u braci Grimm, trochę jak u Poego, Lovecrafta czy Burtona i otrzymamy naprawdę zapadającą w pamięć pozycję.
Na koniec dodam, że po wieczornej lekturze komiksu, gdy już zgasiłam światło, na chwilę zrobiło mi się dziwnie nieswojo.

Mroczna, upiorna, baśniowa. ,,Przez las" to pięć opowieści z dreszczykiem, każda o czym innym, każda w innym stylu. Morderstwa, duchy, opętania, wyrzuty sumienia, potwory.
I coś, co przyszło z lasu. Jak większość dziwnych rzeczy.
,,Dom sąsiada" jest najbardziej baśniowa i najmniej straszna, lekko niepokojąca, ale bardziej tajemnicza, niż przerażająca. Co oczywiście niczego...