Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do przeczytania Pierwszej Fazy Zaćmienia skusiło mnie piękne wydanie, ale co do samej treści nie miałam większych oczekiwań. I muszę przyznać, że na prawdę jestem oczarowana tą historią.

Zacznę od wątku kryminalnego powieści, który był tak umiejętnie i przemyślanie poprowadzony, że do samego końca nie było wiadomo, kto i dlaczego jest sprawcą wszystkich m*rderstw. Autorka wodzi nas za nos, rzuca masę błędnych tropów i podsuwa kolejnych podejrzanych.

Mamy też świetnie wykreowanych, pełnowymiarowych bohaterów, których nie sposób nie polubić. I mówię tutaj o praktycznie wszystkich postaciach, a nie tylko o głównej dwójce. Chociaż faktycznie Aislinn i Renan byli świetni. Bardzo przypadła mi do gustu ich relacja, która nie była zbudowana tylko na cielesności i przyciąganiu. Oboje zdobywali swój wzajemny szacunek oraz zaufanie. Szczerze określiłabym ich mianem #powercouple

Pierwszy raz miałam okazję czytać książkę pani Agaty i trochę bałam się sposobu przedstawienia przez nią scen er*tycznych. Bądź co bądź nie bez powodu powieść oznaczona jest jako 18+. Ale muszę was uspokoić. Będziecie te sceny czytać bez zażenowania, ponieważ napisane są na prawdę dobrze i głównie skupiają się na odczuciach bohaterów. Nie zobaczycie dziwnych nazw czy pozycji, których ciężko sobie wyobrazić.

Na koniec wspomnę o świecie stworzonym przez autorkę. Jest on dość prosty, ale w tym przypadku kompletnie mi to nie przeszkadza, bo sposób jego przedstawienia był ciekawy i niepowtarzalny, a wzmianki o przeszłości uzupełniły cały obraz.

Jeśli szukacie fajnego urban fantasy z dobrze poprowadzonym wątkiem kryminalnym oraz romantycznym to Pierwsza Faza Zaćmienia będzie książką idealną dla Was. Ja chętnie poznam kolejne części tej serii 😊

[ współpraca reklamowa @wydawnictwonowestrony ]

Do przeczytania Pierwszej Fazy Zaćmienia skusiło mnie piękne wydanie, ale co do samej treści nie miałam większych oczekiwań. I muszę przyznać, że na prawdę jestem oczarowana tą historią.

Zacznę od wątku kryminalnego powieści, który był tak umiejętnie i przemyślanie poprowadzony, że do sa...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy zaczęłam czytać Winter flower od razu wyczułam w nim vibe serialu Zaklinacz dusz, który uwielbiałam oglądać. Duchy, trochę mroczny klimat, radzenie sobie ze stratą oraz próby ogarnięcia codziennych spraw. Praktycznie od pierwszych stron wciągnęłam się w tę historię i myślę, że spora w tym zasługa stylu pisania autorki, dzięki któremu przez książkę się po prostu płynie.

Całkiem niezła kreacja świata, w którym do znanej nam codzienności wpleciono mroczny las, duchy oraz dziewczynę, która potrafi z nimi rozmawiać. Podobało mi się, że ten wątek nie był potraktowany po macoszemu, tylko został bardzo fajnie wyjaśniony. Autorka pokazała dlaczego niektóre duchy zostają pośród żywych, co może pomóc im odejść oraz z czym boryka się osoba, która je widzi.

Polubiłam dwójkę głównych bohaterów, chociaż zdecydowanie to Nick został moim faworytem. To taki typ chłopaka, którego praktycznie każda dziewczyna chciałaby mieć w swoim życiu. Opiekuńczy, kochany oraz potrafiący stanąć w jej obronie. I, co mega ważne, potrafiący przyznać się do błędu, gdy go popełni. Zapomniałam jeszcze wspomnieć, że w pakiecie ma również tatuaże i niezły styl 😅

Jednak myślałam, że wywoła ona u mnie więcej emocji. Spodziewałam się złamanego serca i potoku łez. A niestety nic takiego nie miało miejsca. Znaczy nie zrozumcie mnie źle, było mi trochę smutno, ale to tyle. Może po prostu przeczytałam już zbyt wiele powieści tego typu i przez to spodziewałam się końcowego plot twista już jakoś w połowie książki.

Niestety w zgodzie ze sobą musiałam odjąć jedną gwiazdkę za prolog, który moim zdaniem zepsuł cały efekt i po jego przeczytaniu zamiast smutku poczułam frustrację. Był zbyt ckliwy, napisany trochę na siłę.

Książka, mimo że nie złamała mi serca to na pewno na dłużej zapadnie w mojej pamięci i będę ją dobrze wspominać. Mogę Wam ją szczerze polecić, zwłaszcza jeśli lubicie powieści pełne bólu lub takie w których emocje grają główną rolę.

Kiedy zaczęłam czytać Winter flower od razu wyczułam w nim vibe serialu Zaklinacz dusz, który uwielbiałam oglądać. Duchy, trochę mroczny klimat, radzenie sobie ze stratą oraz próby ogarnięcia codziennych spraw. Praktycznie od pierwszych stron wciągnęłam się w tę historię i myślę, że spora ...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy przeczytałam, że Noc upadku to książka, w której pojawia się ostatni smok, a światem rządzą zmiennokształtni to do jej przeczytania nie zraził mnie nawet motyw trójkąta miłosnego, którego nie jestem zwolenniczką. Niestety po skończonej lekturze czułam się trochę rozczarowana, ale może od początku.

Podobała mi się kreacja świata. Mamy zmiennokształtnych, pradawny las oraz istoty wyciągnięte z wierzeń słowiańskich. A także Naturę, która ukazana jest jako zła bogini, która doprowadziła do pewnego rodzaju upadku zmiennokształtnych i nałożyła na nich spore ograniczenia.

Fabuła również była całkiem niezła, mimo skakania z jednego wątku do drugiego, ale problem pojawił się niestety w prowadzeniu narracji. Było chaotycznie i niespójnie. Przeskakiwaliśmy z myśli jednego bohatera do drugiego. Był w tym wszystkim jakiś chaos.

Nie polubiłam się z żadnym bohaterem, bo moim zdaniem nie posiadali oni konkretnych cech charakteru. Byli płytcy i ciężko było mi uwierzyć w ich działania. Na przykład nasza główna bohaterka, która w założeniu miała być silną postacią kobiecą, była nią tylko do momentu aż nie pojawił się jej przeznaczony. Wtedy stała się typową damą w opresji.

Dobiła mnie trochę jedna scena, ale nie chcę spojlerować, więc napiszę po prostu, że kompletnie nie pasowała do tego typu mężczyzn. Faceci, którzy są zaborczy i praktycznie mają dziewczynę za swoją własność, a odwalają takie rzeczy? No nie. Nie kupuję tego.

Niestety widać, że był to debiut autorki w tym gatunku. Jest potencjał, ale niestety książka trochę rozczarowuje. Mimo wszystko będę wypatrywać drugiej części, bo świat stworzony przez autorkę jest tego wart.

[ współpraca reklamowa z wydawnictwem Nowe Strony ]

Kiedy przeczytałam, że Noc upadku to książka, w której pojawia się ostatni smok, a światem rządzą zmiennokształtni to do jej przeczytania nie zraził mnie nawet motyw trójkąta miłosnego, którego nie jestem zwolenniczką. Niestety po skończonej lekturze czułam się trochę rozczarowana, ale moż...

Rozwiń

Zwiń

Od kiedy przeczytałam Czerwień Rubinu, Kerstin Gier stała się jedną z moich ulubionych autorek i wiedziałam, że polubie wszystko co tylko napisze. Dlatego z wielką przyjemnością sięgnęłam po pierwszy tom jej nowej trylogii.

I nie zawiodłam się. Już od pierwszego rozdziału wpadamy w historię pełną akcji oraz tajemnic. Nie brakuje w niej również typowego dla Gier poczucia humoru.

Wraz z bohaterami poznajemy fantastyczny świat, który przeplata się z tym rzeczywistym. A jest on pełen magicznych stworzeń, istot i portali. Mamy karłowate smoki, świetlne ślimaki, Wróżów, Nexów (do których należy Joanna d'Arc), a nawet ducha Nietzschego. Czuję jednak lekki niedosyt. Chciałabym dowiedzieć się więcej o Kręgu i zamieszkujących go istotach, bo mam wrażenie, że dostałam tylko okrojone informacje.

Na plus świetna kreacja bohaterów. Uwielbiam Matilde! Jest zabawna, urocza oraz bardzo bystra, a poza tym jest książkarą ze skłonnością do słowotoków. Quinn natomiast jest trochę irytujący. To taki typowy popularny dzieciak, który ma w powarzaniu innych. Pod koniec książki jego zachowanie zaczyna się jednak zmieniać, więc liczę, że przejdzie konkretną przemianę w kolejnych częściach.

Bardzo podobało mi się również przedstawienie relacji między bohaterami. I to nie tylko tej romantycznej, ale również tej rodzinnej, która w tym przypadku działała na zasadzie kontrastu. Z jednej strony mamy aż nad wyraz religijną rodzinę Matildy. Surowych, konserwatywnych rodziców z wygórowanymi ambicjami, a także wścibskie i okropne kuzynostwo. A z drugiej wyluzowaną rodzinę Quinna, która zawsze stanie po jego stronie.

Książka, mimo drobnych mankamentów, bardzo mi się podobała i chętnie sięgnę po kolejne części. Polecam ją wszystkim fanom Kerstin Gier oraz osobom, które lubią lekkie powieści fantastyczne ze sporą dawką humoru.

[ współpraca reklamowa z wydawnictwem must read]

Od kiedy przeczytałam Czerwień Rubinu, Kerstin Gier stała się jedną z moich ulubionych autorek i wiedziałam, że polubie wszystko co tylko napisze. Dlatego z wielką przyjemnością sięgnęłam po pierwszy tom jej nowej trylogii.

I nie zawiodłam się. Już od pierwszego rozdziału wpadamy w histor...

Rozwiń

Zwiń

Gdzie słychać szepty jest powieścią, w której stopniowo wzrasta napięcie, a my powoli odkrywamy kolejne tajemnice. Podczas czytania namnażają nam się teorię i typujemy kolejnych podejrzanych, jednak nic nie jest w stanie przygotować nas na niespodziewany moment kulminacyjny. Jeśli ktoś od samego początku dobrze wytypował sprawcę, to jestem pod ogromnym wrażeniem!

W książce towarzyszy nam mroczny klimat, który podsycają miejskie legendy oraz magiczne elementy. Nie przysłaniają one jednak ważnych kwestii poruszanych w powieści. Chociażby takich jak nienawiść, wykluczenie czy ocenianie po pozorach.

Ogromny plus za kreację bohaterów. Tilia oraz jej trzy siostry są postaciami, których nie sposób nie polubić. Mimo że każda z nich jest wyjątkowa to łączy je to, że są szczere, zaradne oraz nie boją się wyzwań. Bardzo podobała mi się przedstawiona między nimi siostrzana więź, która była bardzo prawdziwa, pełna sprzeczek, ale także wzajemnego wsparcia.

Pozostali bohaterowie również wypadają nieźle. Chociażby babcia czy mama sióstr, albo obiekt westchnień naszej głównej bohaterki. I tutaj warto zaznaczyć, że w powieści pojawia się wątek romantyczny, ale jest lekki i mimo kilku słodkich akcji, traktowałbym go raczej jako dodatek do fabuły.

Niestety po skończonej lekturze czuję lekki niedosyt, ponieważ moim zdaniem niektóre wątki zostały potraktowane po macoszemu i były zamknięte zbyt szybko. A szkoda, bo był to kandydat na mocne 9 gwiazdek.

Mimo drobnego minusa, książkę polecam wszystkim, którzy lubią pełne tajemnic i nieoczywistych zwrotów akcji thrillery młodzieżowe oraz tym którym nie przeszkadzają elementy fantastyczne wplecione w świat rzeczywisty.

Gdzie słychać szepty jest powieścią, w której stopniowo wzrasta napięcie, a my powoli odkrywamy kolejne tajemnice. Podczas czytania namnażają nam się teorię i typujemy kolejnych podejrzanych, jednak nic nie jest w stanie przygotować nas na niespodziewany moment kulminacyjny. Jeśli ktoś od ...

Rozwiń

Zwiń

W zeszłym roku miałam totalną fazę na serial Zabójcze umysły, więc gdy tylko dostałam możliwość zrecenzowania książki o podobnej tematyce to po prostu nie mogłam odmówić.

Książkę czyta się na prawdę szybko i nie sposób się od niej oderwać. Autorka rzuca nam tropy, podsyca atmosfere i wprowadza niezłe plot twisty przez co do samego końca nie udało mi się zgadnąć kto jest mordercą. Bardzo podobało mi się, że cała historia była naznaczona "wchodzeniem" w umysł zabójcy oraz elementami pracy FBI, dzięki czemu wyczułam w niej klimat serialu wspomnianego na wstępie. Na plus rozdziały napisane z perspektywy mordercy, które podsycają, i tak już gęstą, atmosferę oraz powodują delikatny dreszczyk niepokoju.

W powieści pojawia się motyw trójkąta miłosnego, który, mimo że nie wypadł najgorzej to nie jest moim ulubionym wątkiem i nie do końca wiem któremu z dwójki chłopaków powinnam kibicować. Z jednej strony mamy Michaela, który potrafi odczytywać ludzkie emocje i ma dość cięty język, a z drugiej Deana, skrytego i trochę mrocznego profilera, który gdy chce potrafi też być bardzo pomocny. Jestem odrobinę rozdarta między tą dwójką.

Bardzo spodobał mi się styl pisania autorki i to jak wciągającą historię stworzyła. Jestem ciekawa pozostałych części i chętnie dowiem się jak potoczą się dalsze losy Naturalsów. Polecam ją wszystkim fanom kryminałów młodzieżowych oraz nieoczywistych zwrotów akcji.

W zeszłym roku miałam totalną fazę na serial Zabójcze umysły, więc gdy tylko dostałam możliwość zrecenzowania książki o podobnej tematyce to po prostu nie mogłam odmówić.

Książkę czyta się na prawdę szybko i nie sposób się od niej oderwać. Autorka rzuca nam tropy, podsyca atmosfere i wpr...

Rozwiń

Zwiń

Droga Meduzo to książka, która od samego początku wywoływała we mnie dość spory dyskomfort, ponieważ czułam się jakbym czytała czyjś pamiętnik. Coś tak osobistego, co nie powinno było wpaść w moje ręce. A jednak brnęłam dalej, zagłębiając się w tę historię. Historię pełną bólu, odrzucenia, braku akceptacji oraz samotności.

Główna bohaterka - Alicia uważa się za potwora w swojej historii, a tak naprawdę jest skrzywdzoną dziewczyną, która nie otrzymała od nikogo pomocy. Została za to osądzona i obwiniona za wszystko co ją spotkało. Mam wrażenie, że najbardziej przez swoją byłą najlepszą przyjaciółkę.

Historia Alicii jest pełna żalu, smutku, a momentami gniewu i podczas zagłębiania się w nią czułam coraz większą złość. Nie rozumiałam jak można z ofiary zrobić zbrodniarza. Wywoływało to we mnie straszną frustrację.

Podobało mi się zakończenie, które pozostaje otwarte, ale daje nadzieję na poprawę sytuacji dziewczyny. Na pogodzenie się z przeszłością oraz nowy start. Jest to taki promyczek nadziei w historii, która nie raz łamie serce i zdecydowanie pozostawia trwały ślad na duszy.

Droga Meduzo to książka bardzo potrzebna, którą powinien przeczytać każdy. Jednak wiem, że ze względu na trudną tematykę nie każdy jest w tym momencie na nią gotowy, warto więc na początku zapoznać się z trigger warning oraz ograniczeniem wiekowym.

Droga Meduzo to książka, która od samego początku wywoływała we mnie dość spory dyskomfort, ponieważ czułam się jakbym czytała czyjś pamiętnik. Coś tak osobistego, co nie powinno było wpaść w moje ręce. A jednak brnęłam dalej, zagłębiając się w tę historię. Historię pełną bólu, odrzucenia,...

Rozwiń

Zwiń