Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak ja potrzebowałam takiej książki! Jest ona potwierdzeniem, że nie tylko ja radzę sobie z moją chorobą psychiczna wyśmiewając ją. Czasami traktując ją jako wroga, a czasami akceptując ją. Cieszę się, że choroba dwubiegunowa nie jest w niej przedstawiona tak jak w mediach. Choroby psychiczne w naszych czasach zmieniły się z piętnowanych na seksualizowane, dlatego podobało mi się to, że autorka nie poruszyła w niej spraw związanych z seksem w związku z chorobą dwubiegunową. Wiele osób mimo, że są już są oswojeni z depresją, to jednak tę chorobę dwubiegunową traktują dosyć stereotypowo. Wielokrotnie się spotkałam z tym, że pytali się mnie czy to oznacza, że mam nietypowe preferencje seksualne albo czy będę potrafiła się zachować normalnie przy obiedzie z ich rodzicami, czy odwale jakąś akcję. Nie, ja czasami jestem zwyczajnie bardziej towarzyska, może trochę za bardzo i może czasami zrobie duże zakupy przez internet, a później będę musiała to wszystko zwracać, bo się okaże, że mnie na to nie stać i nie jest mi potrzebny zestaw na narty najwyższej półki w środku lata. Czasami muszę się odizolować od wszystkich i wtedy umycie zębów jest największym osiągnięciem, ale potrafię funkcjonować w społeczeństwie i mimo, że nie jest najłatwiejsze potrafię maskować w pewnym stopniu swoje nagłe zmiany nastroju. Wiele fragmentów zaznaczyłam, podczas lektury wielokrotnie śmiałam się na głos co w rzadko mi się zdarza, a co najważniejsze ta książka dała mi dużo nadziei, skoro kobieta starsza ode mnie radzi sobie i napisała książkę, to oznacza, że ta choroba jest utrudnieniem, ale nie ograniczeniem.

Jak ja potrzebowałam takiej książki! Jest ona potwierdzeniem, że nie tylko ja radzę sobie z moją chorobą psychiczna wyśmiewając ją. Czasami traktując ją jako wroga, a czasami akceptując ją. Cieszę się, że choroba dwubiegunowa nie jest w niej przedstawiona tak jak w mediach. Choroby psychiczne w naszych czasach zmieniły się z piętnowanych na seksualizowane, dlatego podobało...

Moje jedyne zarzuty to, że była za krótka, chętnie dowiedziałabym się więcej na temat tego miasta i ich mieszkańców oraz zakończenie nie do końca przypadło mi do gustu. Z dobrych rzeczy, była momentami niekomfortowa dla mnie, ale dlatego, że dotykała tych wspomnień z mojej pamięci do których nie lubię wracać. Paradoksalnie jest to plus, bo mało jest takich książek, które dotykają mnie na płaszczyźnie emocjonalnej. Chętnie przeczytałabym dłuższą powieść autorki.

Moje jedyne zarzuty to, że była za krótka, chętnie dowiedziałabym się więcej na temat tego miasta i ich mieszkańców oraz zakończenie nie do końca przypadło mi do gustu. Z dobrych rzeczy, była momentami niekomfortowa dla mnie, ale dlatego, że dotykała tych wspomnień z mojej pamięci do których nie lubię wracać. Paradoksalnie jest to plus, bo mało jest takich książek, które...