Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To powieść o (euro)sieroctwie, o pamięci, o tożsamości i relacjach. Balansuje między realizmem i oniryzmem. Podoba mi się bezpretensjonalność tej książki, czasem niezręczne dialogi, ale to w sumie jak życiu. Podoba mi się brak wielkich zwrotów akcji i ta powolna opowieść. Podoba mi się, że nie ma tu zbędnych słów, a w gęstej atmosferze wyróżniają się iskierki humoru, tak wbrew wszystkiemu. Średnio podoba mi się, gdy muszę przez całe rozdziały czytać o rozgrywkach karcianych, z których nic nie rozumiem, bo kto gra w karty, ten ma łeb podarty i w sumie nawet nie wiem, czy coś tracę z fabuły, czy przegapiam jakieś detale, znaczenia lub metafory. Dużo jest w powieści melancholii, poczucia uciekającego czasu, dojmującego smutku z powodu odrzucenia i zagubienia w świecie głównej bohaterki. Rzadko zdarza się, by oczy zeszkliły mi się podczas czytania książki. Tu były takie momenty.