Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Każdy powinien umierać w czyiś ramionach."
Osobiście jestem fanką twórczości Cassandry Clare. Stworzyła serię, którą pokochałam tak mocno, w której umieściła bohaterów tak perfekcyjnych, że rozstanie z nimi boli. Obecnie czuję się jakby ktoś wyrwał moje biedne serce i rzucił je na pożarcie zbuntowanym Likantropom. Za każdym z nich tęsknię już w godzinę po odłożeniu książki na półkę "Przeczytane". To chyba oznacza, że seria była bardzo dobra i nauczyła mnie kilku rzeczy, czego praktycznie nie zrobiła żadna powieść przedtem. Rozwinęła moją wyobraźnię, zmieniła nieco marzenia i sprawiła, że zaczęłam przekonywać się do blondynów, dzięki Jace.
Nie potrafię chyba obiektywnie ocenić tej książki. Jak dla mnie jest po prostu genialna. Wszelkie wątki są poprzeplatane tak, że tworzą osobną historię, która współgra z głównym. Przede wszystkim ciekawe są wątki miłosne. Jace, który dołączył do grona moich wyimaginowanych mężów, oraz Clary, która jako jedna z nielicznych bohaterek nie zaczeł mnie wkurzać w połowie serii. Na taką miłość liczę w przyszłości, no może nie chcę, żeby mój chłopak okazał się moim bratem a potem jednak nie, ale wiecie co co mi chodzi. To jak pani Clare przedstawiła ich uczucia jest czymś cudownym, że aż nierealnym.
Wątek Aleca i Magnusa jest jednym z nielicznych związków homoseksualnych, które do mnie przemawiają. Zawdzięczam to przede wszystkim intrygującemu czarownikowi, który na swój własny sposób również mnie zauroczył.
Związek Simona i Isabelle staje się najbardziej intrygujący w finalnej części powieści, co nie zmienia faktu, że i tak od początku im kibicowałam.
W dodatku ciągłe odkrywanie przeszłości bohaterów, postacie, które są i były ale ukryte. Wszystko jest tak ekscytujące, że nawet nie potrafię tego opisać.
Po prostu polecam, chociaż może moją trochę nieskładną i nieogarniętą opinią nie zachęciłam nikogo do lektury.

"Każdy powinien umierać w czyiś ramionach."
Osobiście jestem fanką twórczości Cassandry Clare. Stworzyła serię, którą pokochałam tak mocno, w której umieściła bohaterów tak perfekcyjnych, że rozstanie z nimi boli. Obecnie czuję się jakby ktoś wyrwał moje biedne serce i rzucił je na pożarcie zbuntowanym Likantropom. Za każdym z nich tęsknię już w godzinę po odłożeniu książki...

"Nie możesz wymazać z pamięci wszystkiego, co sprawia ból"- C.Clare Miasto Kości
Myślę, że zaczęłam książkę idealnym cytatem, który oddaje moje emocje. Ta książka należy do najlepszych jakie przeczytałam. Niby nie jest inna a jednak niepowtarzalna i niezwykła.
Przede wszystkim temat: Po przeczytaniu opisu myślałam, że będzie tam coś co działo się wieki temu a tu proszę, czasy współczesne.
Bohaterowie: Pierwszy raz, według mnie, główna bohaterka nie była denerwująca, no może prawie wcale. Główne bohaterki zazwyczaj mają taki instynkt by zachowywać się tak jak nie zachowałby się nikt inny przez co często denerwować czytelnika ale nie mogę tego powiedzieć o Clary. Zaskoczyło mnie też to, że Cassandra Clare odeszła od steeotypowej wersji chłopaka marzeń (czarne włosy, opalony, oczy najlepiej zielone albo orzechowe) i zrobiła kogoś totalnie w moim typie kogo pokochałam. Jest mi szkoda osób, które widziały tylko film, bo nie będą mogły zakochać się w Jasie za jego charakter, który mnie po prostu urzeka w nim najbardziej. Dodatkowo Alec, który swoją orientacją seksualną dodał bardzo interesujący wątek miłosny z Magnusem, który również wyróżnia się na tle wielu postaci drugoplanowych z innych książek, oraz Isabelle, która mnie naprawd intryguje. Dodatkowo mamy jeszcze Simona, którego nie potrafię ścierpieć i moja niechęć do niego trwa przez jeszcze jakieś 3 części, potem już się przyzwyczaiłam.
Fabuła: Nie wiem jak wy ale jak dla mnie jest to po prostu genialne, wątki przeplatają się bardzo płynnie i wszystko jest dość jasne i logiczne.
Reasumując kocham tą książkę i po każdym akapicie, po każdym rozdziale muszę ją odłożyć na chwilę aby przemyśleć to co się w niej wydarzyło a potem ponownie do niej wrócić i się w niej zatracić. Czytając ją zapomniałam o całym świecie i jest mi przykro, że moja przygoda z Nocnymi Łowcami dobiega końca.
Mimo wszystko emocje, jakie towarzyszyły mi przy czytaniu tej serii, nie często się powtarzają i na pewno ich nie zapomnę a w "Mieszkaniu moich wyimaginowanych mężów" znajdzie się pokój dla Jace.

"Nie możesz wymazać z pamięci wszystkiego, co sprawia ból"- C.Clare Miasto Kości
Myślę, że zaczęłam książkę idealnym cytatem, który oddaje moje emocje. Ta książka należy do najlepszych jakie przeczytałam. Niby nie jest inna a jednak niepowtarzalna i niezwykła.
Przede wszystkim temat: Po przeczytaniu opisu myślałam, że będzie tam coś co działo się wieki temu a tu proszę,...

Może gdyby nie byłaby to lektura szkolna to byłabym nią bardziej zaciekawiona. Niestety tak czy inaczej książka jest bardziej zbiorem krótkich opowiadanek o akcjach w obronie ojczyzny. Spodziewałam się spójnej fabuły i jednego głównego wątku, w tej powieści dostałam kilkanaście fabuł jedna po drugiej. Nie podoba mi się styl autora i książkę czytałam na przymus. Nigdy więcej jej nie przeczytam i nie mam zamiaru do niej wracać.

Może gdyby nie byłaby to lektura szkolna to byłabym nią bardziej zaciekawiona. Niestety tak czy inaczej książka jest bardziej zbiorem krótkich opowiadanek o akcjach w obronie ojczyzny. Spodziewałam się spójnej fabuły i jednego głównego wątku, w tej powieści dostałam kilkanaście fabuł jedna po drugiej. Nie podoba mi się styl autora i książkę czytałam na przymus. Nigdy więcej...