Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fenomenalna. Przepiękna, ponadczasowa opowieść o miłości, ale nie o tej typowo literackiej i oklepanej, która rzekomo jest silniejsza niż śmierć, tylko o tej prawdziwej, towarzyszącej ludziom z krwi i kości, ze wszystkimi jej drobnymi błędami, utyskiwaniami i problemami.
Marquez zaczyna snuć swoją opowieść jakby od końca, dociera do momentu przełomowego, po czym odbywamy podróż w czasie i poznajemy losy bohaterów od samego początku. Jest to historia Florentino Arizy i Ferminy Daza, którzy w młodości zakochują się w sobie, by potem ona go zostawiła i wyszła za mąż z rozsądku zamiast z miłości. Florentino decyduje się dochować jej wierności poprzez ciągłą miłość i czekać na śmierć jej męża, która w zamierzeniu ma uwolnić go od bólu nieodwzajemnionego uczucia.
Miłość przedstawiona w tej książce nie jest zawsze taka sama – mamy tu miłość macierzyńską, fizyczną, miłość, której trzeba się nauczyć, miłość przyjacielską. I właśnie to spojrzenie na miłość z różnych stron pozwala nam odkryć jej głębię i różnorodność.
Coś czuję, że z panem Gabrielem się polubimy – właściwie już się polubiliśmy. A to za sprawą jego przepięknego języka, daru opowiadania, tego, że niemal nie potrzebuje dialogów, by jego dzieło zapierało dech w piersiach. W stworzonej przez niego opowieści można się rozsmakować, jest dosłownie ucztą dla oczu, cała przesycona klimatem, zapachami i odgłosami Karaibów, do których odwiedzenia autor zdecydowanie mnie zachęcił.
Polecam tę pozycję smakoszom słowa pisanego, natomiast nie spodobać może się osobom, które w książkach szukają wartkiej akcji i dialogów, bo tego w niej nie ma. Jest za to całe mnóstwo pięknych myśli, chociażby „Mieć kogoś, kto by mnie rozumiał - oto moja jedyna potrzeba życiowa.” lub „(…) na tym świecie nie ma nic trudniejszego od miłości.”.
Jak dla mnie – wprost doskonała. Znalazła sobie ciepłe miejsce w moim sercu.

Fenomenalna. Przepiękna, ponadczasowa opowieść o miłości, ale nie o tej typowo literackiej i oklepanej, która rzekomo jest silniejsza niż śmierć, tylko o tej prawdziwej, towarzyszącej ludziom z krwi i kości, ze wszystkimi jej drobnymi błędami, utyskiwaniami i problemami.
Marquez zaczyna snuć swoją opowieść jakby od końca, dociera do momentu przełomowego, po czym odbywamy...

Okropna, obrzydliwa, ohydna, przerażająca. Nie spodziewałam się, że będzie aż taka. Jest to jednak zarazem kawał świetnej literatury. Wielki szacun dla autora. Ale czytać powinny tylko osoby o naprawdę mocnych nerwach albo niewielkiej wyobraźni, bo ta książka aż przytłacza. Nieważne, jak dobrze Ci się czyta inne książki o morderstwach, ta działa dużo mocniej. Jeśli miałabym jakąś książkę zaliczyć do "męskiej" literatury, to na pewno byłaby to ta pozycja. Trzeba być na nią przygotowanym, chociaż właściwie chyba nie da się przygotować na coś takiego.

Okropna, obrzydliwa, ohydna, przerażająca. Nie spodziewałam się, że będzie aż taka. Jest to jednak zarazem kawał świetnej literatury. Wielki szacun dla autora. Ale czytać powinny tylko osoby o naprawdę mocnych nerwach albo niewielkiej wyobraźni, bo ta książka aż przytłacza. Nieważne, jak dobrze Ci się czyta inne książki o morderstwach, ta działa dużo mocniej. Jeśli miałabym...

Ta pozycja długo musiała czekać na swoją kolej. Przeleżała 8 miesięcy, pomimo moich ogromnych chęci do przeczytania jej, po czym nareszcie nadszedł jej czas. Powiem tak: czas spędzony w towarzystwie tej książki na pewno nie może być uznany za stracony.
Na początku książka nie wywarła na mnie znaczącego wrażenia. Była napisana pięknym językiem, nie nudziła, jednym słowem – kawał dobrej literatury, ale nie miała tego "czegoś", co sprawiłoby, że czytanie porwałoby mnie bezzwrotnie. Do czasu. Do momentu, w którym dotarłam do części "Nuria Monfort: Zapiski zjaw". Już nieco wcześniej historia zaczęła nabierać rumieńców, ale dopiero wraz z tym nagłówkiem zaskoczyło to coś, czego mi brakowało, i odpłynęłam.
Książka jest nietuzinkowa, jedyna w swoim rodzaju, świetnie napisana. Postaci, miejsca, wydarzenia – wszystko tak realistyczne, że z zaskoczeniem spogląda się dookoła siebie podczas przerw w czytaniu, zdając sobie sprawę, że nie jesteśmy częścią powieści. Fenomenalna wręcz postać Fermina.
Tę pozycję polecam wszystkim, którzy kochają książki miłością żarliwą i niezaspokojoną, bo między innymi o nich właśnie jest – książka o książkach.
I może jeszcze na zaostrzenie apetytu dodam myśl, która nie chce wyjść z mojej głowy, a pochodzi właśnie z tej książki: "Istniejemy póki ktoś o nas pamięta".
Polecam całym sercem.

Ta pozycja długo musiała czekać na swoją kolej. Przeleżała 8 miesięcy, pomimo moich ogromnych chęci do przeczytania jej, po czym nareszcie nadszedł jej czas. Powiem tak: czas spędzony w towarzystwie tej książki na pewno nie może być uznany za stracony.
Na początku książka nie wywarła na mnie znaczącego wrażenia. Była napisana pięknym językiem, nie nudziła, jednym słowem –...

Nie wiem, jak zacząć tę opinię. Może tak: "Gra anioła" jest zupełnie inna od "Cienia wiatru". Możemy spotkać w niej kilku bohaterów z "Cienia ...", jest nieznaczny wątek Cmentarza Zapomnianych Książek, ale to wszystko, co łączy treści tych dwóch książek. Na "Grę anioła" nie można patrzeć przez pryzmat "Cienia wiatru", bo zakłóci to jej odbiór.
Zafón po raz kolejny daje mistrzowski popis swoich pisarskich umiejętności. Książka, podobnie jak poprzedniczka, obfituje w całe mnóstwo ponadczasowych myśli o książkach i naturze człowieka. Autor snuje piękną opowieść okraszoną idealną dozą humoru - pozwolę sobie przytoczyć fragmenty: "Trudno opisać spojrzenie, jakim obrzucił mnie don Basilio. Przypuszczam, że okazałby większy entuzjazm, gdybym mu powiedział, że lepię szopki ze świeżego gówna." lub "- Do wody. I proszę nie wchodzić do wanny w spodniach i w kalesonach. - Umiem się wykąpać. - Każdy tak mówi." - doprawdy ciężko się nie uśmiechnąć.
Podobnie jak "Cień wiatru", "Gra anioła" daje się wciągnąć stopniowo, ją również na początku czyta się bez "utonięcia" w lekturze. Tutaj mogę nawet sprecyzować moment, od którego książka zmieniła się na lepsze - było to wpadnięcie Davida pod tramwaj.
Podsumowując: książka zdecydowanie warta poświęcenia na nią czasu. Wspaniale nakreślona rzeczywistość, bohaterowie i piękne opisy - przyznam, że Zafón jest jednym z tych pisarzy, przy których czytanie opisów jest przyjemnością, a nie drogą przez mękę. I naprawdę - nie traktujmy tej książki jako kontynuacji "Cienia wiatru", bo to zupełnie coś innego. I im szybciej czytelnik to zrozumie, tym, lepiej i dla niego, i dla książki.

Nie wiem, jak zacząć tę opinię. Może tak: "Gra anioła" jest zupełnie inna od "Cienia wiatru". Możemy spotkać w niej kilku bohaterów z "Cienia ...", jest nieznaczny wątek Cmentarza Zapomnianych Książek, ale to wszystko, co łączy treści tych dwóch książek. Na "Grę anioła" nie można patrzeć przez pryzmat "Cienia wiatru", bo zakłóci to jej odbiór.
Zafón po raz kolejny daje...

Seria o Cmentarzu Zapomnianych Książek niesamowicie mnie zauroczyła, nic więc dziwnego, że nie mogłam się doczekać, aż sięgnę po "Więźnia Nieba". Pierwsze, co mnie zaskoczyło, to rozmiar tej pozycji – oczekiwałam raczej „cegły” grubości „Cienia wiatru” i „Gry anioła”, a dostałam książkę szczuplejszą o jakieś 200 stron. Pierwsze wrażenie dość słabe, ale nie oceniam książki bez przeczytania jej, wobec tego starałam się wymazać je z głowy.
Byłam przerażona, kiedy po przeczytaniu połowy książki nadal odnosiłam wrażenie, że mam przed oczami zwykłe czytadło, całe szczęście wraz z ucieczką Fermina uległo to zmianie. Pojawił się ten specyficzny zafónowski klimat, na który nieźle trzeba się było w tym przypadku naczekać. Zostało wyjaśnione mnóstwo niedopowiedzeń z historii rodziny Sempere i Davida Martina. Na szczególną uwagę zasługuje zwłaszcza zakończenie książki, które doskonale oddaje cytat z „Atramentowego serca” Cornelii Funke – „Historie nigdy nie mają końca(…). Chociaż książki nam to sugerują. One nie kończą się na ostatniej stronie, ani nie zaczynają na pierwszej.”. Zafón wyraźnie daje czytelnikom do zrozumienia, że historie bohaterów tak naprawdę wraz z ostatnią stroną „Więźnia nieba” dopiero się zaczęły i że ich losy niekoniecznie potoczą się gładko.
Według mnie jest to najsłabsza część tej serii. Brakuje w niej tej ciągłej tajemnicy, napięcia, których można doświadczyć w przypadku poprzedniczek; jest też dużo krótsza, więc bardzo możliwe, że właśnie przez to ocena całości wypada trochę bardziej niekorzystnie. Niemniej jednak czytanie jej to i tak ogromna przyjemność, zdecydowanie jest warta polecenia.

Seria o Cmentarzu Zapomnianych Książek niesamowicie mnie zauroczyła, nic więc dziwnego, że nie mogłam się doczekać, aż sięgnę po "Więźnia Nieba". Pierwsze, co mnie zaskoczyło, to rozmiar tej pozycji – oczekiwałam raczej „cegły” grubości „Cienia wiatru” i „Gry anioła”, a dostałam książkę szczuplejszą o jakieś 200 stron. Pierwsze wrażenie dość słabe, ale nie oceniam książki...