Jesteśmy społecznością, która kocha książki

str. 46
"Nigdy więcej nie daj się złapać w pułapkę i nie mów, o czym opowiada książka, gdy czujesz, że jest wielka."
Nie wiem co czuję, odkładam książkę po przeczytaniu 182 stron.

str. 46
"Nigdy więcej nie daj się złapać w pułapkę i nie mów, o czym opowiada książka, gdy czujesz, że jest wielka."
Nie wiem co czuję, odkładam książkę po przeczytaniu 182 stron.

Dorośli często są zbyt krytyczni w kwestii zmian, a tu mała dziewczynka chce nas nauczyć dialogu o zmianie. Warto poczytać dzieciom, i wskazać, że ich głos, reakcja jest wartością na wielu poziomach.

Dorośli często są zbyt krytyczni w kwestii zmian, a tu mała dziewczynka chce nas nauczyć dialogu o zmianie. Warto poczytać dzieciom, i wskazać, że ich głos, reakcja jest wartością na wielu poziomach.

Na mojej okładce w dodatku pod tytułem jest, że to romans, okładka na LC ma, że brawurowa powieść, a ja tego nie znajduję w treści jako sprawy istotne. Widzę tu przewrotność ludzkiej duszy, ironię sytuacji, naginanie rzeczywistości, moralne bezprawie, świetne zabiegi literackie, przy których czytelnik sie nie nudzi, bo zmuszony sięgać po tłumaczenie i od czasu do czasu stosować zabieg zmiany liczebnika z formy arabskiej. Zawiodło mnie trochę zakończenie, takie spłaszczające fałdy umysłu, gdzie głowa już za wiele nie musi robić.

Na mojej okładce w dodatku pod tytułem jest, że to romans, okładka na LC ma, że brawurowa powieść, a ja tego nie znajduję w treści jako sprawy istotne. Widzę tu przewrotność ludzkiej duszy, ironię sytuacji, naginanie rzeczywistości, moralne bezprawie, świetne zabiegi literackie, przy których czytelnik sie nie nudzi, bo zmuszony sięgać po tłumaczenie i od czasu do czasu...

Świetnie napisane migawki z życia. Jeżeli czasem same nie potrafimy czegoś nazwać, zobaczyć, to Vivian Gornick zrobi to za nas. Czytając uważnie, zobaczymy więcej.

Świetnie napisane migawki z życia. Jeżeli czasem same nie potrafimy czegoś nazwać, zobaczyć, to Vivian Gornick zrobi to za nas. Czytając uważnie, zobaczymy więcej.

Język literacki bez zarzutu, to stara szkoła, w której edukacja była staranna.
Ciekawe zestawienie delikatności, elokwencji, przenikliwości umysłu i jednocześnie solidnego umocowania partyjnego w sowieckiej Rosji , to się jakoś gryzie ze sobą. Jakim może być człowiek z takim zestawem przymiotów? To się chyba nazywa "rosyjska dusza"

Język literacki bez zarzutu, to stara szkoła, w której edukacja była staranna.
Ciekawe zestawienie delikatności, elokwencji, przenikliwości umysłu i jednocześnie solidnego umocowania partyjnego w sowieckiej Rosji , to się jakoś gryzie ze sobą. Jakim może być człowiek z takim zestawem przymiotów? To się chyba nazywa "rosyjska dusza"

Irytowała mnie i przerażała ta książka. Ciekawiła i nużyła. Taka bez konkretnie jednoznacznego uczucia na koniec była. Nie chce mi się o tym gadać.

Irytowała mnie i przerażała ta książka. Ciekawiła i nużyła. Taka bez konkretnie jednoznacznego uczucia na koniec była. Nie chce mi się o tym gadać.

Filozof, ateista, który mówi nam, że dobrze mieć pod ręką Boga, szczególnie jak wyczerpią ci się ludzkie pomysły na życie.

Filozof, ateista, który mówi nam, że dobrze mieć pod ręką Boga, szczególnie jak wyczerpią ci się ludzkie pomysły na życie.

Ciekawe, ale nie wszystkie.

Ciekawe, ale nie wszystkie.

Powinnam się zachwycić, ale jakoś nie mogę. Zdecydowanie wielu się ta powieść spodoba, ze względu na pewną uniwersalność. Ja widzę literacki majstersztyk, ale w fabule której nie lubię.

Powinnam się zachwycić, ale jakoś nie mogę. Zdecydowanie wielu się ta powieść spodoba, ze względu na pewną uniwersalność. Ja widzę literacki majstersztyk, ale w fabule której nie lubię.

Brnęłam przez tą prozę jak przez ciężki śnieg, ale lubię spacery w śniegu, dlatego się nie poddałam. To jest proza do której nie przywykliśmy jako czytelnicy, jest w jakiś sposób hipnotyczna. Zdania się nie kończą, monolog toczy się, a ja słucham z zaciekawieniem tej intymnej opowieści, tak jakby opowiadała mi ją najlepsza przyjaciółka, miewam swoje momenty zniecierpliwienia i irytacji i, możne powinnam powiedzieć - dość! , jednak z jakiegoś powodu tego nie robię.

Brnęłam przez tą prozę jak przez ciężki śnieg, ale lubię spacery w śniegu, dlatego się nie poddałam. To jest proza do której nie przywykliśmy jako czytelnicy, jest w jakiś sposób hipnotyczna. Zdania się nie kończą, monolog toczy się, a ja słucham z zaciekawieniem tej intymnej opowieści, tak jakby opowiadała mi ją najlepsza przyjaciółka, miewam swoje momenty...

Bardzo dobra powieść. Myślę, że każdy empatyczny czytelnik, poczuje na sobie emocjonalny ładunek wydarzeń i uczuć im towarzyszących. Tym bardziej, że wojna w Ukrainie rozgorzała na nowo i poszerza swój zasięg.

Bardzo dobra powieść. Myślę, że każdy empatyczny czytelnik, poczuje na sobie emocjonalny ładunek wydarzeń i uczuć im towarzyszących. Tym bardziej, że wojna w Ukrainie rozgorzała na nowo i poszerza swój zasięg.

"... cała ich stłumiona potrzeba, aby strumień przeżyć obrócić w jakiś trwały kształt..." Dla mnie to clou, w którym Clark zawarł myśl o kształtowaniu się cywilizacji. Autor opowieść swoją prowadzi przez pamiątki kultury wizualnej architektonicznej i malarstwo, jako namacalne dowody rozwoju. Czyta się doskonale.

"... cała ich stłumiona potrzeba, aby strumień przeżyć obrócić w jakiś trwały kształt..." Dla mnie to clou, w którym Clark zawarł myśl o kształtowaniu się cywilizacji. Autor opowieść swoją prowadzi przez pamiątki kultury wizualnej architektonicznej i malarstwo, jako namacalne dowody rozwoju. Czyta się doskonale.