Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy tylko mnie denerwował detektyw na siłę szukający znajomych i przepraszający za wszystko? Strasznie irytująca postać i właściwie moim zdaniem niepotrzebna - jego wątek tak naprawdę do niczego nie prowadził.

Co do książki to ogólnie mi się podobała ale raczej już do niej nie wrócę. Na końcówce trochę się zawiodłam - jakoś tak za szybko się wszystko rozwiązało. Myślałam, że więcej czasu będzie poświęcone samemu egzorcyzmowi. Filmu nie oglądałam więc nie mogę porównać.

Czy tylko mnie denerwował detektyw na siłę szukający znajomych i przepraszający za wszystko? Strasznie irytująca postać i właściwie moim zdaniem niepotrzebna - jego wątek tak naprawdę do niczego nie prowadził.

Co do książki to ogólnie mi się podobała ale raczej już do niej nie wrócę. Na końcówce trochę się zawiodłam - jakoś tak za szybko się wszystko rozwiązało. Myślałam,...

Książka trochę nierówna. Pierwsza połowa, której narratorką jest Marion była ciekawa jednak część druga, której narratorem był Patrick strasznie się ciągnęła - były nawet momenty kiedy omijałam kilka paragrafów naraz. Niestety do konca książki było już tylko gorzej.

Książka jest mimo wszystko dobra i myślę, że świetnie ukazuje Brighton lat 50' (mieszkam w Brighton więc wiele wymienionych miejsc znam) i to jakie było wtedy podejście do homoseksualizmu. Pokazuje też jak nieprzemyślana akcja jednej osoby może całkowicie zniszczyć komuś życie (pod tym wzgledem książka przypominała mi "Pokutę" Iana McEwana).

Jeżeli chodzi o bohaterów, to mam bardzo mieszane uczucia. Czytałam opinie innych blogerów na portalach takich jak Goodreads i zauważyłam, że większość ludzi strasznie hejtuje Marion za to, że wydała Patricka policji. Ci sami blogerzy jednocześnie współczują Patrickowi i Tomowi tego, że Marion zniszczyła im życie. Bardzo mnie to dziwi i bardzo się z tym nie zgadzam. W żadnym wypadku nie uważam, że to co zrobiła Marion było dobrym posunięciem jednak uważam, że mężczyźni byli równie winni jak ona. Obaj postanowili, że najbezpieczniej dla Toma będzie się ożenić i wtedy spokojnie kontynuować swoj romans. Żaden z nich nie pomyślał ani razu o Marion i o tym na co ją skazują. Jest nawet moment kiedy Patrick wkrótce po poznaniu Toma rozmyśla czy ten ma partnerkę, po czym stwierdza, że to kompletnie nie ma dla niego znaczenia. Chyba dlatego tak bardzo nie polubiłam części, której narratorem był Patrick - od początku widziałam go jako samoluba dążącego do celu po trupach. Ciężko jest w tym wszystkim ocenić Toma, jako że nie dostał on swojego głosu jednak wydał mi się trochę dziecinny i niepoważny . Ogólnie uważam, że wszyscy bohaterowie w jakiś sposób doprowadzili do tego co im się przytrafiło i zasłużyli na konsekwencje.

Zakończenie pozostawia niedosyt bo wiele wątków nie zostaje szczegółowo wyjaśnionych. Nie dowiadujemy się ile lat Patrick przesiedział w więzieniu ani jak to się stało, że Burgessowie zajmują się nim po wylewie - domyślam się, że Marion traktowała to jako swojego rodzaju pokutę Ale jak do tego doszło? Jest to jedna z kilka rzeczy, których autorka niedopowiedziała.

Podsumowując, książka raczej dla cierpliwych. Nie spodziewajcie się wartkiej akcji, a raczej powolnej podróży przez wspomnienia trójki bohaterów. Nie żałuję, że po nią sięgnęłam jednak już do niej na pewno nie wrócę.

Książka trochę nierówna. Pierwsza połowa, której narratorką jest Marion była ciekawa jednak część druga, której narratorem był Patrick strasznie się ciągnęła - były nawet momenty kiedy omijałam kilka paragrafów naraz. Niestety do konca książki było już tylko gorzej.

Książka jest mimo wszystko dobra i myślę, że świetnie ukazuje Brighton lat 50' (mieszkam w Brighton więc...