Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To chyba najniższa nota jaką dałam jakiejkolwiek książce, nawet dla "Zmierzchu" byłam łaskawsza. Niestety "Spojrzenie elfa" bardzo mnie zawiodło...

To chyba najniższa nota jaką dałam jakiejkolwiek książce, nawet dla "Zmierzchu" byłam łaskawsza. Niestety "Spojrzenie elfa" bardzo mnie zawiodło...

"Anyżowa Warownia" Cornelii Funke to powieść fantastyczna dla młodszych czytelników. Opowiada historię 10-letniej Igerny, która jak reszta rodziny jest czarownicą, lecz jej największym marzeniem jest zostać rycerzem. Myślę, że większość dziewczynek bardzo by się ucieszyła z czarodziejskich mocy, lecz Igerna była zupełnie inna. Akurat tak się składa, iż w dniu jej urodzin rodzice popełniają fatalny błąd w sztuce czarodziejskiej i zamieniają się... w świnki! Do ich odczarowania potrzebne są włosy olbrzyma. Pech jednak chciał, że okrutny Gilgald postanawia najechać ich warownię, aby zdobyć tajemnicze Księgi Magiczne. Gilgald to zły gość i nawet nie raczył poczekać 5 dni przed oblężeniem, lecz już następnego zamierza się zjawić z całym wojskiem swych niewiernych rycerzy aby zdobyć owe księgi. Igerna nie ma wyboru, musi sama zdobyć włosy olbrzyma i wyrusza w niebezpieczną podróż.

Dzięki dużej czcionce i wielu obrazkach książkę czyta się bardzo szybko, mi osobiście zajęła ona tylko parę godzin. Powieść ta nie powinna znaleźć się na półce "młodzieżowej", lecz bardziej na "dziecięcej". Mimo wszystko, bardzo przyjemnie się ją czytało :).

"Anyżowa Warownia" Cornelii Funke to powieść fantastyczna dla młodszych czytelników. Opowiada historię 10-letniej Igerny, która jak reszta rodziny jest czarownicą, lecz jej największym marzeniem jest zostać rycerzem. Myślę, że większość dziewczynek bardzo by się ucieszyła z czarodziejskich mocy, lecz Igerna była zupełnie inna. Akurat tak się składa, iż w dniu jej urodzin...

"Akademia antypatii" różni się znacznie od poprzednich części. Dzieci trafiają do szkoły z internatem, lecz nie mają oficjalnych opiekunów więc muszą mieszkać w "Budzie Sierot" z krabami i "plumkającym" grzybem na ścianie. Co najdziwniejsze, Słoneczko zostaje zatrudnione jako sekretarka (nawet taki idiota jak wicedyrektor Neron powinien zauważyć, że niemowlaki mówić raczej nie potrafią, a pisać tym bardziej), a Klaus i Wioletka uczą się tak bezsensownych rzeczy, że szkoda gadać. Co prawda Hrabia Olaf jak zwykle ich odnajduje, a dzięki swojemu "doskonałemu" kamuflażowi nikt jak zwykle nie wierzy dzieciom.

Wydaje mi się, iż jest to najlepsza z dotychczasowych przeczytanych przeze mnie części "Serii niefortunnych zdarzeń", oby było lepiej :).

"Akademia antypatii" różni się znacznie od poprzednich części. Dzieci trafiają do szkoły z internatem, lecz nie mają oficjalnych opiekunów więc muszą mieszkać w "Budzie Sierot" z krabami i "plumkającym" grzybem na ścianie. Co najdziwniejsze, Słoneczko zostaje zatrudnione jako sekretarka (nawet taki idiota jak wicedyrektor Neron powinien zauważyć, że niemowlaki mówić raczej...