Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książki o Percym Jacksonie sięgnęłam dopiero w liceum. Nigdy nie pożałuję tej decyzji - zaczęła się wtedy niesamowita, tryskająca humorem i pełna ironii przygoda, która zakończyła się dla mnie parę dni temu. Każdy nowy tom witałam z przyspieszonym biciem serca i wielką radością, że w końcu będę mogła śledzić losy postaci, których kreacja literacka była po prostu rewelacyjna i z którymi po trochu się nawet utożsamiałam.
"Krew Olimpu" to wielkie finale - nie zabraknie tu rozstrzygających wszystko bitew, walki na śmierć i życie, przyjaźni, nadprzyrodzonych istot i wspaniałych przygód. Autor zdecydował się podsumować serię otwartym zakończeniem - każdy czytelnik może niejako wybrać sobie satysfakcjonującą go opcję. Od razu zaznaczę, iż nie jest to jakoś wyjątkowe zakończenie - ot typowy happy-ending, gdzie wszystko tak na prawdę dobrze się kończy, a antagonista przechodzi katharsis i umiera w imię słusznej sprawy.
Niestety nie mogę dać tej książce 10 gwiazdek. Chociaż rozdziały, w których narratorami byli Nico i Reyna podbiły moje serce, o reszcie nie mogę tego samego powiedzieć. Niektóre wątki są niedopracowane, jakby urwane na prędce bez żadnego widocznego powodu. Wszyscy moi ulubieni bohaterowie, a w szczególności Percy, Frank i Hazel, stracili coś ze swojej oryginalności - to niestety nie te same postaci. Tak zwany "character development" nie tyle poszedł w tej książce w złą stronę, co w ogóle nie zaistniał. Jedynym bohaterem, którego "Krew Olimpu" nam przybliżyła, był trener Hedge. Z bohatera trzecioplanowego, którego przez większość pentalogii najlepiej opisywały okrzyki typu "Zaraz zabiję te potwory/naszych wrogów!" lub "Użyjmy balisty!" stał się on wspaniałą drugoplanową postacią, której urok osobisty i troska o innych po prostu rozczulają. Niektóre sceny są nielogiczne - poświecenie Oktawiana niczego moim zdaniem nie wnosi, jest tylko uśmierceniem "kozła ofiarnego" - ktoś przecież musiał umrzeć, bo inaczej książka byłaby zbyt infantylna (czasem jednak lepiej nadać scenie charakter delikatnie infantylny i pozwolić takiemu delikwentowi zmierzyć się ze swymi czynami).
"Krew Olimpu" po części mnie rozczarowała. Nadal darzę tę serię wielkim sentymentem, ale ostatni tom nie spełnił moich oczekiwań.

Po książki o Percym Jacksonie sięgnęłam dopiero w liceum. Nigdy nie pożałuję tej decyzji - zaczęła się wtedy niesamowita, tryskająca humorem i pełna ironii przygoda, która zakończyła się dla mnie parę dni temu. Każdy nowy tom witałam z przyspieszonym biciem serca i wielką radością, że w końcu będę mogła śledzić losy postaci, których kreacja literacka była po prostu...