Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Biorąc pod uwagę rok wydania i ilość klisz jakie napotyka się w późniejszych produkcjach sci-fi, to Odyseja Kosmiczna naprawdę jest dziełem kultowym. Z mojej osobistej perspektywy jest także dobrze napisana i zawiera wiele opisów kosmosu świadczących o niesamowitej wyobraźni oraz przede wszystkim wiedzy autora. Podoba mi się również samo podejście do tematu 'obcych'. Wszystko opisane jest z dużą klasą, zachowaniem tajemniczości, bez nadmiaru zbędnych, trudnych do sprecyzowania szczegółów. Wizja jest czysta i zarysowana w taki sposób, że daje duże pole do popisu dla własnej wyobraźni.

Biorąc pod uwagę rok wydania i ilość klisz jakie napotyka się w późniejszych produkcjach sci-fi, to Odyseja Kosmiczna naprawdę jest dziełem kultowym. Z mojej osobistej perspektywy jest także dobrze napisana i zawiera wiele opisów kosmosu świadczących o niesamowitej wyobraźni oraz przede wszystkim wiedzy autora. Podoba mi się również samo podejście do tematu 'obcych'....

Numer kupiony przeze mnie głównie przez tematykę historycznych gier i zabaw, w tym gier planszowych. Na plus również artykuł o wydobyciu cyny i początkach brązu oraz o diecie gladiatorów.

Numer kupiony przeze mnie głównie przez tematykę historycznych gier i zabaw, w tym gier planszowych. Na plus również artykuł o wydobyciu cyny i początkach brązu oraz o diecie gladiatorów.

Niewielki tomik opowiadań słynnego autora. Większość z nich jest nader krótka (1-3 strony), zaś pozostałe rzadko przekraczają 20 stron. Dlatego też dobrze mi się czytało opowiadania w ramach przerywnika między innymi tytułami.
Większość tekstów jest bardzo łatwo przyswajalna oraz napisana z humorem. Zwłaszcza fragmenty dotyczące George'a i jego pozaziemskiego znajomego Azazela. Asimow z dużym dystansem podchodzi w nich do roli pisarza oraz igra z konwenansami jego czasów. Dla mnie jednak dużo ciekawsze były futurystyczne opowiadania z drugiej połowy książki, traktujące o kolonizacji pozaziemskiej i wizjach społeczeństwa. Niektóre z nich niejednokrotnie ocierają się o dystopie.

Niewielki tomik opowiadań słynnego autora. Większość z nich jest nader krótka (1-3 strony), zaś pozostałe rzadko przekraczają 20 stron. Dlatego też dobrze mi się czytało opowiadania w ramach przerywnika między innymi tytułami.
Większość tekstów jest bardzo łatwo przyswajalna oraz napisana z humorem. Zwłaszcza fragmenty dotyczące George'a i jego pozaziemskiego znajomego...

Książka ta była dla mnie wstrząsająca pod wieloma względami. Po pierwsze znowu uświadamia ona jak bardzo w przeciągu stu lat zmieniły się warunki życia i pracy ludzi - od niewyobrażalnej harówki w każdym wieku i bez względu na płeć, aż po warunki życia codziennego. Tym bardziej wyraźnie i kontrastowo rysują się też nierówności klasowe, gdzie wyższe sfery żyją na nieosiągalnym poziomie dla biedoty, jednocześnie ciągle na niej żerując. Zdecydowanie o tym jest cała powieść, jednak ciekawe były też stosunki międzyludzkie wśród najbiedniejszych i swego rodzaju nieosiągalna dla wyższych sfer swoboda.
Wszystko to osnute jest wokół życia górników i tytanicznej pracy, jaką wykonywali za psie pieniądze, z jednej strony z niewyobrażalną dzisiaj odwagą i determinacją, z drugiej jak podaje książka, po prostu z rezygnacją i pogodzeniem z własnym losem. Tak się wówczas żyło, a powieść skupia się na próbie rewolucyjnej zmiany, która jednak uparcie nie chciała nadejść. Nie rozumiem dlaczego to nie jest lektura szkolna.

Książka ta była dla mnie wstrząsająca pod wieloma względami. Po pierwsze znowu uświadamia ona jak bardzo w przeciągu stu lat zmieniły się warunki życia i pracy ludzi - od niewyobrażalnej harówki w każdym wieku i bez względu na płeć, aż po warunki życia codziennego. Tym bardziej wyraźnie i kontrastowo rysują się też nierówności klasowe, gdzie wyższe sfery żyją na...

Po książkę sięgnęłam oczywiście ze względu na ciekawą, jak mi się zdawało, tematykę. Generalnie nie jestem mocno zawiedziona, jednak z drugiej strony nie mogę też powiedzieć, że była to od początku do końca fascynująca lektura.
Podobał mi się wstęp i nieco historii odnośnie podejścia do jedzenia w średniowieczu (w tym historia łakomstwa jako grzechu głównego), oraz obraz mitycznej Kukanii będącej odpowiedzią na ówczesne niedostatki. Bardzo dobrze wypadały też rozdziały o kobietach i dzieciach oraz puenta jaką autor spisał w epilogu.
Zdecydowanie najgorzej wypada opis okresu od renesansu do nowożytności. Przede wszystkim widoczne tu staje się pochodzenie autora, bowiem przez większość tych rozdziałów odwołuje się do dosłownie kilku rodzimych książek. Brakuje mi tu jakiegoś szerszego, chociażby właśnie popularnonaukowego spojrzenia. Nie ma też odwołań do żadnych innych krajów poza tymi położonymi w Europie Zachodniej, na czele z Francją. Gdyby usunąć cytowania z tej części to myślę też, że zmieściłaby się ona na raptem kilku stronach. W tym miejscu książka straciła najwięcej w moich oczach.
Powracając jednak na zakończenie do plusów, to niniejsze wydanie jest bardzo ładne oraz bogato ilustrowane, co również wpływa pozytywnie na odbiór tej książki.

Po książkę sięgnęłam oczywiście ze względu na ciekawą, jak mi się zdawało, tematykę. Generalnie nie jestem mocno zawiedziona, jednak z drugiej strony nie mogę też powiedzieć, że była to od początku do końca fascynująca lektura.
Podobał mi się wstęp i nieco historii odnośnie podejścia do jedzenia w średniowieczu (w tym historia łakomstwa jako grzechu głównego), oraz obraz...

Książką tej autorki zainteresowałam się po przeczytaniu naprawdę dobrego opowiadania w antologii Inne Światy, dla mnie jednego z lepszych tam. Może przez to byłam trochę za bardzo pozytywnie nastawiona. To nie tak, że nic nie podoba mi się w tej pozycji, więc zacznę od plusów. Podoba mi się język powieści i "skojarzeniowość" niektórych opisów i toków myślenia. Wszystko to płynie i bywa naprawdę błyskotliwe a przez to czyta się dość szybko. Ponadto momenty opisu życia na wsi, jakie było udziałem tytułowej bohaterki napawają mnie pewną nostalgią, zwłaszcza te związane z dzieciństwem.
Tym co mnie przede wszystkim nie urzekło była sama główna bohaterka. Oczywiście trudno ją oceniać obiektywnie poprzez wszystkie manie i fobie jakie ją dręczyły i stały się jej udziałem. Momentami jednak Bura była bardzo męcząca i nużąca i aż trudno sobie wyobrazić jak ciężko byłoby z nią żyć. Brakuje mi w tej bohaterce jakiegokolwiek chociażby pozytywu, jakiejkolwiek iskry, odskoczni od własnej osoby. Nie ma tu niczego takiego, żadnych zainteresowań, chęci, zachwytu nad czymkolwiek. Są tylko przemyślenia sprzedawane w ciągłym chaosie przez bohaterkę, narratorkę pierwszoosobową. Nie ma niczego co Bura lubi a są ciągłe wspomnienia ucisku, poniżań, zagubienia...Mniej więcej w 2/3 książki staje się też jasne, że to "nie jej wina" i z czego może wynikać obecny stan psychiczny. Finał książki to potwierdza, ale mnie ponownie bierność i w pewnym sensie zachowawcza postawa Burej tylko wkurza. Naprawdę sprawia ona wrażenie jakby żyła za karę dla siebie i innych. Chyba nie o to chodziło w przekazie książki..

Książką tej autorki zainteresowałam się po przeczytaniu naprawdę dobrego opowiadania w antologii Inne Światy, dla mnie jednego z lepszych tam. Może przez to byłam trochę za bardzo pozytywnie nastawiona. To nie tak, że nic nie podoba mi się w tej pozycji, więc zacznę od plusów. Podoba mi się język powieści i "skojarzeniowość" niektórych opisów i toków myślenia. Wszystko to...

Książka ta jest bardzo mocna i poruszająca z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że odwołuje się do historii przodków większości Polaków (w latach 20-tych mieszkańcy wsi stanowili ponad 70% ludności), a zatem każdy odkrywając historię rodzinną może przekonać się o tym, że tak jak opisuje autorka, żyły jego babki i prababki. Po drugie - autorka odczarowuje romantyczną i sielską wizję wsi, dając w zamian obraz zgoła koszmarny. Okazuje się, że to co obecnie utożsamiamy z wsią - zdrowe jedzenie, zdrowe powietrze i zdrowi, silni ludzie, jest zjawiskiem może 50-60-letnim. Lata 20-te i 30-te, jak wynika z relacji, to ciągły głód lub niedożywienie, bieda, ucisk lub wręcz niewolnictwo, konserwatywny patriarchat oraz nieustanna ciężka praca. Zadziwiający i przerażający jest też chociażby stosunek do ciąży oraz dzieci w perspektywie dzisiejszych czasów.
Z niezwykłą mocą człowiek uświadamia sobie jak wielkim szczęściem jest życie w czasach o niecałe 100 lat późniejszych niż żyły bohaterki książki oraz jak rewolucyjne zmiany zaszły w sposobie życia kobiet.

Książka ta jest bardzo mocna i poruszająca z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że odwołuje się do historii przodków większości Polaków (w latach 20-tych mieszkańcy wsi stanowili ponad 70% ludności), a zatem każdy odkrywając historię rodzinną może przekonać się o tym, że tak jak opisuje autorka, żyły jego babki i prababki. Po drugie - autorka odczarowuje romantyczną i...

Cóż jeszcze można napisać o klasyce? Przede wszystkim, że została w końcu nadrobiona. Poza tym zawsze odpowiadała mi twórczość Sienkiewicza i jej wymiar przygodowy. W zasadzie trywialnie rzecz ujmując można rzec, że mamy tu i pościgi i wybuchy;), i wątek romantyczny i nieco opisu przyrody a wszystko to okraszone solidną dawką historii. Tym co mnie pociąga w powieściach Sienkiewicza jest wartka akcja, ciekawi bohaterowie i ten stylizowany język, niespotykany już w dzisiejszych czasach:). Bardzo lubię poznawać "nowe" stare słówka i sposób ich użycia. O tym, że jest to powieść o bohaterstwie, krzepiąca serca XIX-wiecznych Polaków, wie chyba każdy.

Cóż jeszcze można napisać o klasyce? Przede wszystkim, że została w końcu nadrobiona. Poza tym zawsze odpowiadała mi twórczość Sienkiewicza i jej wymiar przygodowy. W zasadzie trywialnie rzecz ujmując można rzec, że mamy tu i pościgi i wybuchy;), i wątek romantyczny i nieco opisu przyrody a wszystko to okraszone solidną dawką historii. Tym co mnie pociąga w powieściach...

Dobre tematy tygodnia i kilka niezłych i dość krótkich opowiadań, z których jednak tylko dwa zapadły mi w pamięć.
W skrócie: groza, horrory i koty.

Dobre tematy tygodnia i kilka niezłych i dość krótkich opowiadań, z których jednak tylko dwa zapadły mi w pamięć.
W skrócie: groza, horrory i koty.

Kolejny tom zdecydowanie utrzymał poziom poprzedniego. W tej części widzimy początki panowania Ramzesa jako faraona oraz to co udało mu się w tym czasie osiągnąć. Nie brakuje też przeciwników i wszechobecnych intryg, które znacznie ubarwiają książkę. W przeciwnym razie składałaby się ona z pasma sukcesów Ramzesa, który jawi się niemal jako istota doskonała. Ciekawe są wątki dotyczące duchowości i magii w Egipcie. Drobnym minusem jest ta wszechobecna idealizacja faraona, jednak bardziej cieszył mnie klimat książki i realia starożytnego Egiptu, więc kwestia przedstawienia władcy zeszła na drugi plan. Reasumując, dla mnie ta seria jest bardzo udana.

Kolejny tom zdecydowanie utrzymał poziom poprzedniego. W tej części widzimy początki panowania Ramzesa jako faraona oraz to co udało mu się w tym czasie osiągnąć. Nie brakuje też przeciwników i wszechobecnych intryg, które znacznie ubarwiają książkę. W przeciwnym razie składałaby się ona z pasma sukcesów Ramzesa, który jawi się niemal jako istota doskonała. Ciekawe są wątki...

Pierwsza z serii, bardzo fajny wstęp do początków państwa egipskiego. Bardzo zacne wydanie.

Pierwsza z serii, bardzo fajny wstęp do początków państwa egipskiego. Bardzo zacne wydanie.

Muszę przyznać, że ta pozycja bardzo miło mnie zaskoczyła. Do tej pory miałam okazję przeczytać powieść Jacqa o Hatszepsut i jakoś wyjątkowo się nią wynudziłam. Tu z kolei wszystko mi pasowało. Akcja toczyła się wartko, postacie były ciekawe i wyraziste, a w dodatku autor zastosował nienachalną ekspozycję, która pozwala dowiedzieć się mimochodem bardzo dużo o starożytnym Egipcie i czasach Ramzesa. Nawet intryga tocząca się wokół postaci młodego regenta wydała mi się całkiem zgrabna. Ta lektura trochę też na nowo rozbudziła moje zainteresowanie historią Egiptu. Na pewno sięgnę po kolejne części. Tym bardziej, że mamy tu na końcu nawet jakąś nieśmiałą próbę cliffhangera.

Muszę przyznać, że ta pozycja bardzo miło mnie zaskoczyła. Do tej pory miałam okazję przeczytać powieść Jacqa o Hatszepsut i jakoś wyjątkowo się nią wynudziłam. Tu z kolei wszystko mi pasowało. Akcja toczyła się wartko, postacie były ciekawe i wyraziste, a w dodatku autor zastosował nienachalną ekspozycję, która pozwala dowiedzieć się mimochodem bardzo dużo o starożytnym...

Po zaskakująco długim czasie udało mi się dokończyć lekturę "Węgla". Poza czynnikami zewnętrznymi duży wpływ na to miała także sama książka, co ma przełożenie na moją ocenę.
Mój główny zarzut do tej książki to wyjątkowo mało wciągająca dla mnie fabuła. Główny wątek to właściwie śledztwo kryminalne. Oczywiście jest ono prowadzone w niezwykle ciekawym świecie przyszłości, za co ta pozycja ma u mnie duży plus. Cała koncepcja ze zmianą ciał i transferami świadomości brzmi bardzo pociągająco i daje niezwykłe pole do popisu i prezentacji świata. Rodzi ona też wiele niezwykłych sytuacji i kreuje nieprzewidywalną rzeczywistość. Mimo to wydaje mi się, że temat nie został tutaj dostatecznie zgłębiony i nie wszystkie rodzące się pytania i wątpliwości rozwiane. Na to jednak może przyjdzie czas w kolejnych tomach.
Wracając jednak do fabuły - kiedy już miałam okazję sięgnąć po książkę, miałam wrażenie, że główny wątek składa się w kółko z tych samych sytuacji, tzn. główny bohater wyrusza w teren "szukać guza", czy też szukać wskazówek w śledztwie, następnie zostaje napadnięty, po czym w rezultacie rusza z wendetą. W międzyczasie prowadzi też rozmowy z wieloma postaciami, które w mało zauważalny dla mnie sposób popychają śledztwo do przodu. Całość kojarzyła mi się z grą komputerową typu Max Payne w wersji Sci-fi, czyli poznawaniem różnych lokacji, walki z przeciwnikami i prowadzeniem niezbędnych dialogów. Rzeczywiście w tle tych ciągłych przepychanek i strzelanin, autor zgrabnie opisuje nowe miejsca oraz realia życia w ówczesnym świecie. Bardzo lubię poznawać świat przedstawiony, ale tutaj przy okazji prowadzenia śledztwa, fabuła wlekła się dla mnie zdecydowanie za mocno.

Po zaskakująco długim czasie udało mi się dokończyć lekturę "Węgla". Poza czynnikami zewnętrznymi duży wpływ na to miała także sama książka, co ma przełożenie na moją ocenę.
Mój główny zarzut do tej książki to wyjątkowo mało wciągająca dla mnie fabuła. Główny wątek to właściwie śledztwo kryminalne. Oczywiście jest ono prowadzone w niezwykle ciekawym świecie przyszłości, za...

Książka jest zbiorem trzech opowiadań, z których ostatnie nosi właśnie tytuł okładkowy. Wszystkie historie dzieją się pod koniec XIX w. i odnoszą się do okresu rozwoju socjalizmu w polskim społeczeństwie, intensywnie zwalczanego przez władze carskie. Autor głównie skupia się na przeżyciach i postawach bohaterów opowiadań oraz na tym co próbują osiągnąć aby przygotować kraj do rewolucji. Mamy tu po kolei: dwóch emigrantów wracających do kraju, inteligentna podróżującego na wieś oraz tytułowego starego sympatyka, czyli człowieka z nieco wyższych sfer, ale oddanego sprawie. Wszystko co się dzieje w książce tj. działania na rzecz socjalizmu, zwane tu robotą, polegają przede wszystkim na zakładaniu partii i wydawaniu biuletynów partyjnych oraz popularyzacja idei wśród proletariatu. Finalnie wydarzenia z książki kończą się parę miesięcy przed rewolucją 1905 roku. Ciekawie poznawało się ten kawałek historii oraz ówczesny sposób myślenia Polaków dążących do wolności, zwłaszcza, że sam autor był zaangażowany w sprawę.

Książka jest zbiorem trzech opowiadań, z których ostatnie nosi właśnie tytuł okładkowy. Wszystkie historie dzieją się pod koniec XIX w. i odnoszą się do okresu rozwoju socjalizmu w polskim społeczeństwie, intensywnie zwalczanego przez władze carskie. Autor głównie skupia się na przeżyciach i postawach bohaterów opowiadań oraz na tym co próbują osiągnąć aby przygotować kraj...

Ta książka zaskoczyła mnie już na wstępie. Lubię prozę Schmitta, a tutaj mamy do czynienia z czymś zupełnie innym w jego wykonaniu, a mianowicie ze sztukami teatralnymi. Wbrew opisowi na okładce, wydanie to zawiera 4 odrębne scenariusze. Pierwsze z nich rzeczywiście dotyczą historii 7 kobiet pragnących się zemścić na wspomnianym Don Juanie. Zakończenie tego wątku jest dość zaskakujące, jednak nie ono urzekło mnie najbardziej. Dla mnie najlepsza była sztuka pt. "Gość" o spotkaniu doktora Freuda z Nieznajomym. Jako drugą wskazałabym tą pt. "Diabelska filozofia". Jest to bardzo krótka forma ale jej przekaz jest treściwy i dosadny.
Pozostałe dwa scenariusze mają wg mnie jeden wspólny temat i wątek przewodni. Nie chcę się tu rozpisywać na jego temat, ale obie podobały mi się już jednak mniej. W każdym razie cała książka jest moim zdaniem warta poznania i jest ciekawą odskocznią od typowej prozy Schmitta.

Ta książka zaskoczyła mnie już na wstępie. Lubię prozę Schmitta, a tutaj mamy do czynienia z czymś zupełnie innym w jego wykonaniu, a mianowicie ze sztukami teatralnymi. Wbrew opisowi na okładce, wydanie to zawiera 4 odrębne scenariusze. Pierwsze z nich rzeczywiście dotyczą historii 7 kobiet pragnących się zemścić na wspomnianym Don Juanie. Zakończenie tego wątku jest...