Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od czasu do czasu lubię obejrzeć komedie romantyczną tak samo jak od czasu do czasu lubię przeczytać romans. I dzisiaj przychodzę do Was świeżutką dzisiejszą premierą książki „Na co czekasz kochanie?”, którą czytałam z uśmiechem na ustach.

Główną bohaterką jest Kate Smith, rudowłosa pisarka, która napotyka kryzys twórczy w trakcie pisania ostatniej części swojego bestsellerowego cyklu bardzo nieprzyzwoitych, ociekających seksem powieści. Wena niespodziewanie wróciła w nietypowej scenerii, bo w warsztacie samochodowym, a dokładniej, gdy Kate trafiła do poczekalni dla klientów, porządnie zaopatrzonej w wyborną kawę i pyszne ciastka. Nigdy wcześniej słowa powieści nie spływały z klawiatury równie łatwo! I to przesądziło sprawę. Od tego momentu Kate była stałą bywalczynią poczekalni.
Jej rude loki zwróciły w końcu uwagę mechanika Milesa. Zaintrygowany, zamiast wszcząć alarm, ukradkiem obserwował kobietę, która dzień w dzień przesiadywała z laptopem w poczekalni. A kiedy przypadkowo zderzyła się z nim w przejściu, nie pozostało nic innego, jak zawrzeć znajomość. Po kilku dniach Kate poprosiła Milesa o pomoc w pewnych badaniach, które chciała przeprowadzić na potrzeby swojej najnowszej książki…

Uważam, że nie da się nie polubić Kate, ma ona energię golden retrievera, jest zabawną i bezczelną postacią, a razem z Miles'em mającym charakterystyczny urok twardziela z miękkim sercem, tworzy relację pełną humorystycznych sytuacji i przepełnioną chemią. Ich dialogi są dowcipne, a interakcje pełne energii.
Amy Daws doskonale balansuje pomiędzy lekkością romansu a głębszymi wątkami emocjonalnymi, tworząc historię, która jest zarówno zabawna, jak i wzruszająca. Zdecydowanie humor tej powieści sprawił, że czytanie było bardzo przyjemne i z chęcią śledziłam losy bohaterów, mimo, że fabuła była raczej oczywista.

Od czasu do czasu lubię obejrzeć komedie romantyczną tak samo jak od czasu do czasu lubię przeczytać romans. I dzisiaj przychodzę do Was świeżutką dzisiejszą premierą książki „Na co czekasz kochanie?”, którą czytałam z uśmiechem na ustach.

Główną bohaterką jest Kate Smith, rudowłosa pisarka, która napotyka kryzys twórczy w trakcie pisania ostatniej części swojego...

Fabuła książki rozgrywa się w dwóch liniach czasowych, oddalonych od siebie o tysiąc lat. Poznajemy Rielle, która kontroluje wszystkie żywioły i aby udowodnić, że jest Słoneczną królową i panuje nad swoimi mocami musi przejść siedem prób po jednej dla każdego żywiołu. Śledzimy też losy Eliany, żyjącej 1000 lat po Rielle łowczyni, która musi sprzymierzyć się z wrogiem, aby odszukać porwaną matkę i zapewnić bezpieczeństwo bratu.

"Furyborn" okazała się dla mnie nużącą lekturą, która nie spełniła moich oczekiwań. Mimo obiecującego konceptu dwóch królowych i ich potężnych mocy, historie Rielle i Eliany nie potrafiły mnie porwać.

Świat przedstawiony w książce pozostaje niewyjaśniony i powierzchowny. Brakuje głębszego zrozumienia dla jego historii, funkcjonowania czy struktur społecznych, co sprawia, że trudno się w nim zanurzyć i poczuć autentyczność.

Dialogi również pozostawiają wiele do życzenia. Są suche i pozbawione życia, nie potrafią oddać emocji ani związać czytelnika z bohaterami. Nawet wątek romantyczny, który mógłby być jednym z głównych atutów tej książki, wydaje się płaski i pozbawiony chemii między głównymi postaciami.

Liczyłam, że chociaż zakończenie będzie emocjonujące i wbije mnie w fotel, niestety tak się nie stało. "Furyborn. Zrodzona z furii" to książka, która niestety nie wzbudziła we mnie żadnych emocji.

Fabuła książki rozgrywa się w dwóch liniach czasowych, oddalonych od siebie o tysiąc lat. Poznajemy Rielle, która kontroluje wszystkie żywioły i aby udowodnić, że jest Słoneczną królową i panuje nad swoimi mocami musi przejść siedem prób po jednej dla każdego żywiołu. Śledzimy też losy Eliany, żyjącej 1000 lat po Rielle łowczyni, która musi sprzymierzyć się z wrogiem, aby...

Długo myślałam nad oceną tej książki. Serduszkiem byłam zachwycona, ale rozum ostudził mój zachwyt wskazując m.in. na pewną przewidywalność fabuły czy zgrzyty w wątku romantycznym.

Trzeba przyznać, że książka wciąga od pierwszej strony i nie pozwala oderwać się aż do samego końca. Napięcie w Szkarłatnej Ćmie jest nieustanne, cały czas czujemy, że zaraz coś się wydarzy. Bohaterowie prowadzą bardzo intrygującą zabawę w kotka i myszkę, ważąc każde słowo i czyn.

Autorka świetnie wykreowała postać Rune, która musi ukrywać kim jest. Jako arystokratka wykrada wszelkie sekrety, a nocą jako Szkarłatna ćma staje się symbolem oporu czarownic, ratując je przed czystką. Podwójna tożsamość sprawia, że na czarownice z każdej strony czyha niebezpieczeństwo, co prowadzi do emocjonujących sytuacji, w których Rune musi ciągle balansować między ochroną swojej tożsamości a realizacją swoich celów. Największe niebezpieczeństwo czyha na nią ze strony bezlitosnego łowcy czarownic Gideona, który poświęca wszystko, by złapać Szkarłatną Ćmę.

Przyjemne było obserwowanie ewolucji relacji między Runą a Gideonom. Jednak czy jest to enemies to lovers? Dla mnie raczej nie… albo w sumie i tak i nie. W sensie „ról społecznych” jako czarownica i łowca są enemies, ale jako jednostki jako Rune i Gideon po prostu za sobą nie przepadają bliżej im do strangers to lovers w końcu przez ostatnie 5 lat nie zamienili ze sobą nawet słowa. I czy takie zakończenie książki nie podważa trochę ich uczuć i nie zaprzepaszcza ich wspólnej przyszłości…

Jeśli chodzi o fabułę jest kilka zwrotów akcji, ale czy są nieprzewidywalne no raczej nie, wielu rzeczy można się domyślić już na początku książki i podejrzewać co się wydarzy. Nie zmienia to faktu, że bardzo dobrze się bawiłam czytając, wartka akcja i nieustannie wiszące w powietrzu napięcie stanowiły dla mnie fajną rozrywkę.

Muszę przyzna, że po tym zakończeniu już mnie jakoś nie grzeje ta historia. Za dużo głupoty i sprzeczności, nie wiem w jaką historię musiałaby pójść teraz ta historia by to wszystko naprostować.

Recenzja ig: magiczna.tynka

Długo myślałam nad oceną tej książki. Serduszkiem byłam zachwycona, ale rozum ostudził mój zachwyt wskazując m.in. na pewną przewidywalność fabuły czy zgrzyty w wątku romantycznym.

Trzeba przyznać, że książka wciąga od pierwszej strony i nie pozwala oderwać się aż do samego końca. Napięcie w Szkarłatnej Ćmie jest nieustanne, cały czas czujemy, że zaraz coś się wydarzy....