Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najpiękniejsze wydanie „Opowieści wigilijnej”, jakie miałam w dłoniach.

Najpiękniejsze wydanie „Opowieści wigilijnej”, jakie miałam w dłoniach.

Od premiery filmu Jamesa Camerona w 1997 roku temat Titanica stał się czymś, co zainteresowało wiele osób. Tragiczna historia dziewiczego rejsu liniowca White Star Line i jego pasażerów fascynuje, choć być może nie należy tak o niej mówić, kiedy kosztowała ona życie półtora tysiąca istnień ludzkich. A jednak jest w niej coś pociągającego: wyższe sfery, luksusowy statek, orkiestra, która grała do samego końca... Tak, jeśli w jakimś tytule pojawi się słowo „Titanic”, można być pewnym, że wzbudzi on zainteresowanie.

W taki oto sposób wydawnictwo Filia postanowiło przyciągnąć czytelników powieścią „Dziewczyna z Titanica”. Tytuł oryginału to „The Second Mrs. Astor”, co można było spokojnie przetłumaczyć jako „Druga pani Astor”, ale to nie przyciągnęłoby tylu czytelników, co tytuł zawierający w sobie nazwę „Titanic”. W pewnym stopniu rozumiem ten zabieg, ale jednocześnie, patrząc na oceny i recenzje, widzę, że takim przekładem tytułu wydawnictwo Filia trochę wystawiło tę powieść na ostrzał.

Historia opisana w książce przedstawia losy związku Johna Jacoba Astora, jednego z najbogatszych ludzi w Ameryce tamtych czasów, i jego młodziutkiej małżonki, Madeleine Astor. Związek ten wzbudzał wówczas niemałą sensację, bowiem John Jacob Astor był rozwodnikiem, a jego nowa żona była trzydzieści lat młodsza. Książka przedstawia ich znajomość od pierwszego spotkania, poprzez tragiczne wydarzenia na Titanicu, po narodziny ich wspólnego dziecka. Ma ona postać wspomnień Madeleine, która spisuje je z myślą o synu, by w ten sposób mógł poznać historię ich niezwykłego związku. Same wydarzenia na statku oraz ich pokłosie, wbrew tytułowi, stanowią mniej więcej jedną trzecią fabuły. Kto sięga po tę powieść, mając nadzieję na historię poświęconą w większości Titanicowi, ten może się rozczarować.

Mnie książka bardzo się spodobała, ponieważ byłam ciekawa, jak wyglądał tak skandalizujący, jak na tamte czasy, związek. W mojej ocenie autorka świetnie oddała ducha tamtych czasów, wystawne życie wyższych sfer i ogrom zainteresowania, jakie wzbudzało małżeństwo Astorów. Pięknie odmalowała także rodzące się między nimi uczucia, starania Johna o względy Madeleine, a potem ich wspólne życie, z jego blaskami i cieniami. W najmniejszym nawet stopniu się nie nudziłam podczas lektury, bo ich historia mnie porwała na tyle, że kiedy ze łzami w oczach odłożyłam już książkę i trochę ochłonęłam, zaczęłam szukać w internecie informacji na ich temat. Po tym chyba właśnie można poznać dobrą powieść historyczną – przedstawiona w niej opowieść tak cię zainteresuje, że chcesz wiedzieć o jej bohaterach dosłownie wszystko.

Od premiery filmu Jamesa Camerona w 1997 roku temat Titanica stał się czymś, co zainteresowało wiele osób. Tragiczna historia dziewiczego rejsu liniowca White Star Line i jego pasażerów fascynuje, choć być może nie należy tak o niej mówić, kiedy kosztowała ona życie półtora tysiąca istnień ludzkich. A jednak jest w niej coś pociągającego: wyższe sfery, luksusowy statek,...

Minął ponad rok od kiedy czytałam po raz ostatni jakąś powieść autorstwa Mii Sheridan i chyba trochę zdążyłam zapomnieć, jaką przyjemnością jest lektura jej książek. Jedna z jej ostatnio wydanych książek, zatytułowana „Bez złudzeń”, przypomniała mi, za co tak bardzo lubię jej twórczość.
(...)
Wszystkie przeczytane przeze mnie powieści Mii Sheridan mają pewne cechy wspólne, dzięki którym autorka ta trafiła do grona moich ulubionych pisarek. Jedną z takich cech jest lekki styl, który sprawia, że jej książki czyta się jednym tchem, mimo iż nierzadko poruszają trudne tematy i wywołują gamę różnych emocji. Jej historie wciągają tak intensywnie, że świat zewnętrzny przestaje zupełnie istnieć – jest tylko ta opowieści, która porywa do samego końca. I tak właśnie było również w przypadku „Bez złudzeń”.

Bohaterowie powieści Mii Sheridan to często postacie, które mają na swoim koncie traumatyczne przeżycia cieniem kładące się na ich życiu. W „Bez złudzeń” narratorami opowieści są zarówno Crystal, jak i Gabriel, dzięki czemu możemy poznać losy każdego z nich i dowiedzieć się, co tak naprawdę każde z nich przeżywa. Oboje sporo przeszli, a życie dopiekło im już w bardzo młodym wieku. Każde z nich jednak zupełnie inaczej zareagowało na zło, które ich spotkało.
Crystal skryła swoje prawdziwe ja fasadą obojętności i wybudowała wokół siebie mur, którego strzegła, obawiając się, że ktoś mógłby odkryć, jak krucha jest istota za nim ukryta. Jej poczucie własnej wartości mocno ucierpiało pod wpływem traumatycznych przeżyć, a przez kolejne lata nic nie było go w stanie wzmocnić. Życie jej nie rozpieszczało, dlatego stała się nieufna. Trudno jej uwierzyć w to, że ktoś mógłby zrobić dla niej coś zupełnie bezinteresownie.
Gabriel z osobistego dramatu wyciągnął lekcję. Mimo zła, jakiego doświadczył, stara się patrzeć z nadzieją w przyszłość. To jednak nie zawsze jest łatwe. Dręczą go lęki, z którymi jeszcze się nie uporał, ale liczy na to, że i temu podoła. To bardzo wrażliwy mężczyzna, który potrafi dostrzec piękno nawet w najdrobniejszych rzeczach, bo wie, jak łatwo można stracić wszystko to, co uważało się za pewnik.
Mia Sheridan tworzy bohaterów, których nie da się nie lubić. Zarówno Crystal, jak i Gabriel zyskali moją sympatię, ale jej szala bardziej jednak przechylała się w stronę Gabriela. To mężczyzna, w którym można się zakochać, choć to przecież tylko fikcyjna postać. Jego duch przepełniony jest dobrem, nadzieją i wiarą, które są jak rozgrzewający balsam dla serca.

Tym, co mnie najbardziej ujęło w „Bez złudzeń”, jest chemia, jaka powstaje między bohaterami. Z zapartym tchem śledziłam ich losy, urzeczona tym, jak wzajemnie na siebie oddziałują – dzięki Crystal Gabriel zaczyna powoli przełamywać własne lęki, a dzięki Gabrielowi Crystal zaczyna się otwierać na to, przed czym wzbraniała się przez tyle lat i zaczyna także budować wiarę w siebie i zaczyna wierzyć w to, że może być warta czyjejś uwagi. Uwielbiam to, jak Mia Sheridan opisuje emocje, jakich doświadczają bohaterowie jej powieści. Potrafi ukazać je tak autentycznie, że ich uczucia stają się dla mnie wręcz namacalne – mogę poczuć to, co oni sami czują. Lektura jej książek jest jak przejażdżka emocjonalnym rollercoasterem, który porusza najczulsze struny w moim sercu.

Jednym z motywów przewodnich powieści jest dostrzeganie ukrytego piękna, które wyraża się między innymi w talencie Gabriela. To uzdolniony artysta rzeźbiarz, który z niepozornej skały potrafi wydobyć prawdziwe dzieło sztuki. Bardzo spodobało mi się to, jak autorka pisze o rzeźbiarstwie – to, jak opisuje proces powstawania rzeźby i mówi o pięknie utrwalonym w kamieniu. Uwielbiam takie powieści, w których mogę odnaleźć jakąś kreatywną duszę wrażliwą na sztukę w jakiejkolwiek postaci. Tutaj autorka dodatkowo ujęła mnie też tym, jak połączyła tę artystyczną część z emocjami bohaterów i jak przełożyła język sztuki na ich doświadczenia i uczucia.

Po raz kolejny przekonałam się, że Mia Sheridan nie bez powodu jest jedną z moich ulubionych pisarek. „Bez złudzeń” to poruszająca powieść o życiu z traumatycznymi przeżyciami i odnajdywaniu w sobie siły i odwagi, by przezwyciężyć własne lęki. To także powieść o pięknie, które nosimy w sobie. Niezależnie, czy znacie twórczość Mii Sheridan, czy też nie – jeśli lubicie powieści kipiące od emocji, to jest to książka dla Was. Polecam!

http://zaczytana-dolina.blogspot.com/2018/11/bez-zludzen-mia-sheridan.html

Minął ponad rok od kiedy czytałam po raz ostatni jakąś powieść autorstwa Mii Sheridan i chyba trochę zdążyłam zapomnieć, jaką przyjemnością jest lektura jej książek. Jedna z jej ostatnio wydanych książek, zatytułowana „Bez złudzeń”, przypomniała mi, za co tak bardzo lubię jej twórczość.
(...)
Wszystkie przeczytane przeze mnie powieści Mii Sheridan mają pewne cechy wspólne,...