Jesteśmy społecznością, która kocha książki

DOSKONAŁA OKŁADKA, ABSOLUTNIE PRZEPIĘKNA

Książka ciekawa, pełna anegdot i wypełniona faktami. Wolałbym pewnie bardziej rozbudowane eseje, lecz jako wstęp do większej opowieści sprawdza się doskonale. Czego to człowiek nie wiedział o grach, w które grał...

ALE TA OKŁADKA!

DOSKONAŁA OKŁADKA, ABSOLUTNIE PRZEPIĘKNA

Książka ciekawa, pełna anegdot i wypełniona faktami. Wolałbym pewnie bardziej rozbudowane eseje, lecz jako wstęp do większej opowieści sprawdza się doskonale. Czego to człowiek nie wiedział o grach, w które grał...

ALE TA OKŁADKA!

Ależ zatęskniłem za Światem Dysku, taką radosną fantastyką, jaką zaczytywałem się w liceum...

Biografia napisana przez "drugi mózg" Pratchetta, perspektywa bliska, ale niepozbawiona refleksji. Wilkins świetnie potrafi łączyć wątki, odpowiednio wykorzystuje humor, dobrze dawkuje anegdoty.

Terry Pratchett potwierdza swoją żywotność po śmierci - owszem, wychodzi na buca, lecz takiego, którego się lubi.

Jedna z lepiej napisanych biografii, jakie czytałem.

Szkoda wielu błędów w polskim wydaniu - przydałaby się porządna korekta, roi się od literówek

Ależ zatęskniłem za Światem Dysku, taką radosną fantastyką, jaką zaczytywałem się w liceum...

Biografia napisana przez "drugi mózg" Pratchetta, perspektywa bliska, ale niepozbawiona refleksji. Wilkins świetnie potrafi łączyć wątki, odpowiednio wykorzystuje humor, dobrze dawkuje anegdoty.

Terry Pratchett potwierdza swoją żywotność po śmierci - owszem, wychodzi na buca,...

Jaki to jest demon opowieści, to się w głowie nie mieści!
Narracja pływa, biega, skacze i gdacze, a baśń krąży, rotuje... Mniam, jakże smakowity, choć kościsty kąsek!

Jaki to jest demon opowieści, to się w głowie nie mieści!
Narracja pływa, biega, skacze i gdacze, a baśń krąży, rotuje... Mniam, jakże smakowity, choć kościsty kąsek!

Uzupełnienie biografii? Raczej taki skok poprzedzający.

Terry jawi się tu jako komentator spraw ważnych i zupełnie nie, często z typowym poczuciem humoru, lecz także poważny do bólu (część o śmierci). Nie jest to jednak obowiązkowa lektura dla fanów Pratchetta, raczej dodatek

Uzupełnienie biografii? Raczej taki skok poprzedzający.

Terry jawi się tu jako komentator spraw ważnych i zupełnie nie, często z typowym poczuciem humoru, lecz także poważny do bólu (część o śmierci). Nie jest to jednak obowiązkowa lektura dla fanów Pratchetta, raczej dodatek

Gdybym tylko czytał ten cykl będąc nastolatkiem, z pewnością byłbym zachwycony. Fantastyka dla młodych odbiorców, oparta na dosyć znanych schematach, ale jednocześnie z potężnie rozbudowanymi bohaterami. I to oni, radzący sobie z typowymi problemami fantasy robią robotę w tym cyklu. Prości, lecz naturalni, wiarygodni.

W dodatku każdy dotychczasowy tom ma jakoś wątek taktyczno-bitewny, tutaj wybornie wręcz udany (tytułowa bitwa i przygotowania). Świetnie też wracają wątki z poprzednich tomów.

Doceniam Flanagana, z pewnością będę czytał kolejne tomy, gdy najdzie mnie na lekkie fantasy

Gdybym tylko czytał ten cykl będąc nastolatkiem, z pewnością byłbym zachwycony. Fantastyka dla młodych odbiorców, oparta na dosyć znanych schematach, ale jednocześnie z potężnie rozbudowanymi bohaterami. I to oni, radzący sobie z typowymi problemami fantasy robią robotę w tym cyklu. Prości, lecz naturalni, wiarygodni.

W dodatku każdy dotychczasowy tom ma jakoś wątek...

Z pewnością Coelho świetnie zna Sun Tzu, ale nie rozumie, jak można w żołnierskich słowach przekazać więcej niż tylko metaforą. Fenomen

Z pewnością Coelho świetnie zna Sun Tzu, ale nie rozumie, jak można w żołnierskich słowach przekazać więcej niż tylko metaforą. Fenomen

Relaksuję się przy tej serii, ale irytujące jest to pisanie historii podzielone na dwie książki. Mam wrażenie, że nie czytam serii, ale następujące po sobie dylogie.

Will jako tajny agent, czarnoksiężnik, pieśni i mroczny las. I świetny pies, to najważniejsze.

Przyjemne, lekkie

Relaksuję się przy tej serii, ale irytujące jest to pisanie historii podzielone na dwie książki. Mam wrażenie, że nie czytam serii, ale następujące po sobie dylogie.

Will jako tajny agent, czarnoksiężnik, pieśni i mroczny las. I świetny pies, to najważniejsze.

Przyjemne, lekkie

Ależ mam dysonans czytelniczy.
Z jednej strony uwielbiam odniesienia do faktów, Sienkiewicza i Modrzejewskiej, ten westernowy klimacik.
Z drugiej strony nie kupuję wielu rozwiązań fabularnych, szczególnie zakończenia.
Miałem radość z czytania, bez wątpienia.

Sam nie wiem, chętnie sięgnę po kolejne książki Nowaka, żeby się przekonać.

Ależ mam dysonans czytelniczy.
Z jednej strony uwielbiam odniesienia do faktów, Sienkiewicza i Modrzejewskiej, ten westernowy klimacik.
Z drugiej strony nie kupuję wielu rozwiązań fabularnych, szczególnie zakończenia.
Miałem radość z czytania, bez wątpienia.

Sam nie wiem, chętnie sięgnę po kolejne książki Nowaka, żeby się przekonać.

Nie ma tej pratchettowej energii, błyskotliwości co poprzednie części "Nauki Świata Dysku", niestety. Tematy znów ogromne, a finezji jakby mniej, jakby w lekkim chaosie. Szkoda

Nie ma tej pratchettowej energii, błyskotliwości co poprzednie części "Nauki Świata Dysku", niestety. Tematy znów ogromne, a finezji jakby mniej, jakby w lekkim chaosie. Szkoda

Kawał roboty reporterskiej, widać serce Wiśniewskiej do Grenlandii, ludzi z zupełnie innej bajki.

Świetne są sceny z domu starców i wątek psów, wstrząsające.

Kawał roboty reporterskiej, widać serce Wiśniewskiej do Grenlandii, ludzi z zupełnie innej bajki.

Świetne są sceny z domu starców i wątek psów, wstrząsające.

Hiszpańskie kryminały mają swój unikalny klimat, a tutaj pojawia się ciekawa bohaterka, intryga została rozpisana na szeroką skalę, z ambicją.

Z pewnością będę czytał dalej, bo dawno tak nie byłem ciekawy, co będzie na następnej stronie

Hiszpańskie kryminały mają swój unikalny klimat, a tutaj pojawia się ciekawa bohaterka, intryga została rozpisana na szeroką skalę, z ambicją.

Z pewnością będę czytał dalej, bo dawno tak nie byłem ciekawy, co będzie na następnej stronie

Nie będę ukrywał, wciągający kawał narracji. Bohaterowie zyskują nowe wymiary, rozwijają relacje, a intryga sięga po fascynujące rozwiązania.

Parę detali w zakończeniu zbyt uproszczone, jeden wątek dziwnie porzucony...

Znakomita lektura

Nie będę ukrywał, wciągający kawał narracji. Bohaterowie zyskują nowe wymiary, rozwijają relacje, a intryga sięga po fascynujące rozwiązania.

Parę detali w zakończeniu zbyt uproszczone, jeden wątek dziwnie porzucony...

Znakomita lektura

Bardzo dobrze spędziłem czas przy tej trylogii, obserwując bohaterów pełnych charakteru. Intryga trzyma się mocno, językowo Jurado potrafi nieźle pływać, a motyw z nieprzetłumaczalnymi słowami to samo dobro.

Zakończenie chyba optymalne, choć znowu nieco za szybkie, gwałtowne. Ulubiona moja część, bo najlepiej działają tu relacje.

Bardzo dobrze spędziłem czas przy tej trylogii, obserwując bohaterów pełnych charakteru. Intryga trzyma się mocno, językowo Jurado potrafi nieźle pływać, a motyw z nieprzetłumaczalnymi słowami to samo dobro.

Zakończenie chyba optymalne, choć znowu nieco za szybkie, gwałtowne. Ulubiona moja część, bo najlepiej działają tu relacje.

Grzebanie w śmieciach popkultury bywa przyjemne, rozpoznawanie odniesień daje sporą frajdę, a do twórcy czuję sympatię.

Ot, historyja opowiedziana śmieciami, szaloną narracją i tyle, świata na nowo nie odkryto. A że łyknąłem na raz, doceniam styl.

Grzebanie w śmieciach popkultury bywa przyjemne, rozpoznawanie odniesień daje sporą frajdę, a do twórcy czuję sympatię.

Ot, historyja opowiedziana śmieciami, szaloną narracją i tyle, świata na nowo nie odkryto. A że łyknąłem na raz, doceniam styl.

Szkoda mi zakończenia, ale dużo tu z "Dżumy", budowania paraboli i ewidentnej metafory. Niezwykle immersyjna opowieść, wyraźnie ślepniemy razem z bohaterami, poruszamy się po omacku.

Wspaniała opowieść, lecz naprawdę zakończenie mnie zirytowało własną łatwością. Jakby się Saramago wycofał ze wszystkiego

Szkoda mi zakończenia, ale dużo tu z "Dżumy", budowania paraboli i ewidentnej metafory. Niezwykle immersyjna opowieść, wyraźnie ślepniemy razem z bohaterami, poruszamy się po omacku.

Wspaniała opowieść, lecz naprawdę zakończenie mnie zirytowało własną łatwością. Jakby się Saramago wycofał ze wszystkiego

Zaskakujący kawał prozy spod strzech, z klimatem wiejskiej baby z rynku, a tymczasem skręca w niesłychane rejony opowieści, wierci językowo...

Niespodzianka

Zaskakujący kawał prozy spod strzech, z klimatem wiejskiej baby z rynku, a tymczasem skręca w niesłychane rejony opowieści, wierci językowo...

Niespodzianka

FE
NO
ME
NAL
NA

FE
NO
ME
NAL
NA

Książka wypełniona historiami bolesnymi, szokującymi, a co gorsza prawdziwymi. Czasem się człowiek zaśmieje (dojenie taboretu!), a częściej zastroska nad losem kobiet na wsi. Świat, który nie powinien się zdarzać, a na pewno powracać. Żadnych sentymentów.

Książka wypełniona historiami bolesnymi, szokującymi, a co gorsza prawdziwymi. Czasem się człowiek zaśmieje (dojenie taboretu!), a częściej zastroska nad losem kobiet na wsi. Świat, który nie powinien się zdarzać, a na pewno powracać. Żadnych sentymentów.

Ma to swój urok, ale jestem na niego odporny najwidoczniej. Do Flauberta czy Hugo jakoś porównać nie mogę, nie potrafiłem zaangażować się w opowieść o Goriot.

Te plotkowane powieści (jak np. "Idiota") ewidentnie mijają się z moim zainteresowaniem. Historia smutna, choć z dzisiejszej perspektywy okrutnie naiwna przede wszystkim.

Rozczarowanko

Ma to swój urok, ale jestem na niego odporny najwidoczniej. Do Flauberta czy Hugo jakoś porównać nie mogę, nie potrafiłem zaangażować się w opowieść o Goriot.

Te plotkowane powieści (jak np. "Idiota") ewidentnie mijają się z moim zainteresowaniem. Historia smutna, choć z dzisiejszej perspektywy okrutnie naiwna przede wszystkim.

Rozczarowanko

Jednak zakończenie jest zbyt przegadane, za daleko w meandry meandrowania idzie. O ile do 80% czytałem z pasją, wciągnięty - tak przy scenie odtwarzania pewnego nagrania byłem już zmęczony. Kolejny twist, spodziewany, również zmęczył.

I może taka ma być ta książka, męcząca, odpowiednio bełkotliwa, i tego się nie czepiam. Zacna narracja.

Ino bohater traci wiarygodność na rzecz bycia bohaterem literackim, z życia mi Marcin Kania uciekł. Tym niemniej, warto się zmierzyć.

PS. Atak w Pilcha niepotrzebny

Jednak zakończenie jest zbyt przegadane, za daleko w meandry meandrowania idzie. O ile do 80% czytałem z pasją, wciągnięty - tak przy scenie odtwarzania pewnego nagrania byłem już zmęczony. Kolejny twist, spodziewany, również zmęczył.

I może taka ma być ta książka, męcząca, odpowiednio bełkotliwa, i tego się nie czepiam. Zacna narracja.

Ino bohater traci wiarygodność na...