Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie chcąc nikogo urazić, powiem tylko tyle, że szkoda papieru na takie książki jak dla mnie!

Nie chcąc nikogo urazić, powiem tylko tyle, że szkoda papieru na takie książki jak dla mnie!

Piękna, subtelna opowieść o ..spóźnionej miłości, a może właśnie nadzieja, że nigdy nie jest za późno. Uwielbiam Whartona za Jego wrażliwość i poetycki język. Zanim "zabrałam" się do książki słyszałam różne opinie na jej temat. Były bardzo skrajne, albo komuś w ogóle nie przypadła do gustu, albo przeciwnie zapadła głęboko w serce. Słyszałam też wiele nieprawdziwych opinii jakoby wszystkie wydarzenia były zmyślone, a przecież wszystko co się działo autor opisywał w bardzo delikatny, zmysłowy sposób. Zapadł mi również w pamięć ten likier w gruszką w butelce, od którego się wszystko zaczęło..Żałuję tylko, że wcześniej nie sięgnęłam po tę historię

Piękna, subtelna opowieść o ..spóźnionej miłości, a może właśnie nadzieja, że nigdy nie jest za późno. Uwielbiam Whartona za Jego wrażliwość i poetycki język. Zanim "zabrałam" się do książki słyszałam różne opinie na jej temat. Były bardzo skrajne, albo komuś w ogóle nie przypadła do gustu, albo przeciwnie zapadła głęboko w serce. Słyszałam też wiele nieprawdziwych opinii...

Cieszę się, że miałam okazję poznać fragmenty z życia i twórczości duńskiej malarki polskiego pochodzenia Elisabeth Baumann Jerichau. Niezwykłej kobiety, która swoją odwagą, często łamiąc konwenanse dowiodła, że możliwe jest bycie zarówno żoną, matką, jak i wybitną artystką. Obdarzona niezwykłą inteligencją, wrażliwością, czasem gorsząc ale częściej wzbudzając podziw walczyła z przeciwnościami losu, pozostając w konieczności wyboru pomiędzy obowiązkami rodzinnymi a życiem artystycznym. Pomimo trudnego małżeństwa z duńskim rzeźbiarzem Jensem Adolfem Jerichau oraz urodzenia dziewięciorga dzieci nadal rozwijała swój talent malarski. Była artystką znaną na dworach prawie całej Europy, przyjaźniła się z wieloma wybitnymi postaciami m.in. z Andersenem, Dickensem. Potem jednak zapomniana zarówno w Polsce (gdzie się urodziła) jak i w Danii (gdzie mieszkała).
Malowała przede wszystkim portrety m.in. członków rodzin królewskich, żony sułtana w haremie i inne mniej lub bardziej znane postaci. W swoich pracach nawiązywała również do wszystkich narodowych zrywów: powstania kościuszkowskiego i listopadowego, które pamiętała z dzieciństwa, a także styczniowego, co dowiodło jak ważne i silne były jej polskie korzenie. W Danii zasłynęła głównie z obrazu pt. Dania, dzięki czemu została zaakceptowana jako malarka, ale na uznanie krytyki musiała jeszcze długo poczekać.
Były jednak momenty podczas czytania książki kiedy miałam zwyczajnie dość jej zmagań z depresyjnym mężem, jej ciągłej kontroli ludzi i sytuacji i miałam ochotę powiedzieć kobieto odpuść, nie można na siłę nikogo uszczęśliwić. Ale ona widocznie nie potrafiła inaczej. Z wielkim uporem dążyła do celu.
Podsumowując, cieszy mnie fakt, że tą niezwykle charyzmatyczną XIX-wieczną artystkę możemy zaliczyć w poczet polskich malarzy.

Cieszę się, że miałam okazję poznać fragmenty z życia i twórczości duńskiej malarki polskiego pochodzenia Elisabeth Baumann Jerichau. Niezwykłej kobiety, która swoją odwagą, często łamiąc konwenanse dowiodła, że możliwe jest bycie zarówno żoną, matką, jak i wybitną artystką. Obdarzona niezwykłą inteligencją, wrażliwością, czasem gorsząc ale częściej wzbudzając podziw...