Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rok 1984 dla mieszkańców Oceanii to rok, w którym nic nie jest zakazane (gdyż wszelkie prawa już zniesiono), używki nazywa się „zwycięskimi” (mimo że wywołują mdłości), rozpacz należy do minionych czasów (ponieważ nie ma uczuć poza strachem, nienawiścią i bólem), a produkcja obuwia mająca wynieść 62 mln. jest według statystyk przekraczana (choć połowa obywateli Oceanii chodzi boso), nikt nie myśli o buncie (gdyż podstawą edukacji najmłodszych jest nauczenie ich wstrętu do jakichkolwiek rozważań), a język jest prosty i przejrzysty (ponieważ znaczna większość słów przestaje istnieć).

Orwell tworzy świat, w którym obezwładnia ludzkość, odbierając jej możliwość sprzeciwu w najprostszy możliwy sposób – pozbawiając ją świadomości, że ów sprzeciw istnieje. Wraz z Partią ograbia ostatecznie mieszkańców Oceanii z umiejętności formułowania w myślach koncepcji sprzecznej z oczekiwaną. Przekształca ich mowę w strumień dźwięków wydobywający się prosto z krtani bez żadnego udziału ośrodków wyższych.

Przepowiednia, jakiej udziela z ust O’Briena, członka Wewnętrznej Partii, zdaje się być zapowiedzią nie tylko przyszłości dla postaci wykreowanego przez siebie świata, ale też przestrogą dla nas samych, zamkniętych dziś często w wirtualnym świecie, tracących zmysł komunikacji, żyjących jak najszybciej, przyswajających skrótowe informacje, zaślepionych ekranami i pochłoniętych konsumpcją, nieświadomych tego, że sami siebie pozbawiamy wpływu na to, co się z nami stanie i co stanie się naszemu światu.

„Zniknie ciekawość, zniknie radość życia. Zniknie cała gama przyjemności. Ale zawsze, Winston, zapamiętaj to sobie, zawsze istnieć będzie upajająca władza, coraz potężniejsza i coraz bardziej wyrafinowana. I zawsze, w każdej sekundzie da się odczuć rozkoszny dreszcz zwycięstwa, jaki budzi deptanie pokonanego wroga. Jeśli chcesz wiedzieć, jaka będzie przyszłość, wyobraź sobie but depczący ludzką twarz, wiecznie!”

Orwell, próbując nas ocucić, uderza w twarz z wielką siłą, jednocześnie jednak nie dając gwarancji, że się obudzimy. Każe nam chronić swoją prywatność jakby była płaczącym, pragnącym bezpieczeństwa, dzieckiem, ale w jakim celu? Bo wszystko, co powiemy, może być wykorzystane przeciw nam? Jak w takim razie się bronić? Jak powstrzymać zbliżającą się klatkę ze szczurami?

Autor daje nam jedno zadanie. Obrócić się i spojrzeć w lustro. Widzieć siebie i być skrępowanym tym, co zobaczymy. Każe czuć wstyd za to, że wciąż nie doszliśmy tam, gdzie zawsze dążyliśmy i wykorzystać ten wstyd do działania, bo jeśli sami nie zaczniemy decydować o tym, co nas otacza, ktoś zrobi to za nas. I będzie to ktoś doskonale zorientowany, co umieścić w naszym osobistym pokoju 101.

Rok 1984 dla mieszkańców Oceanii to rok, w którym nic nie jest zakazane (gdyż wszelkie prawa już zniesiono), używki nazywa się „zwycięskimi” (mimo że wywołują mdłości), rozpacz należy do minionych czasów (ponieważ nie ma uczuć poza strachem, nienawiścią i bólem), a produkcja obuwia mająca wynieść 62 mln. jest według statystyk przekraczana (choć połowa obywateli Oceanii...