Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jego i moje losy oraz losy tego miejsca splotły się pod wodą i pod ziemią, są jak talia kart do tarota wymieszanych w ciemnościach przez wiatr".

Po odłożeniu tej książki czułam pustkę. Takie zawieszenie pomiędzy tym, co jeszcze przed chwilą było i nagle... przestało istnieć. Moment ciszy, niepokoju, niewiadomej.

Ona, młoda kobieta, ma plany na swoją przyszłość, diametralnie różne od zamierzeń swojego ojca. Nie może pogodzić się z podejściem do świata, w którym kobiety są marionetkami w rękach mężczyzn.

On, jeszcze dziecko, podskórnie czuje, że jego codzienność nie powinna tak wyglądać. Koszmary senne, i te zgotowane przez wypaczoną miłość rodzicielską. To nie tak, ale jak inaczej?

Kiedy trzęsienie ziemi sprawia, że włoski region Mesyna i Reggio Calabria zamienia się w ruiny, życie tych dwojga zamiera. Jednak dopóki trwa oddech, to jest w nim również nadzieja.
Ale czy na pewno?
Czy w nicości można dostrzec światło?
Czy można stworzyć coś z niczego?

Pozostawię was z tymi pytaniami, bo warto poznać na nie odpowiedź w tej oszczędnej lekturze, a jednocześnie wymownej. Tej, w której piękno narracji przeplata się z niesprawiedliwością wydarzeń. Tej, która żongluje dobrem i złem, prawdą i fałszem, zniszczeniem i przełomem.

"Jego i moje losy oraz losy tego miejsca splotły się pod wodą i pod ziemią, są jak talia kart do tarota wymieszanych w ciemnościach przez wiatr".

Po odłożeniu tej książki czułam pustkę. Takie zawieszenie pomiędzy tym, co jeszcze przed chwilą było i nagle... przestało istnieć. Moment ciszy...

Rozwiń Zwiń

Czy ta książka mogłaby zyskać tytuł Wielka samotność lub Dzika wyprawa? Albo może Samotna droga. Jakoś tak to widzę, bardziej precyzyjnie. Bo o tym w istocie książka jest. I choć surowa i oszczędna, waleczna i poddańcza, to przy tym poruszająca, nostalgiczna, wtłaczająca się w żyły.

"Jego osamotnienie było całkowite i po raz pierwszy od wielu miesięcy, pomimo ryku wichru, Hakån znalazł spokój.

"Grås - powiedział na głos, wyczuwając, że jest jakaś niesprawiedliwość w narzucaniu tym wszystkim poszczególnym źdźbłom trawy, falującym aż po kres świata, władzy pojedynczego słowa".

"Hakån był jedynie czymś, co trwało. Nie dlatego, że chciało, ale dlatego, że tak zostało uformowane".

Czy komuś pisana jest ostateczna samotność? Czy ktoś woli mieć za towarzystwo naturę w jej dzikiej formie, i ciszę, tylko ciszę? Czy jest w tym miejsce na tęsknotę? Czy obcość innych osób może potęgować uczucie niepokoju? Czy człowiek może tak bardzo być niezależny, że wystarczy mu tylko jego obecność?

To była podróż jakiej czasem człowiek potrzebuje.

Czy ta książka mogłaby zyskać tytuł Wielka samotność lub Dzika wyprawa? Albo może Samotna droga. Jakoś tak to widzę, bardziej precyzyjnie. Bo o tym w istocie książka jest. I choć surowa i oszczędna, waleczna i poddańcza, to przy tym poruszająca, nostalgiczna, wtłaczająca się w żyły.

"...

Rozwiń Zwiń

Wierzycie, że po życiu jest życie? Nie w tej formie, którą przybieramy na Ziemi, ale że istnieje jakiekolwiek? 💫

Ta książka odpowiada na to pytanie. Mówi o naszym istnieniu, po którym według autora - medium - nie następuje niebyt, a swoisty ciąg dalszy.

To była moja pierwsza lektura o stricte takiej tematyce i odebrałam ją jako ciepłą, pokrzepiającą, podnoszącą na duchu. Myślę, że dla wielu z nas może stanowić pocieszenie. Przypuszczam, że kiedyś sięgnę po zbliżone pozycje, żeby mieć większe rozeznanie i porównanie w podejściu do tych nieziemskich aspektów.

A osobiście myślę, że wszystko jest możliwe.

Wierzycie, że po życiu jest życie? Nie w tej formie, którą przybieramy na Ziemi, ale że istnieje jakiekolwiek? 💫

Ta książka odpowiada na to pytanie. Mówi o naszym istnieniu, po którym według autora - medium - nie następuje niebyt, a swoisty ciąg dalszy.

To była moja pierwsza lektura o st...

Rozwiń Zwiń

Interesowaliście się kiedyś historią swojej rodziny i przodków? A może tworzyliście drzewo genealogiczne? Ja mam ochotę je stworzyć właśnie teraz, w dorosłości, zainspirowana lekturą "Znajdź swoje miejsce".

W tej książce pojawia się wiele nawiązań do naszych krewnych względem naszego obecnego życia. Jeśli zmagamy się z różnymi bolączkami i blokadami, i chcielibyśmy je przezwyciężyć, ale ciężko nam to zrobić, to warto spojrzeć wstecz. Może istnieć coś takiego jak dziedziczenie emocjonalne, co oznacza, że podobną sytuację do naszej mógł przeżywać ktoś z naszych bliskich.

Co wtedy?
Już samo uświadomienie sobie tego może wiele zmienić. Warto też dopasować rytuał spośród proponowanych w lekturze i zastosować w odniesieniu do siebie i do tej osoby. Rytuały mają na celu uwolnić od negatywnych emocji krążących wokół danego zdarzenia i podarować poczucie wytchnienia i nowego początku. Odblokować ten schemat. Oddzielić teraźniejszość od przeszłości. Uzdrowić relację ze sobą, z innymi oraz z otoczeniem oraz wnieść spokój i poczucie radości.

Warto podkreślić, że lektura czerpie wiele z duchowości, do której potrzebna jest otwartość. Ja sama lubię zdobywać nową wiedzę, ale też potrzebuję nieco czasu na przyswojenie tych treści. Myślę, że może być to pomyślny wybór dla osób, które czują, że utknęły w jakiejś sytuacji, myślach czy emocjach i potrzebują wsparcia.

Interesowaliście się kiedyś historią swojej rodziny i przodków? A może tworzyliście drzewo genealogiczne? Ja mam ochotę je stworzyć właśnie teraz, w dorosłości, zainspirowana lekturą "Znajdź swoje miejsce".

W tej książce pojawia się wiele nawiązań do naszych krewnych względem naszego obec...

Rozwiń Zwiń

Akceptujecie siebie?

Nieprzypadkowo poruszam tę kwestię, bo dla mnie kwintesencją książki "Psychopozytywność" jest właśnie akceptacja:
> naszych myśli, emocji i zachowań,
> tego, co nam się przydarza,
> samych siebie, właśnie takich, jacy jesteśmy.

Zbyt często mamy zastrzeżenia do własnej osoby, nie ufamy sobie, jesteśmy dla siebie surowymi krytykami, zapominamy o wsparciu i docenieniu siebie. Brzmi znajomo?

A ten wyjątkowy tytuł może odmienić naszą relację na lepsze! 🫶

W autentyczny i przyjacielski sposób mówi o odkrywaniu bycia ze sobą tak, aby nam służyło, było wyrozumiałe i gotowe do podania sobie dłoni. Tak. To naprawdę kawał solidnej lektury, która może zrobić robotę, nie tylko dla początkujących, ale też i dla adeptów książek psychologicznych i rozwojowych.

Czytając przeżycia i refleksje oraz wskazówki autorki, niejednokrotnie stawiamy siebie w danej sytuacji.

Książka obfituje w wiele ilustracji, które są bardzo wymowne. Dlatego połączenie ich z treścią trafia w sedno, i nie raz wywołuje u nas efekt żaróweczki, 💡 aby coś sobie przemyśleć.

Uważam, że ta lektura jest bliska sercu. 🤍

"Nowe wersje mnie są coraz większe, piękniejsze i bardziej skomplikowane. Mieszczą w sobie historie smutne, piękne, absurdalne i całkowicie ze sobą sprzeczne. Nie ma w tym nic 'zaburzonego'. Jest piękno i bogactwo życia"

Akceptujecie siebie?

Nieprzypadkowo poruszam tę kwestię, bo dla mnie kwintesencją książki "Psychopozytywność" jest właśnie akceptacja:
> naszych myśli, emocji i zachowań,
> tego, co nam się przydarza,
> samych siebie, właśnie takich, jacy jesteśmy.

Zbyt często mamy zastrzeżenia do własne...

Rozwiń Zwiń