Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Niespełnienia" to książka o byciu. Byciu, które było, a potem tylko się zdawało. Autor całą książkę podporządkował chorobie matki, ale na pierwszy plan wysuwają się jego wspomnienia z całego życia. Wspomnienia o sobie. I o niej. Od małego Piotrusia aż do dorosłego Piotra - cała ta droga była wypełniona szukaniem i czekaniem. Czekaniem na ojca, który może wreszcie sklei wymarzony samolot. Czekaniem na matkę, aż wróci ze szpitala. Szukaniem swojej drogi, celu życia, rowerowego szlaku. Szukaniem sensu w tym co się stało i już się nie odstanie. Szukaniem jej obecności. Książka ta, mimo że liczy niewiele, bo tylko 158 stron, zawiera w sobie ogrom emocji i niemalże namacalny żal. Ale do tej pory nie wiem, czy jest to żal do siebie czy do życia. Każde słowo tej książki jest idealnie przemyślane. Żadne zdanie nie jest zbędne. Od dawna nie czytałam tak dopracowanej, co do każdego wyrazu opowieści. Język i styl autora czarują, a wydźwięk książki urzeka. Biję od niej prawdziwość, krzyk bólu, ale i miłość. Ogrom miłości. • "Umarłaś pianissimo, najsmutniejszą z możliwych śmierci, bo śmiercią samotną. Nie ochroniłem Cię, Mamo. Nie zdążyłem się Tobą zaopiekować. (...) Oddałem Cię obcym ludziom, żebyś odeszła najeżona rurami, naszpikowana igłami, nafaszerowana chemią, nieumyta, nieuczesana, nie w swoim łóżku, nie w swojej pościeli, bez mojej dłoni, bez dotyku, bez słowa" • ,,Mamo, bardzo Cię bolało? Bałaś się? Nie potrafię sobie wyobrazić, jak okropnie musiałaś się bać. A gdy Cię usypiali, czy ktoś Cię potrzymał za rękę? Pogłaskał po głowie? Powiedział coś miłego? Zażartował? Pocieszył? A Ty? Coś powiedziałaś na koniec? Ktoś pamięta? Nikt? Mamo, powiedz, co powiedziałaś, proszę. Nic nie powiedziałaś? Dlaczego nie zadzwoniłaś, dlaczego na koniec nic do mnie nie powiedziałaś? - Synku. Dbaj o siebie. Może tyle pomyślałaś. Z taką myślą zasnęłaś."