Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnąłem po "Dworzec Perdido" po zachwyceniu się inną książką autora, "Miasto i miasto", i nie rozczarowałem się - świat przedstawiony jest tu równie mistrzowsko zbudowany. Z początku ciężko przyswoić natłok informacji, ale w miarę rozkręcenia się akcji robi się coraz ciekawiej.

Sięgnąłem po "Dworzec Perdido" po zachwyceniu się inną książką autora, "Miasto i miasto", i nie rozczarowałem się - świat przedstawiony jest tu równie mistrzowsko zbudowany. Z początku ciężko przyswoić natłok informacji, ale w miarę rozkręcenia się akcji robi się coraz ciekawiej.

"Psychopatia nie jest już wąskim terminem - wyjaśniłem życzliwie. - Zdarzało mi się słyszeć to w odniesieniu do całych kultur. Raz czy dwa nazwano tak i mnie. W dzisiejszych czasach rzeczywistość jest tak elastyczna, że trudno stwierdzić kto się od niej oderwał, a kto nie. Można by nawet powiedzieć, że to bezsensowne rozróżnienie."

Może nie porwało mnie jakoś bardzo, ale wystarczająco żeby chcieć w przyszłości sięgnąć po drugą część serii. Choćby po to, żeby mieć nadzieję, że znajdę tam rozwinięcie elementów politycznych historii i że będą nieco ciekawsze niż "ONZ robi rzeczy których można się spodziewać po ONZ w każdej rzeczywistości" i pomniejsze wzmianki o jakiejś tam rewolucjonistce-poetce. Czuję niedosyt jeśli chodzi o wątek wpływu przeskakiwania między ciałami na psychikę/tożsamość - dla mnie to jeden z ciekawszych motywów cyberpunka jako gatunku.

"Psychopatia nie jest już wąskim terminem - wyjaśniłem życzliwie. - Zdarzało mi się słyszeć to w odniesieniu do całych kultur. Raz czy dwa nazwano tak i mnie. W dzisiejszych czasach rzeczywistość jest tak elastyczna, że trudno stwierdzić kto się od niej oderwał, a kto nie. Można by nawet powiedzieć, że to bezsensowne rozróżnienie."

Może nie porwało mnie jakoś bardzo, ale...