Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Typowy fast food i to jeszcze nieświeży. Jednakże jeśli dopada mnie wilczy apetyt a w okolicy nie ma nic innego to zjadam to, co jest i nie wybrzydzam (no dobra, wybrzydzam po cichu). Wiem, że jeśli tego nie zrobię będzie gorzej wiem, że muszę prowadzić w miarę higieniczny tryb życia bo inaczej migrena czai się za rogiem a nawyków też szybko się nie zmienia.

Tak było z tą książką, przeczytałam chociaż czułam jej nieświeżość, już w trakcie podchodziła mi momentami do gardła. Jednakże w mojej wakacyjnej okolicy niczego innego nie było a ja zabrałam książki córki, o swoich zapomniałam (typowa Matka Polka).

Czy było warto? Uważam, że tak. Na pytanie jaka była ostatnio najgorsza przeczytana książka odpowiem bez zastanowienia ;)

Typowy fast food i to jeszcze nieświeży. Jednakże jeśli dopada mnie wilczy apetyt a w okolicy nie ma nic innego to zjadam to, co jest i nie wybrzydzam (no dobra, wybrzydzam po cichu). Wiem, że jeśli tego nie zrobię będzie gorzej wiem, że muszę prowadzić w miarę higieniczny tryb życia bo inaczej migrena czai się za rogiem a nawyków też szybko się nie zmienia.

Tak było z tą...

Już chyba jestem zmęczona Grishamem, czytam go raz na jakiś czas najczęściej jako przerywnik pomiędzy czymś bardziej wymagającym uwagi, i jak do tej pory sprawiało mi to frajdę. A teraz niby było miło, jednak końcówka jak z bajek dla dziewczynek. Rozumiem, że w niektórych książkach musi być happy and ale czy musi być taki słodki i infantylny, z cyklu tych i żyli długo i szczęśliwie. To smutne ale chyba wyrosłam z bajek. Znany tytuł, zrobili nawet film, więc myślałam, że to taki „Grishamowski” pewniak i czytało mi się go dobrze do pewnego momentu, później jednak książka zaczęła mnie nudzić i męczyć.

Bohaterka ponad przeciętnie inteligentna, bystra, piękna, długie nogi, zęby jak perełki, młoda studentka, posiadaczka niezłego spadku i dobrego serca, więc to oczywiste, że musiała wyprowadzić zawodowców w pole. Wiem, taka konwencja. Ale jak dla mnie to już klęska urodzaju. Na pewno przez najbliższy czas będę omijała autora szerokim łukiem.

Już chyba jestem zmęczona Grishamem, czytam go raz na jakiś czas najczęściej jako przerywnik pomiędzy czymś bardziej wymagającym uwagi, i jak do tej pory sprawiało mi to frajdę. A teraz niby było miło, jednak końcówka jak z bajek dla dziewczynek. Rozumiem, że w niektórych książkach musi być happy and ale czy musi być taki słodki i infantylny, z cyklu tych i żyli długo i...

Cóż to nie moja bajka, historia dość ciekawa ale mnie nie porwała. Nie przeczę szybko się ją czytało, jednakże nie to jest dla mnie najważniejsze, a dodatkowo wiele rzeczy mi w niej przeszkadzało. Nie lubię wulgaryzmów w szczególności jeśli nie widzę uzasadnienia ich użycia, a w książce jest ich niemało i prawie wszyscy posługują się wulgarnym językiem.
Poza tym nie rozumiem opisów sikania, w których miałam wrażenie lubował się autor. To jakiś fetysz? To miało dodawać męskości bohaterom?

Żeby nie było, że nic mi się nie podobało. Bo tak nie było. Otóż Wojciech Chmielarz ciekawie i niezwykle prawdziwie przedstawił relacje małżeńskie, znudzenie i znużenie wieloletnim związkiem i ich powolny rozpad. Uwierzyłam mu. Trafnie zaobserwował i przedstawił stereotypy, którymi na co dzień się posługujemy, były one wprost wzięte z ulicy. I ten klimat taki swojski, nasz, taki na wyciągnięcie ręki, znany i bliski. Prawie kupił mnie tym.

Niestety zakończenie popsuło tę historię, popsuło ten swojski klimat i poczułam taki zgrzyt, że aż bolało, a ja prawie wybaczyłam mu ten sprośny język…

Szkoda, że autor chciał za wszelką cenę zaskoczyć czytelnika i był efekciarski. Poczułam się rozczarowana i zniesmaczona bo ja nie zawsze potrzebuję fajerwerków bo one są tylko na chwilę, a za moment jest pustka, cisza. Nie ma nic. Zdecydowanie zakończenie popsuło mi cały pozytywny odbiór tej książki i uczyniło ją takim zwykłym czytadłem, zwykłym „fast foodowym” kryminałem.

Jednakże nie przekreślam twórczości pana Chmielarza, może za jakiś czas jak już przejdzie mi ta złość na to wydumane zakończenie zrobię kolejne podejście do świata kreowanego przez autora „Żmijowiska”.

Cóż to nie moja bajka, historia dość ciekawa ale mnie nie porwała. Nie przeczę szybko się ją czytało, jednakże nie to jest dla mnie najważniejsze, a dodatkowo wiele rzeczy mi w niej przeszkadzało. Nie lubię wulgaryzmów w szczególności jeśli nie widzę uzasadnienia ich użycia, a w książce jest ich niemało i prawie wszyscy posługują się wulgarnym językiem.
Poza tym nie...

Jako, że lubię Grishama z chęcią przeczytałam kolejną z jego książek „Calico Joe”. To bardzo płodny pisarz i wiele z jego powieści zostało zekranizowanych. Ma wielu zwolenników ale też i przeciwników (np. Michela Houellebecqa – autora Platformy i Uległości, w których porusza m.in. ostatnio modną tematykę islamu i twórczości J. Grishama ;) )

Fajerwerków nie było, ale też ich nie oczekiwałam.
Głównym bohaterem jest Paul Tracey, syn Warrena Traceya – miotacza nowojorskich Metsów u schyłku niezbyt błyskotliwej kariery zawodowej. Tłem tej powieści jest baseball, którego nie znam, a w związku z tym nie przepadam ;). I tu Grisham zrobił ukłon w stronę europejskiego czytelnika i przedstawił podstawowe zasady tej gry, nie ukrywam, że dla mnie bardzo pomocne (jednakże i tak wszystkiego nie zrozumiałam ;)).

Paul jest fanem wschodzącej gwiazdy amerykańskiego baseballu, zawodnika drużyny Chicago Cubs - Joe Castle z Calico Rock przeciwko, któremu będzie grał jego ojciec. Podczas meczu dojdzie do pamiętnego wydarzenia, które będzie miało znaczący wpływ na wszystkich bohaterów...

Jako, że lubię Grishama z chęcią przeczytałam kolejną z jego książek „Calico Joe”. To bardzo płodny pisarz i wiele z jego powieści zostało zekranizowanych. Ma wielu zwolenników ale też i przeciwników (np. Michela Houellebecqa – autora Platformy i Uległości, w których porusza m.in. ostatnio modną tematykę islamu i twórczości J. Grishama ;) )

Fajerwerków nie było, ale też...

Wydaje się, że to typowa historia opisywana milion razy. Mamy tu seryjnego mordercę, niezwykle inteligentnego i przebiegłego, który wodzi policjantów za nos przez wiele lat i dobrego pokiereszowanego przez życie policjanta, który podejmuje zaproponowaną przez mordercę grę i próbuje rozwiązać sprawę. Historia jakich wiele i autor niczym specjalnie już nie zaskoczy. A jednak zaskoczył.

Język, akcja a do tego przerywniki w postaci pamiętników zabójcy (wg mnie najlepsza rzecz w książce) sprawiały, że moje mięśnie cały czas były napięte. Opis dzieciństwa Zabójcy Czwartej Małpy sprawił, że zaczęłam się zastanawiać czy rodzice nie widzą, że ich dziecko wyrasta na psychopatę? Czy ja to bym zauważyła, a jeśli tak to co dalej? W tym przypadku okazało się, że jabłko niedaleko pada od jabłoni. Ale też uzmysłowiło, że sąsiad, który z ogromnym uśmiechem mówi mi dzień dobry, uśmiecha się tak bo właśnie sobie wyobraził jak pięknie tryskałaby krew gdyby mi poderżnął gardło… gdyby był psychopatą oczywiście. Ale czy na pewno nie jest?!

Wydaje się, że to typowa historia opisywana milion razy. Mamy tu seryjnego mordercę, niezwykle inteligentnego i przebiegłego, który wodzi policjantów za nos przez wiele lat i dobrego pokiereszowanego przez życie policjanta, który podejmuje zaproponowaną przez mordercę grę i próbuje rozwiązać sprawę. Historia jakich wiele i autor niczym specjalnie już nie zaskoczy. A jednak...

Głównym bohaterem jest młoda prawniczka Samanta, która w wyniku kryzysu gospodarczego traci pracę w nowojorskiej korporacji prawniczej. Żeby przetrwać i wrócić do byłego pracodawcy musi przez rok pracować jako stażystka w kancelarii, która służy pomocą prawną biednym mieszkańcom małego górniczego miasteczka Brady w Wirginii. Jej klientami są przede wszystkim górnicy dotknięci zawodową chorobą jaką jest pylica, wykorzystywani przez krwiożercze korporacje zajmujące się wydobywaniem węgla w okolicy. Dla potentatów węgla liczy się tylko zysk i w celu jego osiągnięcia zdolni są zniszczyć wszystko po drodze, w tym zdrowie i życie ludzkie mieszkańców.
Po przeczytaniu tej książki mam nieodparte wrażenie, że kampanie węglowe nie są bliskie sercu Grishama. Ogólnie to jest jedna z jego słabszych książek. Czytając je nie oczekuje fajerwerków. To trochę taki literacki fast-food, który nie ukrywam od czasu do czasu bardzo lubię. W szczególności upodobałam sobie Grishama i zazwyczaj trzyma on poziom, który mi odpowiada.
Tym razem niespójność postaci, którą wykreował autor była dla mnie rażąca i bardzo mi to przeszkadzało w czytaniu. Główna bohaterka po prostu mnie drażniła i nie chodziło tutaj o złożoność postaci i jej metamorfozę, a raczej o brak spójności. Odniosłam wrażenie, że Samanta miała się znaleźć w innej powieści jednakże zaszło jakieś nieporozumienie i autor postanowił niczego nie naprawiać ale brnąć w tę pomyłkę dalej. I tak z jednej strony miał to być inteligentny dociekliwy prawnik, który podejmie wyzwanie i będzie walczył przeciwko niebezpiecznym/groźnym kopalniom węglowym a okazało się, że na kartach książki pojawiła się infantylna, zarozumiała jednakże dość sympatyczna acz niezbyt bystra bohaterka, która jak ognia unikała informacji, które mogłyby się przydać w jej karierze prawniczej. Taka trochę dziewczyna z dowcipów o blondynkach. Jednakże równocześnie nie przeszkadzało to jej w rozwiązywaniu trudnych i niebezpiecznych spraw, których nie chcieli się podjąć doświadczeni prawnicy. Naciągane… ale cóż lubię Grishama więc to nie ostatnia jego książka, którą przeczytałam.

Głównym bohaterem jest młoda prawniczka Samanta, która w wyniku kryzysu gospodarczego traci pracę w nowojorskiej korporacji prawniczej. Żeby przetrwać i wrócić do byłego pracodawcy musi przez rok pracować jako stażystka w kancelarii, która służy pomocą prawną biednym mieszkańcom małego górniczego miasteczka Brady w Wirginii. Jej klientami są przede wszystkim górnicy...

Historia opowiada o profilerce Saszy Załuskiej, która pomaga w schwytaniu przestępców, podpalaczy i terrorystów w mieście Łodzi. I to właśnie Łódź jest niekwestionowanym bohaterem tej powieści.

To pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam. Wyszło spontanicznie, mąż wrócił po pracy do domu i stwierdził, że koleżance na wakacjach bardzo dobrze czytało się Bondę. Później okazało się, że to była inna autorka ale ziarno zostało zasiane. Następnego dnia będąc w jednym z dyskontów spożywczych zerknęłam na kosz z książkami (taki kosz to zawsze chwila relaksu dla oczu, nawet jeśli nie ma tam nic interesującego bo nie oszukujmy się nie ma). Tym razem jednak na samej górze leżały „Lampiony” Katarzyny Bondy… pomyślałam, że zaryzykuję zwłaszcza, że były przecenione. Po czasie zrozumiałam czemu pozycja ta znalazła się w dyskoncie za grosze.

Myślałam, że czytając wieczorami a właściwie w nocy to ja jestem tak zmęczona, że pewnych rzeczy nie ogarniam... Wielość bohaterów i wątków, które trudno było mi ze sobą połączyć sprawiało, że "odechciewało" mi się czytać. Poza tym bohaterowie byli zwyczajnie infantylni. A to co czytałam było nieuporządkowane, chaotyczne, co się wgłębiłam w jakiś wątek to za chwilę był następny myślałam, że tego typu zabieg ma jakieś ukryte dno - niestety nie miał.

Z rozczarowania lekturą sprawdziłam opinie ludzi, którzy przeczytali tę książkę. Większość podzielała moje zdanie. Spodobało mi się porównanie do supermarketu, w którym autorka idzie i wrzuca do koszyka wszystko po kolei, (pomimo, że ma przygotować tylko rosół) a później robi to samo w domu i zupa okazuje się niezjadliwa, podobnie jest z tą książką.

To co mi się podobało to postać Saszy Załuskiej – głównej (chyba ;)) bohaterki. I jeśli kiedyś sięgnę po lekturę skreśloną ręką K. Bondy to tylko ze względu na Saszę... chociaż obiecać tego nie mogę.

Historia opowiada o profilerce Saszy Załuskiej, która pomaga w schwytaniu przestępców, podpalaczy i terrorystów w mieście Łodzi. I to właśnie Łódź jest niekwestionowanym bohaterem tej powieści.

To pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam. Wyszło spontanicznie, mąż wrócił po pracy do domu i stwierdził, że koleżance na wakacjach bardzo dobrze czytało się Bondę....