Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całkiem niedawno słuchałem w rozgłośni radiowej wywiadu z Katarzyną Nosowską, którego udzieliła po wydaniu książki "A ja żem jej powiedziała". W tejże rozmowie p.Kasia nawiązała do wielkiej odpowiedzialności, jaka ciąży na pisarzu, zwłaszcza tym, który dopiero co wstępuje na stopnie twórczości i pragnie zainteresować nią odbiorców. Jak to się ma w jej przypadku - nie wiem, jeszcze tego nie sprawdziłem.

Czytając książkę - poświęcamy pisarzowi, tudzież pisarce - własny, mający się nigdy nie powtórzyć czas. Zrozumiałe jest zatem, że każdy z nas ma jakieś oczekiwania; coś, co mógłby zabrać ze sobą i zachować w wyobraźni po lekturze. Jest to coś, co sprawia, że nasze dzisiejsze odbicie w lustrze nie jest tym samym, które widzieliśmy wczoraj.

Czy Panowie kryjący się pod pseudonimem James S.A. Corey udźwignęli tę odpowiedzialność? Moim zdaniem: nie. Może zbyt ambitnie podszedłem do tej lektury? Pomysł na fabułę jest ciekawy, ale książka napisana jest bez polotu, z topornym początkiem, trywialnymi dialogami i wplątanymi weń przekleństwami. Z wyłączeniem postaci detektywa Millera - bohaterowie nie mają kolorytu, są byle jacy. Nie przekonały mnie ani kiełbaski z homeopatyczną zawartością mięsa, ani ekspres, który parzy 40 kubków kawy w 5 minut.

Między "Przebudzeniem Lewiatana" a np. "Uniwersum Metro 2033 - Do światła" Diakowa zieje ogromna przepaść, nawet jeśli zostanie podniesiony argument, że przekaz obu książek nie jest tożsamy.

Całkiem niedawno słuchałem w rozgłośni radiowej wywiadu z Katarzyną Nosowską, którego udzieliła po wydaniu książki "A ja żem jej powiedziała". W tejże rozmowie p.Kasia nawiązała do wielkiej odpowiedzialności, jaka ciąży na pisarzu, zwłaszcza tym, który dopiero co wstępuje na stopnie twórczości i pragnie zainteresować nią odbiorców. Jak to się ma w jej przypadku - nie wiem,...

W książce "Gen, który złamał kod raka. Białko p53" autorka napisała: "...Tak narodził się pomysł książki. Nie jest to jednak prosta historia, bo w nauce nic nie jest proste." Okazuje się, że zadanie zrelacjonowania ciekawej - moim zdaniem - historii badań i eksperymentów, które doprowadziły do odkrycia i opisania genu p53 przerosło Sue Armstrong. Pozostaje mi wierzyć, że niezrozumienie tematu nie było z jej strony intencjonalne, a wprowadzenie czytelników w błąd celowe?!

I tak, S. Armstrong napisała, że mięsak to "typ nowotworu powstający w tkance łącznej organizmu, czyli np. w mięśniach, kościach i tkance tłuszczowej."
Nie do końca jest to prawda. Tkanka mięśniowa nie jest tkanką łączną. To są dwie różne tkanki.

Dalej, autorka wymiennie stosuje pojęcia: gen p53 i białko p53, a to nie to samo. Gen p53 składa się z 11 eksonów (egzonów), które w tzw. splicingu (po usunięciu fragmentów niekodujących, które nazywa się intronami) mogą zostać połączone tak, jak występują (naturalna kolejność eksonów w genie) lub też mogą ulec tzw. splicingowi alternatywnemu. Splicing alternatywny dopuszcza łączenie eksonów:
a) niekoniecznie wszystkich z puli (w tym wypadku: 11),
b) w różnej kolejności.
Dlatego niewielka w sumie ilość genów może kodować olbrzymią ilość białek. Mam podejrzenie graniczące z pewnością, że gen p53 koduje więcej niż jedno białko.

W innym miejscu autorka wymienia: "...(w jej skład wchodzą na przykład kości, chrząstki, tkanka włóknista, czyli ścięgna i więzadła, a także kolagen i tkanka tłuszczowa)." Albo podajemy nazwy części ciała, albo nazwy tkanek, z których te części są zbudowane, ale nie mieszamy ich jak bigosu. To duży błąd.

Czarę goryczy przelał tekst o wirusach: "Te mikroskopijne organizmy mają... ." Wirusy nie są organizmami, nie prowadzą własnego metabolizmu, a to podstawowe kryterium, by coś zakwalifikować jako organizm lub też nie. Co najwyżej są czynnikami chorobotwórczymi lub patogennymi.

Stanowczo odradzam. Tekst nadaję się tylko do korekty.

W książce "Gen, który złamał kod raka. Białko p53" autorka napisała: "...Tak narodził się pomysł książki. Nie jest to jednak prosta historia, bo w nauce nic nie jest proste." Okazuje się, że zadanie zrelacjonowania ciekawej - moim zdaniem - historii badań i eksperymentów, które doprowadziły do odkrycia i opisania genu p53 przerosło Sue Armstrong. Pozostaje mi wierzyć, że...

Jak tylko przeczytałem, że spoidło wielkie jest częścią ciała modzelowatego, to włączyła mi się czerwona lampka. Hmm...trudno uwierzyć, że w taki sposób mógłby to określić neurolog i neurochirurg - Christian Drapeau, chyba że w czasie, kiedy kończył anatomię faktycznie było ono uważane za część corpus callosum, w co szczerze wątpię. Najprawdopodobniej jest to błąd tłumacza.

Idąc dalej, czytamy, że "drogi nerwów krzyżują się pod ciałem modzelowatym..." . Pod ciałem modzelowatym znajduje się sklepienie, które współtworzy sufit komory trzeciej. Więc gdzie to skrzyżowanie? Domyślam się, że chodziło o skrzyżowanie piramid (łac. decussatio pyramidum), które znajduje się na powierzchni brzusznej dolnej części rdzenia przedłużonego. W tym tworze krzyżuje się większość włókien (80-90% drogi piramidowej), które przechodzą do sznura bocznego strony przeciwległej.

Za niefortunny uważam także zwrot: "nerw optyczny krzyżuje się na poziomie ciała modzelowatego... ."

Dalej Autor pisze, że "prawa półkula pozwoliła Crickowi i Watsonowi, dwóm badaczom, którzy odkryli strukturę DNA, zasłużyć na Nagrodę Nobla." Jestem innego zdania. To nie prawa półkula pozwoliła im zasłużyć na Nagrodę Nobla, a rentgenogram sodowej soli DNA autorstwa Rosalind Franklin - udostępniony przez Bragga i Wilkinsa bez jej wiedzy. Niestety, jej nazwisko nie zostało uwzględnione w werdykcie Komitetu Noblowskiego, ponieważ wtedy już nie żyła. Jest to dobitny przykład, jak kłamstwo powtarzane wielokrotnie staje się w oczach ludzi prawdą.

Oprócz propozycji ćwiczeń - w tej książce niewiele jest ustępów/rozdziałów godnych polecenia. Jestem rozczarowany.

Jak tylko przeczytałem, że spoidło wielkie jest częścią ciała modzelowatego, to włączyła mi się czerwona lampka. Hmm...trudno uwierzyć, że w taki sposób mógłby to określić neurolog i neurochirurg - Christian Drapeau, chyba że w czasie, kiedy kończył anatomię faktycznie było ono uważane za część corpus callosum, w co szczerze wątpię. Najprawdopodobniej jest to błąd tłumacza....

"Dziewczyna z pociągu" udowodniła mi, że twórczość Pani Hawkins powinienem omijać szerokim łukiem. Jaki poziom intelektualny Czytelników zakładała pisarka, tworząc coś takiego? Nie, nigdy więcej.

"Dziewczyna z pociągu" udowodniła mi, że twórczość Pani Hawkins powinienem omijać szerokim łukiem. Jaki poziom intelektualny Czytelników zakładała pisarka, tworząc coś takiego? Nie, nigdy więcej.

"Homo deus. Krótka historia jutra." Spoglądając na tytuł, można byłoby oczekiwać społeczno-filozoficznego traktatu, w którym człowiek współczesny, jego osiągnięcia i możliwości działania w przyszłości zostaną przedstawione rzeczowo po uprzednio przeprowadzonej przez Autora dogłębnej analizie dorobku ludzkości w wielu dziedzinach nauki oraz różnorakich dzieł, a także pism składających się na naszą zbiorową tożsamość, a otrzymuje się zbiór efekciarskich tekstów jak z czasopism popularnonaukowych pozbawionych jakiejkolwiek renomy. Autor nagminnie stosuje skróty myślowe, miota się w swoich poglądach, posługuje się stereotypami, upraszcza i bagatelizuje. Zdecydowanie nie dla mnie.

"Homo deus. Krótka historia jutra." Spoglądając na tytuł, można byłoby oczekiwać społeczno-filozoficznego traktatu, w którym człowiek współczesny, jego osiągnięcia i możliwości działania w przyszłości zostaną przedstawione rzeczowo po uprzednio przeprowadzonej przez Autora dogłębnej analizie dorobku ludzkości w wielu dziedzinach nauki oraz różnorakich dzieł, a także pism...