Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wróciłam do "Pieśni lodu i ognia" po dość długiej przerwie. Powiedzmy, że miałam żałobę po utraconym bohaterze. Drugi tom "Tańca ze smokami" czyta się z ogromną przyjemnością i... strachem. W moim przypadku naprawdę niepokoiłam się o życie niektórych postaci.

Bardzo podobały mi się fragmenty poświęcone Młodej Wilczycy, Arya przypomina mi w pewnym stopniu Sapkowską Ciri. To dziewczyna o bardzo silnym charakterze martwię się jednak, że w końcu wyrzeknie się swojej tożsamości i, że za którymś razem na pytanie: "Kim jesteś?", odpowiedź "Nikim" będzie prawdziwa.

Ucieszyłam się, gdy w powieści pojawiła się Brienne, uwielbiam tę kobietę. Cenię ją za niezłomność, odwagę, honor i upór. Po radości z jej odzyskania zaczęłam zastanawiać się jaką cenę za to zapłacę. Śmierć nie zawsze jest taka zła, Theon jest tego żywym dowodem. Co jeśli za życie (swoje, Poda i Hylego Hunta) odda honor, który był dla niej najcenniejszy? Czy śmierć w imię wartości, nie jest lepsza niż życie bez nich? Gdyby chodziło tylko o nią pewnie nie byłoby jej już w "Tańcu...".

Motyw "zmartwychwstania" w sadze Martina nie przypadł mi do gustu, i nie mówię tu o Innych, czy Upiorach. Kamienne Serce jest kolejnym przykładem, że czasami lepiej stracić lubianego bohatera niż przyglądać się jego przeobrażeniu.

Wróciłam do "Pieśni lodu i ognia" po dość długiej przerwie. Powiedzmy, że miałam żałobę po utraconym bohaterze. Drugi tom "Tańca ze smokami" czyta się z ogromną przyjemnością i... strachem. W moim przypadku naprawdę niepokoiłam się o życie niektórych postaci.

Bardzo podobały mi się fragmenty poświęcone Młodej Wilczycy, Arya przypomina mi w pewnym stopniu Sapkowską Ciri. To...