Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Swego czasu, moja polonistka w szkole średniej, zamiast zmuszać nas do czytania lektur, których i tak byśmy nie przeczytali, opowiadała nam niektóre z nich. Jedną z książek, które bardzo zapadły mi w pamięci była "Granica" Zofii Nałkowskiej. Dlatego, gdy natknęłam się w bibliotece na inne dzieło tej autorki od razu dopadła mnie nostalgia i rzuciłam się na poszukiwania "Granicy", by wreszcie ją przeczytać i wyrobić sobie własne zdanie.

Zapamiętałam ją jako współczesną historię poruszającą dość aktualne i ważne tematy. Byłam więc nie mało zaskoczona, kiedy zaczęłam czytać zdania w starodawnym języku i o zamierzchłych czasach. No ale, książka z 1935 roku, więc nie wiem czego się spodziewałam. Lekko zniechęcona brnęłam dalej w losy bohaterów i nie żałuję.

Poznajemy losy Zenona Ziembiewicza, który pnie się po szczeblach kariery. Jednak według mnie jest to opowieść głownie o kobietach. Matkach, córkach, żonie i kochance. Każda z nich ma swoją historię i swoje mniejsze lub większe problemy. Głównymi bohaterkami są Elżbieta Biecka, narzeczona Zenona oraz Justyna Bogutówna z którą mężczyzna miał romans. Sama książka zaczyna się jednak od samobójstwa, wywleczonego na jaw romansu oraz wielkiego skandalu...

Powieść bardzo wartościowa, jak na klasykę przystało. Opisana w ciekawy sposób, gdzie najpierw poznajemy zakończenie całej historii a dopiero później czytamy o tym, jak doszło do sytuacji. Jedna z lektur, które naprawdę warto przeczytać.

http://reviewsandart.blogspot.com/2018/09/chodzi-o-to-ze-musi-cos-przeciez.html

Swego czasu, moja polonistka w szkole średniej, zamiast zmuszać nas do czytania lektur, których i tak byśmy nie przeczytali, opowiadała nam niektóre z nich. Jedną z książek, które bardzo zapadły mi w pamięci była "Granica" Zofii Nałkowskiej. Dlatego, gdy natknęłam się w bibliotece na inne dzieło tej autorki od razu dopadła mnie nostalgia i rzuciłam się na poszukiwania...

Barbara Jasnyk z popularnego serialu "Teraz albo nigdy!" napisała książkę. Miał to być sposób na rozładowanie złości na facetów po tym jak zostawił ją chłopak. Szkoda tylko, że książka została wydana a nie była pisana tylko do szuflady... Książka rzekomo z dnia na dzień stała się bestsellerem, ponieważ wielu widzów Basi obserwowało jej poczynania. Jednak -poza tym całym fenomenem serialu - w "Kaktusie w sercu" nie ma nic wartego uwagi. Ot czytadło do przeczytania i zapomnienia. Nawet nie można się doszukiwać tutaj jakiejkolwiek fabuły.

Książka opowiada o wycinku z życia Ani, jej przyjaciółki Magdy, która jest projektantką oraz Wiktora, chłopaka Anny. Nasza para pracuje w gazecie jako dziennikarka i fotograf. Ania jest romantyczką szukającą księcia z bajki, która sądzi, że takowego już znalazła. Jednak wkrótce okazuje się, że jest w błędzie.

Do "Kaktusa w sercu" podchodziłam z rezerwą, nastawiałam się na lekką historię miłosną na jeden wieczór. Nie dostałam jednak nawet tego. Książka zwyczajnie nudzi swoją przewidywalnością i brakiem akcji. Z lektury nie wyniosłam nic, jedynie kolejna pozycja do odhaczenia.

https://reviewsandart.blogspot.com/2018/09/bya-wolna-nareszcie-wolna-recenzja.html

Barbara Jasnyk z popularnego serialu "Teraz albo nigdy!" napisała książkę. Miał to być sposób na rozładowanie złości na facetów po tym jak zostawił ją chłopak. Szkoda tylko, że książka została wydana a nie była pisana tylko do szuflady... Książka rzekomo z dnia na dzień stała się bestsellerem, ponieważ wielu widzów Basi obserwowało jej poczynania. Jednak -poza tym całym...

Czy tylko ja mam tak, że czytając książkę, która mi się nie podoba, demotywuję się do czytania w ogóle? Piszę o tym przy okazji książki "Historia Heathcliffa" autorstwa Emmy Tennant, która kompletnie nie jest w moim guście. Na początku zaznaczę, że przerwałam jej czytanie na czterdziestej stronie i tym samym nie skończyłam książki. Moja opinia odnosi się więc do fragmentu który przeczytałam i ogólnie dostępnych informacji.

Wspomnę jeszcze, że autorka napisała również książki "Dziwne losy Adelki" oraz "Sylvia", z których jest bardziej znana. Jedna z tych książek jest kontynuacją dzieła Charlotte Brontë, a już sam ten fakt nieco mnie odrzuca. Nie czytałam tych książek, jednak sam fakt pisania dalszych losów bohaterów wykreowanych przez innego twórcę jest niezbyt zachęcający. Emma Tennant jednak najwyraźniej w tym się specjalizuje. Co gorsza, nie trzyma się zbytnio faktów z książek których kontynuacje pisze.

Dzisiaj skupię się na "Historii Heathcliffa", ponieważ to akurat z tą książką miałam przyjemność się zapoznać. Jest to książka, która ma być powiązana z "Wichrowymi wzgórzami" Emily Jane Brontë.

Henry Newby zostaje wysłany do Haworth, gdzie niedawno zmarła autorka "Wichrowych wzgórz". Ma stamtąd przywieźć rękopis drugiej powieści Emily, która wydawała pod męskim pseudonimem Ellis Bell (zakładam, że dlatego jest nazwana "autorem" w opisie książki, a nie wynika to z ignorancji), dla swojego wuja-wydawcy. Owa wizyta jednak kończy się fatalnie i to wszystko, co udało mi się doczytać w wątku fabularnym.

Sama książka ma formę listów Henrego do swojego wuja oraz opowieści zainteresowanych osób. Dodatkowo co jakiś czas jest opatrzona komentarzami od wydawcy. Nie do końca rozumiem ich rolę, więc nie będę się zbytnio rozwodzić. Jednak styl autorki kompletnie do mnie nie przemówił. Myślę, że głównie przez ten aspekt nie udało mi się jej skończyć. Obszerne zdania, poprzetykane mnóstwem niepotrzebnych informacji czyta się topornie i niezwykle ciężko. Zdaję sobie sprawę, że nie jest to literatura współczesna, jednak wina nie leży w słownictwie a w formie zdań. Pozwolę sobie zacytować jedno z nich:

"Ze wszystkich uśmiechów losu, jakie przytrafiły się kiedykolwiek nieszczęsnej kreaturze, którą pan widzisz przed sobą - człowieka złamanego, można by powiedzieć, panie Lockwood, i choć jako właściciel zarówno Wichrowych Wzgórz i Drozdowego Gniazda cieszę się pewnym szacunkiem w okolicy, wszakże nie mam wątpliwości co do niesławy towarzyszącej wszystkim moim poczynaniom - najlepszy okazał się moment gdy po dotarciu do Karoliny zorientowałem się, że znalazłem się w samym centrum wcale pomyślnie przebiegającej bitwy."

Tak, to jedno zdanie. Obejmujące prawie cały akapit. Być może nie jestem jeszcze dostatecznie dojrzała do czytania takich książek, jednak żeby zrozumieć to zdanie musiałam przeczytać je kilka razy. I nie jest ono odosobnione, cała książka składa się z podobnych.

Nie wiedziałam po co sięgam wypożyczając z lekturę biblioteki. Z opiniami i ocenami a także poniekąd z dokładniejszą fabuła i historią książki zapoznałam się dopiero przed jej przeczytaniem. Zebrała ona sporo nieprzychylnych ocen, jednak potraktowałam to jako wyzwanie, chcąc znaleźć w niej jak najwięcej pozytywnych aspektów. Jednocześnie nie nastawiałam się na górnolotną literaturę. Jednak dostałam coś dużo gorszego.

Książki nie polecam nikomu. Po inne autorstwa Emmy Tennant nie sięgnę. Odznaczenie jako "Dobra powieść" uważam za kpinę.


https://reviewsandart.blogspot.com/2018/09/opowiesc-o-wichrowych-wzgorzach.html

Czy tylko ja mam tak, że czytając książkę, która mi się nie podoba, demotywuję się do czytania w ogóle? Piszę o tym przy okazji książki "Historia Heathcliffa" autorstwa Emmy Tennant, która kompletnie nie jest w moim guście. Na początku zaznaczę, że przerwałam jej czytanie na czterdziestej stronie i tym samym nie skończyłam książki. Moja opinia odnosi się więc do fragmentu...