Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bycie razem nie oznacza, że z automatu będziecie żyli długo i szczęśliwie. Bycie razem to nie jest powolny spacerek prostą drogą, lecz bieg z przeszkodami. Tylko najbardziej wytrwali, gotowi na poświęcenie i pewni tego, że chcą być razem, przetrwają go i dotrą do celu…
Nicole Williams wraca na polski rynek książki ze swoją następną powieścią. Tym razem wydania doczekał się ,,Clash”, czyli drugi tom trylogii New Adult pt. ,,Crash”. To bezpośrednia kontynuacja historii o pierwszej miłości, drugiej szansie, przeszłości, która w tragiczny sposób splotła losy rodzin pary studentów, a konkretnie młodego futbolisty i baletnicy.
Lucy Larson ma swoje własne wyzwalacze, działające na jej temperament - na przykład dziewczyny przystawiające się do jej faceta, działające przy okazji niekorzystnie na jej poczucie własnej wartości - i duchy przeszłości, podobnie jak Jude Ryder Jamieson - zaborczy, władczy, temperamentny, choć opiekuńczy, kochany i mający złote serce chłopak, sportowa gwiazda i jak uważają niektórzy, ,,chodzące klopoty”. W tym związku nic nie jest łatwe. Nic poza tym, że są w sobie zakochani. Wszystko inne przypomina bitwę, bez poczucia, że czynią jakieś postępy. I bez gwarancji, że ją wygrają, biorąc pod uwagę problemy z zaufaniem, osobę, która chciałaby wejść pomiędzy nich oraz wszystkie te wzloty i upadki, w które obfituje życie…
Nie byłam zbytnio usatysfakcjonowana tym, co zaserwowała mi Nicole Williams na łamach ,,Crash”, ale z ciekawości sięgnęłam po kontynuację tej powieści, która też mnie niestety nie porwała. O ,,Clash” w sumie niewiele umiem powiedzieć. Fabuła nie była jakoś bardzo rozbudowana, naładowana różnymi elementami. Bohaterowie nie mają w sobie wielkiej głębi, a poza tym Lucy irytowała mnie tym, że robiła głupoty z zazdrości, zamiast zaufać swojemu chłopakowi. Ale gdyby tak się nad tym zastanowić, to Jude też nie postępował właściwie, pozwalając innej dziewczynie na pewne rzeczy, na takie w pewnym sensie opiekowanie się nim w taki sposób, w jaki mężczyzną mogłaby zaopiekować się jego partnerka życiowa.
Omawiana książka okazała się dla mnie nudna, nijaka i miałka. Głównym problemem w tej opowieści zdawała się być Adriana, co było takie sztampowe. Poza tym żałuję, że autorka ograniczyła fabułę do tematu docierania się głównych bohaterów oraz odpowiadania sobie na pytanie, czy to, co mają, jest warte poświęcenia i ma przed sobą przyszłość. Nie czerpałam niestety za wiele przyjemności z lektury i jakoś tak długo mi się czytało tę książkę, mimo że jest krótka i napisana w nieskomplikowany sposób, prostym językiem. Takie to w sumie było o niczym. A momentami dla odmiany za mocno przesłodzone.
,,Clash” to książka, która toczy się według klasycznego schematu i nie wywołuje fali motyli w brzuchu, drżenia i szybszego bicia serca. Powiem Wam też, że nie widzę sensu w rozbiciu historii Juda i Lucy na trzy oddzielne książki. Moim zdaniem losy tej pary spokojnie można było zamknąć w jednej obszernej pozycji lub maksymalnie w dwóch tomach. Na ten trzeci ja już się raczej nie zdecyduję, bo nie sądzę, aby przypadł mi do gustu.

Bycie razem nie oznacza, że z automatu będziecie żyli długo i szczęśliwie. Bycie razem to nie jest powolny spacerek prostą drogą, lecz bieg z przeszkodami. Tylko najbardziej wytrwali, gotowi na poświęcenie i pewni tego, że chcą być razem, przetrwają go i dotrą do celu…
Nicole Williams wr...

Rozwiń

Zwiń

Zasady gry zostają zmienione, kiedy następuje nieprzewidziany zwrot akcji, który powoduje, że nie można kontynuować rozgrywki według dotychczas obowiązujących reguł. Niekiedy oznacza to jednak bolesną rozłąkę z osobą, która wiele dla nas znaczyła i trudności w odpowiednim zachowaniu, kiedy los ponownie skrzyżuje nasze drogi…
J. Wilder po raz drugi zagościła w polskich księgarniach. Tym razem przekładu doczekała się powieść pt. ,,Zasady gry” (org. ”Rules of the Game”), czyli drugi tom serii Rule Breaker. To romans sportowy z motywem najlepszego przyjaciela brata, hokeja, zazdrości, sekretnego korespondencyjnego znajomego oraz drugiej szansy.
Główną bohaterką oraz jednym z dwojga narratorów omawianej książki, jest Piper Adams, nazywana Kaskaderką lub Knypkiem. Dziewczyna nie lubi tłumów i czuć się w jakikolwiek sposób uwięziona. Naiwność i obsesja, które niegdyś ją cechowały, skończyły się tamtego tragicznego wieczoru, kiedy jej serce zostało złamane i to podwójnie. Z czasem zdefiniowała siebie na nowo, ale nie zapomniała. Nie zapomniała o nim…
Lucas Knight był kobieciarzem przez duże K, ale w pewnym momencie coś się zmieniło i zaczęła obchodzić go tylko jedna dziewczyna. Nie miał zamiaru tego zepsuć, ale życie potoczyło się w takim kierunku, że nie mógł tego uniknąć… Lucas osiągnął cel - został powołany do drużyny hokejowej. Jest zatracony w grze, aby nie myśleć o wszystkim innym, zwłaszcza o tym, co się niegdyś wydarzyło. W jednej chwili radość i uniesienie, a w następnej gruzy. Teraz żyje z piętnem poczucia winy, zmuszając sam siebie do unikania dziewczyny, która od zawsze była dla niego ważna…
,,Zasady gry” to kolejna książka, z przeczytania której jestem zadowolona, ale nie zachwycona nią. To pozycja, która niczym się nie wyróżnia na tle innych, podobnych historii. Łączy w sobie urok, słodycz, dramat, który rozdzielił dwa serca, młodzieńczą miłość, którą główni bohaterowie na własne życzenie komplikują (zwłaszcza Lucas, chłopak, który zachowywał się uroczo, ale też potrafił zirytować tym swoim trzymaniem się z daleka od Piper) oraz hokej. Nie przytłacza. Nie zniesmacza. Nie powoduje napadów głośnego śmiechu. Jest raczej stonowana. Jej atutem jest zbiór fajnych postaci, w tym gorących hokeistów, którzy są jak taka mała rodzina.
,,Zasady gry” to miła, niezobowiązująca i sympatyczna historia na jeden raz. Znalazły się w niej wzruszające momenty, nutka pikanterii, urocza, ale i pełna wyraźnego napięcia relacja romantyczna oraz w umiejętny sposób wkomponowany w treść wątek sportowy. Pozycja ta jest poprawnie napisana, w miarę angażująca i czyta się ją w okamgnieniu, aczkolwiek chyba jednak ,,Zasada numer pięć” nieco bardziej mi się podobała.

Zasady gry zostają zmienione, kiedy następuje nieprzewidziany zwrot akcji, który powoduje, że nie można kontynuować rozgrywki według dotychczas obowiązujących reguł. Niekiedy oznacza to jednak bolesną rozłąkę z osobą, która wiele dla nas znaczyła i trudności w odpowiednim zachowaniu, kiedy...

Rozwiń

Zwiń

Przeznaczenie prędzej czy później Cię znajdzie, niezależnie od tego, czy tego chcesz, czy nie. Jeśli masz się znaleźć w danym miejscu, na pewno wkrótce się tam znajdziesz i będziesz musiał zmierzyć się ze wszystkimi jego ,,atrakcjami”. Są takie lokalizacje, w których nie jest bezpiecznie, więc warto zachować wzmożoną czujność, zwłaszcza, gdy się ma ukryte motywy, cele do zrealizowania, sekrety, które lepiej zachować dla siebie, a w dodatku od pierwszego dnia pobytu balansuje się na cienkiej granicy pomiędzy nienawidzeniem, a pożądaniem nieodpowiedniej osoby…
Harper L. Woods to zagraniczna pisarka, która debiutuje w Polsce powieścią pt. ,,Sabat” (org. “The Coven”), czyli pierwszym tomem dylogii Sabat Kości. Jest to mroczne, gotyckie romantasy, w którym nie brakuje elementów paranormalnych, czarownic, wampirów i innych stworzeń nadnaturalnych, i w którym spotkać można takie motywy, jak dark academia, magia, mroczne tajemnice, intrygi, enemies to lovers, zemsta oraz różnica wieku.
Główną bohaterką oraz jednym z narratorów omawianej książki, jest Willow Madizza, zielona wiedźma, ostatnia z rodziny założycielskiej, która bez swojej magii czułaby się jak pusta skorupa. Jest silna, zacięta i zdeterminowana, aby chronić swojego młodszego brata. Jest waleczna, uparta, wybuchowa, impulsywna, nieprzewidywalna i rzekomo nieświadoma tego, kim naprawdę jest. Willow to utalentowana kłamczucha. Została wychowana tak, aby stać się bronią. Dziewczyna ma tajną misję do wykonaniam, a poczucie obowiązku zaprowadziło ją wprost do Crystal Hollow i na Uniwersytet Hollow’s Grove, gdzie trafiła jako jedna z trzynaściorga wybrańców. A dostarczył ją tam osobiście nie kto inny, jak niezwykle atrakcyjny dziekan…
Alaric Greyson Thorne representuje gatunek, który nie musi się nikomu podporządkowywać, ale jest zależny od magii czarownic. Jest dyrektorem prestiżowego uniwersytetu, a także władczym, silnym, złośliwym, zaborczym, zaskakującym oraz tajemniczym nadnaturalnym mężczyzną. Mężczyzną, który może być dla Willow kluczem do zemsty albo jej zgubą…
Ani przez chwilę nie wahałam się w kwestii tego, czy powinnam sięgnąć po ,,Sabat”. Kusiła mnie ta książka już od dawna i jak tylko wpadła wreszcie w moje ręce - w dodatku w tak pięknym wydaniu - musiałam jak najszybciej się za nią zabrać. Miałam tylko nadzieję, że dostanę to, czego oczekiwałam, czyli wciągającą, mroczną, nieco mrożącą krew w żyłach, nastrojową i fantastyczną lekturę. Spoiler: dostałam to z nawiązką, choć paradoksalnie od strony technicznej powieść nie jest wzorem perfekcji, gdyż momentami dało się tu wyłapać kilka niedociągnięć. Ale mniejsza o nie - najważniejsze jest to, że przepadałam w okamgnieniu. Wsiąkłam z łatwością i już nie chciałam opuszczać świata, do którego zaprosiła mnie Harper L. Woods, dopóki nie dotrę do ostatniej strony.
Już od prologu czułam, że to jest to. Że to powieść dla mnie. Byłam urzeczona jej atmosferą, tym gotyckim klimatem. Z każdym przeczytanym rozdziałem, coraz bardziej kręciła mnie historia opowiadana na łamach tej pozycji, te wszystkie tajemnice, obecny w treści suspens, wątki związane ze Zgromadzeniem, wszystko to, czego doświadczała Willow podczas pobytu w Hollow’s Grove, sprawa z zemstą oraz oczywiście ta wisienka na torcie w postaci relacji łączącej głównych bohaterów. Willow i Gray igrali z ogniem na każdym kroku, i wyszło z tego iskrzące, pełne napięcia i s*ksualnej energii enemies to lovers. To ciągłe przyciągnie i odpychanie, słowne utarczki, na które sobie pozwalali, nienawiść mieszająca się z pożądaniem tak silnym, że aż się prosiło o danie temu ujścia - to było dokładnie to, czego sobie życzyłam! A kiedy już bohaterowie ulegli, wpadli w sidła namiętności, zrobiło się hot przez duże ,,H”.
Plusem omawianej właśnie książki, oprócz pomysłu na fabułę, całej tej stworzonej przez Harper L. Woods otoczki, zbudowanego klimatu, są dla mnie również bohaterowie. Zarówno Gray jak i Willow to interesujące osobowości, które mają więcej niż jedną twarz, swoje własne tajemnice i ukryte cele. O każdym z nich wiele można powiedzieć. Każde z nich zachwyca siłą, ale też momentami budzi w czytelniku mieszane uczucia, gdyż nie zawsze postępuje w sposób, który nam odpowiada. Co do głównej bohaterki, jestem oczarowana jej zdolnościami magicznymi, jej mocą i więzią z naturą. Z tym aspektem budowania postaci, autorka poradziła sobie znakomicie, podobnie jak ze stworzeniem bohatera płci męskiej, który moim zdaniem świetnie wpisuje się w klimat miejsca takiego jak Hollow’s Grove. Gray był według mnie świetnie z nim sprzężony. Jeśli zaś chodzi o bohaterów drugoplanowych, to i wśród nich znalazły się interesujące osobowości.
W ,,Sabacie” podoba mi się też ten zastosowany pod koniec książki zwrot akcji. To, jak potoczyły się sprawy, spowodowało, że już sama nie wiem, jak może się rozwinąć dalsza część historii. Trudno mi przewidzieć, w jakim kierunku podąży akcja. Mam mętlik w głowie i w sercu za sprawą Graya, ale równocześnie jestem teraz tym bardziej ciekawa ,,The Cursed” i chętna, aby jak najszybciej sięgnąć po tę powieść.
Pierwsza część dylogii Sabat Kości, to dla mnie strzał w dziesiątkę, z fajnie przedstawionym magicznym systemem, wartką akcją, ciekawymi historiami dopisanymi do motywacji bohaterów, namcalną - intensywną - chemią i ponurą aurą. Jestem bardzo zadowolona z tego, co dostałam tutaj od Harper L. Woods. Pisarka rozbudziła we mnie i nieco odkurzyła zakurzoną w ostatnim czasie i schowaną na dnie duszy obsesję na punkcie mrocznych, gotyckich i pranormalnych historii. ,,Sabat” ukradł mnie i przetrzymywał w swoich kościstych rękach przez kilka godzin, a po wszystkim wypuścił z plątaniną myśli w głowie i palącym pragnieniem sięgnięcia po kontynuację. Byle do premiery!

Przeznaczenie prędzej czy później Cię znajdzie, niezależnie od tego, czy tego chcesz, czy nie. Jeśli masz się znaleźć w danym miejscu, na pewno wkrótce się tam znajdziesz i będziesz musiał zmierzyć się ze wszystkimi jego ,,atrakcjami”. Są takie lokalizacje, w których nie jest bezpiecznie, ...

Rozwiń

Zwiń

O niektórych chwilach uniesień trudno jest zapomnieć. Niektóre romanse niełatwo wyrzucić z głowy, nawet jeśli trwały zaledwie moment, po którym przyszedł czas na powrót do normalności. I choć wydawać by się mogło, że to już zamknięty rozdział, który nigdy się nie powtórzy, bo każde wróciło do swoich domów i spraw, los może wyświadczyć im przysługę, stawiając ponownie na ich drodze tę drugą osobę. Ale od tamtej pory już tylko od nich samych zależy, jak się zachowają w sytuacji, gdy znów znajdą się w swoim zasięgu, czy podążą za tym, co ich kiedyś połączyło, a czemu z sobie tylko znanych powodów próbują się oprzeć…
Jeśli polubiliście ,,Lovelight Farms. Stella & Luka” i z niecierpliwością czekaliście na wydanie kolejnego tomu serii autorstwa B. K. Borison, to niniejszym informuję, że jest on już dostępny w wersji polskiej. ,,Lovelight Farms. Evelyn & Beckett” to romans z motywem małego miasteczka, grumpy x sunshine, forced proximity, przeciwieństw oraz ponownego spotkania dwojga ludzi, których kiedyś połączyła krótka i namiętna przygoda.
Głównymi bohaterami oraz narratorami omawianej książki są Evelyn St. James i Beckett Porter. Ona jest znaną influencerką z milionami fanów i wieloma propozycjami reklamowymi. On jest małomiasteczkowym farmerem, który świetnie zna się na roślinach i kocha zwierzęta. Ona nie jest jakąś zepsutą, roszczeniową księżniczką, która kręci nosem na wszystko i wszystkich, choć odniosła spory sukces, który jednak chyba niekoniecznie daje jej szczęście. On jest pracowity, pomocny, prostolinijny, opiekuńczy, nie należy do grona tych, którzy długo chowają urazę, ma w sobie coś z podrywacza i według niektórych, ma kompleks bohatera. Evelyn to dziewczyna, która zdawać by się mogło, pasuje wszędzie, gdzie się pojawi. Beckett to z kolei nieco zrzędliwy mężczyzna, któremu wydaje się, że pasuje tylko do Inglewild. Wiele ich różni, w tym styl życia, które wiodą na co dzień, ale pewnego dnia coś ich połączyło. Zaiskrzyło i ulegli pożądaniu, ale po spędzonym wspólnie weekendzie, wrócili do swojej normalności. Po kilku miesiącach ponownie się jednak spotkali, gdy influencerka trafiła na farmę, na której pracuje jej s*ksowna przygoda, mając ją oceniać w ramach pewnego konkursu. I choć po chwili kobieta znowu wymknęła się przystojnemu farmerowi, jakiś czas później po raz kolejny wróciła do miasteczka, mając dosyć presji, spełniania oczekiwań i skupiania się na wszystkim, tylko nie na tym, co najbardziej kocha. Swoje małe wakacje postanowiła spędzić właśnie w Inglewild, w miejscu, które równie dobrze mogło stać się jej nowym domem, jeśli tylko oboje z Beckettem przestaną wokół siebie krążyć i dadzą sobie prawdziwą szansę…
,,Lovelight Farms. Evelyn & Beckett” to powieść, której wprost nie mogłam się oprzeć. Od dawna czułam do niej prawdziwe przyciągnie. Kusiła mnie nie tylko przeuroczą okładką i motywami, ale również samym zarysem fabuły. Poza tym do Becketta mam taką tyci-tyci słabość, odkąd poznałam go, gdy występował jako postać drugoplanowa w historii Stelli i Luki. Teraz już mam tę książkę za sobą i powiem Wam, że choć podobnie jak pierwszy tom serii, nie wprawiła mnie w czysty zachwyt, ani wręcz w euforię, to jednak jest to pozycja, którą czytałam z przyjemnością, uśmiechem na twarzy, światłem w sercu i optymizmem w kwestii tego, że będzie dobrze, mimo iż przyznaję, że czasami miałam ochotę kopnąć głównych bohaterów w zadek, aby przestali się czaić, krążyć wokół siebie i zrobili coś w końcu w kierunku swojego własnego happy endu.
W ,,Lovelight Farms. Evelyn & Beckett” podoba mi się to, że żeńska postać wiodąca nie została przedstawiona w sposób stereotypowy, jako taka typowa gwiazdka, jakich pełno w social mediach, która myśli, że jak ma całe mnóstwo obserwatorów w internecie, to jest boginią, której wszyscy powinni się kłaniać w pas. Jak na taką sławę, to jest to całkiem normalna, sympatyczna dziewczyna, której pieniądze i popularność nie zepsuły i nie zmieniły w fałszywą żmiję. Dodatkowym plusem jest dla mnie to, że B. K. Borison na jej przykładzie zwróciła uwagę na to, jak męcząca może być praca w social mediach, zwłaszcza, jak człowiek zaczyna się oddalać od swoich korzeni, zatracony w wirze kolejnych podpisanych kontraktów.
Za największą zaletę omawianej pozycji, uważam mojego ulubieńca, Becketta. Miło jest od czasu do czasu dla odmiany zadurzyć się w facecie, który nie jest toksyczny, zepsuty, niegrzeczny przez duże ,,n”, nie ma skłonności do krzywdzenia innych ludzi i stanowi dobry materiał na kolejnego książkowego męża. Czy wspomniałam już, że przy okazji jest kocim tatą? No przecież to taka urocza rola! Poza tym, jak ktoś ma serce otwarte dla zwierząt, to znaczy, że jest dobrym człowiekiem.
Kolejnym plusem omawianej właśnie książki, jest panująca w niej miła, całkiem komfortowa atmosfera. Czuć tutaj wiosnę w powietrzu i wszystko to, co ta pora roku zwiastuje, w tym świeży start, nowe początki, budzenie się do życia, rozkwit… Z małomiasteczkowością również jest tu wszystko w porządku - pod tym względem książka jest taka, jak mogłabym oczekiwać.
,,Lovelight Farms. Evelyn & Beckett” to spokojna, nieskomplikowana, słodka i urocza historia bez zbędnych udziwnień. Opowieść o losach tytułowych bohaterów, okazała się ciepła i wiosenna. Fabuła jest w porządku, choć nie czarujmy się - nie jest wielce rozbudowana, a przebieg akcji jest przewidywalny i ciutkę sztampowy, ale romantyczna strona mojej duszy koniec końców jest zadowolona. Są tu rozłąki, powroty, nieco przekomarzania, odrobina humoru, przyjaźń oraz miłość. Miałam okazję miło spędzić czas w towarzystwie postaci wiodących i drugoplanowych. Błyskawicznie rozprawiłam się z lekturą i odłożyłam książkę na półkę z lekką duszą i niewielkim uśmiechem na ustach.
Drugi tom serii Lovelight Farms bardzo ładnie wygląda, fajnie się go czyta, ma sympatyczną reprezentację postaci - czego tu chcieć więcej? Podobnie jak historia Stelli i Luki, nie jest to mój ideał książki, ale wrażenia po lekturze mam na ogół pozytywne i już wiem, że w przyszłości chętnie sięgnę po kolejną powieść z serii, bo choć to takie dzieła, które nie zapadają głęboko w pamięć, nic nie zmieniają w życiu czytelnika, nie prowokują do długich rozmyślań i snucia refleksji, to są dobrymi czasoumilaczami.

O niektórych chwilach uniesień trudno jest zapomnieć. Niektóre romanse niełatwo wyrzucić z głowy, nawet jeśli trwały zaledwie moment, po którym przyszedł czas na powrót do normalności. I choć wydawać by się mogło, że to już zamknięty rozdział, który nigdy się nie powtórzy, bo każde wróciło...

Rozwiń

Zwiń

Ludzie, bez względu na to, jaką funkcję pełnią, jaki zawód czy posługę wykonują, są tylko ludźmi, istotami łatwo ulegającymi różnym pokusom i z wpisaną w DNA skłonnością do grzeszenia świadomie lub bezwiednie. Czasami kontrolę nad nami przejmują emocje, nasze mroczne pragnienia i czysto fizyczne żądze. Żądze, które prowokują do łamania zasad i działania wbrew temu, co do tej pory wyznawaliśmy. Potrafią nakłonić do czynów, które niekiedy wiążą się z sięgnięciem po coś, po co sięgnąć się nie powinno. Zakazany owoc smakuje jednak zbyt dobrze, aby oprzeć się zerwaniu go i skosztowaniu, zanurzeniu się w jego słodyczy, bez myślenia o tym, ile to może kosztować…
Sierra Simone to zagraniczna pisarka, która dała się poznać polskim czytelnikom za sprawą dwóch wydanych kilka lat temu powieści e*otycznych, jednej o gliniarzu, a drugiej o gwiazdorze filmów dla dorosłych, napisanych w duecie z Laurelin Paige, jednej świątecznej komedii dla niegrzecznych elfów oraz swojej solowej trylogii New Camelot z gorącym i zakazanym trójkątem w roli głównej. Dziś pisarka z przytupem wraca na nasz rodzimy rynek książki. Przybywa, by wywołać zamieszanie i w atmosferze potencjalnego skandalu rozgościć się na dłużej w polskich księgarniach, wraz ze swoją powieścią pt. ,,Priest”. Jest to pierwszy tom serii Zakazany owoc. To mroczne i e*otyczne taboo romance z motywem małego miasteczka, łamania zasad, religii, wierności wystawionej na próbę oraz zakazanej miłości.
Głównym bohaterem i jednym z narratorów omawianej właśnie książki, jest Tyler Anselm Bell. Mężczyzna ma dwadzieścia dziewięć lat i w pewnym momencie postanowił poszukać ukojenia w wierze. Zdecydował się zawierzyć swoje życie Bogu. Został księdzem. Złożył śluby. Stał się pasterzem, powiernikiem i człowiekiem przyjaznym ludziom, z sercem na nich otwartym. Dobrowolnie zgodził się na życie po bożemu, w zgodzie z nauką Kościoła. Był dobry w przestrzeganiu zasad. Sądził, że samodyscyplina i modlitwa pomogą mu żyć wolnym od grzechu, wyzbyć się słabości i ciągot do ulegania pragnieniom ciała. Udawało mu się to do czasu, aż na jego drodze stanęła najbardziej grzeszna z pokus, kobieta, która przypomniała mu, że jest mężczyzną zdolnym do odczuwania pożądania…
Poppy Danforth to młoda, atrakcyjna, inteligentna, wywodząca się z uprzywilejowanej rodziny, ale żyjąca po swojemu kobieta, która uważa, że jest skazana na samotność i odrazę. Ma całkiem przyziemne marzenia, ale nie wiadomo, czy kiedyś uda jej się je spełnić, bo sądzi, że jest zbyt skażona swoją przeszłością i pragnieniami, które w sobie nosi. Lubi to, jak mężczyźni na nią reagują. Lubi być pożądana i czuć s*ksualną energię unoszącą się w powietrzu. Jest sprośna, śmiała i nie kryje się ze swoimi pragnieniami. Poppy to mimo wszystko taka trochę zagubiona owieczka, która pewnego dnia przekroczyła próg kościoła, szukając ulgi dla obciążonej grzechami duszy, a tymczasem mogła popełnić największy z nich wszystkich. A na pewno wystawiła tytułowego księdza na najtrudniejszą z prób, już w momencie, gdy zjawiła się w konfesjonale, aby bez ogródek wyznać mu swoje grzechy…
Przeczytałam powieść pt. ,,Priest” już po raz drugi, tym razem w polskim przekładzie i poważnie obawiam się tego, że jeśli któregoś dnia zawitam do Domu Bożego, tuż po przekroczeniu jego progu trafi we mnie piorun i usmaży na miejscu. Ale co mi tam - było warto, nawet jeśli ta książka stała się moim grzechem, za który mogę nie otrzymać rozgrzeszenia. ,,Priest” to mocny, mroczny i zakazany romans, przez który można popaść w konflikt sam ze sobą, bo pewne jest to, że zmusza on do rozważań na temat tego, co naprawdę jest grzechem, co jest złe, godne potępienia i stanowi zdradę swojej wiary. Nie jest to pozycja odpowiednia dla każdego czytelnika. Z całą pewnością nie jest to dzieło, po które powinni sięgnąć ludzie o konserwatywnych poglądach i czujący obrzydzenie na samą myśl o tym, że można osadzić księdza w roli głównej w odważnej, e*otycznej historii. Ano można, bo jeśli myślicie, że świat jest czarno-biały, dobro i zło to takie łatwe do zdefiniowania pojęcia, a ludzie obierający dla siebie taką ścieżkę życia, nie gubią się po drodze, nie ulegają pokusom i nie przeżywają kryzysów w naszej nieliterackiej rzeczywiści, to jesteście w błędzie. W pierwszym tomie serii Zakazany owoc również nic nie jest czarno-białe, z czynami głównych bohaterów, dokonywanymi przez nich wyborami i uczuciami włącznie. Sierra Simone pokazuje tutaj, że nie ma reguły na to, kto może ulec pokusie, która może zrujnować - lub naprawić - całe jego dotychczasowe życie. Czasami na naszej drodze staje ktoś, dla kogo wiele jesteśmy w stanie zrobić, ze złamaniem swoich świętych zasad, dopuszczeniem się świętokradztwa i zakwestionowaniem tego, czy postąpiło się słusznie, wybierając dla siebie taki, a nie inny los włącznie. Ktoś, kto popycha nas do stoczenia walki z samym sobą, z własnymi pragnieniami i odpowiedzenia sobie na pytanie, kim naprawdę się jest. Ktoś, kto razem z nami chce wyruszyć drogą w kierunku uleczenia i miłości, której w głębi serca potrzebuje każdy z nas.
Relacja, która została ukazana na łamach pierwszego tomu serii Zakazany owoc, wydaje się równocześnie właściwa i niewłaściwa. Jednocześnie się ją potępia i jej w skrytości ducha kibicuje, zwłaszcza, gdy głowę nawiedzi myśl, że to właśnie w swoich ramionach główni bohaterowie mogliby znaleźć prawdziwe ukojenie i swoje miejsce na ziemi, wolne od zła, grzechów i cierpienia. Docenia się jej piękno, ale widzi też skazy.
Plusem jest dla mnie to, jak Sierra Simone przedstawiła całą problematykę powieści, wkomponowała w treść wątek związany z religią, która jest dość znaczącym elementem tej historii, jak ukazała uczucia bohaterów i jakie emocje przy okazji we mnie obudziła. Przeżywałam wraz z Tylerem tę jego mękę. Płonęłam też, kiedy pomiędzy nim, a Poppy dochodziło do pełnych pasji zbliżeń. A to tylko ułamek tego, czego doświadczyłam podczas lektury…
Pod tą niewinną, bardzo estetycznie wykonaną okładką, kryje się powieść, która dla wielu czytelników będzie czymś za grubym do udźwignięcia. Dla wielu to z pewnością będzie za dużo. Historia Tylera i Poppy, dwóch postaci, które wydają się bardzo autentyczne i takie ludzkie ze swoimi słabościami, obawami, dylematami i uległością wobec pokus, angażuje, nie pozwala oceniać tej dwójki jednoznacznie - nawiasem mówiąc, podoba mi się to, że każde z bohaterów ma swoją historię w tle, przeszłość, która w jakiś sposób wpłynęła na to, kim są teraz, w jakim miejscu się znaleźli - wyrywa ze strefy komfortu, może bulwersować, budzić kontrowersje i obrażać uczucia religijne. Jest prowokująca, gorąca jak samo piekło i grzeszna. I ch*lernie mi się podoba! Jest brudna, ale przynajmniej jakaś. I na pewno nie jest tak łatwa i płytka, jaka może się wydawać na pierwszy rzut oka. Jestem bardzo zadowolona z lektury i doprawdy mało mnie obchodzi to, co ktoś sobie o mnie pomyśli po tym wyznaniu, ale z takim księdzem, jak Tyler, z wielką rozkoszą sama bym zgrzeszyła.

Ludzie, bez względu na to, jaką funkcję pełnią, jaki zawód czy posługę wykonują, są tylko ludźmi, istotami łatwo ulegającymi różnym pokusom i z wpisaną w DNA skłonnością do grzeszenia świadomie lub bezwiednie. Czasami kontrolę nad nami przejmują emocje, nasze mroczne pragnienia i czysto fi...

Rozwiń

Zwiń

Czasami nawet jeśli dwoje ludzi jest świadomych tego, co ich łączy, nie zawsze mogą tak po prostu podążyć za uczuciem, poddać się temu, co się dzieje, gdy znajdują się w swoim pobliżu, bez żadnych przeszkód. Życie nie zawsze jest tak proste. Niektórzy ludzie muszą po drodze pokonać wiele przeciwności, zmierzyć się z własnymi demonami, nabrać odwagi do sięgnięcia po swoje i przeciwstawienia się temu, czego ktoś od nich oczekuje, zanim pojawi się nadzieja na pomyślne ułożenie spraw. Nikt jednak nie powiedział, że to, co wartościowe, przychodzi łatwo…
Ariana Godoy to zagraniczna pisarka, która zyskała dużą sławę w momencie, gdy jej powieść zatytułowana ,,Przez moje okno” została zekranizowana, historia Raquel i Aresa trafiła na rynek międzynarodowy, za sprawą pojawienia się filmu na jednej z popularnych platform streamingowych. Wspomniana książka była też pierwszą przetłumaczoną na język polski w dorobku tej autorki. Dziś natomiast postanowiłam wziąć na tapet kolejną wydaną w polskim przekładzie. ,,Przez Ciebie” (org. ”Through You”) to drugi tom serii Bracia Hidalgo. Jest to romans New Adult, w którym mamy motyw m. in. trawiącego od kilku lat uczucia, które napotyka na swojej drodze wiele przeciwności, frenemies to lovers, drugiej szansy oraz syna szefa.
Główną bohaterką i jednym z narratorów omawianej właśnie powieści, jest Claudia, młoda gosposia w domu państwa Hidalgo, która lata temu trafiła tam wraz ze swoją mamą. To dziewczyna, która nie ma nic przeciwko niezobowiązującym przygodom, bo związki paradoksalnie kojarzą się jej z brakiem spokoju i stabilności. Claudia ma swoje własne demony i uczucia, które ulokowała w mężczyźnie, który być może nigdy nie będzie jej…
Artemis Hidalgo to młody, przystojny i bogaty dyrektor zarządzający w rodzinnym imperium. Jest inteligentny, zimny i surowy, zwłaszcza wobec tych, którzy w jego mniemaniu czymś sobie na to zasłużyli. Artemis ukończył studia i po latach wrócił do domu, a teraz rodzinna firma jest jego priorytetem. Ale czy dla niej gotów jest poświęcić nawet własne szczęście?
Choć ,,Przez moje okno” mnie rozczarowało, postanowiłam dać drugą szansę twórczości Ariany Godoy, pełna nadziei i optymizmu, że tym razem nie spotkam się z zawodem. I powiem Wam, że nie mogę mówić o rozczarowaniu, gdyż biorąc pod uwagę moje odczucia w trakcie czytania historii Claudii i Artemisa, mogę napisać, że jest to całkiem niezła książka. Nie jest oczywiście bez wad, zarówno w konstrukcji fabuły, przebiegu akcji i zastosowanych rozwiązaniach, jest przewidywana, a występujące w niej wątki i motywy są oklepane, ale czyta się. Czyta się szybko i w miarę dobrze. Dostarcza czytelnikowi różnych emocji - raz pozytywnych, a raz negatywnych, kiedy złości się na bohaterów głównych i drugoplanowych za to, co robią - oraz rozrywki, a przede wszystkim romansu, który nie przebiega gładko, bezproblemowo i na każdym etapie szczęśliwie. I obiektywnie patrząc, nie jest zbyt zdrowy...
Podoba mi się to, że w relacji postaci wiodących ,,Przez Ciebie” nie czuć obojętności. Atmosfera pomiędzy Claudią i Artemisem jest naładowana elektrycznością. Czasami zachowują się tak, jakby byli wrogami, innym razem przyjaciółmi, a jeszcze kiedy indziej napalonymi kochankami, którzy nie umieją utrzymać rąk z dala od siebie nawzajem. Jest pomiędzy nimi wyraźne napięcie, zarówno s*ksualne jak i to wywoływane faktem, iż zadają sobie nawzajem ból swoimi wyborami. Widać przeskakującą pomiędzy nimi iskrę. Iskrę, którą życie jednak próbuje zgasić…
W ,,Przez Ciebie” widzę pewną poprawę w sposobie pisania Ariany Godoy. Podoba mi się też to, że tutaj miałam okazję dowiedzieć się ciut więcej na temat rodziny Hidalgo i lepiej poznać te moim zdaniem najciekawsze postacie serii. Choć nie powiem, że kocham Claudię i Artemisa całym sercem, podoba mi się to, jakie cechy nadała im autorka. Plusem jest również to, że poruszony został tutaj wątek niełatwej przeszłości głównej bohaterki.
W ,,Przez Ciebie” są gorące momenty, uprzedzenia, obowiązki, które są przeszkodą na drodze miłości, demony, które dręczą duszę, a także zwrócona została uwaga na to, jak wygląda życie młodych ludzi wychowanych przez rodziców, którzy nie są idealnymi, kochającymi rodzicielami, stawiającymi dobro, komfort i uczucia własnych dzieci ponad wszystko inne. Zdarzały się też nudniejsze momenty w toku akcji, ale tych, które mi się podobały było jednak nieco więcej, co przechyliło szalę na korzyść tej pozycji.
Uważam, że ,,Przez Ciebie” jest lepsze niż pierwszy tom serii Bracia Hidalgo. Więcej tu emocji, co mi się podoba. Lepiej czytało mi się tę powieść. Nie było aż tak dezorientujących i nagłych przeskoków zaburzających logiczny ciąg zdarzeń. Mniej mnie tu rzeczy drażniło i bardziej wciągnęła mnie ta historia niż poprzednia książka z serii. Co prawda powieść tę nazwałabym raczej przeciętną lekturą niż wspaniałą perełką, ale nie żałuję, że ją przeczytałam, bo moje wrażenia po są pozytywne. Nie porwała mnie ta historia, ale jeśli mam być szczera, to nie raziła też, no chyba że wziąć pod uwagę niektóre działania głównych bohaterów. Ale młodzi ludzie, niezupełnie jeszcze tak dojrzali, za jakich chcieliby uchodzić, z chaosem w głowie i sercu, nie zawsze postępują tak, jak się tego od nich oczekuje i w sposób wyłącznie właściwy… W świetle nowych okoliczności, chętnie sięgnę również po trzeci tom serii Bracia Hidalgo autorstwa Ariany Godoy, jeśli pojawi się w Polsce.

Czasami nawet jeśli dwoje ludzi jest świadomych tego, co ich łączy, nie zawsze mogą tak po prostu podążyć za uczuciem, poddać się temu, co się dzieje, gdy znajdują się w swoim pobliżu, bez żadnych przeszkód. Życie nie zawsze jest tak proste. Niektórzy ludzie muszą po drodze pokonać wiele p...

Rozwiń

Zwiń

Anioł stróż to niekoniecznie ten niewidzialny byt, który działa zza kulis, aby żyło nam się lepiej. Aniołem stróżem może być osoba - bądź osoby - która pojawia się w naszym życiu w odpowiedniej chwili, aby pomóc nam wyjść z piekła, i która walczy o przerwanie naszego dramatu, nawet jeśli nam samym brakuje sił, aby zawalczyć o siebie. Aniołem stróżem jest ten ktoś, kto może zmienić nasze życie na lepsze i nadać mu kolorów tam, gdzie do tej pory była tylko depresyjna czerń...
Jeśli tęskniliście za twórczością Chloe Walsh, to uprzejmie donoszę, iż kolejna książka pisarki już została wydana w polskim przekładzie. Mowa o ,,Keeping 13. Cz. 2”, czyli drugiej części drugiego tomu serii Boys of Tommen. To już ostatnia część słodko-gorzkiej historii dwojga nastolatków, Shannon Lynch i Johnnego Kavanagha, którzy nie mają lekko, ona przez sytuację w domu, a on, ponieważ nosi w sobie silną potrzebę udzielenia skutecznej pomocy dziewczynie, która wiele dla niego znaczy.
Ponieważ pierwsza część ,,Keeping 13” wzbudziła we mnie bardzo pozytywne uczucia, zrobiła na mnie świetne wrażenie, z przyjemnością sięgnęłam po kontynuację i tym razem również się nie zawiodłam. Poczułam się w tej książce jak w domu, w którym choć nie zawsze jest różowo, jest miejsce na to, co być powinno. Pozycja ta wciągnęła mnie już od pierwszego rozdziału i sprawiła, że z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów. Serce mi miękło, bo w niektórych momentach panowała cudowna, rodzinna atmosfera. Niekiedy też robiło się tu bardzo zabawnie. Śmiałam się na głos, czytając niektóre sceny, na przykład tę, w której Johnny dokonał pewnej ,,kradzieży” i swoje ,,łupy” zawiózł do najlepszego przyjaciela. Swoją drogą, to właśnie Gibsie wprowadził do tej powieści najwięcej humoru i kolorów. To on był tu w zasadzie wątkiem komediowym, tak potrzebnym dla rozładowania napięcia, idealną przeciwwagą dla poruszonych tutaj przez Chloe Walsh trudnych tematów. Nawiasem mówiąc, po przeczytaniu tej książki, utwierdziłam się w przekonaniu, że uwielbiam tego chłopaka. Jest doprawdy barwną osobowością. Nie mogę się doczekać, aż przeczytam jego własną historię!
Jeśli o ulubionych bohaterach mowa, to oprócz Gibsiego, mam jeszcze jednego - Johnnego. Mam motylki w brzuchu na myśl o nim i o tym, jak od pierwszego rozdziału drugiej części ,,Keeping 13” walczył. Jego determinacja była dla mnie godna podziwu. Jego postawa, to nieugięcie w kwestii pomocy, zapewnienia lepszego życia Shannon, było wręcz imponujące. Taki młody, popularny, uprzywilejowany, bliski spełnienia swoich sportowych marzeń - mógł żyć sobie spokojnie i beztrosko, bez problemów, umawiać się z dziewczyną bez bagażu, a jednak poszedł krętą i wyboistą drogą. Był taki zaangażowany i chętny, aby pomóc ukochanej, mającej piekło w domu, nieść ten jej kamień. To niespotykane. Ludzie w jego wieku na ogół nie mają tyle empatii i chęci do poświęcania czasu na cudze sprawy - wolą być ignorantami, korzystać z własnych przywilejów i uroków nieskomplikowanego życia, podążającego w kierunku świetlanej przyszłości, niczym i nikim się nie przejmując. Ale nie Johnny Kabanagh. Serce mi rosło, kiedy czytałam o tym, co robił. Był taki słodki i taki dojrzały. Działał niekiedy impulsywnie, ale zawsze było widać, że w dobrej wierze. Za to właśnie go pokochałam. Tak - kocham go. Dodatkowo mogę rzec, iż podoba mi się jego relacja z rodzicami. Jest całkiem… urocza.
Jeśli mowa o Shannon, to niezmiennie lubię tę dziewczynę, nie tak bardzo jak wymienionych w powyższych akapitach chłopaków, ale nie mam też do niej żadnych znaczących ,,ale”. Czytając drugą część ,,Keeping 13”, wciąż współczułam jej tego, jak wygląda jej życie, jednocześnie kibicując w tym, aby jej koszmar się wreszcie skończył, a do jej świata zawitała zasłużona normalność i spokój. Dla niej i jej braci, którzy również zaslugiwali na coś lepszego - na szczęście, codzienność bez strachu, przemocy i chłodu. Serce mi się krajało jak myślałam o tym, przez do przechodzili w domu rodzinnym, które powinno być dla każdego dziecka bezpiecznym azylem i jak to na nich wpływało.
,,Keeping 13. Cz. 2” to kolejna powieść, która trafia do grona moich ulubionych i przy okazji do mojego czytelniczego serducha. Jest to emocjonalna historia, w której znalazło się miejsce na humor, dramat, miłość, powagę, niepowagę, intymność, odpowiedzialność, beztroskę, walkę, przyjaźń, rodzinę, słodycz, gorycz, śmiech, łzy, trudności, pokonywanie przeszkód, pierwsze razy, spełnianie marzeń, odzyskiwanie nadziei - na wszystko po trochu. To piękna i nie pozostawiająca czytelnika obojętnym książka, która pokazuje, że każde piekło da się zakończyć, jeśli trafi się na anioła stróża, na odpowiedniego człowieka bądź ludzi, którzy nie przejdą obojętnie wobec krzywdy drugiej osoby i wyciągną do niej pomocną dłoń, równocześnie dając jej wsparcie, nadzieję, szczęście, miłość i jutro lepsze niż całe dotychczasowe życie. Serdecznie polecam!

Anioł stróż to niekoniecznie ten niewidzialny byt, który działa zza kulis, aby żyło nam się lepiej. Aniołem stróżem może być osoba - bądź osoby - która pojawia się w naszym życiu w odpowiedniej chwili, aby pomóc nam wyjść z piekła, i która walczy o przerwanie naszego dramatu, nawet jeśli n...

Rozwiń

Zwiń

Życie ma to do siebie, że czasami potrafi zatoczyć koło. Choć idziemy do przodu, w pewnym momencie możemy wrócić do punktu wyjścia. Punktu, którym jest osoba, z którą niegdyś coś nas rozdzieliło, ale okoliczności mogą ponownie połączyć, zawłaszcza, gdy okaże się, że możemy jej coś dać, a tym samym zyskać szansę na utorowanie sobie drogi do serca tej osoby. Osoby, która miała być przeszłością, a nieoczekiwanie może stać się potencjalną przyszłością...
Dziś na tapet wzięłam pierwszą wydaną w Polsce powieść L. Knight, czyli ,,Aukcję” (org. ”The Auction”). Jest to pierwszy tom serii Kings of Ruin, romans o zabarwieniu e*otycznym, w którym natknąć można się na motyw przyjaciół z lat szkolnych, miliardera i biednej dziewczyny, ekskluzywnego klubu, hate-love, drugiej szansy oraz układu.
Główną bohaterką oraz jednym z narratorów omawianej książki, jest Violet ,,Lottie” Miller. To dwudziestopięciolatka, która mimo młodego wieku, nosi na swoich barkach duży ciężar. Spoczywa na niej odpowiedzialność, z którą została zupełnie sama. Wiatr ciągle wieje jej w oczy, w portfelu nigdy nie ma dostatecznie wiele grosza, ale robi wszystko, aby związać koniec z końcem. Lottie jest uparta i zadziorna. Ma niewyparzony język i jako jedyna zdaje się mieć odwagę stawiać się wielkiemu Coldwellowi...
Lincoln Coldwell jest bogatym człowiekiem sukcesu, jednym ze współzałożycieli elitarnego klubu Ruin oraz postrachem pracowników. To mężczyzna, który nie bawi się w romanse. Preferuje s*ks bez zobowiązań i emocjonalnego zaangażowania, przez co uchodzi za zimnego i niedostępnego. Zawsze dostaje to, czego chce. Jest przyzwyczajony do tego, że ludzie mu ulegają, a on sam kontroluje swoje reakcje, aby za bardzo się nie obnażyć. Linc jest zaborczy, dominujący i na ogół nie daje nikomu drugiej szansy. Czy uczyni jednak wyjątek dla dziewczyny ze swojej przeszłości, którą wciąż ma w głowie, a która nieoczekiwanie wróciła do jego życia po latach?
,,Aukcja” nie jest powieścią, od której należy oczekiwać cudów na kiju. Nie jest tworem nietuzinkowym, oryginalnym i głęboko zapadającym w pamięć. Książka ta jest dokładniem tym, czego spodziewasz się po niej, widząc tytuł i znając gatunek, który reprezentuje. To pozycja prosta i oczywista, bez większej emocjonalnej głębi i ambitnej fabuły, ale za to dobrze spełniająca funkcję czysto rozrywkową. Podeszłam do niej bez wygórowanych oczekiwań i to mi pomogło w dobrym odbiorze tej niedługiej powieści. To i fakt, iż wystąpił tu motyw małżeństwa z rozsądku lub jak kto woli, ślubu dla korzyści.
Na plus działa również to, że chemia pomiędzy głównymi bohaterami jest widoczna gołym okiem, a ich relacji towarzyszy napięcie powodowane tym, co rozdzieliło ich w przeszłości oraz tym, jak zachowują się wobec siebie na początku, kiedy ponownie się spotykają.
Kolejną zaletą jest lekkie pióro autorki i fakt, iż szybko czyta się tę pozycję. Podoba mi się również to, że L. Knight nie komplikowała niepotrzebnie tej historii i nie wprowadziła na scenę miliona wątków, tworząc przyprawiający o ból głowy chaos.
,,Aukcja” jest w porządku. Jest dokładnie tym, czego się spodziewałam - przewidywalnym romansem ze schematem, który już tysiące razy był powielany i odmieniany przez wszystkie możliwe przypadki, a jednak dalej kręci i się o dziwo nie nudzi. To niegrzeczna, gorąca i choć nieco sztampowa oraz liniowa, to jednak w moim odczuciu całkiem satysfakcjonujaca historia o miłości dwojga ludzi reprezentujących dwa różne światy.
Książka jest fajna - i nie ma co doszukiwać się tu głębszej ideologii - choć raz jeszcze podkreślam, że nie wyróżnia się niczym na tle wielu innych romansów z kategorii osiemnaście plus. Sądzę, że najbardziej trafnym podsumowaniem tej pozycji, jest stwierdzenie, że jest to taka trochę naiwna bajeczka dla pełnoletnich odbiorców, dobra na jedno podejście, o której bardzo szybko się zapomina, podobnie jak o jej postaciach wiodących, które mają swoje zalety - u niej temperament i determinacja w dążeniu do lepszego jutra dla bliskiej osoby, a u niego gen samca alfa o twardej powłoce i miękkim sercu - ale również nie zapadają w serce i pamięć.

Życie ma to do siebie, że czasami potrafi zatoczyć koło. Choć idziemy do przodu, w pewnym momencie możemy wrócić do punktu wyjścia. Punktu, którym jest osoba, z którą niegdyś coś nas rozdzieliło, ale okoliczności mogą ponownie połączyć, zawłaszcza, gdy okaże się, że możemy jej coś dać, a t...

Rozwiń

Zwiń

Życie nie zawsze jest przychylne naszym planom i marzeniom. Lubi zaserwować jakiś nieoczekiwany twist. Niektórych ludzi wystawia raz po raz na kolejne, coraz trudniejsze próby, nie dając im chwili wytchnienia i możliwości skupienia się na osiąganiu upragnionych celów. Wciąż rzuca im pod nogi kłody - pytanie tylko, jak długo będą w stanie przez nie przeskakiwać, bez ryzyka poważnego uszczerbku…
Lucia Franco wraca do Polski z powieścią pt. ,,Twist”, czyli czwartym tomem serii z kontrowersyjnym, zakazanym romansem, motywem sportu i różnicy wieku - Na krawędzi - w której krew, pot i łzy przelewane na sali treningowej przez młodziutką gimnastyczkę, mieszają się z przeżywanymi przez nią sercowymi rozterkami, rodzinnymi sprawami i innymi, znacznie bardziej poważnymi problemami.
Świat Adrianny po raz kolejny zatrząsł się w posadach. Pewna wiadomość spadła na dziewczynę jak grom z jasnego nieba i najgorsze jest to, że to coś może być końcem drogi, która nie miała jeszcze szansy na dobre się zacząć. Spełnienie największego marzenia nastoletniej gimnastyczki, stanęło pod znakiem zapytania, mimo iż ona robi wszystko, aby to, co się dzieje, nie pokrzyżowało jej planów. Popalić dają jej na dodatek rodzinny syf oraz skomplikowana relacja łącząca ją z trenerem… Jak dziewczyna sobie z tym wszystkim poradzi? Czy zdoła wyprostować swoje życie i ocalić siebie, zanim będzie za późno?
Czy książka może być równocześnie męcząca, kosztować wiele nerwów, ale i być tak wciągająca, że aż niemożliwa do odłożenia? Okazuje się, że tak. Czytając ,,Twist”, stale balansowałam na granicy nienawidzenia i lubienia, smutku i nadziei, odłożenia i czytania do końca, bo jak już zaczęłam, nie umiałam przestać, niezależnie od tego, jak bardzo wyraźny był mój wewnętrzny sprzeciw wobec tego, jak wygląda sytuacja głównych bohaterów i co oni sami wyprawiają. To jest, kurczę, jakiś fenomen, że ma się ochotę krzyczeć, wrzeszczeć, rzucać książką po pokoju, aby dać upust swojej frustracji, a jednak stale się do niej wraca i z duszą na ramieniu śledzi tok akcji do samego końca.
Lucia Franco po raz czwarty przetestowała moją cierpliwość. Po raz kolejny zmusiła mnie do odczuwania silnych i skrajnych emocji, fundując mi ich szalony rollercoaster. Po raz czwarty zostałam wyprowadzona z równowagi psychicznej i to na własne życzenie. Ale nie umiałabym sobie odpuścić tej historii. Wiem, że mi szkodzi, ale nie potrafię się jej oprzeć. Nie umiem oprzeć się czytaniu z zapartym tchem o toksycznej i skomplikowanej relacji łączącej Adriannę i Kovę. Wiem, że Ci bohaterowie mają wiele wad, a to, co jest między nimi, nie jest normalne i na pewno nie godne pochwały, ale czytając ,,Twist”, w którymś momencie przyłapałam się na tym, że zaczęłam za nich jeszcze mocniej niż kiedykolwiek trzymać kciuki. Chciałam, aby wreszcie im się ułożyło, aby byli razem… Ale wiecie, jak jest - ciągle coś. Stale coś im stoi na przeszkodzie, a los wciąż im nie sprzyja. Zwłaszcza Adriannie.
Nie jestem w stanie jednoznacznie ocenić tej powieści, bo jest specyficzna i obudziła we mnie za wiele emocji, abym mogła je łatwo zamknąć w jakichkolwiek ramach, zawrzeć w jakichkolwiek widełkach liczbowych, umieścić w szufladce z napisem ,,podoba mi się” lub ,,nie podoba mi się”, bo to sprawa złożona. Mogę natomiast powiedzieć, że masochistycznie doceniam to, jak bardzo rozbija mnie ta historia wraz z każdym przeczytanym tomem, jak miesza mi w głowie, co we mnie budzi, bo to wszystko, choć czasem boli - zwłaszcza jak się patrzy na młodą dziewczynę, która gaśnie, choć uparcie próbuje przeć do przodu - i męczy, jest lepsze niż obojętność. Kocham to, że mogę przeżywać wzloty i upadki wraz z bohaterami oraz to, że wątek sportowy nie został przez Lucię Franco zepchnięty na margines, jak to często bywa w przypadku romansów tylko pseudo sportowych, w których sport bywa jednanie marną wzmianką, a nie faktycznym, liczącym się wątkiem.
,,Twist” to jazda na pełnych obrotach, nie dająca czasu na złapanie oddechu i nabranie dystansu do problemów, z którymi mierzą się bohaterowie, ale warto ją odbyć. Warto dać się wyrwać ze strefy komfortu, podenerwować się i oddać lekturze, nawet jeśli po wszystkim będzie się czuło jednocześnie miłość i nienawiść. Ja czekam już na tom piąty, bo jestem ciekawa, jak się ta cała jedna wielka drama zakończy.

Życie nie zawsze jest przychylne naszym planom i marzeniom. Lubi zaserwować jakiś nieoczekiwany twist. Niektórych ludzi wystawia raz po raz na kolejne, coraz trudniejsze próby, nie dając im chwili wytchnienia i możliwości skupienia się na osiąganiu upragnionych celów. Wciąż rzuca im pod no...

Rozwiń

Zwiń

Nie zawsze to, co dobrze rokuje, ma szczęśliwe zakończenie. Nie zawsze bycie razem oznacza na zawsze, bez żadnej przerwy i zwątpienia. Nie zawsze to, co sobie zaplanujemy, dochodzi do skutku. Wiele czynników może wpłynąć na zmianę biegu naszej historii, w tym na nasze własne plany na życie oraz... uczucia. Z każdej obranej w pewnym momencie drogi można zejść, jeśli ma się ku temu powód. Również, jeśli jest to droga wiodąca w kierunku ołtarza…
Natasha Madison to kolejna zagraniczna autorka, której książki zostały wzięte na tapet przez Polaków. Pierwszą wydaną w naszym kraju powieścią pisarki, jest ,,Mine to Have”, czyli pierwszy tom serii Długo i szczęśliwie. To romans z motywem drugiej szansy, małego miasteczka, ponownego spotkania i ślubnej katastrofy. Poznajemy tutaj losy Harlow, pani weterynarz, która będąc w trakcie studiów, poznała niejakiego Travisa, który wówczas był nią oczarowany. Spędzili ze sobą dwa lata i wydawać by się mogło, że sytuacja zmierza w kierunku wspólnej przyszłości. Niestety, wraz z momentem ukończenia studiów, nastał koniec relacji tej dwójki. A cztery lata później Harlow otrzymała zaproszenie na ślub Travisa z inną kobietą. Ślub, który nie przebiegł tak, jak państwo młodzi sobie zaplanowali. Ten dzień okazał się katastrofą i postawił pod znakiem zapytania przyszłość Travisa i Jennifer. Mógł też nieoczekiwanie okazać się początkiem historii o drugiej szansie, dla dwojga ludzi, którzy nigdy o sobie nie zapomnieli…
,,Mine to Have” miałam na oku już od jakiegoś czasu. Zainteresował mnie opis tej powieści i roztoczona przede mną wizja przyjemnej, komfortowej, małomiasteczkowej lektury, w której miłość z lat studenckich stopniowo odżywa. Kiedy już jednak zabrałam się za czytanie, nie było tak różowo, jak mogłabym oczekiwać po powieści, która przyciąga wzrok takim właśnie kolorem swojej okładki. Jakoś nie kupuję tej historii. Miała ona swoje dobre, urocze momenty, ale i takie, na które patrzyłam z mieszaniną sprzecznych uczuć. Przede wszystkim nie przekonuje mnie powód, dla którego Travis zakończył dwuletni związek z Harlow. Nie jestem również fanką motywu zaproszenia na ślub byłej dziewczyny. Skoro Ty lub ktoś Tobie bliski, rozstał się z daną osobą, po co kilka lat później zapraszasz go na swój lub rzeczonej bliskiej osoby ślub? Nie przemawia do mnie również to nagłe olśnienie i ogółem uczucie łączące głównych bohaterów. Jakoś tej wielkiej chemii, mającej moc stawiania życia na głowie tutaj nie wyczułam.
Ogółem nieco dziwnie czułam się, czytając tę książkę. Było mi jakoś tak obco. Losy postaci wiodących śledziłam bez większego zaangażowania. Oni sami byli w moim mniemaniu dość nijacy, o czym świadczy fakt, iż w moim wywodzie brak krótkiej charakterystyki postaci. Nie wiem, co tak właściwie mogłabym na ich temat napisać. Bohaterowie drugoplanowi też byli jacyś tacy wyblakli, zamazani, jak tło zdjęcia zrobionego w trybie portretowym.
,,Mine to Have” nie jest źle napisaną książką i przy okazji taką zupełnie niewartą uwagi, ale najzwyczajniej w świecie nie obudziła we mnie na tyle pozytywnych uczuć, abym mogła ją pokochać. Jest jak dla mnie trochę za prosta, zwłaszcza na początku i za bardzo przewidywalna na każdym etapie postępu fabuły. To powieść, której czytanie nie boli, ale w moim przypadku obyło się bez zaangażowania, przeżywania, oczarowania i ukochania. I skończyło się na tym, że następnego dnia słabo pamiętałam treść, co tylko potwierdza, że to nie jest ,,moja” książka.

Nie zawsze to, co dobrze rokuje, ma szczęśliwe zakończenie. Nie zawsze bycie razem oznacza na zawsze, bez żadnej przerwy i zwątpienia. Nie zawsze to, co sobie zaplanujemy, dochodzi do skutku. Wiele czynników może wpłynąć na zmianę biegu naszej historii, w tym na nasze własne plany na życie...

Rozwiń

Zwiń