Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Anioł stróż to niekoniecznie ten niewidzialny byt, który działa zza kulis, aby żyło nam się lepiej. Aniołem stróżem może być osoba - bądź osoby - która pojawia się w naszym życiu w odpowiedniej chwili, aby pomóc nam wyjść z piekła, i która walczy o przerwanie naszego dramatu, nawet jeśli nam samym brakuje sił, aby zawalczyć o siebie. Aniołem stróżem jest ten ktoś, kto może zmienić nasze życie na lepsze i nadać mu kolorów tam, gdzie do tej pory była tylko depresyjna czerń...
Jeśli tęskniliście za twórczością Chloe Walsh, to uprzejmie donoszę, iż kolejna książka pisarki już została wydana w polskim przekładzie. Mowa o ,,Keeping 13. Cz. 2”, czyli drugiej części drugiego tomu serii Boys of Tommen. To już ostatnia część słodko-gorzkiej historii dwojga nastolatków, Shannon Lynch i Johnnego Kavanagha, którzy nie mają lekko, ona przez sytuację w domu, a on, ponieważ nosi w sobie silną potrzebę udzielenia skutecznej pomocy dziewczynie, która wiele dla niego znaczy.
Ponieważ pierwsza część ,,Keeping 13” wzbudziła we mnie bardzo pozytywne uczucia, zrobiła na mnie świetne wrażenie, z przyjemnością sięgnęłam po kontynuację i tym razem również się nie zawiodłam. Poczułam się w tej książce jak w domu, w którym choć nie zawsze jest różowo, jest miejsce na to, co być powinno. Pozycja ta wciągnęła mnie już od pierwszego rozdziału i sprawiła, że z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów. Serce mi miękło, bo w niektórych momentach panowała cudowna, rodzinna atmosfera. Niekiedy też robiło się tu bardzo zabawnie. Śmiałam się na głos, czytając niektóre sceny, na przykład tę, w której Johnny dokonał pewnej ,,kradzieży” i swoje ,,łupy” zawiózł do najlepszego przyjaciela. Swoją drogą, to właśnie Gibsie wprowadził do tej powieści najwięcej humoru i kolorów. To on był tu w zasadzie wątkiem komediowym, tak potrzebnym dla rozładowania napięcia, idealną przeciwwagą dla poruszonych tutaj przez Chloe Walsh trudnych tematów. Nawiasem mówiąc, po przeczytaniu tej książki, utwierdziłam się w przekonaniu, że uwielbiam tego chłopaka. Jest doprawdy barwną osobowością. Nie mogę się doczekać, aż przeczytam jego własną historię!
Jeśli o ulubionych bohaterach mowa, to oprócz Gibsiego, mam jeszcze jednego - Johnnego. Mam motylki w brzuchu na myśl o nim i o tym, jak od pierwszego rozdziału drugiej części ,,Keeping 13” walczył. Jego determinacja była dla mnie godna podziwu. Jego postawa, to nieugięcie w kwestii pomocy, zapewnienia lepszego życia Shannon, było wręcz imponujące. Taki młody, popularny, uprzywilejowany, bliski spełnienia swoich sportowych marzeń - mógł żyć sobie spokojnie i beztrosko, bez problemów, umawiać się z dziewczyną bez bagażu, a jednak poszedł krętą i wyboistą drogą. Był taki zaangażowany i chętny, aby pomóc ukochanej, mającej piekło w domu, nieść ten jej kamień. To niespotykane. Ludzie w jego wieku na ogół nie mają tyle empatii i chęci do poświęcania czasu na cudze sprawy - wolą być ignorantami, korzystać z własnych przywilejów i uroków nieskomplikowanego życia, podążającego w kierunku świetlanej przyszłości, niczym i nikim się nie przejmując. Ale nie Johnny Kabanagh. Serce mi rosło, kiedy czytałam o tym, co robił. Był taki słodki i taki dojrzały. Działał niekiedy impulsywnie, ale zawsze było widać, że w dobrej wierze. Za to właśnie go pokochałam. Tak - kocham go. Dodatkowo mogę rzec, iż podoba mi się jego relacja z rodzicami. Jest całkiem… urocza.
Jeśli mowa o Shannon, to niezmiennie lubię tę dziewczynę, nie tak bardzo jak wymienionych w powyższych akapitach chłopaków, ale nie mam też do niej żadnych znaczących ,,ale”. Czytając drugą część ,,Keeping 13”, wciąż współczułam jej tego, jak wygląda jej życie, jednocześnie kibicując w tym, aby jej koszmar się wreszcie skończył, a do jej świata zawitała zasłużona normalność i spokój. Dla niej i jej braci, którzy również zaslugiwali na coś lepszego - na szczęście, codzienność bez strachu, przemocy i chłodu. Serce mi się krajało jak myślałam o tym, przez do przechodzili w domu rodzinnym, które powinno być dla każdego dziecka bezpiecznym azylem i jak to na nich wpływało.
,,Keeping 13. Cz. 2” to kolejna powieść, która trafia do grona moich ulubionych i przy okazji do mojego czytelniczego serducha. Jest to emocjonalna historia, w której znalazło się miejsce na humor, dramat, miłość, powagę, niepowagę, intymność, odpowiedzialność, beztroskę, walkę, przyjaźń, rodzinę, słodycz, gorycz, śmiech, łzy, trudności, pokonywanie przeszkód, pierwsze razy, spełnianie marzeń, odzyskiwanie nadziei - na wszystko po trochu. To piękna i nie pozostawiająca czytelnika obojętnym książka, która pokazuje, że każde piekło da się zakończyć, jeśli trafi się na anioła stróża, na odpowiedniego człowieka bądź ludzi, którzy nie przejdą obojętnie wobec krzywdy drugiej osoby i wyciągną do niej pomocną dłoń, równocześnie dając jej wsparcie, nadzieję, szczęście, miłość i jutro lepsze niż całe dotychczasowe życie. Serdecznie polecam!

Anioł stróż to niekoniecznie ten niewidzialny byt, który działa zza kulis, aby żyło nam się lepiej. Aniołem stróżem może być osoba - bądź osoby - która pojawia się w naszym życiu w odpowiedniej chwili, aby pomóc nam wyjść z piekła, i która walczy o przerwanie naszego dramatu, nawet jeśli n...

Rozwiń

Zwiń

Życie ma to do siebie, że czasami potrafi zatoczyć koło. Choć idziemy do przodu, w pewnym momencie możemy wrócić do punktu wyjścia. Punktu, którym jest osoba, z którą niegdyś coś nas rozdzieliło, ale okoliczności mogą ponownie połączyć, zawłaszcza, gdy okaże się, że możemy jej coś dać, a tym samym zyskać szansę na utorowanie sobie drogi do serca tej osoby. Osoby, która miała być przeszłością, a nieoczekiwanie może stać się potencjalną przyszłością...
Dziś na tapet wzięłam pierwszą wydaną w Polsce powieść L. Knight, czyli ,,Aukcję” (org. ”The Auction”). Jest to pierwszy tom serii Kings of Ruin, romans o zabarwieniu e*otycznym, w którym natknąć można się na motyw przyjaciół z lat szkolnych, miliardera i biednej dziewczyny, ekskluzywnego klubu, hate-love, drugiej szansy oraz układu.
Główną bohaterką oraz jednym z narratorów omawianej książki, jest Violet ,,Lottie” Miller. To dwudziestopięciolatka, która mimo młodego wieku, nosi na swoich barkach duży ciężar. Spoczywa na niej odpowiedzialność, z którą została zupełnie sama. Wiatr ciągle wieje jej w oczy, w portfelu nigdy nie ma dostatecznie wiele grosza, ale robi wszystko, aby związać koniec z końcem. Lottie jest uparta i zadziorna. Ma niewyparzony język i jako jedyna zdaje się mieć odwagę stawiać się wielkiemu Coldwellowi...
Lincoln Coldwell jest bogatym człowiekiem sukcesu, jednym ze współzałożycieli elitarnego klubu Ruin oraz postrachem pracowników. To mężczyzna, który nie bawi się w romanse. Preferuje s*ks bez zobowiązań i emocjonalnego zaangażowania, przez co uchodzi za zimnego i niedostępnego. Zawsze dostaje to, czego chce. Jest przyzwyczajony do tego, że ludzie mu ulegają, a on sam kontroluje swoje reakcje, aby za bardzo się nie obnażyć. Linc jest zaborczy, dominujący i na ogół nie daje nikomu drugiej szansy. Czy uczyni jednak wyjątek dla dziewczyny ze swojej przeszłości, którą wciąż ma w głowie, a która nieoczekiwanie wróciła do jego życia po latach?
,,Aukcja” nie jest powieścią, od której należy oczekiwać cudów na kiju. Nie jest tworem nietuzinkowym, oryginalnym i głęboko zapadającym w pamięć. Książka ta jest dokładniem tym, czego spodziewasz się po niej, widząc tytuł i znając gatunek, który reprezentuje. To pozycja prosta i oczywista, bez większej emocjonalnej głębi i ambitnej fabuły, ale za to dobrze spełniająca funkcję czysto rozrywkową. Podeszłam do niej bez wygórowanych oczekiwań i to mi pomogło w dobrym odbiorze tej niedługiej powieści. To i fakt, iż wystąpił tu motyw małżeństwa z rozsądku lub jak kto woli, ślubu dla korzyści.
Na plus działa również to, że chemia pomiędzy głównymi bohaterami jest widoczna gołym okiem, a ich relacji towarzyszy napięcie powodowane tym, co rozdzieliło ich w przeszłości oraz tym, jak zachowują się wobec siebie na początku, kiedy ponownie się spotykają.
Kolejną zaletą jest lekkie pióro autorki i fakt, iż szybko czyta się tę pozycję. Podoba mi się również to, że L. Knight nie komplikowała niepotrzebnie tej historii i nie wprowadziła na scenę miliona wątków, tworząc przyprawiający o ból głowy chaos.
,,Aukcja” jest w porządku. Jest dokładnie tym, czego się spodziewałam - przewidywalnym romansem ze schematem, który już tysiące razy był powielany i odmieniany przez wszystkie możliwe przypadki, a jednak dalej kręci i się o dziwo nie nudzi. To niegrzeczna, gorąca i choć nieco sztampowa oraz liniowa, to jednak w moim odczuciu całkiem satysfakcjonujaca historia o miłości dwojga ludzi reprezentujących dwa różne światy.
Książka jest fajna - i nie ma co doszukiwać się tu głębszej ideologii - choć raz jeszcze podkreślam, że nie wyróżnia się niczym na tle wielu innych romansów z kategorii osiemnaście plus. Sądzę, że najbardziej trafnym podsumowaniem tej pozycji, jest stwierdzenie, że jest to taka trochę naiwna bajeczka dla pełnoletnich odbiorców, dobra na jedno podejście, o której bardzo szybko się zapomina, podobnie jak o jej postaciach wiodących, które mają swoje zalety - u niej temperament i determinacja w dążeniu do lepszego jutra dla bliskiej osoby, a u niego gen samca alfa o twardej powłoce i miękkim sercu - ale również nie zapadają w serce i pamięć.

Życie ma to do siebie, że czasami potrafi zatoczyć koło. Choć idziemy do przodu, w pewnym momencie możemy wrócić do punktu wyjścia. Punktu, którym jest osoba, z którą niegdyś coś nas rozdzieliło, ale okoliczności mogą ponownie połączyć, zawłaszcza, gdy okaże się, że możemy jej coś dać, a t...

Rozwiń

Zwiń

Życie nie zawsze jest przychylne naszym planom i marzeniom. Lubi zaserwować jakiś nieoczekiwany twist. Niektórych ludzi wystawia raz po raz na kolejne, coraz trudniejsze próby, nie dając im chwili wytchnienia i możliwości skupienia się na osiąganiu upragnionych celów. Wciąż rzuca im pod nogi kłody - pytanie tylko, jak długo będą w stanie przez nie przeskakiwać, bez ryzyka poważnego uszczerbku…
Lucia Franco wraca do Polski z powieścią pt. ,,Twist”, czyli czwartym tomem serii z kontrowersyjnym, zakazanym romansem, motywem sportu i różnicy wieku - Na krawędzi - w której krew, pot i łzy przelewane na sali treningowej przez młodziutką gimnastyczkę, mieszają się z przeżywanymi przez nią sercowymi rozterkami, rodzinnymi sprawami i innymi, znacznie bardziej poważnymi problemami.
Świat Adrianny po raz kolejny zatrząsł się w posadach. Pewna wiadomość spadła na dziewczynę jak grom z jasnego nieba i najgorsze jest to, że to coś może być końcem drogi, która nie miała jeszcze szansy na dobre się zacząć. Spełnienie największego marzenia nastoletniej gimnastyczki, stanęło pod znakiem zapytania, mimo iż ona robi wszystko, aby to, co się dzieje, nie pokrzyżowało jej planów. Popalić dają jej na dodatek rodzinny syf oraz skomplikowana relacja łącząca ją z trenerem… Jak dziewczyna sobie z tym wszystkim poradzi? Czy zdoła wyprostować swoje życie i ocalić siebie, zanim będzie za późno?
Czy książka może być równocześnie męcząca, kosztować wiele nerwów, ale i być tak wciągająca, że aż niemożliwa do odłożenia? Okazuje się, że tak. Czytając ,,Twist”, stale balansowałam na granicy nienawidzenia i lubienia, smutku i nadziei, odłożenia i czytania do końca, bo jak już zaczęłam, nie umiałam przestać, niezależnie od tego, jak bardzo wyraźny był mój wewnętrzny sprzeciw wobec tego, jak wygląda sytuacja głównych bohaterów i co oni sami wyprawiają. To jest, kurczę, jakiś fenomen, że ma się ochotę krzyczeć, wrzeszczeć, rzucać książką po pokoju, aby dać upust swojej frustracji, a jednak stale się do niej wraca i z duszą na ramieniu śledzi tok akcji do samego końca.
Lucia Franco po raz czwarty przetestowała moją cierpliwość. Po raz kolejny zmusiła mnie do odczuwania silnych i skrajnych emocji, fundując mi ich szalony rollercoaster. Po raz czwarty zostałam wyprowadzona z równowagi psychicznej i to na własne życzenie. Ale nie umiałabym sobie odpuścić tej historii. Wiem, że mi szkodzi, ale nie potrafię się jej oprzeć. Nie umiem oprzeć się czytaniu z zapartym tchem o toksycznej i skomplikowanej relacji łączącej Adriannę i Kovę. Wiem, że Ci bohaterowie mają wiele wad, a to, co jest między nimi, nie jest normalne i na pewno nie godne pochwały, ale czytając ,,Twist”, w którymś momencie przyłapałam się na tym, że zaczęłam za nich jeszcze mocniej niż kiedykolwiek trzymać kciuki. Chciałam, aby wreszcie im się ułożyło, aby byli razem… Ale wiecie, jak jest - ciągle coś. Stale coś im stoi na przeszkodzie, a los wciąż im nie sprzyja. Zwłaszcza Adriannie.
Nie jestem w stanie jednoznacznie ocenić tej powieści, bo jest specyficzna i obudziła we mnie za wiele emocji, abym mogła je łatwo zamknąć w jakichkolwiek ramach, zawrzeć w jakichkolwiek widełkach liczbowych, umieścić w szufladce z napisem ,,podoba mi się” lub ,,nie podoba mi się”, bo to sprawa złożona. Mogę natomiast powiedzieć, że masochistycznie doceniam to, jak bardzo rozbija mnie ta historia wraz z każdym przeczytanym tomem, jak miesza mi w głowie, co we mnie budzi, bo to wszystko, choć czasem boli - zwłaszcza jak się patrzy na młodą dziewczynę, która gaśnie, choć uparcie próbuje przeć do przodu - i męczy, jest lepsze niż obojętność. Kocham to, że mogę przeżywać wzloty i upadki wraz z bohaterami oraz to, że wątek sportowy nie został przez Lucię Franco zepchnięty na margines, jak to często bywa w przypadku romansów tylko pseudo sportowych, w których sport bywa jednanie marną wzmianką, a nie faktycznym, liczącym się wątkiem.
,,Twist” to jazda na pełnych obrotach, nie dająca czasu na złapanie oddechu i nabranie dystansu do problemów, z którymi mierzą się bohaterowie, ale warto ją odbyć. Warto dać się wyrwać ze strefy komfortu, podenerwować się i oddać lekturze, nawet jeśli po wszystkim będzie się czuło jednocześnie miłość i nienawiść. Ja czekam już na tom piąty, bo jestem ciekawa, jak się ta cała jedna wielka drama zakończy.

Życie nie zawsze jest przychylne naszym planom i marzeniom. Lubi zaserwować jakiś nieoczekiwany twist. Niektórych ludzi wystawia raz po raz na kolejne, coraz trudniejsze próby, nie dając im chwili wytchnienia i możliwości skupienia się na osiąganiu upragnionych celów. Wciąż rzuca im pod no...

Rozwiń

Zwiń

Nie zawsze to, co dobrze rokuje, ma szczęśliwe zakończenie. Nie zawsze bycie razem oznacza na zawsze, bez żadnej przerwy i zwątpienia. Nie zawsze to, co sobie zaplanujemy, dochodzi do skutku. Wiele czynników może wpłynąć na zmianę biegu naszej historii, w tym na nasze własne plany na życie oraz... uczucia. Z każdej obranej w pewnym momencie drogi można zejść, jeśli ma się ku temu powód. Również, jeśli jest to droga wiodąca w kierunku ołtarza…
Natasha Madison to kolejna zagraniczna autorka, której książki zostały wzięte na tapet przez Polaków. Pierwszą wydaną w naszym kraju powieścią pisarki, jest ,,Mine to Have”, czyli pierwszy tom serii Długo i szczęśliwie. To romans z motywem drugiej szansy, małego miasteczka, ponownego spotkania i ślubnej katastrofy. Poznajemy tutaj losy Harlow, pani weterynarz, która będąc w trakcie studiów, poznała niejakiego Travisa, który wówczas był nią oczarowany. Spędzili ze sobą dwa lata i wydawać by się mogło, że sytuacja zmierza w kierunku wspólnej przyszłości. Niestety, wraz z momentem ukończenia studiów, nastał koniec relacji tej dwójki. A cztery lata później Harlow otrzymała zaproszenie na ślub Travisa z inną kobietą. Ślub, który nie przebiegł tak, jak państwo młodzi sobie zaplanowali. Ten dzień okazał się katastrofą i postawił pod znakiem zapytania przyszłość Travisa i Jennifer. Mógł też nieoczekiwanie okazać się początkiem historii o drugiej szansie, dla dwojga ludzi, którzy nigdy o sobie nie zapomnieli…
,,Mine to Have” miałam na oku już od jakiegoś czasu. Zainteresował mnie opis tej powieści i roztoczona przede mną wizja przyjemnej, komfortowej, małomiasteczkowej lektury, w której miłość z lat studenckich stopniowo odżywa. Kiedy już jednak zabrałam się za czytanie, nie było tak różowo, jak mogłabym oczekiwać po powieści, która przyciąga wzrok takim właśnie kolorem swojej okładki. Jakoś nie kupuję tej historii. Miała ona swoje dobre, urocze momenty, ale i takie, na które patrzyłam z mieszaniną sprzecznych uczuć. Przede wszystkim nie przekonuje mnie powód, dla którego Travis zakończył dwuletni związek z Harlow. Nie jestem również fanką motywu zaproszenia na ślub byłej dziewczyny. Skoro Ty lub ktoś Tobie bliski, rozstał się z daną osobą, po co kilka lat później zapraszasz go na swój lub rzeczonej bliskiej osoby ślub? Nie przemawia do mnie również to nagłe olśnienie i ogółem uczucie łączące głównych bohaterów. Jakoś tej wielkiej chemii, mającej moc stawiania życia na głowie tutaj nie wyczułam.
Ogółem nieco dziwnie czułam się, czytając tę książkę. Było mi jakoś tak obco. Losy postaci wiodących śledziłam bez większego zaangażowania. Oni sami byli w moim mniemaniu dość nijacy, o czym świadczy fakt, iż w moim wywodzie brak krótkiej charakterystyki postaci. Nie wiem, co tak właściwie mogłabym na ich temat napisać. Bohaterowie drugoplanowi też byli jacyś tacy wyblakli, zamazani, jak tło zdjęcia zrobionego w trybie portretowym.
,,Mine to Have” nie jest źle napisaną książką i przy okazji taką zupełnie niewartą uwagi, ale najzwyczajniej w świecie nie obudziła we mnie na tyle pozytywnych uczuć, abym mogła ją pokochać. Jest jak dla mnie trochę za prosta, zwłaszcza na początku i za bardzo przewidywalna na każdym etapie postępu fabuły. To powieść, której czytanie nie boli, ale w moim przypadku obyło się bez zaangażowania, przeżywania, oczarowania i ukochania. I skończyło się na tym, że następnego dnia słabo pamiętałam treść, co tylko potwierdza, że to nie jest ,,moja” książka.

Nie zawsze to, co dobrze rokuje, ma szczęśliwe zakończenie. Nie zawsze bycie razem oznacza na zawsze, bez żadnej przerwy i zwątpienia. Nie zawsze to, co sobie zaplanujemy, dochodzi do skutku. Wiele czynników może wpłynąć na zmianę biegu naszej historii, w tym na nasze własne plany na życie...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy nie jesteś w stanie sam uporać się z tym, co w Tobie siedzi, konieczne jest skorzystanie z pomocy osoby, która ma odpowiednie predyspozycje do tego, aby Ci jej udzielić. Problem pojawia się jednak wtedy, kiedy ten ktoś zaczyna budzić w Tobie uczucia, których nie powinien i z każdym dniem staje się Tobie coraz bliższy. Są dystanse, których nie należy skracać, ale czasami podejmujemy ryzyko, sięgamy po to, po co sięgać nie powinniśmy, zrywamy zakazany owoc, podejmujemy decyzje pod wpływem emocji, nie licząc się z potencjalnymi konsekwencjami, przerywamy walkę z samym sobą, bo tylko tak możemy przetrwać...
Micalea Smeltzer wkroczyła ze swoją twórczością na polski rynek książki już po raz trzeci. Po dylogii Wildflower przyszedł czas na jednotomowe ,,Sweet Dandelion”. To powieść New Adult z motywem różnicy wieku, nowej szkoły, demonów, z którymi próbuje uporać się żeńska postać wiodąca, slow burn, a także zakazanej relacji.
W omawianej właśnie pozycji poznajemy historię licealistki, Dandelion Meadows, której życie nie przypomina bajki. Dziewczyna ma za sobą trudne przejścia. Czuje się niezrozumiana i nie wie, czy chce kogoś do siebie w pełni dopuścić. Są rzeczy, których jej brakuje. Utraciła radość i stała się zamknięta w sobie, za sprawą tego, co spotkało ją pewnego dnia. Poniosła ogromną stratę i teraz próbuje dojść do siebie, pod dachem starszego brata, który zaopiekował się nią, kiedy została sama, w nowej szkole, z nowymi przyjaciółmi i starszym o prawie jedenaście lat Lachlanem Taylorem - mężczyzną zbyt młodym i zbyt przystojnym, jak na szkolnego pedagoga, i zdecydowanie zbytnio skracającym dystans z każdym dniem, choć nie mającym głowy wolnej od rozterek. Ale co zrobić, kiedy serce zaczyna chcieć tego, czego chce, nie bacząc na to, co wypada, a co nie wypada, i czy w ten sposób dwoje stających się sobie coraz bliżsi z każdym spotkaniem i rozmową ludzi, może narobić sobie problemów, przekraczając granicę, której przekraczać nie powinni…
Nie zostałam fanką dylogii Wildflower, ale mimo wszystko postanowiłam dać jeszcze jedną szansę twórczości Micalei Smeltzer. Pomyślałam, że może coś innego spod jej pióra bardziej przypadnie mi do gustu i faktycznie - już teraz mogę zdradzić, że ,,Sweet Dandelion”, oceniając całokształt, bardziej przypadło mi do gustu, choć nie powiem, że mogę tej książce wystawić jedną z najwyższych możliwych not.
Już na starcie zaintrygował mnie prolog i nabrałam chęci, aby podążyć za historią Dandelion, która od początku wydawała się niełatwa, aby przekonać się, dokąd zaprowadzi ją droga, którą zaczęła kroczyć, zrobiona na szaro przez życie, które nie zawsze jest kolorowe i sprawiedliwe. Czasami to, co się w nim dzieje, pozostawia rany na duszy i odbiera nam to, co większość ludzi ma na standardzie, czego przykładem jest nasza główna bohaterka o niezwykłym imieniu.
Powieść autorstwa Micalei Smeltzer jest nierówna i niekiedy za bardzo powtarzalna. Raz ma się wrażenie, że akcja prężnie idzie do przodu, a może wręcz gna, a innym razem, że się niemiłosiernie wlecze, jakby nagle brała udział w wyścigu ślimaków. W jednej chwili myślisz, że jest wyraźna niczym krajobraz w pogodny dzień, a w następnej, że jest trochę nijaka tam, gdzie powinna być jakaś. Raz czujesz jej głębię, a innym razem poruszasz się po płyciźnie. Masz świadomość powagi tematów, ale za chwilę stwierdzasz, że wolałbyś, aby autorka poświęciła więcej czasu i uwagi wątkom naprawdę ważnym. Raz historia Dani i pana Taylora jest słodka, a innym razem gorzka. Raz wydaje się urocza, a innym razem brzydka. W jednej chwili podnosiła mnie na duchu, a w następnej wprawiała w stan przygnębienia. Zdarzało mi się natknąć w niej na momenty, które powodowały u mnie autentyczne poruszenie, ale i na parę takich, kiedy nuda i wrażenie, że znowu czytam o tym samym, wszystko mi psuły. Czasami czułam, że jestem naprawdę zaangażowana w to, co czytam, a innym razem byłam niestety obojętna na losy bohaterów.
Uważam, że historia przedstawiona na łamach ,,Sweet Dandelion” sama w sobie jest dobra, ale mimo wszystko daleka od ideału. Jej bohaterowie w zarysie zostali fajnie nakreśleni. Dandelion i Lachlan są jak ludzie z krwi i kości, którzy mają uczucia, doświadczenia, historię w tle, rozterki, pragnienia - nie są pustymi naczyniami. Aczkolwiek główny bohater nie uwiódł mnie i nie zawrócił w głowie do tego stopnia, że chciałbym go ożywić i poślubić, choć nie powiem też, że serce ani trochę mi nie drgało na myśl o nim. Żeńska postać wiodąca zaś chwilami irytowała mnie swoim zachowaniem i podejściem do ludzi, którzy zasługiwali na lepsze traktowanie. Fabuła natomiast, o czym uprzejmie informuję, nie wnosi powiewu świeżości do świata romansów i jest w dużej mierze przewidywalna, ale jak ktoś lubi opowieści z motywem relacji, która nie jest prosta, z uwagi na to, że dwoje ludzi powinno zachować dystans ze względu na to, kim są, a ich miłość jest zakazana, choć na swój sposób piękna, to może śmiało brać się za tę pozycję. Ja lubię, jak są jakieś komplikacje, więc tym chętniej sięgnęłam po tę powieść i pomimo jej wad, nie znielubiłam jej.
Moim zdaniem ,,Sweet Dandelion” to kawał całkiem nieźle napisanej książki, ale jednak nie zachwycającej. Powieść podobała mi się o wiele bardziej niż dylogia Wildflower tej samej autorki, ale mimo wszystko podświadomie liczyłam na coś bardziej zwalającego z nóg, a równocześnie nieco bardziej subtelnego. Na coś, co wyryłoby mi się w pamięci i skradło serce, wycisnęło z oczu łzy i zmusiło do rozkładania tego, o czym przeczytałam na czynniki pierwsze jeszcze przez wiele dni po przeczytaniu. Liczyłam na emocje w stylu tych, których dostarczyło mi niegdyś ,,Kochając pana Danielsa”, ,,Mroczna melodia” albo ,,Przebudzenie Olivii”, a dostałam jednak coś pod tym względem słabszego. Miała być aromatyczna, wyrazista kawa, a wyszła woda z niewielką domieszką kawy. Smak niby był, ale zabrakło trochę do pełni satysfakcji.

Kiedy nie jesteś w stanie sam uporać się z tym, co w Tobie siedzi, konieczne jest skorzystanie z pomocy osoby, która ma odpowiednie predyspozycje do tego, aby Ci jej udzielić. Problem pojawia się jednak wtedy, kiedy ten ktoś zaczyna budzić w Tobie uczucia, których nie powinien i z każdym d...

Rozwiń

Zwiń

Czasami przydarza nam się to, co niespodziewane. Niespodzianką bywa na przykład wieczór, który przybiera inny obrót niż się spodziewaliśmy, a także spotkanie swojej przygody sprzed lat w swoim nowym miejscu zatrudnienia. Niekiedy wymarzona praca wiąże się z koniecznością dzielenia przestrzeni służbowej z kimś, z kim nie powinno łączyć nas już nic oprócz krótkiej przeszłości. Ale jest, jak jest - kiedy ponownie spotkają się dwa przeciwieństwa, które do siebie ciągnie, wszystko może się zdarzyć, z kolejnym, romantycznym zwrotem akcji włącznie…
Panie i Panowie, powitajmy proszę nową zagraniczną autorkę na polskim rynku książki. Tym razem swój debiut w naszym kraju zaliczyła Susannah Nix, której pierwszą książką wydaną w naszym ojczystym języku, jest ,,Algorytm miłości” (org. “The Love Code”, a wcześniej “Remedial Rocket Science”). To pierwszy tom cyklu związki chemiczne, komedia romantyczna, w której można spotkać takie motywy jak: kobieta w STEM, opposites attract, jednonocna przygoda, ponowne spotkanie oraz wspólne miejsce pracy.
Głównymi bohaterami omawianej właśnie powieści, jest para przeciwieństw, które coś do siebie przyciąga. Pewnego dnia niespodziewanie coś ich ze sobą połączyło - dziewczynę, która kładła nacisk na studia, bo miała cel w życiu i chłopaka, który ze studiami był na bakier, ale miał za to rozpostarty nad głową parasol ochronny w postaci funduszu powierniczego, więc mógł śmiało korzystać z życia i olewać naukę. Melody Gage od zawsze wiedziała, co robi i do czego dąży. Studiowała na MIT właśnie po to, aby w przyszłości znaleźć dobrą pracę, zgodną ze swoimi zainteresowaniami. Z tą kobietą jest tak, że z przedmiotami ścisłymi od zawsze radziła sobie śpiewająco, ale rozmowy z przystojniakami ją onieśmielały. No, chyba że mowa o takim jednym, z którym zaszalała, i którego spotkała ponownie kilka lat później, kiedy udało jej się dostać dobrą pracę w dziale IT pewnej dużej firmy. Rzeczonym ,,jednym” jest Jeremy Sauer - bogaty i przystojny, a przy tym nie zadufany w sobie, ale śmiało korzystający z życia, czarujący luzak, którego nie można nazwać świętoszkiem… Czy Melody uda się wyprzeć z pamięci przygodę sprzed kilku lat i oprzeć się temu, co budzi w niej syn jej szefowej? A czy on pozwoli jej zachować zawodowy profesjonalizm i nie będzie próbował ją uwieść, tym bardziej, że to byłoby niestosowne z co najmniej kilku względów?
Dlaczego sięgnęłam po ,,Algorytm miłości”? Powody były trzy: interesująco brzmiący opis, ładne wydanie, a przede wszystkim to, że już od jakiegoś czasu szukałam godnego następcy książek Ali Hazelwood, która jest dla mnie królową romansów z główną bohaterką w STEM. I wiecie, co Wam powiem? Mimo iż nie mogę nazwać książki Susannah Nix wspomnianym następcą, mogę rzec, iż jestem w miarę zadowolona z lektury. Choć momentami robiło się ciut nudno i czułam, że tracę zainteresowanie historią, jako całość powieść ta wypadła całkiem nieźle. Choć chemia pomiędzy bohaterami mogła być bardziej wyczuwalna, a wątek związany ze STEM i ogółem z pracą w tak fascynującym miejscu, jakim w mojej wyobraźni wydawała się firma, w której pracują główni bohaterowie, mógł być bardziej rozwinięty, uważam, że ta pozycja dobrze sprawdzi się jako niedługie i nie przesadnie skomplikowane czytadełko na jeden wieczór.
Choć na samym początku trochę przestraszyłam się narracji trzecioosobowej, za którą nie przepadam, bo mi zazwyczaj wszystko dodatkowo utrudnia, po przeczytaniu pierwszego rozdziału ,,Algorytmu miłości”, miałam przeczucie, że książka mi się spodoba. I spodobała, choć nie tak bardzo jak tego oczekiwałam, z powodów, o których wspomniałam we wcześniejszej części mojej wypowiedzi oraz faktu, iż żywię nieco mieszane uczucia względem bohaterów. O ile nie mam wiele do zarzucenia Melody, o tyle w przypadku Jeremiego uwierało mnie to, że facet ma swoje za uszami i od początku był kreowany na takiego typowego uprzywilejowanego chłoptasia, który nie musi się o nic martwić, na nic zapracować, bo jego rodzina ma pieniądze, więc i on ma pieniądze, a pracę w miejscu, do którego trafiają nieliczni, dobrze wykształceni ludzie z chęcią do pracy, dostaje od ręki poprzez nepotyzm. Nie pochwalam również tego, co w pewnym momencie wyszło na jaw w kontekście nocy, którą spędzili razem główni bohaterowie. Uważam, że Jeremy postąpił nie fair wobec Melody, co położyło się cieniem na moich uczuciach względem niego oraz poniekąd przełożyło się na odbiór relacji romantycznej w tej książce.
Podoba mi się w ,,Algorytmie miłości” fakt, iż kobieta nie jest tu przedstawiona jako biedne, nieporadne dziewczątko, które nadaje się do roznoszenia drinków, ale jako osoba, która dzięki swojej pracy i umiejętnościom może daleko zajść. Pomysł na fabułę również jest moim zdaniem okej, chociaż nie jest to nic odkrywczego, bo podobny schemat z jednonocną przygodą, ponownym spotkaniem i wspólną pracą oraz tym, co nastąpiło później, już się pojawiał w przeszłości w różnych rodzajach romansów. Na piątkę w przypadku polskiego wydania książki pióra Susannah Nix zasługuje zaś moim zdaniem jej wygląd. Obiektywnie nie jest to wielkie ,,wow”, ale przyjemnie się patrzy na estetyczną okładkę oraz na te urocze, malowane i ozdobione tematycznymi grafikami brzegi.
,,Algorytm miłości” to prosta i przyjemna historia. Jest słodka, na swój sposób wciągająca, nie wymaga wiele od czytelnika, nie atakuje z każdej strony sceną osiemnaście plus, a i paradoksalnie pochwalić można autorkę za to, że nie wszystko jest tu nierealnie idealne (patrz: główny bohater, który ma wyraźne wady). Polubiłam tę powieść, tak po prostu, bez dorabiania do tego żadnych wielkich teorii, ideologii i ukrytego drugiego dna, pomimo rzeczy, na które trochę pokręciłam nosem. Historia jako całość była fajna i w związku z tym, tym chętniej sprawdzę, jak wypadły kolejne książki autorki z cyklu Związki chemiczne.

Czasami przydarza nam się to, co niespodziewane. Niespodzianką bywa na przykład wieczór, który przybiera inny obrót niż się spodziewaliśmy, a także spotkanie swojej przygody sprzed lat w swoim nowym miejscu zatrudnienia. Niekiedy wymarzona praca wiąże się z koniecznością dzielenia przestrz...

Rozwiń

Zwiń

Niełatwo jest się pozbierać po tym, jak materiał, z którego utkane zostało nasze życie, rozdarł się tak niefortunnie, że nie ma możliwości połatania go. Zawsze można jednak poszukać nowego, ale ponowne krojenie i szycie wszystkiego od początku, kawałek po kawałku, też nie jest wcale prostą sprawą, aczkolwiek nie niewykonalną. Nie jest dobrze, kiedy kończy się coś, czemu poświęciłeś wiele lat życia, tylko po to, aby skończyć z żalem i goryczą w sercu oraz wizją zaczynania od początku, nawet jeśli ten początek nowej drogi, wydaje się obiecujący. Niekiedy los prowadzi nas do miejsca, do którego nas prowadzi, nie bez powodu i tylko od nas zależy, co zrobimy, gdy już się tam znajdziemy. Gdy skończy się jedno i na horyzoncie pojawi się szansa na lepsze, z lepszą osobą…
Aly Martinez, specjalistka od historii pełnych emocji, ponownie pojawiła się w polskich księgarniach. Najnowszą wydaną w naszym kraju powieścią autorki, jest ,,Za horyzontem” (org. “Across The Horizon”). Jest to trzeci tom serii The Darkest Sunrise, w którym poznajemy historię przyjaciółki Charlotte i brata Portera, którzy byli bohaterami dwóch poprzednich tomów. Jest to romans z motywem przyciągających się przeciwieństw, prężnie rozwijającego się uczucia pomiędzy kobietą po przejściach i kucharzem-celebrytą oraz drugiej szansy na miłość, szczęście i rodzinę.
Główną bohaterką oraz jednym z dwojga narratorów omawianej właśnie książki, jest Rita Hartley. Ma ponad trzydzieści lat, jest urocza, ale też jędzowata, a także dobra, hojna, szczera i ewidentnie silna, skoro nie złamało jej i nie wpędziło do skorupy, z której nie chciałaby wyjść, to, co jest jak siarczysty policzek dla każdej kobiety, która tego samego doświadczyła. Przez ostatnie siedem lat Rita była zadbaną, przywiązującą wagę do szczegółów, pragnącą powiększyć swoją rodzinę, wierną i oddaną żoną. Jej małżeństwo nie było idealne, ale jakoś się układało, do czasu, aż zdrada wywróciła świat kobiety do góry nogami. Odkrycie faktu niewierności męża, spowodowało zmiany w jej życiu. Musiała zacząć od zera. Czyżby jednak to zaczynanie od nowa, zakładało nawiązanie relacji z mężczyzną, który pojawił się w jej życiu znienacka i pomógł jej utrzeć nosa wkrótce już byłemu małżonkowi?
Tanner Reese to szef kuchni i gwiazda najlepiej ocenianego programu kulinarnego w ogólnokrajowej stacji. Jego wygląd, usposobienie i fakt, że w kuchni naszpikowanej kamerami, czuje się jak ryba w wodzie, zapewniły mu sławę, pieniądze i tysiące fanów. Oraz większą pewność siebie. Tanner jest beztroskim kawalerem, a doprecyzowując: najbardziej pożądanym kawalerem Atlanty. Poza tym jest dowcipny, zżyty ze swoją mamą, świetnie gotuje, jest skłonny do poświęceń i wyciągnięcia pomocnej dłoni do brata, w najgorszym momencie jego życia. Jest też gotów do obrony uroczych dam przed natrętnymi byłymi. Tak też postąpił w przypadku Rity, co było pierwszym krokiem do czegoś, czego żadne z nich się nie spodziewało…
Aly Martinez bez wątpienia ma talent. W przeszłości niejednokrotnie udowadniała mi, że potrafi napisać powieść, po przeczytaniu której potrzeba czasu, aby dojść do siebie. Autorka umie stworzyć dzieło, które zakorzenia się w pamięci i w sercu, i które przeżywa się jeszcze długo po odłożeniu go na półkę. Ale ,,Za horyzontem” nie jest niestety jednym z nich. Choć bardzo bym chciała, aby było inaczej, prawda jest taka, że trzeci tom The Darkest Sunrise to jedna z jej najsłabszych powieści. Jest co prawda poprawnie napisana, ma fabułę, cel, przekaz, ale to stanowczo za mało, jak na możliwości wspomnianej pisarki. Aly Martinez przyzwyczaiła mnie do czegoś bardziej znaczącego, bardziej emocjonalnego, trudniejszego pod względem tematyki i skomplikowanego jeśli wziąć pod uwagę sytuację większości stworzonych przez nią postaci oraz problemy, z którymi się zmagają. Twórczyni wysoko ustawiła poprzeczkę w przypadku niektórych swoich poprzednich tworów, ale tym razem jej nie przeskoczyła. Opowieść o losach Rity i Tannera nie obudziła we mnie prawdziwych emocji, nie zmiotła mnie z planszy, nie zainspirowała, ani nie wycisnęła łez z moich oczu. Początek mnie nie wciągał i to był dla mnie pierwszy sygnał alarmujący o tym, że może to jednak nie być lektura, jakiej oczekiwałam. A dalsza część książki, choć przyznaję, że miała swoje dobre momenty, nie porwała mnie. Nie umiałam się zaangażować tak, jak angażowałam się w niektóre inne historie autorki. Czytałam, ale nie czułam tej książki. Nie czułam tej rzekomo wyjątkowej więzi, która połączyła głównych bohaterów ani głębszego połączenia duchowego z żadnym z nich. Ale paradoksalnie ubóstwiam Tannera. Jest taki kochany!
,,Za horyzontem” to książka typowa, przewidywalna, niewyróżniająca się i trochę nudna. Nie zwaliła mnie z nóg. Tematyka też nie jest tu aż tak poważna i trudna jak w niektórych innych powieściach autorki, w tym w poprzednich tomach serii The Darkest Sunrise. Znalazłam tutaj parę ładnych cytatów, była nuta dramatu, nieco humoru, ale całości brakowało tego, co zazwyczaj mają powieści Aly Martinez. Tego tajnego składnika, który dotyka duszy czytelnika, porusza w nim czułe struny, wprawia w stan wzruszenia, angażuje i popycha do przeżywania tego, co przeżywają bohaterowie, jakby ich doświadczenia, były jego własnymi lub doświadczeniami kogoś, kto jest mu bardzo bliski. Słowem podsumowania: przeczytałam ,,Za horyzontem” i to by było na tyle. Z jednej strony miło było czytać o tym, jak dwoje zasługujących na szczęście ludzi, poznaje siebie nawzajem, dogaduje się, zakochuje się w sobie i daje sobie szansę na coś lepszego, ale oczekiwałam czegoś bardziej emocjonalnego i kradnącego serce. Czegoś lepszego niż to, co dostałam.

Niełatwo jest się pozbierać po tym, jak materiał, z którego utkane zostało nasze życie, rozdarł się tak niefortunnie, że nie ma możliwości połatania go. Zawsze można jednak poszukać nowego, ale ponowne krojenie i szycie wszystkiego od początku, kawałek po kawałku, też nie jest wcale prostą...

Rozwiń

Zwiń

Serce nie sługa. Nie da się mu niczego rozkazać, ani zaprogramować go tak, aby działało na określonych zasadach. Czasami pragnie tego, co z pewnych względów jest niewłaściwe. Rwie się do tego, po co nigdy nie powinniśmy sięgać. Albo kogoś. Kogoś, kto powinien pozostać poza naszym zasięgiem. Nie mamy jednak wpływu na to, kto otrzymuje naszą miłość. Zakochujemy się niekiedy zupełnie poza wszelką kontrolą w kimś, kto jest dla nas zakazany. W kimś, o kim nawet nie powinniśmy myśleć w kategoriach innych niż te, które ktoś nam narzucił, co rodzi problem za problemem, wszystko komplikuje i sprawia ból, zmusza do kochania w ukryciu oraz grozi złamanym sercem, kiedy miłość kwitnąca w sekrecie, zostanie obnażona i wystawiona na widok...
Dziś na tapet wzięłam kolejną wydaną w Polsce powieść Elli Fields. Tym razem przekładu doczekało się ,,Hearts and Thorns”, czyli trzeci tom serii Magnolia Cove. To romans New Adult z motywem przybranego rodzeństwa, sekretnej relacji, dorastania oraz hate-love (a może raczej love-hate-love). Poznajemy tutaj historię Willi i Jacksona, młodych ludzi, którzy wychowywali się razem, odkąd ich rodzice postanowili się ze sobą związać i stworzyć rodzinę. Jako dzieci byli jak prawdziwe rodzeństwo, ale kiedy zaczęli dorastać, zaczęło dziać się między nimi coś, co nie powinno łączyć brata i siostry, a co stało się ich pilnie strzeżonym sekretem. Wiedzieli bowiem, że ich uczucie nie zostałoby ciepło przyjęte przez innych ludzi. Nie byłoby rozumiane, gdyby ujrzało światło dzienne. Ale tajemnice mają to do siebie, że prędzej czy później wychodzą na jaw, a kiedy tak się dzieje, miłość może zostać wystawiona na ciężką próbę, a ryzyko złamanego serca stać się jeszcze bardzo realne…
Przeczytałam ,,Hearts and Thorns”, bo tego chciałam, odkąd dowiedziałam się o planowanej polskiej premierze. Miałam nadzieję na bardzo dobrą, pełną emocji historię, która ściśnie mi gardło i wyciśnie z oczu łzy. Zawiodłam się jednak, ponieważ mimo kilku umiarkowanie poruszających momentów, byłam wobec tej opowieści, a konkretnie losów bohaterów zimna i obojętna niczym głaz.
Głównym problemem, jaki mam z tą książką, jest jej pierwsza część. Rozumiem, że była ona potrzebna, abym mogła rozeznać się w tym, jak wyglądała relacja głównych bohaterów, odkąd zostali rodziną, a następnie zaczęli stawać się nastolatkami, odkrywającymi, co naprawdę czują do siebie nawzajem, ale ogółem raczej nudna. Miałam wrażenie, że nie czytam powieści fabularnej, lecz jakiś pamiętnik dwojga dzieciaków, z którego poznawałam migawki ich przeszłości. Pamiętnik, który przedstawiał urywki dzieciństwa Willi i Jacksona, dające mi poczucie, że oglądam film w przyspieszeniu, który przez zawieszanie się odtwarzacza, co jakiś czas zatrzymuje się na jakiejś scenie, zanim znów naciśnięty zostanie przycisk ,,przewiń”. Ciężko mi się było wczuć, gdyż czytałam tylko wyrwane z pewnej całości fragmenty, które może i były znaczące, ale jednak nie zdążyłam jeszcze nazwać swoich emocji związanych z tym, co właśnie przeczytałam, a już był kolejny przeskok. A to mi się niekoniecznie podobało. Czekałam, aż akcja zacznie toczyć się ciągiem, a nie tak skakać, ale po przeczytaniu dziewięciu początkowych rozdziałów, czyli jakiejś setki stron, zaczęło mnie dopadać zwątpienie, że kiedykolwiek to nastąpi. W drugiej części było trochę inaczej, ale ta też mnie nie porwała. Wiele rzeczy mnie w niej drażniło, w tym zachowanie głównych bohaterów. A jak już o nich mowa, mogę napisać, iż nie podoba mi się to, że Willa aka Żuczek i Jackson, którego zwią Jack, byli po prostu nijacy. Nie potrafię sklecić nawet kilku zdań ich charakterystyki, bo nic w sobie nie mieli. Trudno mi określić, jacy są, co ich cechuje, kim są poza byciem przyrodnim rodzeństwem, uczniami szkoły średniej, czy później młodymi dorosłymi, stabilizującymi swoje życie. Nie umiem odgadnąć ich charakteru, powiedzieć, jaką mają osobowość, jakie są ich wady i zalety, pasje, cele w życiu, ponieważ autorka tak bardzo skupiła się na fakcie, iż są rodzeństwem i się w sobie zakochali, że zapomniała najwidoczniej o tym, że wypadałoby zrobić z nich kogoś więcej niż te wydmuszki o imionach Brat i Siostra, których definiuje wyłącznie łączące ich, niemile widziane przez ludzi dookoła uczucie.
,,Hearts and Thorns” nie przyniosło mi oczekiwanych wrażeń i satysfakcji. Nie zaangażowałam się w tę historię tak, jakbym chciała. Nie była ona dla mnie żadną nowością, ponieważ czytałam co najmniej ze trzy książki, które potoczyły się według identycznego schematu jak ta. To pozycja od początku do końca przewidywalna, która jest chwilami słodka, jak przesłodzone wyroby cukiernicze, a innym razem gorzka z powodu sytuacji, nieprzychylności, przeciwności i dokonanych wyborów. To opowieść między innymi o dorastaniu oraz źle widzianej miłości, która nie skradła mi serca. Nie jest to długa i bardzo trudna książka, ale chwilami czułam się nią zmęczona i miałam wrażenie, że lektura mi się dłuży. Poprzedni tom serii Magnolia Cove, czyli ,,Forever and Never” bardziej mi się podobał. Ten właśnie omówiony, nie trafi do grona moich ulubionych powieści.

Serce nie sługa. Nie da się mu niczego rozkazać, ani zaprogramować go tak, aby działało na określonych zasadach. Czasami pragnie tego, co z pewnych względów jest niewłaściwe. Rwie się do tego, po co nigdy nie powinniśmy sięgać. Albo kogoś. Kogoś, kto powinien pozostać poza naszym zasięgiem...

Rozwiń

Zwiń

Wzięte na tapet zadanie, może wiązać się z różnymi konsekwencjami. Kiedy znajdziemy się w świecie, w którym gra się według innych zasad, różne rzeczy mogą nas tam spotkać. Możemy znaleźć się w poważnym niebezpieczeństwie i zapłacić najwyższą cenę za ewentualne potknięcie. Możemy też niespodziewanie odnaleźć coś, czego nie szukaliśmy… Czasami wikłamy się w pewne sprawy, mając przed oczami konkretny cel, który chcemy osiągnąć, staramy się jak możemy, aby poświęcenie przyniosło oczekiwany skutek, ale po drodze możemy spotkać kogoś, kto stopniowo zaczyna przejmować kontrolę nad naszymi myślami. I choć przez jakiś czas możemy skutecznie oszukiwać samego siebie, w kwestii tego, że ta osoba jest dla nas nikim, kiedyś w końcu przyjdzie taki moment, w którym przestaniemy to robić. A wtedy może wydarzyć się wszystko. Sprawy mogą przybrać nieoczekiwany obrót, w najmniej odpowiednim momencie…
Emily McIntire po raz trzeci znalazła się w polskich księgarniach. Po ,,Hooked” i ,,Scarred”, przyszedł czas na ,,Wretched”. Jest to trzeci tom nietuzinkowej serii mrocznych współczesnych romansów, Never After. W książce tej można dostrzec inspirację ,,Czarnoksiężnikiem z Krainy Oz” oraz znaleźć motywy takie jak m. in. kobieta-złoczyńca, śledztwo pod przykrywką, mafia, enemies to lovers, zakazany romans i forced proximity.
Główną bohaterką oraz jednym z dwojga narratorów ,,Wretched” jest Evelina Westerly. To dwudziestoczteroletnia córka szefa i członkini irlandzkiej mafii. Jest mózgiem rodzinnego biznesu, ekspertką od przyrządzania ,,łakoci” i kobietą od brudnej roboty. Jest impulsywna, skuteczna w dawaniu nauczki ludziom, którzy zaleźli za skórę jej ojcu, inteligentna, cyniczna, uparta i brutalna. Potrafi wyczuć, które znajomości mogą jej się opłacać. Jest pesymistką. Nie jest ani słaba, ani bezradna. Nie patyczkuje się z tymi, którzy zasługują na to, aby przekonać się na własnej skórze, co się dzieje, kiedy traci nad sobą kontrolę. Jest lojalna wobec rodziny, ale czy przestanie kiedyś w końcu żyć tylko jej sprawami i spróbuje odnaleźć siebie, zrobić coś dla samej siebie? I czy pozwoli sobie na opuszczenie gardy i otworzy się na mężczyznę, który na początku zalazł jej za skórę, a któremu jest jej coraz trudniej się oprzeć?
Nicholas Woodsworth, lat trzydzieści dwa, jest agentem DEA, co wiąże się z podejmowanym przy każdym kolejnym zadaniu ryzykiem i samotnością. Nie pali się do zawarcia związku, gdyż nie chce wciągać i narażać innych ludzi, zapraszając ich do swojego świata. Jest bezpośredni, pewny siebie, sarkastyczny i czarujący. Ma w sobie coś z podrywacza. Jest realistą i kiedy trzeba, potrafi umiejętnie łgać i udawać kogoś innego, aby osiągnąć zamierzony cel. Nick to Pan Emocjonalnie Niedostępny, ale czy któregoś dnia otworzy się jednak na kobietę, która z jednej strony go drażni, a z drugiej pociąga, choć jest dla niego zupełnie nieodpowiednia?
Choć uważam, że na ten moment, spośród czterech przeczytanych przeze mnie tomów serii Never After, bezsprzecznie najlepszy jest ,,Scarred”, muszę przyznać, że ,,Wretched” to też całkiem dobra książka. Ma w sobie coś interesującego. Mimo tego, co można przeczytać w niektórych opiniach na temat tej powieści, NIE JEST to retelling (informacja od autorki na ten temat znajduje się już na samym początku, więc nie wiem, jak można ją przeoczyć), ale luźna inspiracja ,,Czarnoksiężnikiem z Krainy Oz”, którą doceniam. W głębi duszy mam słabość do takich zabiegów stosowanych przez autorów, a akurat Emily McIntire potrafi wyłuskać i umiejętnie wkomponować pewne elementy z kultowych dzieł w swoje mroczne romanse.
W trzecim tomie serii Never After dostrzegłam - i zanotowałam sobie w trakcie czytania - kilka zalet. Podoba mi się przede wszystkim to, jak pisarka stopniowo coraz głębiej wprowadzała mnie wraz z Nickiem w struktury organizacji. A jak już przy nim jestem, to powiem Wam, że ten facet ma w sobie coś kuszącego, a jego zamiłowanie do poezji, to plus dziesięć do atrakcyjności. Podoba mi się również to, że tym razem to kobieta jest tą złą. To ona jest w mafii i brudzi sobie ręce, dopuszczając się różnej maści nikczemności i to jej należy się bać, bo jest nieobliczalna i zdolna do najgorszego, w razie potrzeby. To twarda babka, z którą lepiej nie zadzierać. Plus należy się jej również za to, że na początku wykazała się naturalną podejrzliwością wobec Nicka i postanowiła go sprawdzić. Ale czy odkryła wówczas prawdę na jego temat albo coś, co by ją mogło na nią naprowadzić? Tego Wam nie zdradzę!
Na pochwałę ode mnie zasługuje również to, że główni bohaterowie nie przeszli nagłej i drastycznej przemiany w toku akcji. Zachowali to, co mieli w sobie od początku, a jedynie stali się bogatsi o umiejętność wpuszczenia za ten mur, który wokół siebie zbudowali, drugiej osoby. Nie potrzebowałam w tym wypadku głębszego i bardziej spektakularnego rozwoju postaci, bo uważam, że ten byłby deformujący dla tych bohaterów.
We ,,Wretched” podoba mi się dynamika relacji naszych postaci wiodących. Napięcie pomiędzy nimi jest wyczuwalne, a sceny e*otyczne są pełne pasji. Kiedy zderzają się dwa silne charaktery, gdy styka się ze sobą dwoje ludzi lubiących mieć władzę i kontrolować sytuację... Ach - sami zresztą zobaczycie, co się wówczas dzieje, jeśli zdecydujecie się przeczytać tę powieść!
W trzecim tomie serii Never After, na pochwałę zasługuje fabuła. Jest coś w historiach z wątkiem przedstawiciela służb, tego, który stoi po stronie prawa, przenikającego do półświatka, aby od środka pozyskać informacje, które mają pomóc w osiągnięciu celu. Jest coś również w tym, jak stopniowo zaczynają zacierać się granice pomiędzy dobrem, a złem, a prosta droga wiodąca do celu, zaczyna się rozwidlać, zmuszając do podjęcia decyzji, co chce się dalej zrobić - konsekwentnie trzymać się planu, czy może jednak zaryzykować i podążyć za rodzącym się uczuciem. Obserwowanie wykonywanych ruchów w podobnej sytuacji, jest takie ekscytujące, tym bardziej, gdy z tyłu głowy ma się świadomość, że w każdej chwili coś się może zadziać, nastąpić jakiś nieoczekiwany zwrot akcji i może zrobić się jeszcze bardziej niebezpiecznie, a to, co dobrze rokowało, może zostać pogrzebane.
Podoba mi się to, jak zręcznie Emily McIntire udało się połączyć wszystkie wątki i stworzyć płynną, klejącą się, choć nie w każdym calu dopowiedzianą historię, w której jest nieco akcji, jest moralna szarość w działaniach postaci, pełna ognia namiętność, przeszłość bohaterów w tle, misja, która może się zakończyć tragedią, jeśli jej wykonawca straci czujność i popełni błąd, zemsta, odkrywanie, że świat nie jest czarno-biały, a lojalność wobec rodziny i zadowalanie innych, nie jest jedyną opcją na życie, zakazana miłość, wyraziste postacie… Odczuwam satysfakcję z tego wszystkiego, w tym również z obserwowania, jak bohaterowie stopniowo odnajdywali drogę do siebie nawzajem i zbliżali się do siebie na poziomie nie tylko fizycznym. Jak odkrywali, co ich łączy. Ale czy pisane było im szczęśliwe zakończenie?
,,Wretched” to dobra książka. Czyta się ją szybko, między innymi za sprawą krótkich rozdziałów i z przyjemnością. Wciągnęła mnie ta opowieść i trudno było mi się od niej oderwać. Po prostu musiałam wiedzieć, jak to się wszystko zakończy! Jeśli były w trzecim tomie Never After jakieś wady poza rzucającymi się w oczy literówkami, które nie zostały poprawione podczas korekty, to najwyraźniej tak mało dla mnie znaczące, że teraz nie umiem ich wskazać. Umiem za to napisać, że w przyszłości prawdopodobnie jeszcze wrócę do tej powieści, bo to mój klimat, który chętnie po raz kolejny poczuję.

Wzięte na tapet zadanie, może wiązać się z różnymi konsekwencjami. Kiedy znajdziemy się w świecie, w którym gra się według innych zasad, różne rzeczy mogą nas tam spotkać. Możemy znaleźć się w poważnym niebezpieczeństwie i zapłacić najwyższą cenę za ewentualne potknięcie. Możemy też niespo...

Rozwiń

Zwiń

Czasami ktoś znienacka staje nam na drodze, przenika do naszego świata i bezczelnie bierze sobie to, czego chce. Stopniowo zaczyna władać naszymi myślami. Wciąż powraca, choć te powroty mogą przysporzyć kłopotów. I choć jesteśmy świadomi tego, jak bardzo różni się od nas na wielu płaszczyznach, coraz bardziej nie potrafimy mu się oprzeć. I może się za chwilę okazać, że zupełnie niepostrzeżenie skradł nam coś więcej niż pocałunek, więcej niż intymną chwilę - nasze serce…
Meagan Brandy to zagraniczna pisarka, która w Polsce zasłynęła powieścią pt. ,,Elita Brayshaw High”, ale nie jest raczej częstym gościem na naszym rodzimym rynku książki. Zadebiutowała w naszym kraju już w roku dwa tysiące dziewiętnastym, a dopiero teraz ukazała się u nas trzecia pozycja jej autorstwa. ,,Złodziej mojego serca” (org. “Tempting Little Thief”) to pierwszy tom serii Girls of Greyson. To romans New Adult z motywem bogatej dziewczyny i biednego chłopaka, przyciągających się przeciwieństw, elitarnej akademii, zakazanego romansu oraz sekretnej organizacji przestępczej.
Główną bohaterką i jednym z dwojga narratorów omawianej książki, jest Rocklin Revenaw. To dziewiętnastoletnia, uczęszczająca do Greyson Elite Academy i będąca tam doradcą, bogata, pewna siebie dziewczyna, drapieżna jak pirania. To księżniczka, która ma pazurki; idealna córka swojego ojca, która nie potrzebuje rycerza na białym koniu. Wymaga się od niej tego, by była silna, dominująca i potężna. I za taką stara się uchodzić. Rocklin jest też bezwstydna, zawsze gotowa do odgrywania swojej roli, a poza tym lubi wydawać rozkazy i mieć wszystko pod kontrolą. Nie jest przyzwyczajona do podporządkowywania się. A jak poradzi sobie z zaborczym, zazdrosnym i dominującym chłopakiem, który niespodziewanie przekradł się do jej idealnego świata? Chłopkiem, który z jednej strony różni się od niej, a jednak w pewnych aspektach tak bardzo ją przypomina?
Bastian ,,Bass” Bishop to wytatuowany, biedny młody mężczyzna. Jest bezczelny, podstępny, odważny, pewny siebie, pełen sprzeczności i nie ma oporów przed braniem tego, czego chce. Nieciekawa sytuacja zmusiła go do ostateczności, do podjęcia szybkich decyzji, które zmieniły jego życie. Dostał nietypową propozycję, która pozwoliła mu nie skończyć tak, jak ktoś inny na jego miejscu skończyłby bez nieoczekiwanego wsparcia. Czy uda mu się jednak nie zmarnować szansy na osiągniecie celów, do których dąży, przez zadawanie się z nieodpowiednią dziewczyną?
,,Złodziej mojego serca” okazał się złodziejem mojego czasu. Bezczelnie ukradł mi godziny życia, z każdym kolejnym rozdziałem perfidnie odbierając mi nadzieję na to, że akcja się rozkręci, chaos zniknie, dialogi się poprawią, a świat przedstawiony nabierze więcej sensu, podobnie jak działania bohaterów. Podeszłam do tej powieści z dobrym nastawieniem, tym bardziej, że dobrze wspominam przeczytane w przeszłości książki Meagan Brandy, na przykład ,,Elitę Brayshaw High” i ,,Badly Behaved”, ale się zawiodłam. Chciałabym napisać, że nie była to tak zła książka, jak się spodziewałam po tych wszystkich negatywnych opiniach, ale prawda jest taka, że nie potrafię tego zrobić, ponieważ historia Rocklin i Bassa nie jest na tyle dobra, abym mogła ją pochwalić, za co tylko się da. Niestety. W powieści tej drzemał potencjał, który przepadł. Został pogrzebany pod stertą tego, co zbędne, za bardzo przeciągnięte, płytkie i nudne. Początek był mocny i obiecujący, ale dalsza część… Nie za bardzo wiem, o czym tak naprawdę jest ta książka. Zamiast być elektryzującą, mającą pazur, intrygującą w równym stopniu jak jej okładkowy opis opowieścią z mroczną nutą, okazała się zlepkiem scen osiemnaście plus, momentów, w których pada tekst ,,bogata dziewczyna” i licznych wątków, które prowadzą do… przez większość czasu właściwie nie wiedziałam, dokąd zmierza to wszystko. Za bardzo to było chaotyczne, przez co czytanie szło mi jak po grudzie.
Z jednej strony coś było w gierce prowadzonej przez głównych bohaterów ,,Złodzieja mojego serca”, ale z drugiej brakowało mi tu większego napięcia i jakiejkolwiek chemii, która pozwoliłaby mi uwierzyć w to, że Rocklin i Bass powinni być razem, i która sprawiłaby, że z zapartym tchem śledziłabym ich losy. Niektóre książkowe pary są żywiołem, którego się boimy, ale nas on jednocześnie fascynuje. To, co działo się pomiędzy postaciami wiodącymi tej konkretnej powieści, było po prostu dziwne i chwilami denerwujące. Szkoda, bo i tu potencjał był, ale się zbył.
,,Złodziej mojego serca” to druga przeczytana przeze mnie w ostatnim czasie pozycja, w przypadku której kusił mnie dnf. Nie porzuciłam jednak lektury, ponieważ do ostatnich rozdziałów miałam nadzieję, że jeszcze zdąży zaiskrzyć pomiędzy mną, a tą pozycją, ale nie zmienia to faktu, iż chwilami miałam ogromną ochotę przekartkować część ciągnącego się w nieskończoność tekstu, aby przejść do jakiegoś ciekawszego momentu, bardziej angażującego wątku. Ogółem jest to dla mnie dzieło jakieś takie nijakie. Jest to specyficzna historia - ale nie w tym dobrym znaczeniu, zwiastującym coś oryginalnego i absorbującego - dwojga młodych ludzi ze skomplikowanymi życiami i łączącą ich relacją. Zostałam wrzucona w tę opowieść i prowadzona przez nią, nie wiedząc za wiele, mając w głowie wiele pytań pozostawionych bez odpowiedzi i nie potrafiąc na żadnym etapie złapać kontaktu na żadnej płaszczyźnie z postaciami wiodącymi. Nie polubiłam tutaj ani głównej bohaterki, ani głównego bohatera, ani też nikogo z postaci drugoplanowych. Nie byłam zainteresowana ich losami i tym, co może w nich siedzieć poza tym, co widać jak na dłoni. Pomysł na fabułę, który miała Megan Brandy miał zadatki na bycie mocną stroną pierwszego tomu Girls of Greyson, gdyby tylko pisarka bardziej sensownie, składnie i wciągająco go przedstawiła. Niby były tu sekrety i zwroty akcji, których jestem fanką, ale było to wszystko dla mnie mało ekscytujące. Szkoda, bo to mogła być naprawdę dobra książka, a tymczasem wyszła słabizna, ubrana w piękną okładkę.

Czasami ktoś znienacka staje nam na drodze, przenika do naszego świata i bezczelnie bierze sobie to, czego chce. Stopniowo zaczyna władać naszymi myślami. Wciąż powraca, choć te powroty mogą przysporzyć kłopotów. I choć jesteśmy świadomi tego, jak bardzo różni się od nas na wielu płaszczyz...

Rozwiń

Zwiń