Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To już trzeci tom z serii BOMBOnierek, opowiadającej o siostrach Tanberry. Tym razem mogliśmy zapoznać się z historią jednej z bliźniaczek – Summer. Co można o niej powiedzieć tak w skrócie? Na pewno to, że jest perfekcjonistką, która… najzwyczajniej w świecie utraciła kontrolę nad swoim życiem. I to tym bardziej przerażające, bo… dziewczyna ma zaledwie trzynaście lat. Ta część chyba idealnie pokazuje, jak łatwo z pasji wpaść w obsesję. Tak, tym razem Cathy Cassidy nie przebierała w słowach. Ani w fabule.


SŁODKO RAZ, GORZKO DWA…

Myślałam, że nic więcej nie da się powiedzieć o tej serii. Że każda moja recenzja w zasadzie będzie wyglądała tak samo. W końcu czego możemy się spodziewać po takiej książeczce z niewinnym tytułem i słodką okładką? Myślę, że ta urocza otoczka to jednoczesna wada, jak i zaleta tej historii. Wada, bo tak naprawdę, jeżeli ktoś spojrzy na okładkę, może od razu stwierdzić: to nie dla mnie, bo za słodko, poza tym... pff, młodzieżówka dla dzieciaków. Zaleta, bo spodziewamy się właśnie bolącej zęby słodyczy, a tymczasem dostajemy kawał dobrej, choć wciąż prostej powieści, która z pewnością jest potrzebna dzisiejszej, młodej warstwie społeczeństwa.
W zasadzie cechą wspólną każdego tomu jest to, że bardzo młode osoby, które dopiero powoli wchodzą w dorosłość, próbują poradzić sobie samemu ze swoimi problemami, zamykając się przed innymi. Za każdym razem łamie mi to serce. To przykre, że młode osoby tak wiele muszą przechodzić same, a to przecież nie do końca fikcja. Takie rzeczy dzieją się na co dzień w realnym świecie. Dlatego uważam, że to wartościowa literatura dla nastolatek, które czują się dokładnie tak samo, jak bohaterki BOMBonierek.
Wydaje mi się, że tym razem Cathy Cassidy poszła o krok dalej. Pierwszy tom rozpoczynał się jeszcze łagodnie – poprzez opowieść Cherry powoli byliśmy wprowadzani w fabułę. Przy Skye ruszyliśmy do przodu – pojawił się jakiś dramat. A tutaj? Wow. Nie spodziewałam się, że autorka dotknie takiego tematu jak zaburzenie odżywiania. Co prawda mam pewne zastrzeżenia do sposobu poprowadzenia tego wątku, ponieważ to wszystko zostało trochę… płasko przedstawione, ale jednak te książki mają to do siebie, że nie rozwodzą się zbytnio w opisach. Mają mieć prosty i dosadny przekaz.

CO SŁYCHAĆ U SIÓSTR TANBERRY?

Co słychać? W zasadzie to dużo. Tym razem skupiamy się bardziej na historii Summer. Naprawdę było mi jej szkoda. Została zupełnie sama, na dodatek wszyscy ludzie dookoła wywoływali w niej presję, powtarzając, że jest osobą skazaną na sukces. Summer kochała balet, aż w końcu jej pasja zamieniła się w obsesję, a obsesja doprowadziła do tego, że pojawiły się u niej zaburzenia odżywiania. Muszę przyznać, że przez moje współczucie przebijała się czasem irytacja, bo wyciągała naprawdę głupie wnioski z zachowań swoich bliskich. Kiedy inni starali się wokół niej skakać, ona powtarzała, że są przeciwko niej. I wszystko byłoby w porządku, w końcu dziewczyna miała ze sobą duży problem, gdyby takie sytuacje nie powtarzały się na każdym kroku i to nawet przy błahej sprawie. Ale to w zasadzie jedyne, co mogę zarzucić Summer. Podobał mi się u niej wątek ze strachem przed dorosłością. To, jak przeraziła się tym, że z małej dziewczynki przemienia się w kobietę. Dużo nastolatków ma przecież takie obawy. Na to często wpływa presja środowiska. Niektórzy dorastają szybciej, niektórzy wolniej.
Trochę w tej książce cierpiał niewidzialny Alfie. Czego on nie robił, żeby Summer go zauważyła! A ta w naprawdę wredny sposób go odrzucała. Całe szczęście – wątek jakoś się rozwinął (co było do przewidzenia). Nie wszystko tutaj było jednak do przewidzenia! Na pewno nie miła Honey – najstarsza z sióstr. Do tej pory strasznie mnie irytowała. W tym tomie również robiła wokół siebie dramy, ale była jakaś bardziej znośna i… miała większą rolę. Przede wszystkim pierwszy raz pokazała, że martwi się o siostrę.
I to w sumie na tyle. Reszta sióstra jakoś się trzyma, ale stanowiły tylko tło dla historii.

POWRÓT DO GORZKIEJ FABUŁY…

W zasadzie to tym razem nie mamy tu niczego słodkiego. Przez większość czasu jest gorzkość. I tym mnie już autorka zaskoczyła (pomijając ten wątek o zaburzeniu odżywiania, który również mnie zdziwił). Zaskoczyło mnie też to, że choć można było się domyślić rozwiązania niektórych wątków, to jednak… były momenty, kiedy się wahałam, jak to się może skończyć. Zastanawiało mnie, w którą stronę Cathy Cassidy pójdzie – czy w słodziutkie zakończenie, czy może w coś większego. I tu się nie zawiodłam.

Podsumowując. Moim zdaniem każdy tom BOMBOnierek trzyma poziom, ale wobec tego tomu zaczynam się zastanawiać, czy… autorka jeszcze bardziej nie popłynie w gorzkość! Im dalej, tym wyżej stawia sobie poprzeczkę. Oby nie było tak, że nagle słodka okładka kompletnie zacznie kolidować z fabułą, wtedy czytelnik będzie mógł się poczuć już odrobinkę oszukany.
Cóż, zostaje mi czekać na kolejny tom! A wam polecam przeczytać tę letnią powieść na odmóżdżenie. Mnie dobrze wywiodła z czytelniczego marazmu.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2020/07/co-za-duzo-to-niezdrowo-cathy-cassidy.html

To już trzeci tom z serii BOMBOnierek, opowiadającej o siostrach Tanberry. Tym razem mogliśmy zapoznać się z historią jednej z bliźniaczek – Summer. Co można o niej powiedzieć tak w skrócie? Na pewno to, że jest perfekcjonistką, która… najzwyczajniej w świecie utraciła kontrolę nad swoim życiem. I to tym bardziej przerażające, bo… dziewczyna ma zaledwie trzynaście lat. Ta...

Cukier, słodkości i różne śliczności – tak przynajmniej można stwierdzić, kiedy spojrzymy na okładkę Piankowego nieba. W tym momencie przydałaby się jednak cenna, dobrze nam znana przestroga: nie oceniaj książki po okładce! Bo może rzeczywiście znajdziemy tutaj słodycze, od których chwilami będą bolały nas zęby, ale uwierzcie mi, one tylko w wersji do zjedzenia, bo jeżeli chodzi o całą fabułę to już tak kolorowo nie ma.

CUKIER, SŁODKOŚCI I TROCHĘ… GORZKOŚCI?

Nie zrozumcie mnie źle. Ta książka nie jest dramatyczna i nie wyciska miliona łez (chociaż moich kilka wycisnęła), bo mimo wszystko jest to powieść dla młodszych czytelników, którzy dopiero wkraczają w okres dorastania, a co za tym idzie: raczej Cathy Cassidy nie chciała nikogo oblać wiadrem zimnej wody, ale wciąż jest to historia dosyć poruszająca, szczególnie jeżeli chodzi o wnętrze bohaterki. Powiem tak: autorka trzyma poziom pierwszego tomu. W ciekawy sposób pokazuje, że młode osoby też mogą czuć się samotne, wyobcowane i również mogą mieć własne problemy, czy to mniejsze, czy większe. Ba, nawet ktoś tak wiekowy jak ja mógł się spokojnie utożsamiać z główną bohaterką, choć w przypadku starszych osób może to być po prostu swoisty powrót do czasów młodości (nie żebym była już babcią po sześćdziesiątce, ale nie ukrywajmy, BOMBonierki to jednak seria dla osób w przedziale 10–14 lat. Oceny dokonuję na podstawie wieku bohaterek, tu się bez bicia przyznaję). W zasadzie w tym momencie mogłabym skończyć recenzję i przekierować was do recenzji poprzedniego tomu, bo wzór jest ten sam, choć może bohaterka inna, ale nie ma tak łatwo!

NIEIDEALNY INDYWIDUALIZM Z NUTKĄ VINTAGE

Sióstr Tanberry (tak, wciąż będę powtarzać, że to nazwisko nieziemsko mi się podoba) jest czwórka (plus piąta, bo jeszcze ta niebiologiczna, czyli Cherry z poprzedniego tomu). Tym razem mieliśmy do czynienia z jedną z bliźniaczek, która gdzieś pod koniec książki skończyła trzynaście lat – Skye. To taka typowa, niby cicha dziewczyna, która niekoniecznie rozkochuje w sobie wszystkich dookoła, w przeciwieństwie do swojej siostry, będącą ikoną popularności. Jak już się możecie domyślić, Skye całe życie była w jej cieniu, siebie samą uważając za mało interesującą, a jednak dziewczyna może się czymś popisać. Oprócz tego, że lubi styl vintage, ma obsesję na punkcie przeszłości. Kiedy jej mama wraz z ojcem Cherry znajdują na strychu kufer z sukniami i listami należący do osławionej miłosną historią kobiety, która jest jej przodkinią, Skye dosłownie popada w manię rozwiązywania zagadek. To o tyle różniący się od poprzedniej części tom, że zjawiają się tutaj takie drobne elementy fantasy, których na upartego wcale fantasy nie musimy zwać. Z drugiej strony w sumie trudno zwać przypadkowym to, że główna bohaterka w snach widuje chłopaka, którego rzeczywiście spotyka – dobrze, nieco się różni od tej sennej wersji, więc pewnie właśnie w taki sposób autorka chciała uciec od tej fantastyki w obyczajowej książce, ale cholera, ja i tak tu widzę domieszkę fantasy. Co prawda duchy i próba rozszyfrowania zagadek z przeszłości, z drobnym elementem grozy, przypomina trochę bardziej przygotówkę, ale jeżeli pojawia się jakaś różnorodność, to nie mamy na co narzekać. Mnie osobiście klimat odpowiadał, choć jednocześnie muszę przyznać, że to wszystko było… niezwykle przewidywalne i uproszczone. Z drugiej strony – czego oczekiwać od powieści, która jest dla dziewczynek w wieku 10–14? One na pewno się zakochają, skoro nawet mi bardzo miło brnęło się przez historię Skye. Ale powracając do bohaterki.
Problem Skye został tak przedstawiony, że dosłownie byłam gotowa wskoczyć do książki, stanąć na jakimś wzgórzu i zacząć się do niej drzeć, że nie jest sama. To taka dziewczynka, która w zasadzie dużo musiała przejść, tym bardziej, że niezbyt dzieliła się z ludźmi własnymi obawami. Jej najistotniejszym problemem jest to, że wszyscy dookoła dosłownie pokazują, że jest cieniem własnej siostry, na dodatek zarzuca się jej, że skoro nie interesuje się chłopakami, to nie jest dorosła. A Skye może i marzy o miłości, ale takiej prawdziwej i czystej, jak ze snów. Nie jest nastolatką w dosłownym znaczeniu tego słowa. To raczej marzycielka. I niech to, chociaż ledwo skończyła trzynaście lat, musiałam przyznać, że jakaś część mnie się z nią utożsamiała! Może dlatego tak mocno przeżywałam, kiedy dziewczyna była zupełnie sama z własnymi problemami. Także bohaterka na plus, nawet bardziej niż Cherry z poprzedniego tomu. Dodatkowo jako jedyna w całym domu po raz pierwszy sprzeciwiła się swojej jędzowatej siostrze, wokół której wszyscy do tej pory skakali, także gratuluję odwagi (tak, Honey znowu działała mi na nerwy, i gdybym spotkała taką wredną nastolatkę w życiu codziennym, pewnie bym jej zdrowo przypierniczyła patelnią, z drugiej strony… to bardzo fajne, że nie wszyscy bohaterowie są słodziutcy i bez wad. Nawet sama Skye, bo kilka błędów popełniła. I to jest w tej książce chyba najfajniejsze).
Jedyny problem, jaki mogę zarzucić tej książce, a już w zasadzie serii, to taki, że opisy czasem są tak krótkie, że w ciągu jednej linijki fabuła przeskakuje do innego miejsca albo czynu. Nie zawsze mi to pasowało, i nie zawsze przez to mogłam się wczuć, w końcu bohaterowie się nie teleportują, nawet w książkach młodzieżowych. Ale to by było w sumie na tyle, jeżeli chodzi o wady.
Podsumowując. Uważam, że to miła książka, przy której można odpocząć, ale i nieźle przejąć się losami bohaterki. Klimat słodko-gorzki, jak w pierwszym tomie. Przy okazji to nie trzeba jakoś szczególnie znać poprzedniej części. I tak wszystko wyjaśniane jest w międzyczasie. Także mimo tego, że uważam, iż była to odrobinę mniej ciekawsza BOMBonierka, to i tak dobrze się bawiłam, także polecam.

https://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2020/02/cukier-sodkosci-i-troche-gorzkosci.html

Cukier, słodkości i różne śliczności – tak przynajmniej można stwierdzić, kiedy spojrzymy na okładkę Piankowego nieba. W tym momencie przydałaby się jednak cenna, dobrze nam znana przestroga: nie oceniaj książki po okładce! Bo może rzeczywiście znajdziemy tutaj słodycze, od których chwilami będą bolały nas zęby, ale uwierzcie mi, one tylko w wersji do zjedzenia, bo jeżeli...

Współcześnie powstaje ogrom książek, które ogłaszane są feministycznymi bestsellerami. Morski ogień również próbowano tak okrzyknąć, zapewne po to, aby przyciągnąć rzesze czytelniczek spragnionych kobiecej solidarności w ciężkiej walce z szowinizmem. Czy ta pełna emocji powieść rzeczywiście sprostała zadaniu? Już na wstępie mogę odpowiedzieć: trochę tak i trochę nie, ale zdecydowanie bardziej nie.

AKCJA ZA BURTĄ! CZY KTOŚ RZUCI KOŁEM RATUNKOWYM?!

Trochę tego feminizmu tutaj odnajdziemy, choćby przy tworzeniu form żeńskich rzeczowników. Otóż zamiast kapitana mamy kapitanę. Nie mogłam się trochę do tego przyzwyczaić, ale uważam, że to całkiem ciekawy zabieg. Tak poza tym to mamy tutaj prawie wyłącznie kobiecą załogę, która walczy o wolność (oczywiście głównie przeciwko mężczyznom, bo nawet wróg głównej bohaterki nim był). Na tym feminizm się kończy, bo sama fabuła niewiele z niego ma. Dobrze, mamy silne i niezależne młode kobiety, które potrafią nakopać do tyłka złym facetom, ale to by było na tyle, bo żadnej głębszej ideologii tu nie dostrzeżemy.
Przyznaję, że przy pierwszych stu stronach byłam naprawdę zainteresowana historią. Panowała tutaj napięta atmosfera, a akcja goniła akcję tak szybko, że nawet nie miałam czasu na złapanie oddechu. Zapoznawałam się z kolejnymi wątkami na jednym wdechu, przy okazji wydając raz na jakiś czas okrzyki wyrażające zdumienie lub niezadowolenie z powodu nieudanego przedsięwzięcia bohaterek. A potem, tak nagle, okazało się, że to bardzo schematyczna opowieść, która już niczym mnie nie zaskoczy. Historia polegała bowiem głównie na tym, że dziewczęca załoga podejmowała się trudnego do zrealizowania zadania, które mogło okazać się śmiertelne, wykonywały je z większymi lub mniejszymi problemami, ktoś ginął lub prawie ginął, ale i tak wszystko kończyło się zwycięstwem. Właśnie tak to wyglądało. I boli mnie ten niewykorzystany potencjał powieści. Gdyby ta akcja miała w sobie mniej schematów i nie stałaby się w efekcie tak przewidywalna, może do samego końca czułabym napięcie, które towarzyszyło mi na początku lektury, kiedy jeszcze nie byłam z nią obeznana. Przez to jakoś obojętniej znosiłam porażki załogi Caledonii i nawet kiedy one cierpiały, ja pozostawałam niewzruszona jak skała.
To, co działało na niekorzyść tej powieści to ciągła akcja. Przez wydarzenia, które miały być bezustannie nakrapiane emocjami, zostały zatracone osobowości bohaterów. Nie było tam nikogo, kto by się wyróżniał, łącznie z główną bohaterką. Niby jakieś cechy różniły poszczególne postacie, ale okazywało się, że są to tak śliskie i wymuszone fakty, że nie zyskiwały swojej realizacji w opowiedzianej historii, jakby autorce czasem się wydawało, że jeżeli coś napisze, to to się od razu spełni bez większego wysiłku. Kreacja bohaterów była naprawdę słaba. O samej Caledonii, która przewodziła dziewczęcym zespołem, mogę powiedzieć tylko tyle, że była niekiedy irytująca, podejmowała dziwne decyzje (szczególnie ta ostatnia była bardzo dziwna i nieracjonalna), miała problem z zaufaniem i jej życie polegało głównie na tym, że ukrywała prawdę, która wcale nie była taka bolesna dla czytelnika czy samych bohaterów, jak dla niej samej. Jeżeli miałabym coś powiedzieć o innych postaciach, uwierzcie mi, nie jestem kompletnie w stanie wyróżnić żadnej cechy charakterystycznej dla choćby jednego z nich. To smutne, że wszyscy zlali się w jedno, a jedyne, co ich wyróżniało to ich specyficzne pseudonimy (i tylko dlatego je pamiętam).
Może padały dotąd wyłącznie słowa krytyki, ale muszę przyznać, że książka mimo wszystko nie była taka zła. Owszem, trochę przeszkadzała mi schematyczność i to, że autorka pomimo dobrego pomysłu (choć mało oryginalnego) nie potrafiła nas zaskoczyć czymś nowym, trochę przeszkadzała mi jałowość postaci, a także głupota kapitany, ale jednak wcale się nie nudziłam. Ba, jestem wręcz ciekawa, co może wydarzyć się w kolejnym tomie powieści, bo zakończyła się w tak dziwaczny i niezrozumiały dla mnie sposób, że chciałabym się dowiedzieć, co autor miał na myśli. Poza tym, pomimo jałowości, spodobał mi się jeden męski bohater. Dobra, jego dziwnie nieuporządkowany związek z główną bohaterką to bardzo zagadkowa sprawa i nie wiem, czy taka do końca racjonalna, ale jednak chciałabym mu dać szansę, aby się jeszcze w odpowiedniej chwili wykazał. Zamysł dobry, teraz czekam na realizację.
Sam pomysł na historię, w której pewien chciwy władca wykrada z różnych miejsc dzieci, aby napychać je tajemniczym, niebieskim narkotykiem, który wyżera im mózg i odtąd stają się poddane swojemu panu, to nawet ciekawy zamysł. Tak samo jak połączenie tego wszystkiego piracką nicią. Czuję ten klimat, ale chciałabym bardziej poczuć fabułę i bohaterów. To jedyne, co mogę przekazać. Po prostu daję pani Natalie C. Parker szansę na rekompensatę.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2020/01/roszpunko-rozpusc-swoje-wosy-marissa_5.html

Współcześnie powstaje ogrom książek, które ogłaszane są feministycznymi bestsellerami. Morski ogień również próbowano tak okrzyknąć, zapewne po to, aby przyciągnąć rzesze czytelniczek spragnionych kobiecej solidarności w ciężkiej walce z szowinizmem. Czy ta pełna emocji powieść rzeczywiście sprostała zadaniu? Już na wstępie mogę odpowiedzieć: trochę tak i trochę nie, ale...

Czasami człowiek musi na chwilę wyjść ze świata fantazji i zagłębić się nieco w realiach. Myślałam, że literatura popularnonaukowa będzie ku temu najlepszym rozwiązaniem, bo i czegoś się dowiem, i zmienię tor myśli, poza tym opis Szkodliwej medycyny bardzo mi się spodobał. Lubię, jak ktoś próbuje rozwiązywać zagadki społeczne. Tylko… czy dostałam dokładnie to, co chciałam? Niekoniecznie. I muszę się przyznać, że ta książka dłużyła mi się w nieskończoność.
Zacznę od tego, że już sam sposób pisania autora nie przypadł mi do gustu. Niby miał być śmieszny, ale mnie jakoś nie bawił, poza tym nie miałam przed sobą obrazu zbyt przyjemnego w odbiorze człowieka. Dodatkowo ten akademicki niekiedy żargon nie sprzyjał przyjemnemu odbiorowi ani nawet nie pozwalał na jakiekolwiek emocje, chyba że zniechęcenie i obojętność. Najbardziej chyba zawiodłam się na tym, że zamiast pisać o konkretnych sytuacjach i lekach, autor tworzył całe, naprawdę długie, wlekące się rozdziały dotyczące jakichś osób będących samozwańczymi naukowcami. Opisywał, jak ich demaskował, próbując się dowiedzieć, kto przyznawał im stopień naukowy, i jakie głupoty głosili publicznie (co chwilami wyglądało, jakby cierpiał na manię prześladowczą). Cóż, nie do końca tego się spodziewałam, przez co byłam naprawdę bardzo znudzona.
Całą lekturę moim zdaniem można podsumować w skrócie: koncerny farmaceutyczne nie są do końca sprawiedliwe, wielu osobom zależy wyłącznie na zysku, nie na zdrowiu ludzi, wielu odbiorców reklam to idioci, którzy nie potrafią rozróżnić prawdy od fałszu, wszystko da się udowodnić poprzez doświadczenia, a poza tym to dziennikarze są źli (i generalnie humaniści też, bo tak się poczułam, czytając książkę pana Goldacre). Czy dowiedziałam się z tego wszystkiego czegoś nowego? Niekoniecznie. Owszem, zdarzały się nawet interesujące ciekawostki, które autor zawierał w książce, ale nie stanowiły one tak dużej części, jakby mogły. Czytając treść, którą przed sobą miałam, wyobrażałam sobie pana, który siedzi po nocach przed komputerem i klupie w swoją klawiaturę, uśmiechając się do siebie psychopatycznie, bo krytykowanie sprawia mu przyjemność. Nie mówię, że to zła krytyka, bo rzeczywiście osoby, które opisywał, niekiedy mnie szokowały swoim zachowaniem, ale wciąż nie rozumiem sensu pisania o czymś takim w książce. Może to dlatego, że jest to trochę oderwane od naszej rzeczywistości?
Zastanawiałam się, dlaczego wydana oryginalnie w 2008 roku książka została wypuszczona na rynek wydawniczy w Polsce dopiero teraz. Dlatego że był tutaj rozdział o antyszczepionkowcach (co akurat było całkiem ciekawe)? Nie bardzo widzę u nas w polskiej sferze czytelniczej miejsca na Szkodliwą medycynę, tym bardziej że wiele rzeczy nie tyczy się realiów, które u nas panują. Przykładowo: na początku opisywany był jakiś specyfik, o którym w życiu nie słyszałam i którego nigdy nie widziałam na oczy w Polsce. Dobrze, mogliśmy to przenieść na inne głośno reklamowane kosmetyki, które tak naprawdę nie działają i oszukują innych ludzi, ale to wciąż było mało interesujące. Ludziom lepiej czyta się o czymś, co jest im bliskie.
Struktura tej książki też pozostawiała wiele do życzenia, zupełnie jakby autor jej nie przemyślał, a po prostu pisał o tym, co akurat mu się przypomniało. Tu zrobimy kilka rozdziałów o jakichś osobach, które oszukują ludzi, przy okazji publicznie je demaskując, tu jakiś jeden o magicznym specyfiku, tu jeden o antyszczepionkowcach… Jakoś nie mogłam sobie tego poukładać w głowie i nazwać to konkretnie Szkodliwą medycyną. Poza tym niektóre rozdziały były okropnie rozwlekane. Jak się pojawiało już jakieś interesujące zdanie, to zaraz pojawiał się szereg tych mało ciekawych. W pewnym momencie byłam tak zmęczona czytaniem, że przewracałam kartki od niechcenia. Strasznie mnie ta lektura wymęczyła. Musiałam ją przeczytać w całości, bo jednak był to egzemplarz recenzencki, ale zajęło mi to naprawdę dużo czasu i więcej niż 50 stron dziennie nie byłam czasem w stanie przeczytać. Dla mnie po prostu krótkie, ale stanowcze: NIE.
Podsumowując. Nie mam co tu wiele mówić. Owszem, zgadzam się, że jesteśmy na co dzień manipulowani przez dziennikarzy, którzy plotą głupoty, ale ta książka podbudza w nas też nieufność wobec wszystkiego, co czytamy albo stosujemy. Dzięki panu Goldcare sama zaczęłam się teraz podejrzliwie gapić na każdy produkt, jaki trzymam w ręce, choćby na krem do twarzy, bo może on jednak rzeczywiście ani trochę nie działa, a ja tylko wydaję niepotrzebnie pieniądze. To samo z lekami. Może to wszystko jest efektem placebo? Może całe życie jest jednym wielkim efektem placebo? Nie jest to lektura, która wpłynęła na mnie pozytywnie, a tym bardziej taka, która mnie zainteresowała. Osobiście nie polecam, ale wiem, że znajdzie się ktoś, komu się taka lektura spodoba, chociaż strzelałabym bardziej na osoby mające do czynienia z kierunkami medycznymi czy biologiczno-chemicznymi. Ja już panu Goldacre podziękuję.

https://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2020/01/szkodliwa-medycyna-czy-ksiazka-ben.html

Czasami człowiek musi na chwilę wyjść ze świata fantazji i zagłębić się nieco w realiach. Myślałam, że literatura popularnonaukowa będzie ku temu najlepszym rozwiązaniem, bo i czegoś się dowiem, i zmienię tor myśli, poza tym opis Szkodliwej medycyny bardzo mi się spodobał. Lubię, jak ktoś próbuje rozwiązywać zagadki społeczne. Tylko… czy dostałam dokładnie to, co chciałam?...

KIEDY AKCJĘ WYWALA W KOSMOS, PROSTO NA KSIĘŻYC

Niemiecka baśń o długowłosej Roszpunce (nie mylić z roszponką, bo i takie potworki zdarzało mi się widywać podczas pisania pracy zaliczeniowej na temat księżniczek Disneya) trafiła tym razem również do Sagi Księżycowej, co nie jest niczym dziwnym, kiedy dostaliśmy już futurystyczną wersję opowieści o Kopciuszku czy Czerwonym Kapturku. W naszym czytelniczym świecie często krąży określenie „klątwa drugiego tomu”, w tym przypadku nie miała ona jednak urzeczywistnienia. Podobnie było z Cress. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że nie dość, że to moja ulubiona książka 2019 roku, to jeszcze ulubiona część Sagi Księżycowej. Do tej pory trochę narzekałam, że dwa pierwsze tomy bywały niekiedy bardzo oszczędne, jeżeli chodzi o akcję – zazwyczaj jej nagromadzenie dostawaliśmy pod koniec opowieści, tym razem tak jednak nie było. Przez cały czas miałam wrażenie, że dzieje się tutaj naprawdę wiele. Może zaletą tego jest już całkiem pokaźny zestaw bohaterów, któremu pani Meyer starała się poświęcać odpowiednio dużo miejsca w fabule, a może to, że akcja powoli nabiera pewnej kulminacyjności, bo oto zbliżamy się do finału całej serii. Bardzo mnie cieszy, że pomimo dodania do tej kosmicznej mieszanki kolejnej postaci, wcale nie odczuwamy, że któryś z bohaterów potraktowany jest po macoszemu. Każdy ma tu swoje miejsce.

ROSZPUNKO, ROZPUŚĆ SWOJE WŁOSY! A, NIE. DOBRA. WOLĘ JE ŚCIĄĆ, BO PRZESZKADZAJĄ...

Tym razem w Cress prym wiedzie tytułowa Crescentia i Kapitan Thorne, którzy pojawili się już w poprzedniej części. Obocznie mamy również sceny z podróży załogi Cinder, sceny z udziałem Kaia, a także Scarlet, która rozmawia z tytułową bohaterką kolejnej, ostatniej już części Sagi Księżycowej. Ja osobiście bardzo umiłowałam sobie Cress i Thorne’a – chyba zostaną już moim ulubionym paringiem całej serii, bo nie sądzę, żeby ktokolwiek miał ich jeszcze przebić, choć blisko nich są na pewno Cinder i Kai. Może w ich przypadku fabuła nie była tak emocjonująca i rozbudowana, ale naprawdę satysfakcjonująca i rozczulająca. Podobało mi się to, że bardzo się od siebie różnili – Cress to, podobnie jak Roszpunka, osoba żyjąca długi czas poza miejscami, gdzie mieszkają inni ludzie. Zamknięta w swojej wieży, czy może raczej satelicie, spotyka od czasu do czasu tylko taumaturgiczkę Sybil, która dostarcza jej żywność i wodę w zamian za informacje. Cress jest księżycową skorupką. Przeżyła tylko dlatego, że w pewnym wieku zaczęła wykazywać się bardzo przydatnymi zdolnościami hakerskimi. Choć bywała posłuszna królowej Levanie, ukradkiem starała się pomagać prawdziwej, zaginionej dziedziczce tronu Księżyca. Właśnie dzięki kontaktowaniu się z załogą Cinder, po raz pierwszy mogła wyjść do prawdziwego świata i poznać prawdziwych, żywych ludzi. Kapitan Thorne to zapatrzony w siebie podrywacz, który szybko stał się idolem Cress, starającej się w nim dopatrzeć czegoś więcej niż tylko płytkości. Ten motyw bardzo mnie rozczulił, bo dziewczyna cały czas starała się wierzyć w to, że Thorne jest dobrym człowiekiem, który potrafi pewne rzeczy wykonywać bezinteresownie. Oboje byli niesamowicie skrajnymi charakterami, a jednak tak do siebie pasowali, że po skończeniu całej powieści czułam niedosyt! Chciałam więcej scen z ich udziałem, chociaż tych oczywiście w trzecim tomie nie brakowało.
Cress to taka niewinna, przerażona, ale równocześnie zafascynowana światem zewnętrznym dziewczyna, która w momentach, kiedy ogarnia ją panika, ucieka do świata wyobraźni. Ma również piękny głos. Takiej postaci po prostu nie da się nie lubić, dlatego też stała się jedną z moich ulubionych bohaterek tej serii. Jej charakter dobrze oddaje to, jak przedstawiana dotąd była Roszpunka w różnych adaptacjach. Thorne może trochę odchodzi od kreacji typowego księcia z bajki, bo bycie kobieciarzem spisuje go na niepowodzenie w tej kwestii, ale bardzo mi się podobało to, że przyjęto dla niego taką wersję zdarzeń, jak utrata wzroku, co jest motywem z baśni (i czymś, czego zabrakło mi w disnejowskiej adaptacji, ale to już kwestia na inny post).
W kwestii nowych bohaterów, warto tutaj wspomnieć również o Winter i Jacinie, którzy będą zapewne naczelnym paringiem czwartego tomu. Uważam, że był nam potrzebny ktoś taki, jak Winter – czyli osoba wzbudzająca w nas dziwne uczucia, takie jak niepokój, niepewność, a także zdziwienie. Jacin też zapowiada się świetnie – jako taki nachmurzony, ironiczny i niezbyt miły chłopak, któremu zależy wyłącznie na tym, aby jego ukochana przyjaciółka miała się dobrze. Dzięki tym nowym bohaterom nie mogę się wręcz doczekać kolejnej części! Obawiam się tylko tego, że w natłoku tak wielu kulminacyjnych zdarzeń, mogą zostać potraktowani nieco zbyt skrótowo, w końcu to kolejne dwie postacie do opisywania, a więc jeszcze trudniejsze wyzwanie dla pani Meyer, i to w obliczu zakończenia całego cyklu.
Jeżeli chodzi o inne postacie… trochę zabrakło mi tutaj Scarlet, ale rozumiem, że to kwestia okoliczności, w jakich się znalazła. Za to reszta bohaterów sprawuje się naprawdę dobrze. Szczególnie umiłowałam sobie progres Cinder. Okazuje się, że jej moc nie wzięła się z niczego, a jest po prostu następstwem ciężkiej pracy z Wilkiem. Podobało mi się też jej zastanawianie się, czy choć chciała uniknąć bycia taką, jak królowa Księżyca, sama nie stała się taka, jak ona. Nie mogłam się również doczekać jej ponownego spotkania z Kaiem, i proszę, moje życzenie zostało spełnione. Przy tym tomie to ja naprawdę krzyczałam jak typowa fangirl…

...A Z KSIĘŻYCA WRACAMY NA ZIEMIĘ

Tak jak wspominałam, akcja, która miała tutaj miejsce na różnych płaszczyznach, bardzo mi się podobała. Przy żadnym wątku się nie nudziłam. Uważam, że wszystko zostało tutaj wykreowane w tak przystępny i ciekawy sposób, że nawet nie mam na co narzekać. Moje jedyne narzekania mogą odnosić się do typowo bajkowych rozwiązań, czyli tego, że przeznaczenie chyba bardzo lubi się z bohaterami Sagi Księżycowej. Mają oni tak duże pokłady przypadkowego szczęścia, że wręcz nie mogę w to uwierzyć. Mimo wszystko to łatwe splatanie wątków i naginanie fabuły tak, żeby wszystko było spójne i jakby celowo zaplanowane, wcale mi nie przeszkadza. Ma to jakiś swój baśniowy wymiar. W baśniach również wiele rzeczy dzieje się na zasadzie „celowego przypadku”, jak ja to ironicznie lubię nazywać. Gdyby to była inna książka, czyli może bardziej obyczajowa niż fantastyczna, mogłabym się tego uczepić, ale tutaj macham ręką, bo wiem, że to poniekąd konieczne, poza tym takie rozwiązanie bardzo pasuje do tej powieści, a oczekiwać zbyt wiele od autorki też nie możemy, bo co by to było, gdyby książka była idealna? Nie miałabym na co narzekać!
Saga Księżycowa nie jest zaskakująca, ale za to satysfakcjonująca. Troszeczkę rozbawia mnie jednak fakt, że autorka przy każdym paringu zostawia otwartą furtkę. Dotąd żadna z trzech par nie złączyła się na zasadzie miłosnej akceptacji swojego związku. Oni wszyscy wiedzą, że darzą siebie jakimiś uczuciami, ale żadne z nich nie chce o tym rozmawiać. Rozumiem, gdyby to był jeden paring, ale że wszystkie działają na takiej samej zasadzie? Domyślam się, jaki pani Meyer ma w tym zamysł – znów bardzo baśniowy, a mianowicie taki, że dopiero w ostatnim tomie dostaniemy kulminację spełnionych związków, ale nie wiem, czy to do końca dobre, a już na pewno, czy takie interesujące. Można było pod tym względem wprowadzić jakieś zróżnicowanie.
Przeszkadzał mi odrobinę jeden wątek tej powieści, a mianowicie doktor Erland. Jego decyzja nie była dla mnie ani smutna, ani rozczulająca, ani wystarczająco rozwinięta, tak samo jak jego powiązanie z główną bohaterką. Nic mnie tutaj nie zaskoczyło. Miałam wrażenie, że ten wątek trochę tutaj upchnięto na zasadzie „wpadłam nagle na pomysł w trakcie pisania, to go wykorzystam, będzie fajnie”, a co za tym idzie… nie miało to jakiegoś większego polotu, przynajmniej nie dla mnie. Mogę to jednak pani Meyer wybaczyć, gdyż nie była to bardzo znacząca część fabuły, no i raczej kwestia moich własnych upodobań niż błąd.
Chciałabym napisać coś więcej o całej historii, ale poza tym, że była emocjonująca, a ja piszczałam nad niektórymi postaciami jak prawdziwa psychofanka, nie mogę zbyt wiele powiedzieć. To po prostu trzeba samemu przeżyć!
Podsumowując. Dla mnie Cress to najlepszy tom Sagi Księżycowej, pewnie dlatego, że zakochałam się w głównej parze, tytułowej bohaterce i fabule, która w końcu ruszyła z kopyta. Mimo tego, że skończyłam ją czytać jeszcze w święta, nie mogę pozbyć się dziwnej tęsknoty, która mnie opanowała zaraz po zamknięciu książki. Można powiedzieć, że przez Cress mam małego kaca czytelniczego, poza tym z miłą chęcią poczytałabym jakąś przyjemną space operę. Cóż, takie powieści też są potrzebne. Zobaczę, czy uda mi się przetrwać do premiery Winter (która nawet nie ma jeszcze daty), bo jeżeli nie… nie powstrzymam się od kupna Winter w wersji anglojęzycznej! Osobiście polecam wam zapoznać się z całą Sagą Księżycową. Ja osobiście mam niezwykły sentyment do tej serii i należy ona do jednej z moich ulubionych. Chyba zdziwiłabym się, gdyby ktoś mi kiedyś powiedział: „Ten cykl jest okropny” (i pewnie ukradkiem bym się go pozbyła, żeby nie szerzył herezji).

https://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2020/01/roszpunko-rozpusc-swoje-wosy-marissa_5.html

KIEDY AKCJĘ WYWALA W KOSMOS, PROSTO NA KSIĘŻYC

Niemiecka baśń o długowłosej Roszpunce (nie mylić z roszponką, bo i takie potworki zdarzało mi się widywać podczas pisania pracy zaliczeniowej na temat księżniczek Disneya) trafiła tym razem również do Sagi Księżycowej, co nie jest niczym dziwnym, kiedy dostaliśmy już futurystyczną wersję opowieści o Kopciuszku czy Czerwonym...

Kto z was czytał „Geekerellę”, opierającą się na baśni o Kopciuszku, ten wie, czego się spodziewać po kolejnej części fandomowej historii, a jeżeli jeszcze się z nią nie zapoznaliście, spokojnie od razu możecie przejść do „Księżniczki i fangirl” (tym razem na tapecie „Księżniczka i żebraczka”), bo opowiada już o zupełnie innych postaciach, które mają niewielkie powiązanie z poprzednikami w serii. Czy jednak polecam to robić? Niekoniecznie. I nie chodzi tu bynajmniej o brak znajomości uniwersum…

NIECH MOC FANDOMU BĘDZIE Z TOBĄ!

Przyznaję, historia trochę mnie zmęczyła, i nie chodzi bynajmniej o to, że była nudna. Płynęło się przez nią niezwykle lekko, choć przy okazji bez większego zaangażowania w fabułę. Nie mogę napisać, że była to książka na miarę swojego poprzednika, czyli „Geekerelli”. Tamta przynajmniej w strategicznych momentach mnie nie irytowała i nie sprawiała, że wznosiłam dłonie ku niebu, zadając sobie to znamienne pytanie: „DLACZEGO?”. Mam wrażenie, że wiele błędów, które zarzuciłam „Geekerelli” zostało zlikwidowanych, na przykład niekiedy nienaturalne i nieśmieszne dialogi (dobrze, jest jednak bohaterka, która na siłę stara się być śmieszna, ale jej to nie wychodzi. To na szczęście tylko jeden przypadek i można go zrzucić na celową kreację). Nie było również nagłego przeskakiwania z jednej sytuacji do drugiej – wydaje mi się, że wszystko płynęło w odpowiednim tempie i żadnych opisów nam nie zabrakło. Pojawił się tu inny, dla mnie bardzo poważny problem, a mianowicie przesadne naciąganie fabuły pod akcję dziejącą się na stronicach książki. Pojawiło się tu tyle dziwnych, przypadkowych zdarzeń (wybiegam zapłakana na ulicę, o, prawie wpadłam pod koła auta pewnej aktorki, która musiała mi udowodnić, że życie nie jest takie złe i oczywiście rzucić przy okazji mądrym cytatem, który zmieni moje życie o sto osiemdziesiąt stopni – to tylko jeden przykład, ale było ich mnóstwo, uwierzcie), a także niedopatrzeń oraz głupich decyzji bohaterów, które wyglądały, jakby ktoś na moment wyjął im mózgi uchem (hej, zgubiłam scenariusz, oddam swoją karierę osobie, której kompletnie nie znam, a która ma obsesję na punkcie postaci z serialu, którą gram, i może przez to namieszać! Ups, a ja przecież nie chcę już grać tej postaci…), że nie mogłam wręcz tego znieść! Chwilami kompletnie nie rozumiałam zachowań niektórych postaci, chociaż bardzo tego chciałam. To chyba jedna z tych rzeczy, która zabrała mi najwięcej przyjemności z czytania, bo oto książka stała się dla mnie dziwnie naciągana, i choć dotykała tematyki dobrze mi znanej oraz bliskiej, nie byłam w stanie jej poczuć. Szczególnie ostatnie sceny lektury były tak dziwnie niewiarygodne i bajkowe, że nie chciało mi się w to wszystko wierzyć. Ja rozumiem, że to literatura młodzieżowa, ale już nie przesadzamy.
„Geekerella” miała pięknie zarysowane tło, jeżeli chodzi o życie codzienne głównych bohaterów. Tu niestety tego nie było. Ich światek ograniczał się do kilku innych postaci, z których to każda była do siebie podobna (w końcu fandom to przecież takie duże zbiorowisko ludzi wiecznie robiących z siebie idiotów… Nie, przykro mi, ale tak nie jest) i jakichś tam obaw. O ile jeszcze Jessica wydawała się tu mniej więcej wiarygodna, tak nie mogłam tego powiedzieć o Imogen, która niekiedy doprowadzała mnie do szewskiej pasji…
Ciekawe było dla mnie tutaj nienachlane, naturalne przedstawienie homoseksualnych postaci – wiecie, takie niewymuszone, jak to nieraz bywa w dzisiejszych młodzieżówkach. Zdziwiłam się, bo pierwszy raz miałam okazję przeczytać książkę, w której więcej było homoseksualnych par niż heteroseksualnych. To ciekawe doświadczenie, tym bardziej, że niczego nam tutaj nie narzucano, a LGBT traktowano jako oczywistość. Nie pojawił się tu również żaden nietolerancyjny Seba czy Grażyna, co też było miłe dla oczu i duszy. Autorka przedstawiła wizję świata, w którym wszyscy mogą kochać, kogo chcą, i nikt nic do tego nie ma. Póki co, może trochę utopijnego świata, ale jednak wciąż pokrzepiającego.
Poruszano tutaj nie tylko wątek LGBT, ale również kwestię feminizmu. Przedstawiono go trochę płytko i z początku nawet nie był tak wyraźnie widoczny – dopiero pod koniec dostajemy wielkie, feministyczne bum na twarz, które próbuje udowodnić nam jedno: kobieta nie jest tylko elementem ozdobnym dla mężczyzny i nie może on robić z nią tego, co mu się podoba. Bardzo mi się to podobało.
To, co było dla mnie najprzyjemniejsze w „Księżniczce i fangirl” to – tak samo jak w „Geekerelli” – przedstawienie elementów popkultury, które są nam dobrze znane. Nieraz kiedy widziałam, że jedna z głównych bohaterek wspomina „Czarodziejkę z Księżyca”, której jestem wielką fanką, czy Hamiltona, czyli musicalu, w którym podkochuję się już od 2017 roku, robiło mi się jakoś tak cieplej na sercu, zupełnie jakby autorka starała się mi przekazać: nie jesteś sama, lubię to samo, co ty, choć na pewno wiele osób nawet nie wie, o co nam chodzi! Ta fandomowa miłość jest tutaj wyraźnie pokazana, ale to pewnie dlatego, że autorka sama przyznaję się do bycia nerdem. Na pewno miała za sobą spore doświadczenie z uczestnictwa w konwentach, dlatego perfekcyjnie mogła oddać to, co tam się zazwyczaj dzieje. Co mnie jedynie bolało, to spłycone zachowanie większości fanów. Nie odnalazłam wśród nich siebie, to na pewno, a fajnie byłoby jednak pokazać różnorodność tego środowiska.
W „Geekerelli” poruszano temat tworzenia remake’ów dobrze znanych i kochanych seriali, a więc tego, jak wiele mają do powiedzenia złego fani, jeżeli dostają coś zupełnie innego niż do tej pory. W „Księżniczce i fangirl” zostaje ukazane oburzenie fanów związane z tym, że dana postać serii niespodziewanie i niesłusznie ginie, a także próbę walki o odzyskanie bohatera, który dla wielu ludzi naprawdę wiele znaczy, i, co było bardzo mocne, hejt, jakim obdarzani są aktorzy, którzy nigdy nie będą dla wszystkich idealni. Wydaje mi się, że ta problematyka została lepiej ukazana w drugiej części. Więcej poświęcono czasu na pokazanie, że fandom to nie tylko dobro, ale również i zło – także od strony producentów filmowych. Fajnie, że autorka, chociaż sama należy do tego środowiska, starała się patrzeć na nie obiektywnie. Brawo.
Była jeszcze jedna rzecz, która mi przeszkadzała. O ile w pierwszej morały i tak zwane „końcowe mowy” były przepełnione emocjami, tak tutaj miałam wrażenie, że są one nieco… sztuczne i chwilami nawet żenujące. Nie wypadło to tak dobrze, jak w „Geekerelli”, i na pewno nie zmusiły mnie one do łez. Raczej do wykrzywienia ust w grymasie niezadowolenia.

KSIĘŻNICZKA I NARZEKACZKA – CZYLI O MIŁOŚCI I NIENAWIŚCI DO POSTACI FIKCYJNYCH

Przy postaciach naprawdę jest o czym mówić, a raczej na co narzekać, szczególnie na wyżej już wspomnianą Imogen, dla której fandom był całym życiem. I nie, nie mam nic do tego, że na każdym kroku pokazywała, jak bardzo kocha poszczególne serie czy postacie, z drugiej strony kojarzyła mi się często z takimi osobami na konwentach czy eventach, których kompletnie nie trawię, czyli takich, co chodzą od człowieka do człowieka, rzucają głośnymi, głupimi żarcikami – oczywiście zawsze związanymi z lubianymi przez nie seriami – i chwalą się, ile to oni razy już tu nie byli i ilu osób nie znają. Może to błędne odczucie, bo ostatecznie Imogen nie robiła takich rzeczy, ale niestety sam jej charakter kazał mi sądzić, że w rzeczywistości byłaby właśnie taką osobą. Nie to mnie w niej jednak najbardziej wkurzało. Rzecz, za którą notorycznie miałam ochotę ją udusić, zawierała się w jej ciągłym, dramatycznym powtarzaniu: „Jestem nikim”. Często, kiedy to mówiła, wyżywała się przy okazji na kimś, kto wcale jej tego nie powiedział. A gdy taka osoba próbowała zaprzeczyć, ta rozpędzała się jeszcze bardziej, jakby nikogo dookoła nie słyszała, tylko siebie. Irytowało mnie również jej ciągłe powtarzanie, że asystent Jess, Ethan, lubi ją tylko dlatego, że jest zakochany w tamtej. I nie, nic nie mogło przemówić jej do rozsądku, gdzie tam. Zawsze się burzyła, irytowała i oczywiście uciekała, zachowując się jak wkurzający, obrażony dzieciak. Nie, zdecydowanie nie lubię takich osób ani w życiu codziennym, ani tym bardziej w książkach. Imogen z pewnością byłaby tą osobą, którą omijałabym szerokim łukiem.
A co z Jess, czyli drugą bohaterką „Księżniczki i fangirl”? Tu muszę już przyznać, że nawet ją polubiłam. Kiedy zbliżały się wątki z perspektywy Imogen, wzdychałam i po prostu przelatywałam przez nie z krzywą miną, bo nie niosły ze sobą niczego wartościowego, zupełnie jakby brakowało jej piątej klepki, za to u Jess były jakieś emocje i nawet dało się ją polubić. Co prawda wciąż nie rozumiem jej nagłej, końcowej zmiany, i tego, że pomimo, iż strasznie zależy dziewczynie na utrzymaniu swojej kariery, robi cały czas dosłownie wszystko, aby skończyła się źle. Fajnie zostało ukazane zagubienie Jessici, a także jej przesadne wręcz przejmowanie się opiniami innych ludzi. Była tą osobą, której w przeciwieństwie do Imogen, chciało się współczuć, a nawet posłać wyimaginowanego huga.
Co o reszcie? Niewiele. Byli po prostu tłem historii. Nikt z nich jakoś szczególnie się nie wyróżniał, chociaż o wszystkich zostało coś (cokolwiek) powiedziane. Na przykład wiemy, że brat Imogen, bodajże Bran, to zapalony sportowiec, który ma chłopaka i… to na tyle. Czy warto zapamiętywać taką postać? Wątpię.

Podsumowując. „Księżniczka i fangirl” wypadła dla mnie o wiele gorzej niż „Geekerella”. Za największą wadę tej części uważam naciąganie wątków pod fabułę, a także niekiedy traktowanie bohaterów jak osoby pozbawione mózgu. Wciąż jest to jednak dobrze ukazana pod względem fandomu historia. Poruszono w niej oryginalne i bardzo nam bliskie dla dzisiejszej popkultury tematy, takie jak fanowski hejt, nieszczere zabiegi producentów filmowych i walka o cenne postacie, które dla tysięcy ludzi mogą znaczyć więcej niż nam się wydaje. Powieść czyta się szybko i lekko, raczej się przy niej nie zanudzicie, jednak chwilami możecie się bardzo irytować niektórymi zachowaniami postaci, jak i wątkami, które nie są do końca uzasadnione przez realia. Zostawiam was z moją opinią i oceną, a wy sami zdecydujcie, czy chcecie się w to pchać.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/12/niech-moc-fandomu-bedzie-z-toba-ashley.html

Kto z was czytał „Geekerellę”, opierającą się na baśni o Kopciuszku, ten wie, czego się spodziewać po kolejnej części fandomowej historii, a jeżeli jeszcze się z nią nie zapoznaliście, spokojnie od razu możecie przejść do „Księżniczki i fangirl” (tym razem na tapecie „Księżniczka i żebraczka”), bo opowiada już o zupełnie innych postaciach, które mają niewielkie powiązanie z...

Już na samym początku muszę się przyznać, że nigdy nie czytałam takiego czystego, psychologicznego thrillera (bo kryminałem do końca bym tej książki nie nazwała). Do tej pory żyłam w przeświadczeniu, że takie powieści nie są dla mnie. W tym roku przekonałam się jednak, że zarówno kryminał, jak i thriller wcale nie muszą być złe, a ja dotąd po prostu źle trafiałam. Chociaż to wciąż nie są moje ulubione gatunki powieści, jeżeli zostaną dobrze napisane, na pewno mnie w sobie rozkochają. Jak było z Anonimową dziewczyną? Mogę powiedzieć tylko tyle: oj, działo się…

TRZYMAJĄC W NAPIĘCIU POWIEŚĆ O ZWĄTPIENIU, GRANICACH ZAUFANIA I NAMIĘTN… CZYM?

Kiedy patrzę na okładkę Anonimowej dziewczyny, od razu widzę ten krótki opis, który ma zachęcać czytelników do kupna książki. Zawarłam go w powyższym podtytule, ale nieco przekręciłam, aby podkreślić to, że… namiętności w tej książce nie ma, a my wszyscy dobrze wiemy, że wiele osób (szczególnie kobiet) na namiętność poleci. Mnie ona wręcz przerażała, bo nie chciałam doczekać się tutaj jakiejś ckliwej scenerii miłosnej, która w żaden sposób by do tej powieści nie pasowała. Całe szczęście, to tylko zabieg marketingowy, bo miłość, owszem, pojawia się i ma tutaj wielkie znaczenie, wręcz obsesyjne, ale jest ona raczej przedstawiona w formie uczucia niż czynów. I niebiosom za to dzięki. A co z „trzymającą w napięciu powieścią o zwątpieniu i granicach zaufania”? O, tu się już mogę w pełni zgodzić. Z jakiegoś powodu musiałam sobie dawkować treść książki, bo miałam wrażenie, że im dłużej ją czytam, tym napięcie coraz bardziej rośnie, aż w pewnym momencie było za duże, aby je znieść, co rzutowało tym, że zdarzały się noce, podczas których nie mogłam spać, bo myślałam o fabule, a to mi się zdarza niezwykle rzadko! To była jakaś dziwna magia przyciągania. Dziwiłam się sama sobie, bo przecież nigdy nie czytałam takich książek i nie robiły dotąd na mnie wrażenia, a tu nagle pojawiła się powieść, która wprowadziła mnie w całkiem nowy świat i na dodatek wyprowadziła z niemal rocznego dołku czytelniczego, dzięki czemu mam ochotę szybko wziąć się za kolejną książkę.
O czym jeszcze jest Anonimowa dziewczyna? O naprawdę wielu rzeczach, których nie sposób tutaj wymienić i opisać w pełnej krasie. Ja osobiście widzę temat przewodni, który ociera się o obsesję (i to na różnych płaszczyznach, nie tylko w miłości), problemy emocjonalne, a przede wszystkim moralność – w przypadku moralności dostajemy bardzo ciekawe zakończenie, które wcale nie stawia głównej bohaterki w świetle tej idealnej, dobrej osóbki, która pragnęła tylko rozwikłać zagadkę. Perfekcyjne podsumowanie moralności człowieka! I niezwykły dowód na to, że jej granice są dla każdego zupełnie inne.
Pomysł na powieść był ciekawy. Muszę przyznać, że to właśnie on zachęcił mnie do zabrania się za ten thriller. Zawsze chciałam się dowiedzieć, jak autorzy przedstawiają w książkach terapeutów, bo dotąd nigdy się z nimi tam nie zetknęłam. Chciałam zderzyć swoje doświadczenia z tym, co zostało zapisane na stronicach powieści. Dobrze, poniekąd ten obraz był prawdziwy, ale nie chciałabym go przerzucać na swoje życie codzienne, bo inaczej patrzyłabym już chyba na każdego człowieka z dozą zwątpienia i nieufnością w oczach. Trzeba mieć trochę… oddalony stosunek do tego, co się czyta. W końcu to tylko fikcja. I oby nikt z nas nie natrafił nigdy na takich terapeutów, jak nam przedstawiono w książce!
Miałam pewien problem z wciągnięciem się w treść, ale to tylko przez pierwsze pięćdziesiąt stron. Po prostu nie mogłam się przyzwyczaić do sztywnego stylu autorów, a więc tego niekiedy jednozdaniowego, szarego opisywania wszystkiego, co się dzieje. Później jednak zostałam zaintrygowana fabułą i całkowicie zapomniałam o stylu. Poza tym emocje w końcu przyszły, i wcale autorzy nie potrzebowali używać nie wiadomo jak dramatycznych słów, aby dobrze je przedstawić.
Był tylko jeden wątek, którego początkowo nie mogłam zaakceptować. Kiedy wydał się już powód, dla którego jedna z bohaterek prowadzi badania, byłam trochę zawiedziona, bo nie sądziłam, że to aż tak płytkie. Z drugiej strony już po kilkudziesięciu stronach przestało mi to przeszkadzać i dostałam taką porcję tłumaczeń, że byłam w stanie zrozumieć, dlaczego pani terapeutka miała akurat taki kaprys tematyczny.
Czy było tutaj coś, co mi się nie podobało? O dziwo nie. Istniały tylko rzeczy, które mogły być lepiej przedstawione, choćby to, że pomimo, iż jest to książka pełna napięcia, niektóre zdarzenia – moim zdaniem – były bardzo do przewidzenia. Dopiero na koniec dostaliśmy dawkę niepewności, która miała nas zaprowadzić do nie wiadomego zakończenia. Tyle że i tak można było się domyślić, jak bohaterowie skończą w tej powieści. Dostaliśmy jasne wskazówki, że oczekiwany jest tutaj triumf moralności, na dodatek dosyć znacząco przedstawiono pewne postacie – jedne lubiliśmy trochę mniej, ale przy drugich to wręcz krzyczeliśmy o to, aby spotkała je sprawiedliwość. Także napięcie było, ale nieprzewidywalność to już znikoma część tej książki. Wciąż było kilka zaskoczeń, ale mniejszych, a nie takich, które wbiłyby nas w siedzenie i posłały w kosmos. Mimo wszystko najważniejsze w tej powieści były dla mnie odczuwane emocje. I to wyszło autorom znakomicie.

WSZYSCY POSTĘPUJEMY NIEMORALNIE?

Wydaje mi się, że ten cytat wręcz krzyczy z książki, chociaż nigdy nie został użyty, po prostu można go wyczytać między wierszami. Co za tym idzie… bohaterowie nie są dobrzy ani źli. Po prostu mają swoje własne motywy, ale także kłamstewka. Tytułowa „anonimowa dziewczyna” jest tutaj bardzo ciekawie przedstawioną postacią. Ładnie kontrastuje z naszą panią psychiatrą. Ten kontrast zostaje nawet przedstawiony gdzieś na końcowych stronicach książki, kiedy jedna z pań ubiera się na czarno, a druga na biało. Co mi się podoba, Jessica nie jest tutaj kimś o skrajnych zaburzeniach. Dostaliśmy bohaterkę, która z sukcesem może podszywać się pod nas samych. Dosyć szara (nawet ma takie typowe imię i nazwisko: Jessica Farris), ale mająca swoją własną historię, która nie zawsze bywała szczęśliwa. Jak każdy z nas przeżywała tragedie, które odcisnęły piętno na jej życiu. Nie jest ani silna, ani słaba. Jest po prostu człowiekiem. Już na pierwszy rzut oka widać, co jest dla niej ważne. Przede wszystkim rodzina, ale również pieniądze, których ma zdecydowanie za mało. Właśnie to uzasadnione pragnienie posiadania pieniądza pcha ją do oszustwa, a także wzięcia udziału w badaniu. Nie jest to bohaterka, którą można pokochać. Traktujemy ją raczej obojętnie, ale przy okazji chcemy, aby dobrze jej się układało. Doktor Shields jest zaś osobą, która od początku wzbudza w nas niepokój. Tak samo jak i Jessica nie jesteśmy pewni jej zamiarów, a im dalej w las, tym coraz ciemniej i mroczniej. Przyznam szczerze, że patrząc na taką terapeutkę, byłam przerażona. Nie chciałabym trafić na kogoś takiego w życiu codziennym, kto zawsze wiedziałby, jak uzyskać nade mną kontrolę, a więc jak dobrze mną manipulować. Słaba osoba z dużymi problemami z pewnością mogłaby się ugiąć. Patrząc na doktor Shields, raczej nie chcielibyśmy spędzić u niej nawet godziny na sesji, choć jest to na pierwszy rzut oka niewątpliwie czarująca kobieta. I w sumie tylko tyle mogę o niej powiedzieć, aby zbyt dużo nie zdradzać. Ważny był tutaj również Thomas – mąż doktor Shields (swoją drogą to wciąż mnie ciekawi, dlaczego skoro byli małżeństwem, mieli dwa różne nazwiska). Chyba wykazałam się wobec niego największą chwiejnością, bo raz go nienawidziłam, a potem niektóre postępki mu wybaczałam. Może nie wynika to z mojego chwiejnego zdania, ale trochę z kreacji postaci? Gdzieś tutaj wyczuwałam lekką niekonsekwencję, szczególnie w kulminacyjnym momencie. Reszta bohaterów jest tutaj w gruncie rzeczy tłem. Nie są ważni. Po prostu pojawiają się raz, pojawiają się dwa razy, i na tym koniec. Chociaż przyznaję, z chęcią poczytałabym o Noahu i żałuję, że wątek z nim skończył się tak, jak się skończył, ale cóż rzecz – samo życie. Bo ta książka to z pewnością nie bajka.
Podsumowując. Na mnie ten thriller zrobił spore wrażenie. Zamykając książkę, pokiwałam z uznaniem głową i prędko zabrałam się do pisania tej recenzji, aby o niczym zapomnieć, a co za tym idzie – emocje po jej przeczytaniu wciąż we mnie buzują. To tylko dowód na to, że warto, nawet jeżeli jesteście osobami, które nie czytają thrillerów, tak samo, jak i ja. Ta powieść będzie sobie pogrywać z waszymi emocjami, czasami zaglądać do waszych umysłów, trzymać w ciągłym napięciu i sprawiać, że na dłużej przystaniecie, aby zastanowić się nad postępowaniem ludzi. A to wszystko zgotują wam ciekawe, złożone kreacje bohaterów, ale również dosyć kryminalna fabuła. Polecam.

https://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/12/wszyscy-jestesmy-niemoralni-greer.html

Już na samym początku muszę się przyznać, że nigdy nie czytałam takiego czystego, psychologicznego thrillera (bo kryminałem do końca bym tej książki nie nazwała). Do tej pory żyłam w przeświadczeniu, że takie powieści nie są dla mnie. W tym roku przekonałam się jednak, że zarówno kryminał, jak i thriller wcale nie muszą być złe, a ja dotąd po prostu źle trafiałam. Chociaż...

Niewiele istnieje książek, które darzę sentymentem. Pierwszy tom serii, czyli Księżniczka Popiołu, była dla mnie ważna ze względu na to, że miałam ją okazję przeczytać jeszcze przed oficjalnym wydaniem, a także napisać do niej rekomendację. Poza tym, co tu dużo mówić, pokochałam tę opowieść, choćby za przedstawione tam postacie. Na kolejny tom musiałam czekać cały rok, dlatego kiedy w końcu zobaczyłam Panią Dymu w zapowiedziach, omal nie oszalałam z radości. Czy moja ekscytacja przełożyła się na późniejszą lekturę tej opowieści? Cóż, odpowiedź nie jest do końca oczywista…

Jak przy każdej kolejnej części jednej ze swoich ulubionych serii, miałam jakieś oczekiwania. Tu akurat oczekiwań nie miałam takich znowu dużych. Jedyne, czego pragnęłam, to odrobinę więcej akcji, ponieważ Księżniczka Popiołu pod jej względem była bardzo… statyczna. Dopiero pod koniec powieści nieco się rozkręcała. Stwierdziłam, że skoro miało to być swoiste wprowadzenie nas do świata przedstawionego, to w drugim tomie musi się dziać już o wiele, wiele więcej. No i tu się przeliczyłam, bo akcji było tutaj jeszcze mniej. Mam duży problem z przedstawioną fabułą. Trochę boli mnie to, że tak wiele czasu poświęcono jednemu wątkowi, czyli spędzaniu czasu w Sta’Crivero – bogatym państwie słynącym z tego, że jego mieszkańcy lubią ładne rzeczy. Jeszcze rozumiałabym, gdyby ostatecznie miał do czegoś prowadzić, mieć jakiś znaczący wpływ na historię, ale okazało się, że wcale tak nie było. Drugi tom jest przesadnie statyczny. Trudno było mi się wciągnąć w powieść przy pierwszych stu stronach, bo wydawało mi się, że tak naprawdę nic szczególnego się tam nie dzieje. Dodatkowo zorientowałam się, że po roku zapomniałam już o naprawdę wielu wątkach i postaciach (pomijając oczywiście głównych bohaterów, którzy najbardziej zapadli mi w pamięć), więc kiedy ktoś był wspominany w kontekście oczywistego zdarzenia, ja nie mogłam sobie przypomnieć, o co w ogóle chodziło – szkoda, że autorka nie wplotła w te wątki małych przypominajek, jak to często robią niektórzy twórcy, bo to naprawdę by się przydało osobom mającym za sobą długi okres oczekiwania na kolejne tomy. Także przez początek naprawdę trudno było mi przebrnąć i w miarę możliwości uciekałam od czytania – może to dlatego zapoznawanie się z tą powieścią tak opornie mi szło. Całe szczęście, im dalej się brnęło, tym lepiej było. I znów powrócił we władanie sentyment do serii – zaczęłam sobie przypominać, jak bardzo kibicuję poszczególnym postaciom, jak ciekawie przedstawiona jest to historia, nawet jeżeli przez większość fabuły mamy po prostu statyczność, a także jak dużo znajduje się tu opisów, które Laura Sebastian najwyraźniej musi uwielbiać. Dzięki temu jestem w stanie zrozumieć, że dla wielu osób to będzie trudna opowieść do przebrnięcia, ponieważ nie wszyscy lubią czekać, nie wszyscy lubią zapoznawać się ze szczegółowymi opisami i nie wszyscy lubią właśnie taki rodzaj fantastyki. A ja się przyznaję, że lubię.





Powracając do sentymentu. Czytając tę książkę, zdziwiłam się, że tak bardzo tęskniłam za historią Theodosii, w końcu nie jest ona wybitna, ani tym bardziej wybitnie rozplanowana czy wybitnie oryginalna. Ona po prostu utkwiła w mojej głowie, tworząc w niej miejsce szczególne, niemal honorowe, bo przynależne tylko tym seriom, które naprawdę coś dla mnie znaczą. Dopóki nie zabrałam się za drugi tom, nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo wsiąknęłam w ten świat. Tu niemal mogłam poczuć, że znam bohaterów niczym własną kieszeń. Poczuć to, że każdy z nich ma swoje intencje, a także lęki. Że są ludźmi z krwi i kości. A to chyba największa zaleta powieści – przynajmniej dla mnie.

Zasmucił mnie trochę wątek zdrady, o którym jesteśmy powiadamiani już samym opisem z tyłu książki. Cały czas zastanawiałam się, kto okaże się tym zdrajcą, niemal żyłam w strachu przed tym, że mogłaby się nią okazać osoba, która jest moim ulubionym bohaterem, a tu się okazało, że wcale daleko nie trzeba było szukać, bo wiedzieliśmy o tym od samego początku. Gdyby Laura Sebastian trochę bardziej podbudowała ten wątek, dodając jakąś zaskakującą, zdradziecką postać, która mogła nam złamać serce, byłaby to niewątpliwe jedna z większych zalet tej powieści, ponieważ napięcie i tak było tu sukcesywnie budowane – po prostu wystarczyło je odpowiednio wykorzystać, zakańczając to wielkim uderzeniem prosto w twarz. Ale tak się nie stało. Może to dlatego też poczułam, że wątek w Sta’Crivero był zbyt długi i nieco nudnawy. Dopiero kiedy bohaterowie się stamtąd wynieśli, akcja stała się naprawdę interesująca i napięcie znowu wróciło we władanie chwili. Ostatnie strony Pani Dymu mnie nie zawiodły, choć muszę przyznać, że równocześnie zostawiły po sobie pewien niedosyt, bo jednak od wojny oczekuje się więcej dynamizmu.

Jeżeli chodzi o główną bohaterkę, Theodosię, chociaż wszyscy nazywają ją królową, ja w niej królowej w dalszym ciągu nie widzę. Tu też spodziewałam się pewnej zmiany, ale w zamian za to dostałam jeszcze bardziej zaplataną postać, która tylko udawała pewną siebie, a tak naprawdę była bezradna wobec dziejących się rzeczy. Prawdę powiedziawszy, to ze wszystkich bohaterów ona akurat była najmniej potrzebna, a już szczególnie w walce. I tak przez większość czasu radziła się innych ludzi. Za to podobała mi się w niej ta feministyczna waleczność, bo kiedy trzeba było, potrafiła o siebie zawalczyć, próbując pokazać, że to, iż jest kobiecą królową, wcale nie stawia jej w gorszej pozycji.

A co słychać w trójkącie miłosnym? Wydaje mi się, że też nieco się pogorszył, i to ze względu na Theodosię, która ma wahania typowej, dorastającej nastolatki. Bardzo niekonsekwentnie zachowywała się wobec Blaise’a i Sørena. Najpierw darzyła uczuciami jednego z nich, nawet wyznając mu wprost miłość, a za chwilę była przy tym drugim, by w ten sam sposób wyznawać mu miłość, gdzie jeszcze przed chwilą twierdziła, że wcale go nie kocha, ponieważ… ponieważ NIE, i już. Ta niekonsekwencja jej chwiejnego zachowania nieco mnie irytowała. Może właśnie dlatego nie widzę w niej również królowej, a raczej wątłą dziewczynkę, która jest na razie póki co za młoda i zbyt niedorosła, aby pełnić tę funkcję.

Na koniec dodam, że sam tytuł, czyli Pani Dymu, nie bardzo do mnie przemawia w kontekście całej powieści. Jeżeli chodzi o pierwszą część, czyli Księżniczkę Popiołu, miało to spore uzasadnienie w fabule, a tutaj? Tak naprawdę tylko jedna osoba opisuje naszą bohaterkę jako tą Panią Dymu. I na tym koniec. Nie poczułam tej nazwy. Była przetłumaczona jakby w pośpiechu i bez większego znaczenia dla całej historii.



Podsumowując. Pierwszy tom na pewno był lepszy niż drugi. Przy kontynuacji spodziewałam się większej dynamiki, a tak naprawdę dostałam fabułę, której wiele wątków nie było nawet tak bardzo potrzebnych. W tej książce wygrywa tak naprawdę sentyment. Bo wszystkie postacie były przedstawione w bardzo ciekawy, charakterystyczny sposób i większości z nich nie dało się nie lubić – uważam, że to jest zdecydowanie największa zaleta całej serii. Fabuła mogłaby przedstawiać coś więcej, bo choć zakończenie jest intrygujące, to jednak początek i rozwinięcie niekoniecznie wbijają w ziemię. Dodatkowo ten problem bezradności związanej z byciem królową przez Theodosię, a także jej niezdecydowanie w trójkącie miłosnym, które jest do bólu sztampowe, ale i lekko przesadzone, również trochę kłuje w oczy. Sama się sobie dziwię, ale pomimo tych wszystkich wad, książkę wciąż czytało mi się naprawdę miło i już nie mogę się doczekać kolejnego tomu, na który niestety znowu będę musiała poczekać ponad rok. Oceniam drugi tom o wiele niżej niż pierwszy, ale mam nadzieję na to, że Laura Sebastian jeszcze zaskoczy, bo póki co szykuje się naprawdę ciekawe starcie…

https://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/11/z-sentymentu-do-popiou-laura-sebastian.html

Niewiele istnieje książek, które darzę sentymentem. Pierwszy tom serii, czyli Księżniczka Popiołu, była dla mnie ważna ze względu na to, że miałam ją okazję przeczytać jeszcze przed oficjalnym wydaniem, a także napisać do niej rekomendację. Poza tym, co tu dużo mówić, pokochałam tę opowieść, choćby za przedstawione tam postacie. Na kolejny tom musiałam czekać cały rok,...

Czy macie swoje ulubione animacje Disneya? Ja kocham się w tych nieco starszych, na których się wychowałam. Na pierwszym miejscu zawsze stał u mnie „Król Lew”, na drugim „Mulan”, a na trzecim… na trzecim sadowiła się bliska memu sercu „Mała Syrenka”. Od kiedy tylko zobaczyłam, że „Pod taflą”, które jest retellingiem znanej baśni o rudowłosej trytonce, pojawiło się na półkach w księgarniach, miałam nieziemską chęć się za nią zabrać. Tym bardziej ucieszył mnie fakt, że może to być trochę bardziej brutalna wersja opowieści ze szczyptą (albo w tym przypadku: całą garścią) feminizmu. Czy wszystko tutaj zagrało tak, jak powinno? Cóż, nie zawsze było tak kolorowo, jak tego oczekiwałam.

MĘŻCZYZNOM WSTĘP WZBRONIONY – CZYŻBY KSIĄŻKA TYLKO DLA KOBIET?

Jakiś czas temu natknęłam się na vloga, w którym książkę „Pod taflą” tytułowano jako mroczną wersję „Małej Syrenki”. Myślę, że mogę się z tym poniekąd zgodzić. Okładka podpowiada nam, że powieść będzie takim uroczym retellingiem o przygodach rudowłosej potomkini Posejdona, ale już przy pierwszych stronach, jedyne, co dostajemy, to niepokój. Aura niepokoju, poczucie niesprawiedliwości i brutalność towarzyszyły mi przez całą tę przygodę, i przyznaję, powieść była przez to dla mnie niezwykle ciężka do przejścia, szczególnie że pochłonęłam ją praktycznie naraz, czego żałowałam, bo może gdybym nie chciała jej tak szybko skończyć, pozostawiłaby we mnie lżejsze odczucia. Po skończonej już czytelniczej przygodzie przez chwilę czułam… obrzydzenie, zniechęcenie, może trochę lekki zawód, ale nie z tego powodu, że historia była kiepska, a po prostu dlatego, że została tutaj przedstawiona nieco okrutna, dla mnie chwilami nawet nieco przesadzona, wizja męskiego świata. Początkowo bardzo mnie cieszyło to, że książka będzie miała w sobie znamiona feminizmu. Uwielbiam silne i niezależne kobiety, które nie dają sobie dmuchać w kaszę. Uwielbiam też, kiedy konfrontują się one z jakimiś denerwującym szowinistą, z którym sobie radzą na swój własny niepowtarzalny sposób. Problem pojawia się, kiedy potęga kobiecości staje się przesadzona. I takie właśnie miałam odczucie, czytając „Pod taflą”. Było mi po prostu niezwykle przykro, że niemal każda męska postać była tutaj przedstawiona jako ta zła, może z wyjątkiem George’a, który przedstawiał sobą poziom reprezentatywnego dżentelmeństwa, ale było go na tyle mało i był na tyle mało znaczącą postacią, że jego pojawienie się tam niczego nie zmieniło. Rozumiem zamysł autorki. Chciała pokazać, w jak brutalnym świecie żyła kiedyś kobieta, i przy okazji przełożyć to na rzeczywistość, ale ja osobiście poczułam się, jakby mężczyźni zostali tutaj uznani za największe zło tego świata. A ja się z tym nie zgadzam, bo wbrew pozorom otaczają mnie cudowni osobnicy płci przeciwnej. Niektóre teksty wydawały mi się zdecydowanie zbyt mocne, ale może to też wynikać poniekąd z mojej wrażliwości dotyczącej równości pomiędzy ludźmi. Nie lubię, kiedy jedna strona jest do końca czarna, a druga biała. Niemniej jednak szanuję autorkę za odwagę, bo jestem w stanie uwierzyć, że książka wzbudziła sporą kontrowersję (co można dostrzec już w samych recenzjach niektórych polskich blogerów).
Bardzo stronnicze potraktowanie mężczyzn to dla mnie jedno w tej książce, ukazanie kobiecej siły i tego, że powinna mieć własną wartość, to drugie. Podobało mi się na przykład powiedzenie, że najważniejsze powinno być dla kobiety bycie sobą (z drugiej strony równie dobrze można to podpiąć pod to, że wszyscy ludzie powinni być sobą, bez względu na płeć, ale książka jest feministyczna, więc skupiamy się na kobietach). I teraz niech mi ktoś powie, że literatura kobieca nie istnieje. Wątpię, że zwykły, szary człowiek płci męskiej przeczytałby tę książkę z przyjemnością. Oczywiście my mu tego nie zabronimy, ale myślę, że w wielu kwestiach może poczuć się urażony. Dlatego to jest książka dedykowana głównie kobietom.
Największą zaletą tej lektury, moim zdaniem, jest wplecenie uniwersalnych, choć jednocześnie mocno dzisiejszych problemów w fabułę, która działa się wiele lat wstecz. Poruszony został pokrótce choćby wątek wegetarianizmu, homoseksualizmu oraz ogólnego braku akceptacji ze strony innych ludzi. To były takie nienachlane wtrącenia, pod którymi podpisuję się rękami i nogami – bo każdy ma prawo jeść, co chce, wyznawać to, co chce i kochać, kogo chce.
A teraz wrócę jeszcze do początku. Odnoszę wrażenie, że fabuła książki do połowy była nieco nudna. Dopiero potem zaczęło się rozkręcać (kiedy nasza Gaja trafiła już do świata ludzi). Ta część działa dla mnie bez zarzutu, aż do zakończenia, które po prostu mi się nie podobało. Odnoszę wrażenie, że było nieco patetyczne. Miało wzbudzać w czytelniku emocje, to na pewno, a jednak moje serce pozostało obojętne na czytaną treść. Może to dlatego, że odnośnie samego końca, bardziej brutalnie i nieprawdopodobnie wypadła reszta książki? To, co miało stać się z Gają, było całkiem pomysłowe, ale jednak mnie najzwyczajniej w świecie ta ostateczna konfrontacja z losem nie kupiła. Myślę, że wadą tej książki może też być poniekąd przewidywalność. Niby buduje się wokół fabuły taką otoczkę zaskoczenia, ale sprawia ona, że na naszych twarzach pojawia się po prostu ironiczny uśmieszek. A szkoda. Bo do tej książki pasowałyby zaskoczenia.

MIĘDZY BAŚNIĄ, ANIMACJĄ A… RZECZYWISTOŚCIĄ

To, co wyszło tutaj niezwykle dobrze, to moim zdaniem przeplatanie się różnych wersji „Małej Syrenki”. Mamy tutaj urywek brutalnej baśni Hansa Christiana Andersena, a także, co bardzo mnie zdziwiło, dużo obrazów, które idealnie pokładały się z cukierkową animacją Disneya – co zabawne, nawet w tej cukierkowej wersji postać Posejdona była nieco brutalna. Niby kochał swoje córki, ale najzwyczajniej w świecie próbował je zniewolić – autorka „Pod taflą” po prostu ten obraz uwydatniła.
Czytając nową wersję mrocznej „Małej Syrenki”, cały czas przed oczami miałam bajkowe postacie. Rude włosy, fascynację Arielki światem ludzi, a także poszczególnymi przedmiotami z tego świata, no i jej naiwność, która czasami mogła trochę irytować. Siostry bohaterki też ukazywały mi się w głowie jako te przerysowane bohaterki z bajki (chociaż tu trzeba przyznać, że zostały one lepiej ukazane dopiero w trzeciej części animacji pt.: „Mała Syrenka: Dzieciństwo Ariel”). Cieszy mnie, że autorka splotła to wszystko z rzeczywistością, rozbudowując niektóre wątki, a także nieco je podkręcając. Te wszystkie nawiązania idealnie ze sobą współgrają. Można by powiedzieć, że autorka się nie popisała, bo jednak wiele rzeczy „ściągnęła” od poprzedników, ale jak dla mnie sztuką jest umiejętne połączenie tego, co już było, i dodanie czegoś nowego, co podkręci kolory opowiedzianej już historii. Także tutaj mogę panią Louise O’Neill pochwalić.

WIEDŹMA MORSKA, WIEDŹMA MORSKA I JESZCZE RAZ… WIEDŹMA MORSKA!

Już samym tytułem chciałam tutaj mocno podkreślić, jaka postać najbardziej do mnie trafiła. Kiedy pojawiła się w książce Ceto, czyli po prostu Wiedźma Morska, banan niemal nie schodził mi z twarzy. To, co mówiła, to jaka pewna siebie była i to jak się zachowywała, było dla mnie po prostu cudowne. Muszę przyznać, że widziałam w niej poniekąd disnejowską Urszulę, tylko po prostu ubraną w nieco bardziej zwycięską i feministyczną wersję. Najbardziej podobał mi się moment, w którym rozmawiała z główną bohaterką o swojej tuszy. Chociaż była niezwykle potężnej struktury, jak wskazywały na to opisy, była dumna z tego, jak wyglądała, a jeszcze otwarcie przyznawała, że niekiedy podoba się mężczyznom, bo niektórzy przecież wolą trochę okrąglejsze kobiety. Poza tym idealnie podkreślała to, że kobieta nie istnieje po to tylko, aby być ładna. Oprócz tego powinna mieć w sobie coś jeszcze, na przykład charakter. Także wielkie brawa za tę kreację. Ewidentnie się w niej rozkochałam.
Gaja, która była główną bohaterką tej powieści, również nie była źle wykreowana, choć moja miłość do niej jest już nieco stonowana. Przez całą historię starałam sobie uparcie powtarzać: ona ma dopiero piętnaście lat. Nastolatki czasami właśnie tak się zachowują. Weź głęboki wdech. No i muszę przyznać, że taka wewnętrzna rozmowa ze sobą nieco pomogła, bo potrafiłam zaakceptować niektóre jej naiwne, dziecinne zachowania, w końcu dziewczyna dopiero dorastała. Całe szczęście, Gaja nie była irytującą nastolatką przez całą powieść. Można powiedzieć, że historia dorastała razem z nią, uświadamiając jej niektóre brutalnie bolesne sprawy – na przykład to, że miłość wcale nie jest taka kolorowa i bajkowa, a powierzchowność to nie wszystko, co się w tym świecie liczy. Były momenty, w których mnie denerwowała, ale były też momenty, w których mocno jej współczułam. Dziewczyna na pewno wiele przeszła i nie dziwię się, że na sam koniec zachowała się tak, jak się zachowała. To było wręcz uzasadnione.
Resztą postaci jestem kompletnie zawiedziona. Wszyscy zostali tutaj ukazani bardzo płytko, nawet sam ojciec naszej bohaterskiej syreny – niby był potężny, niby miał władzę, ale tak naprawdę oprócz tego nic nie można było o nim powiedzieć. Oliver, czyli ten przystojny chłopiec, w którym zakochała się Gaja, wydawał się być mdły i jakby poza zasięgiem czytelnika, że już nie wspomnę o córkach Władcy Mórz, które niby miały coś sobą przedstawiać, a nie przedstawiały kompletnie nic – po prostu płytkie, mało znaczące historie. Także w tej fabule wygrywa na pewno Wiedźma Morska, a zaraz za nią jest może nie zawsze przeze mnie lubiana, ale jednak ciekawie rozpracowana Gaja.
Podsumowując. Pomimo tego, że skończyłam tę książkę z pewnym zawodem i lekkim poczuciem niesprawiedliwości, uważam, że to całkiem dobra lektura. Nie polecam jej czytać panom, bo mogą się nieźle zirytować, ale damom polecam jak najbardziej, szczególnie jeżeli lubią silne, kobiece kreacje. Może feminizm czasem kipi tutaj w tej niepochlebnej, nieco przesadnej wersji, ale wciąż jest to powieść, która niesie ze sobą ważne wartości i poniekąd satysfakcję. Poza tym fani „Małej Syrenki” mogą poczuć tutaj powiew świeżości, także… polecam, pomimo kilku większych i mniejszych wad, które wkradły się na łamy książki.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/11/mezczyznom-wstep-wzbroniony-louise.html#more

Czy macie swoje ulubione animacje Disneya? Ja kocham się w tych nieco starszych, na których się wychowałam. Na pierwszym miejscu zawsze stał u mnie „Król Lew”, na drugim „Mulan”, a na trzecim… na trzecim sadowiła się bliska memu sercu „Mała Syrenka”. Od kiedy tylko zobaczyłam, że „Pod taflą”, które jest retellingiem znanej baśni o rudowłosej trytonce, pojawiło się na...

Jakiś czas temu, przez omyłkę, dostałam od wydawnictwa dwa egzemplarze „Viocious. Nikczemni”. Postanowiłam razem z Olą, że z jednego z nich zrobimy użytek i poślemy go w trasę, aby osoby, które nie miały dostępu do powieści Victorii Schwab (bo od wydawnictwa naprawdę ciężko było je dostać), również miały możliwość jej przeczytania, a także wyrażenia swojej opinii. Jednocześnie drugi egzemplarz leżał na zaległym stosie książek do recenzji i każdego dnia kusił mnie swoją rażącą czerwienią. W końcu, po kilku cennych opiniach osób, które brały udział w book tour, stwierdziłam, że czas najwyższy się z nią zmierzyć. I cóż rzecz? Przepadłam!

KRYJ SIĘ, KTO MOŻE, NADCHODZĄ PSYCHOPACI!!

Jakiś czas temu przeczytałam w recenzji jednej z dziewczyn, które biorą udział w naszym blogowym book tour, że książka nie przypadła jej do gustu, bo opowiada po prostu o psychopatach. Byłam wtedy może po kilkudziesięciu stronach tej opowieści. Pomyślałam sobie: co? Nie no, chyba aż tak źle nie jest z tymi postaciami. Ktoś tu normalny musi być. Jak to tak, książka, w której nie ma dobrych i złych ludzi, a sami… źli? To by była fabuła! Dopiero kiedy zamknęłam już książkę, zdałam sobie sprawę z tego, że… rzeczywiście większość z nich to autentyczni psychopaci, wobec czego mogłam zrozumieć negatywną opinię koleżanki z bloga, równocześnie nie zgadzając się z tym, że opowieść o psychopatach jest w moim odczuciu zła. Kto mnie zna, wie, że sama tworząc swoje opowiadania, miłuję sobie zdrowo powalonych na umyśle bohaterów, tym bardziej kiedy zobaczyłam, że jest tu takich od groma, moje zęby szczerzyły się jak u rekina, który szykuje się do prawdziwej, krwawej uczty.
„Viocious. Nikczemni” nie ma rozbudowanej fabuły, jak na przykład inne powieści Victorii Schwab (mam tu na myśli serię „Świat Verity” czy choćby moje ukochane „Odcienie magii”), nie jest to jednak wada tej powieści, raczej zaleta, bo pierwszy raz to nie tło ma tak ogromne znaczenie dla fabuły, a raczej jej postacie, a tym samym psychologia ich umysłów. Ta historia w dużej mierze opiera się na psychologii, co bardzo mi się podobało. Co prawda są tutaj powielane pewne schematy postaci, bo oto mamy przeświadczonego o swojej wielkości wybrańca, który daje sobie prawo do zabijania takich, jak on (brzmi znajomo, prawda?), ale to wciąż nie tak schematyczna i jasna postać, jakby mogło się wydawać. Do tej typowej sztampowości autorka dodała coś jeszcze, co uczyniło każdego z bohaterów oryginalnym na swój własny sposób. Zresztą nie miałam wątpliwości co do tego, że Victoria Schwab również w tej serii przedstawi postacie w naprawdę ciekawym świetle. Każda z nich ma swoje przyzwyczajenia, specyficzne motywy działań i przede wszystkim charakter – a to rzecz, o którą niekiedy trudno w książkach, w których fabuła skupia się na świecie przedstawionym i pędzącej jak stado dzikich koni akcji. Dzięki tym bohaterom książka nie jest powtarzalna, ma swoje własne barwy, które w moich oczach rzeczywiście mienią się różnymi odcieniami czerwieni (krew, krew, krew!), bo jeżeli chodzi już o sam świat przedstawiony, opiera się on na prostym mechanizmie, o wiele mniej skomplikowanym niż same osobowości – mamy dwójkę studentów, którzy pewnego dnia dopuszczają się eksperymentu mającego zmienić życie obu z nich. I rzeczywiście, ich życie diametralnie się zmienia, i to na tyle, że przez całą powieść jeden z bohaterów ma na celu zadźganie tego drugiego (zresztą… z wzajemnością). „Vicious. Nikczemni” ma trochę taki… superbohaterski klimat, ale w tym nikczemnym wydaniu (jak sam tytuł wskazuje), bo oto bohaterowie stają się tutaj złoczyńcami z nadprzyrodzonymi mocami. To, co mi się podobało w motywie byciem PonadPrzeciętnym, to to, że osoba zyskująca jakąś moc, mającą zresztą głęboki związek z ich potencjalną śmiercią (jak w przypadku Sydney) lub z wiodącymi cechami charakteru (na przykład Serena), bezpowrotnie pozbywała się jakiejś cząstki siebie, która świadczyła o tym, że byli ludźmi. Właśnie tutaj kryje się sens bycia tym „psychopatą”. W końcu psychopaci żyjący wśród nas na co dzień, również mają problem z typowo ludzkimi, utrwalonymi w społeczeństwie wzorcami postępowania. Ten motyw naprawdę bardzo, ale to bardzo mi się podobał, dlatego jestem pełna podziwu dla autorki za tą obróconą, superbohaterską fabułę. Victoria Schwab stworzyła prawdziwie komiksowe uniwersum!

CZY IDEALNE MOŻE BYĆ DO KOŃCA IDEALNE?

Była pora zachwytów, to teraz pora na trochę krytyki, choć może nie takiej znowu mocnej. To, co osobiście przeszkadzało mi w tej powieści, to niekiedy przesadne skakanie pomiędzy historiami przeszłymi i teraźniejszymi. Na początku było to dla mnie bardzo klarowne, ale pod koniec, kiedy doszły do tego opowieści jeszcze innych osób (mam wrażenie, że wątek Mitcha pojawiła się tutaj całkowicie znienacka i mógł się on przejawić w fabule nieco wcześniej), poczułam się już nieco dziwnie. Poza tym Victoria Schwab przez całą książkę budowała taki retrospekcyjny dreszczyk emocji związany z tym, że kompletnie nie wiedzieliśmy, co może wydarzyć się na końcu, a mogło wydarzyć się naprawdę wiele! Wobec tego napięcia, tak naprawdę uważam, że zakończenie nie miało efektu „wow”. Pewnych rozwiązań po prostu mogliśmy się spodziewać, zważając na dołączenie Sydney do zespołu Victora (bo niektóre rzeczy dzieją się… po coś). Także tutaj odrobinkę się zawiodłam, bo spodziewałam się naprawdę mocnej akcji po takiej dawce emocji zawartej w przywoływanych wspomnieniach, co nie zmieni faktu, że i tak końcówka była dla mnie bardzo satysfakcjonująca. Nie mogę sobie wyobrazić tylko jednego: o czym w takim razie może opowiadać drugi tom?!
Ostatni mały element, który mi tutaj przeszkadzał, to szybkość przechodzenia między wątkami. Być może to problem polskiego tłumaczenia, nie mam pojęcia, ale czasami odnosiłam wrażenie, że jak miało się stać coś mocnego, to nagle dostawaliśmy jakby za mało informacji wstępnych. Po prostu rzucano nam tekst na twarz, bez zbędnych opisów. Nieraz musiałam się wracać i zastanawiałam się, dlaczego nie dodano tu może kilku słów więcej albo nawet zdania więcej, wtedy byłoby może bardziej… doniośle. Ale być może taki był zamysł tej opowieści. Bez zbędnego, patetycznego pierniczenia się z treścią. Po prostu biało na czarnym, jakby ktoś najpierw wytarzał nas w sadzy, a potem wylał na nas mleko.

MIND HUNTER – BADAJĄC ZŁOCZYŃCÓW Z BLISKA

Powyżej już pisałam nieco o postaciach, które były naprawdę świetnie wykreowane, ale nie odnosiłam się do nich bezpośrednio, a jest tu naprawdę co opisywać i czym się zachwycać. Osobiście jestem zakochana w Victorze Vale'u. To taki mój typ jasnowłosego złoczyńcy, który żyje zemstą i z niczym się nie pierdzieli. Jednocześnie, pomimo swoich morderczych zapędów i egoistycznych pobudek, miał w sobie odrobinkę dobra – na przykład zdarzało mu się przygarniać bezinteresownie przybłędy. Poza tym podobała mi się jego niezdrowa fascynacja przyjacielem, który jego zdaniem krył w sobie coś mrocznego, a także chęć niebezpiecznego eksperymentowania. Od razu było widać, że jeszcze przed staniem się osobą PP, miał zdrowo nawalone w głowie, ale w taki… chłodny, przystępny sposób, który mogli dostrzec tylko czytelnicy i najbliższe mu w książce osoby. Bardzo podobało mi się też jego nietypowe hobby, polegające na zamazywaniu na czarno pewnych wyrazów zawartych w książkach czy gazetach, dzięki czemu tworzył jakby nową przestrzeń fabularną. Coś, co było pozytywne, on mógł nagle zmienić w negatyw. Nieźle to sobie pani Schwab wymyśliła, ale tak jak wspominałam: nie miałam wątpliwości co do tego, że genialnie kreuje postacie.
Eli Cardale to druga ważna postać tej książki, bo to właśnie na nią poluje Victor. Totalnie gościa nie polubiłam, ale muszę przyznać, że również miał fascynującą, choć może nieco sztampową kreację. Może czegoś mi w nim brakowało, jakiegoś takiego… zaskoku, ale kreacją na pewno dorównywał swojemu przyjacielowi. Jednymi słowy: był dla niego godnym przeciwnikiem. Wręcz nie mogłam się doczekać, kiedy oboje w końcu się ze sobą spotkają!
Pozostali bohaterowie może nie mieli tak głęboko rozwiniętej osobowości, a także historii, ale każdego da się na swój sposób polubić, a nawet wyróżnić spośród tłumu – pamięta się tu nawet o Dominiku, który pojawił się gdzieś pod sam koniec. Niby bohater niepozorny, mało znaczący, a jednak mamy przed oczami to, jak się zachowywał i jaką osobą był. Do czego dążę – wszyscy zostali potraktowani pod względem kreacji sprawiedliwie. Skomplikowane i rozbudowane osobowości sprawiły, że nie musieliśmy mieć tutaj super, genialnej i nieprzewidywalnej fabuły – myślę, że gdyby taka była, pojawiłby się w naszych głowach przesyt, a to też nie jest do końca zdrowe (szczególnie, gdy mowa o psychopatach).

Podsumowując. Myślę, że przeczytałam już tyle książek Victorii Schwab, że spokojnie mogę uznać ją za jedną z moich ulubionych autorek. Z reguły jestem bardzo krytyczną osobą pod względem powieści, a skoro żadna z tych autorstwa pani Schwab nie zyskała u mnie niższej oceny niż sześć na dziesięć, myślę, że twórczość autorki mocno do mnie przemawia, i jedyne, co mogę teraz zrobić, to po prostu czekać z niecierpliwością na kolejne jej opowieści. „Vicious. Nikczemnych” polecam, jeżeli ktoś lubi dobre, nie do końca normalne kreacje postaci i nie przeszkadza mu, że niekiedy historia danych bohaterów może mieć większe znaczenie niż cała fabuła.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/10/czy-psychopata-i-superbohater-ida-ze.html

Jakiś czas temu, przez omyłkę, dostałam od wydawnictwa dwa egzemplarze „Viocious. Nikczemni”. Postanowiłam razem z Olą, że z jednego z nich zrobimy użytek i poślemy go w trasę, aby osoby, które nie miały dostępu do powieści Victorii Schwab (bo od wydawnictwa naprawdę ciężko było je dostać), również miały możliwość jej przeczytania, a także wyrażenia swojej opinii....

Napis na okładce głosi: „Porywająca galaktyczna przygoda!”. Skoro były to słowa samej Sary J. Maas, powinniśmy jej zaufać, prawda? Jeżeli to szczera opinia bestsellerowej autorki, jak Boga kocham, przestaję jej ufać...

INCEPCJA PRZESADZANIA, CZYLI O TYM, JAK PRZESADZIĆ Z PRZESADZANIEM

Zenith to specyficzna książka, choćby ze względu na układ treści. Pod tym względem rzeczywiście może uchodzić za oryginalną, co nie znaczy, że pomysł był dobry – wręcz przeciwnie, to dzięki niemu czytanie szło mi tak opornie. Przyznaję, dawno już nie byłam tak znudzona lekturą. Tym bardziej ból sprawiał mi fakt, że musiałam sprawiedliwie przebrnąć przez sześćset stron mało znaczących wątków. Nie dało się. To dlatego w pewnym momencie zaczęłam omijać opisy krajobrazów, których nadmiar już mnie mdlił, czy nieciekawe rozważania bohaterów na temat przeszłości, powtarzane (choć innymi słowami!) do przesady. Starałam się, ale naprawdę nie potrafiłam oddać się w pełni tej opowieści, bo była dla mnie istną katorgą. Tak jak lubię opisy, tak tutaj je niestety znienawidziłam.
O co chodzi z tym specyficznym układem? Historia opowiedziana jest w trzeciej osobie liczby pojedynczej, a mimo tego, przy każdym nowym rozdziale, mamy oznaczenie w postaci imienia danego bohatera – wtedy wiemy, kogo mogą dotyczyć trzecioosobowe rozważania. Trzeba przyznać, że to nieczęsto wykorzystywany zabieg – przynajmniej ja prędzej natykam się na oznaczanie imion danych bohaterów przy pierwszoosobowej narracji. Po zastanowieniu stwierdzam, że w pierwszej osobie liczby pojedynczej ma to większy sens. Dlaczego? Bo każdy bohater mówi swoim językiem i wyraża własne myśli w specyficzny dla siebie sposób, a tutaj? Tutaj, choć mamy mnóstwo różnych postaci, każda wydaje się być taka sama, czyli... mało ciekawa.
W całej książce naliczyłam sceny widziane okiem aż sześciu osób. I w tym właśnie momencie można już stwierdzić, że autorki przesadziły. Owszem, istnieją książki, które są opowiedziane z wielu różnych perspektyw, ale ten zabieg jest bardzo trudny do wykonania. Musi być logicznie rozpracowany, aby za bardzo nie namieszać w głowach czytelnikom. To był debiut Sashy Alsberg, więc powiedzmy sobie szczerze: przesadziła, jak na swoją pierwszą książkę. Spektakularie przedobrzyła, nawet jeżeli współpracowała z autorką, mającą już za sobą dwie serie młodzieżowe. Mało tego, że było sześć postaci. Tu przeszłość przeplatała się z teraźniejszością, czyli raz mieliśmy zdarzenia z czasu rzeczywistego jednego bohatera, a potem nagle cofaliśmy się u zupełine innej postaci w przeszłość, która nie miała najmniejszego powiązania z poprzednim wątkiem. Te skomplikowane, nieudane zabiegi sprawiły, że książka praktycznie nie miała fabuły i w dużej mierze opowiadała po prostu o… przeszłości w… aktualnie dziejącej się teraźniejszości, która domniemanie miała być ważniejsza. W fabule nie ma nawet krztyny oryginalności, a to, co miało nas zaskoczyć w ostatecznym rozrachunku, po prostu było do mniejszego lub większego przewidzenia, czyli... żadna nowość.
Choć dużo pisano o świecie przedstawionym, choć bardzo skupiano się na historiach poszczególnych postaci, nie miały one tutaj wielkiego znaczenia dla fabuły. Wszystko to zlało się w jedną całość, z której nie można wyróżnić czegoś, co byłoby na tyle zabarwione, że aż wyraźne. Patrząc na tę książkę, widzę osobiście tylko tornado. Niby coś przed sobą mam, ale jednak wiatr mi w oczy kole, przysłaniając to, co miało zwrócić moją uwagę. Nadmiar wspomnień i skakanie z jednej narracji do drugiej, nie kończąc wątku pierwszej, jest chyba najgorszą wadą tej powieści. To wszystko sprawiło, że ciężko się ją czytało, bo treść nie była spójna. Jak już nas coś zaciekawiło w jednym wątku, na przykład głównej bohaterki, to zaraz dostawaliśmy rozdział z perspektywy innej postaci, która na przykład coś wspominała, potem rozdział z perspektywy kolejnego bohatera, który teraźniejszo znajdował się w innym miejscu we wszechświecie, a potem nagle wracaliśmy do początkowej perspektywy, która już w sumie przestała nas ciekawić w nadmiarze wątków.
Nie mogę powiedzieć, że Zenith był książką z potencjałem, bo nie był. Moim zdaniem niektóre perspektywy były kompletnie niepotrzebne, na przykład takiej Lir, która uchodziła za postać mocno drugoplanową i zupełnie nic nie wnosiła do fabuły, poza jakąś tam swoją historią, która nawet nie odnosiła się zbytnio do całości – po prostu była i zbędnie zapełniała strony. Przeszłościowa historia Klaren, która nie egzystuje w fabule w czasie teraźniejszym, również mogła zostać wspomniana w perspektywie kogoś innego, na przykład swojej własnej córki, nie wiem, czy od razu konieczne było wydzielanie jej jako odrębnej bohaterki. Aż tak piekielnie ważna tutaj nie była.
Tej powieści naprawdę dobrze by zrobiło, gdyby ktoś wrzucił do niej odkurzacz i posprzątał ten autorski nieporządek, ucinając co niektóre rozdziały. Fakt, widać, że autorki były tym wszystkim zafascynowane i starały się jak najlepiej wszystko opisać, ale zbyt dokładne opisy sprawiły, że już nie chciało się tego czytać, bo było nudno.
Dodatkową dziwną rzeczą wśród tego chaosu był dla mnie sam początek. Pierwszy raz miałam tak, że zaczęłam szukać w Internecie, czy przypadkiem nie ominęłam jakiegoś tomu, bo dostałam nadmiar informacji o przeszłości, i to tak ubranych, jakbyśmy mieli tam już z jakąś wiedzą przyjść. Wkurzało mnie na przykład sztuczne otaczanie tajemnicą śmierci przyjaciółki głównej bohaterki. Całe wspomnienie pojawiło się dopiero gdzieś pod koniec, a przecież już się dawno domyśliliśmy, jak ta scena wyglądała. Miało to być jakie wielkie bum? Nie było.
Tytuł książki jest zagadkowy. Owszem, słowo pojawiło się z dwa razy w powieści, ale miało tak słaby wydźwięk, że ja już sama nie pamiętam, co ten zenith oznaczał. Poza tym nie miał jakiegoś wielkiego wpływu na fabułę. Czy to oznaka braku pomysłu na nazwę dla historii? Bo dla mnie tak to właśnie wygląda.

PRZESZŁOŚĆ MNIE BOLI – POWIEDZIAŁ KAŻDY BOHATER W KSIĄŻCE

Tak jak wspominałam, nadmiar perspektyw i trzecioosobowa narracja zepsuły nieco bohaterów, dlatego każdy z nich, pomimo własnej historii, wydawał się być taki sam, jak poprzednik. Większość z nich bez problemu zabijała ludzi, ale w środku była po prostu krucha. Czy to nie przesada, powtarzać to przy każdej postaci? Najbardziej pod tym względem irytowała mnie chyba główna bohaterka (choć nie wiem, czy można nazwać ją główną, skoro jakoś super się pośród innych nie wyróżniała, poza tym, że całą serię nazwano jej imieniem…). Na każdym kroku wspominała tę samą chwilę. Ja rozumiem, że to był znaczący zwrot w jej życiu, ale miałam już dosyć tego, że wszystko krążyło wokół jednego wątku. Powtarzanie tego stało się w pewnym momencie jednym wielkim użalaniem się nad sobą. Szczególnie wątek z rodzicami Andromy sprawił, że bezustannie unosiłam brwi. Autorki chciały podkreślać na każdym kroku, że Andi jest poszkodowana przez przeszłość, i koniec, a jak dla mnie to chwilami zachowywała się jak dziecko i wcale taka biedna nie była. Dodatkowo to łatwe krążenie wokół kwestii: „byłaś winna jej śmierci, nienawidzę cię”, a za chwilę: „ale dam ci ważną misję, żebyś uratowała inną bliską mi osobę”, „ale jednak jesteś moją przyjaciółką”, „ale ufam ci na tyle, że wszystko ci powierzę”. Wszyscy nagle zmieniali zdanie odnośnie głównej bohaterki i pomimo wielu lat bólu oraz życia w nienawiści, po prostu wszystko jej zawierzali. No, nie. To nie było ani trochę wiarygodne.
Autorki starały się, aby cała kobieca załoga pod dowództwem Andi bardzo się wyróżniała. I powinna się wyróżniać, bo każda miała swój charakter, zachowania, wygląd… Jak to się dzieje, że mimo tego nie miały ciekawych i wyraźnych kreacji? Nie potrafię tego zrozumieć, chociaż… może to kwestia nadmiaru wspomnień oraz postaci?
To, czego tutaj nie polubiłam, to wątek pseudo miłosny. Naprawdę inaczej nie da się tego nazwać. Był wciśnięty na siłę i na siłę poprowadzony. Poza tym dwójka bohaterów, która darzyła siebie jakimiś głębszymi uczuciami, mnie najzwyczajniej w świecie… obrzydzała. Żeby ten wątek nie był jeszcze wciśnięty na siłę... Nie dość, że wspomnienia, różne perspektywy, przeszłość, teraźniejszość, to jeszcze zbędne dramaty miłosne. Nie za dużo tego? Za dużo. I to zdecydowanie.
Muszę przyznać, że jedyne wątki, które w miarę mnie ciekawiły, to te opowiedziane z perspektywy królowej Nor. Nie były one wielce ambitne, ale nie wzbudzały we mnie takiego znudzenia, jak to, co działo się z perspektywy Lir, Dexa i Andi, bo tu akurat wszystko było do bólu kalkowane. Nor stanowiła tu pewną odrębność. Może jeszcze niektóre wątki z Valenem w roli głównej uchodziły za całkiem ciekawe w odczycie, ale niego samego potraktowano po macoszemu, a szkoda, bo zapowiadał się na całkiem dobrą postać o określonym charakterze.

Podsumowując. Zenith to przesada na przesadzie. Gdyby zająć się tutaj tylko połową postaci, gdyby nie mieszać tak bardzo przeszłości z teraźniejszością, gdyby poświęcono odpowiednią ilość czasu głównym bohaterom i gdyby niektóre perspektywy nie były takie nudne i obfite w byle jakie opisy dramatów czy krajobrazów, może nie byłoby tak źle, ale niestety, książka zanudziła mnie niemal na śmierć. Jeszcze rozumiem, gdyby wywoływała we mnie jakieś emocje pokroju zirytowania, ale żaden ogień nie zapłonął, a nawet wody tu nie uświadczyłam. Był po prostu nudny, szary gruz niemający związku z żadnym żywiołem.
Fanom sci-fi nie polecam. Uwierzcie mi, znajdziecie o wiele bardziej wartościowe powieści w tym gatunku.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/09/jak-zdrowo-przesadzic-z-niezdrowa.html

Napis na okładce głosi: „Porywająca galaktyczna przygoda!”. Skoro były to słowa samej Sary J. Maas, powinniśmy jej zaufać, prawda? Jeżeli to szczera opinia bestsellerowej autorki, jak Boga kocham, przestaję jej ufać...

INCEPCJA PRZESADZANIA, CZYLI O TYM, JAK PRZESADZIĆ Z PRZESADZANIEM

Zenith to specyficzna książka, choćby ze względu na układ treści. Pod tym względem...

Czytając Syreny z Tytana miałam wrażenie, że autor po prostu usiadł przed biurkiem i spisał na szybko to, co objawiło mu się w myślach jako chaotyczny obraz naszego świata. Nie zdziwiłabym się, gdyby przy okazji w lewej dłoni dzierżył jakiś alkoholowy specyfik, po którego upiciu te pomysły zyskały niewiarygodnie absurdalnych barw. A może twórczość Kurta Vonnegata właśnie taka jest? Sama w sobie uchodzi za wysokoprocentowy trunek o niespotykanym smaku? Syreny z Tytana są moją trzecią książką Vonneguta, więc mogę na to pytanie odpowiedzieć twierdząco, bo bardziej powalonych, ale i egzystencjalnych, refleksyjnych powieści nie czytałam. Co tym razem zgotował nam autor, podróżując myślami w kosmosie?

Każda historia stworzona przez Vonneguta jest inna, ale odnoszę wrażenie, że wszystkie mają ten sam wzór, motyw i podobne przesłanie. Autor musiał być głęboko zranionym, samotnym mężczyzną, który nie zgadzał się z działaniem społeczeństwa i radził sobie z tym na własny sposób, czyli pisząc. Osobiście mam już za sobą jego Kocią kołyskę oraz Śniadanie mistrzów. Uważam, że Syreny z Tytana dorównują im poziomem, choć mają przy okazji swój niepowtarzalny, jeszcze bardziej absurdalny klimat niż te poprzednie dzieła. Chwilami, czytając tę książkę, czułam się nieco zagubiona, czasem nieco znudzona przydługimi, choć celowymi tłumaczeniami, a czasami nie mogłam się nadziwić się temu, jak bardzo skomplikowana, ale i ciekawa jest to fabuła. Vonneguta równocześnie się kocha i nienawidzi. Kocha się za to, że nikt inny nie byłby w stanie stworzyć tak absurdalnie wielowątkowego widowiska, a nienawidzi za to, że nabija się nie tylko ze społeczeństwa, ale również ze swoich czytelników, którzy są przecież jego częścią.
Niesamowite jest to, że choć książka została napisana w 1959 roku, idealnie wpasowuje się w teraźniejszą rzeczywistość. To ponadczasowa powieść z mocnym przesłaniem. Autor zadaje tutaj wiele istotnych pytań, na które często nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć. Czy jesteśmy panami własnego losu? A może ktoś nami kieruje? A może to wszystko nie ma sensu? Po co żyjemy? Czy każdy z nas ma jakąś misję do wypełnienia? Co jest w życiu ważne? Co jest dobre, a co złe? Mogłabym stworzyć długą listę ukrytych w powieści zapytań, ale to nie one są tutaj najważniejsze. Najważniejsze będzie to, jakie morały wyciągniemy z tej powieści my, czytelnicy, a każdy z pewnością wyciągnie coś innego. Trzeba się jednak przygotować na to, że nie będą to krzepiące serce refleksje. Raczej możemy poczuć beznadziejność i wielką niewiadomą naszego istnienia. Jest tu jednak pewna radość życia: nie jesteśmy sami.
Podsumowując. Chciałabym napisać więcej o fabule, ale musicie mi wierzyć: jest tak rozbudowana i skomplikowana, że powinien wystarczyć wam opis, który umieściłam nad recenzją.
Jest kosmos, absurd, bezsens działania społeczeństwa, ślepe podążanie ludzi za losowym przywódcą, religijne wyuzdanie i wiele, wiele innych aspektów ludzkiej egzystencji. Jest sarkazm, śmiech, oburzenie, zrozumienie i brak zrozumienia. Jest po prostu dobra, wartościowa lektura, za którą warto się wziąć, jeżeli oczekujecie czegoś więcej niż płytka, obyczajowa fabuła. Właśnie taką przygodę pełną rozczarowań, ale i satysfakcji zapewni wam Vonnegut wraz z podróżującym w kosmosie Winstonem Nilesem Rumfoordem i jego psem, Kazakiem.

https://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/08/dryfujac-w-kosmosie-absurdu-kurt.html

Czytając Syreny z Tytana miałam wrażenie, że autor po prostu usiadł przed biurkiem i spisał na szybko to, co objawiło mu się w myślach jako chaotyczny obraz naszego świata. Nie zdziwiłabym się, gdyby przy okazji w lewej dłoni dzierżył jakiś alkoholowy specyfik, po którego upiciu te pomysły zyskały niewiarygodnie absurdalnych barw. A może twórczość Kurta Vonnegata właśnie...

Wszyscy dobrze wiemy, że baśnie, choć niosą ze sobą dozę magii, nie zawsze muszą kończyć się dobrze. Piękna okładka Labiryntu fauna czaruje nasze oczy, zapowiadając fantastyczną przygodę oplecioną mrokiem nocy. Niech was jednak nie zmyli ta mydląca, magiczna otoczka, bo jak się okazuje, Labirynt fauna może być zdecydowanie mniej piękny, niż okładka na to wskazuje…

MAGIA ZAKLĘTA W BRUTALNEJ RZECZYWISTOŚCI…

Muszę się przyznać, że nigdy nie oglądałam filmu Labirynt fauna, ale jak to bywa z tworami Guillermo del Toro – najpierw zapoznaję się z książkami, które na ich podstawie powstały, dopiero potem zabieram się za seans. Tak zrobiłam w przypadku oscarowego Kształtu wody, i tak też zrobię w przypadku Labiryntu fauna. Co do wyboru samej autorki, czyli Cornelii Funke odpowiadającej za takie bestsellery, jak choćby Atramentowe serce czy Król złodziei, uważam, że to był ze strony Guillermo del Toro idealny wybór. Czytając tę powieść, miałam w głowie Kształt wody, za który odpowiadał Daniel Kraus. Oboje pisarze zgrabnie i niemal w taki sam sposób kreowali brutalność jednej ze znaczących postaci. My wiemy, że za stworzenie całej historii odpowiada meksykański reżyser, ale to sztuka przedstawić jego własne wyobrażenie słowami spisanymi na papierze, uwzględniając przy tym emocje i całą psychologię bohaterów. Dodatkowo trzeba podkreślić, że książka nie jest dokładnym odzwierciedleniem filmu. Jak w nocie autorskiej oznajmia sama Cornelia Funke – dodała do powieści również coś od siebie, a mianowicie baśnie. Moim zdaniem dodało to klimatu papierowej wersji. Te historie podbiły nieco moją ocenę książki i dały mi jasno do zrozumienia, że w tym świecie baśń przeplata się z okrutną rzeczywistością – podobnie jest zresztą z życiem każdego z nas. Poza tym wielkie brawa dla autorki za męską powieść, którą ubrała w subtelną kobiecość, bo czasem niełatwo pozostać sobą, kiedy wymagają od ciebie stworzenia interpretacji zgodnej z powstałym już dziełem.
Musiałam zgotować w tej recenzji taki mały wstęp, który miał podkreślić, jak bardzo byłam zachwycona tym kawałkiem dobrej literatury. A teraz wyrażę się o fabule trochę jaśniej.
Historia dzieje się w Hiszpanii ogarniętej wojną domową (1944 rok). Główną bohaterką jest Ofelia, dorastająca dziewczynka, która wraz z ciężarną matką przeprowadza się do starego młyna, gdzie mieszka Wilk, czyli ojczym Ofelii. To właśnie tam, wśród ciemnych koron drzew, w miejscu, w którym nie chciała nigdy być, napotyka na cząstkę magii, a jest nią maleńka wróżka. Z czasem ta mała istota prowadzi ją do labiryntu, gdzie poznaje fauna. Ten oznajmia Ofelii, że aby dowieść, iż jej dusza jest nieśmiertelna, musi wypełnić trzy ważne zadania… Na tym właśnie polega ta główna sfera fantastyczna, a więc i baśniowa, bo w tle dzieją się jeszcze inne rzeczy. Możemy poznać kilku bohaterów, choć oprócz Ofelii fabuła w największej mierze skupia się na gospodyni pomagające partyzantom – Mercedes, a także na brutalnym i żądnym krwi kapitanie – Vidalu. To właśnie oni przedstawiają nam okrutność wojny, ale również życia codziennego. Wątek, który był w tej książce najwyraźniejszy to zdecydowanie śmierć. I to śmierć pod różnymi postaciami. Czasami niesprawiedliwa, czasami konieczna, ale na pewno wspólna nam wszystkim, ludziom.
Dla mnie zetknięcie małego światka niewiele rozumiejącej dziewczynki, która „nadepnęła” na problemy dorosłych, ze światem baśniowym, to był ogromny szok. W głębi duszy wiemy, że ten zabieg nie może ze sobą współdziałać. To dwa światy, które nie mogą się przenikać – a jednak. Cornelia Funke tak splotła magicznymi, pisarskimi nićmi wątek fantastyczny z tym prawdziwie brutalnym i krwawym, że widzimy to wszystko jako jedną wielką i spójną całość.
Wiecie, co miałam przed oczami, gdy czytałam Labirynt fauna? Las. Mrok. Korę drzewną. Krew. I zieloną sukienkę. To jest książka z tego przedziału, gdzie barwy wręcz pływają nam przed oczami. Na dodatek nawet przez chwile nie jest ani odrobinę kolorowa, bo to naprawdę ciężka powieść. Ciężar rzeczywistości, a przede wszystkim niesprawiedliwości, potrafi nas tutaj przygnieść do podłogi ciężkim butem, jednak sytuację niekiedy ratuje baśniowość – oczywiście i ona nie wprowadza do fabuły radosnej nuty, ale zdecydowanie daje nam nadzieję na dobre zakończenie.
Książkę pochłania się naprawdę szybko i uwierzcie mi, choć ostatnie powieści bardzo mnie męczyły, tą przeczytałam z ogromną chęcią, przy okazji w trakcie czytania wydając z siebie okrzyki zdziwienia, a czasem i wylewając łzy. To oczywiste, że zdarzają się tu sytuacje, które z góry przewidujemy, ale do samego końca pewnych rzeczy nie możemy być pewni. Mnie, tak jak już się można domyślić, porwała baśniowość. Lubiłam uciekać do świata małej dziewczynki, która wierzyła w magię. No i te historie, które stworzyła dodatkowo Cornelia Funke! Przedstawiały w symboliczny, baśniowy sposób to, co działo się w świecie ludzi. Cudowne przenikanie się światów. Bardzo to do mnie przemówiło. Przemówiła do mnie jeszcze życiowość. Tu niczego się nie ukrywa. Jak ma być brutalnie i krwawo, to tak jest, a do tego dostajemy jeszcze smutne, ale prawdziwe podsumowanie.

TRZY PERSPEKTYWY, TRZY RÓŻNE HISTORIE

Bohaterowie to główna zaleta tej książki. Tak jak już wyżej pisałam, mamy tutaj zasadniczy podział na trzy większe perspektywy (chociaż zdarzają się też pomniejsze postacie, jak na przykład Carmen, czyli matka Ofelii, i doktor Ferreiro – to oczywiście też są znaczące perspektywy). Ofelia – odpowiadająca za ten dziecięcy, a także magiczny punkt widzenia, Vidal – krwawy kapitan, któremu zależy tylko na tym, aby zabijać, na samym końcu samemu z godnością umierając, Mercedes – gospodyni, która doskonale wie, że igra z diabłem, a jednak ze strachem się tej gry podejmuje, pomagając partyzantom. Nie powiem, że to emocje wyrażane przez bohaterów są tutaj najważniejsze. Ja skupiłabym się raczej na ich zachowaniu, obawach, przeszłości, a także kreującej się przed nimi przyszłości. Każda perspektywa dostarcza nam nowych informacji. Każda perspektywa, choć często przedstawia to samo, dostarcza nam nowych wrażeń. I to jest właśnie to, co podobało mi się najbardziej również w Kształcie wody. Bo bez tak różnorodnych postaci ta książka nie byłaby tak dobra.

Podsumowując. Labirynt fauna to kawał dobrej literatury. Książka napisana została na podstawie filmu, ale przy okazji ma w sobie coś całkowicie nowego – choćby baśnie, które dodała tutaj Cornelia Funke. Z taką autorką powieść nie mogła być zła. Zresztą mówimy tutaj również o Guillermo del Toro, który tworzy oscarowe filmy. Ja zostałam tutaj kupiona umiejętnym łączeniem kontrastujących ze sobą światów – brutalnej rzeczywistości i baśniowej krainy, a także kontrastujących ze sobą postaci i perspektyw, z których to każda przedstawia wojnę, śmierć, a także ludzkość pod innym kątem widzenia (kobiety, mężczyzny i dziecka). Pewnie jeszcze nieraz wrócę do tej historii, ale przede wszystkim myślę, że niedługo oglądnę film! Naprawdę polecam.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/07/kiedy-basn-splata-sie-z-rzeczywistoscia.html

Wszyscy dobrze wiemy, że baśnie, choć niosą ze sobą dozę magii, nie zawsze muszą kończyć się dobrze. Piękna okładka Labiryntu fauna czaruje nasze oczy, zapowiadając fantastyczną przygodę oplecioną mrokiem nocy. Niech was jednak nie zmyli ta mydląca, magiczna otoczka, bo jak się okazuje, Labirynt fauna może być zdecydowanie mniej piękny, niż okładka na to wskazuje…

MAGIA...

Miasto snów to nowa seria w uniwersum Kronik Jaaru – jak głosi tylna strona okładki. Jestem kilka kroków w tyle, ponieważ nie czytałam „pierwowzoru”, ale dzięki opisowi z przyjemnością zabrałam się za książkę dotyczącą przygód March. I tak oto zaczęła się moja podróż przez senny świat… Tylko nie zawsze był taki kolorowy, jakby mógł być. Czasami raczył nas… koszmarami.

TO NIE JAWA, LECZ SEN, CO TYLKO BŁĄDZENIEM JEST WE MGLE…

Jedno muszę autorowi przyznać. Podjął tematykę snów i cała fabuła była jak jeden wielki sen. Czy to dobrze? Mam co do tego pewne wątpliwości. Chwilami musiałam się mocno skupić, żeby zrozumieć pewne zdarzenia. Kiedy już myślałam, że wszystko wiem, nagle się okazywało, że nie wiem nic. Z jednej strony to pociągający zabieg, z drugiej strony, jeżeli wykona się go z przesadą, może zaszkodzić czytelnikowi. Mi trochę zaszkodził, może dlatego, że nie spodziewałam się takiej mieszanki. Nie mam pojęcia, jak to było z Kronikami Jaaru, bo żadnego tomu nie przeczytałam, ale odnoszę dziwne wrażenie, że gdybym rzeczywiście miała z nimi do czynienia, lepiej rozumiałabym to, co się tutaj działo.
Cały świat został tutaj przedstawiony bardzo mgliście. Czegoś mi brakowało, na przykład jakiegoś dosadniejszego opisu. Mam wrażenie, że dostałam tym uniwersum w twarz jak plackiem jagodowym upieczonym przez Baba Jagę. To odebrało mi nieco przyjemność z czytania. Na dodatek mam wrażenie, że fabuła jest dziwnie… nierówna. Początek wydawał mi się naprawdę intrygujący. Wszystko powolnym tempem dążyło do momentu, kiedy March musiała podjąć takie, a nie inne kroki, a potem kiedy zaczęła się już przygoda (a przynajmniej powinna się zacząć), ja poczułam się znudzona. Praktycznie cała historia dziejąca się w Aislingen była nużąca, a przynajmniej do momentu, kiedy bohaterowie nie przenieśli się do miejsca, w którym odbyła się, powiedzmy, wielka bitwa. W pewnym momencie już po prostu przewracałam kartki, patrząc z obojętnością na szkolenie March i całe to mieszanie ze snami, w którym zaczęłam się powoli gubić, a potem kiedy nadszedł ten kulminacyjny moment, nagle poczułam się nieco… zainteresowana. Zaczęłam czytać z większą uwagą. Czułam napięcie. Zastanawiałam się, co jeszcze może się wydarzyć, bo byłam pewna, że wszystko jest możliwe. Tu mnie Miasto snów akurat zaskoczyło. Dlaczego? Ponieważ od początku myślałam sobie: nic mnie tutaj nie zaskoczy, bo to właśnie ten typ literatury młodzieżowej. I co? Myliłam się. Szkoda tylko, że ta wielka zaleta pociągnęła za sobą również jedną z poważniejszych wad, a mianowicie: przez całą książkę dostawaliśmy mało informacji, a jak już to po prostu mało zaskakujące ciekawostki, a tu nagle autor, jakby na sam koniec obudził się ze snu, stwierdził, że dlaczego nie, siądzie sobie za sterami koparki, a potem zrzuci na nasze głowy tonę zaskakujących informacji. Zaskoczenia są fajne, kiedy dostajemy je stopniowo lub po prostu jest ich dużo, ale swoją wielkością nas nie przytłaczają. Tutaj czułam, że za chwilę się zapowietrzę. W pewnym momencie łapałam się już za głowę z myślą, że tego jest za dużo i już się gubię! Muszę jednak przyznać, że samo zakończenie, i to, co fery zrobiły z „rzeczywistością”, było naprawdę intrygujące. Przekonało mnie to, aby jeszcze kiedyś sięgnąć po drugi tom, bo pojawiło się wiele pytań o przyszłe losy bohaterów.
Mam tutaj niewielki problem z podjętą ścieżką fantastyki. Nie widzę tutaj niczego… oryginalnego. Magiczny, gadający kot rodem z uniwersum Sabriny? Odhaczony. Fabuła, która zaczyna się od snów? Odhaczona. Senny świat? Poniekąd też odhaczony, bo prawdę powiedziawszy, czytałam już wiele książek, które właśnie ten motyw obrały za główny. Magia żywiołów, wiedźmy i zabójcze „elfy”? Odhaczone. Do czego dążę – pod względem gatunkowym nie wydaje się to być pozycją godną zapamiętania, bo takich jest… dużo. Dodatkowo zupełnie inaczej wyobrażałam sobie senny świat. To znaczy… jako bardziej barwny i irracjonalny. Zabrakło mu trochę tego absurdalnego klimatu wyrwanego z ludzkich snów.
Ostatnia rzecz fabularna, którą chciałam wspomnieć, to te „senne przeskoki”, które rzutowały także na przeskoki w fabule. I to właśnie była jedna z rzeczy, która mogła trochę dezorientować, bo w jednej chwili działo się to, a w następnej to. I nie chodzi o sam fakt ich pojawiania się – w końcu był to zaplanowany zabieg – ale o rzeczywisty brak pisarskiego przejścia pomiędzy tymi wątkami.
Na sam koniec muszę się czepić jeszcze jednej rzeczy. OKŁADKI. Patrzę na to, powiedzmy, okiem przyszłego edytora. Tu jest tak wiele wymyślnych, finezyjnych roślin, że tytuł kompletnie ginie w tle. Ba, wystarczy ją podstawić pod światło, a złoto tak nas oślepi, że już kompletnie litery rozmyją nam się przed oczami. Przesyt nad przesytem. Nie jest to może zła okładka, ale jakby wyciąć trochę tych roślin i zrobić więcej… tła, białe napisy bardziej by się odznaczały, a tak po prostu giną w krzaczastym gąszczu – i to dosłownie. Sam grzbiet, a także „skrzydełka” przedstawiają się naprawdę ładnie, więc nie rozumiem, czemu podobnego motywu nie przyjęto w związku z okładką! Wtedy nie miałaby równych sobie!

PRAISE SATAN! – CZYLI KOT, CZAROWNICA, MAGICZNE MIASTECZKO I… DWIE CIOTKI WIEDŹMY (?!)

To, co mnie na początku książki zaintrygowało, to niewątpliwie główna bohaterka. Chyba nie widziałam jeszcze takiej książkowej małej, tykającej bomby, która wybuchałaby niezliczoną ilość razy, by dowalić komuś prosto w twarz i fizycznie, i psychicznie. Podobało mi się to, że ten charakterek często przysparzał jej problemów, bo cóż rzec, March miała niewyparzoną… buźkę. Autor wybrał ciekawą kreację, nawet jeżeli postać chwilami była trochę irytująca (ale przynajmniej racjonalna i ludzka!). Podobał mi się również Callen i Piątek. Może Callen nie był jakoś super rozwiniętą postacią pod względem charakteru i czasem był jak takie masełko, które po prostu było, a potem rozpływało się na rozgrzanej patelce, żeby można było usmażyć na nim jajecznicę (chyba za dużo porównań do jedzenia w tej recenzji), ale nawet mimo tego dosyć go polubiłam. Piątek był zaś zabawny. Widzę tu jakąś inspirację Salemem z Sabriny, nastoletniej czarownicy, jak Boga kocham (teraz jak tak piszę, to w ogóle Miasto snów pachnie mi Sabriną! Nawet March jest jakby… półkrwi, a dwie, powiedzmy, „ciotki” jednego z bohaterów, które były wiedźmami? HA!). Czarny kot, który robi sobie jaja, no i… jest, kim jest (tutaj ktoś powinien mi związać paluszki, żebym za wiele nie wydała). Widzę w nim również trochę takiego bułhakowskiego Behemota, ale bardziej w wersji młodzieżowej, a więc nieco… wyłagodzonej (nie pił czystego spirytusu!). Piątek to trochę postać oklepana, ale miła w odczycie.
Reszta bohaterów nie wydawała się być tutaj jakoś szczególnie interesująca, ale myślę, że te główne wystarczą, aby zainteresować człowieka swoimi kreacjami.

Podsumowując. Miasto snów nie jest nie wiadomo jak cudowną i oryginalną nowością w książkowym świecie. Fabułę mogłabym określić mianem koktajlu – wystarczy wziąć kilka losowych owoców i je zmiksować, dzięki czemu powstanie niezła mieszanka, której nie wszystkie składniki musimy rozpoznać. Bywa interesująca, ale i nużąca. Główni bohaterowie są dobrze wykreowani, a zakończenie intrygujące. Czy sięgnę po kolejny tom? Intryguje mnie, ale to się jeszcze okaże!

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/07/sen-co-tylko-badzeniem-jest-adam-faber.html#more

Miasto snów to nowa seria w uniwersum Kronik Jaaru – jak głosi tylna strona okładki. Jestem kilka kroków w tyle, ponieważ nie czytałam „pierwowzoru”, ale dzięki opisowi z przyjemnością zabrałam się za książkę dotyczącą przygód March. I tak oto zaczęła się moja podróż przez senny świat… Tylko nie zawsze był taki kolorowy, jakby mógł być. Czasami raczył nas… koszmarami.

TO...

Już na wstępie muszę się przyznać, że trudno było mi wrócić do pisania recenzji, skoro nie było mnie tutaj ponad miesiąc. Wierzcie lub nie, ale przez ten czas nie przeczytałam ani jednej książki! Dopiero dzisiaj udało mi się skończyć Z głową w gwiazdach. Cieszę się, że po długiej przerwie trafiłam akurat na tę powieść. Dlaczego? Bo przywróciła mi chęć do ponownego wdrożenia się w czytanie, przypomniała, jak bardzo jest to przyjemne i zarazem odprężające zajęcie, a także miło wprowadziła mnie w wakacyjny nastrój. Przy takiej lekturze nic, tylko odpoczywać!
Z głową w gwiazdach niewiele można zarzucić. To dobra powieść. Może nie jakaś wyjątkowo zatrważająca, pełna zwrotów akcji i emocji, ale na pewno spełnia oczekiwania lekkiej, wakacyjnej młodzieżówki. Już od samego początku czujemy sympatię do poszczególnych bohaterów, którzy zostali wykreowani tak, aby zwracali naszą uwagę – każdy z nich był żywy i barwny. Zorie na przykład interesowała się astronomią, w stresujących sytuacjach dostawała pokrzywki, a poza tym wszystko musiało być u niej zgodne z planem. Nosiła okulary dopasowane do danego zestawu ciuchów i uwielbiała kraciaste wzory. Niby zwyczajne informacje, a już widzimy bohaterkę przed oczami, jakby była żywa. Lubię taką dbałość o szczegóły, bo dzięki temu uzyskujemy pełnokrwiste postacie.
Lennon również był niczego sobie – mroczny fanatyk anime (nazwał nawet swoją jaszczurkę imieniem bohatera z Death Note!) o specyficznym stylu bycia i ubiorze. Ironiczny śmieszek, który lubi ekstremalne wycieczki. Czy z takimi bohaterami można się nudzić? Nie. A to tylko dwie osoby, które ubarwiały tę historię. Reszta również była naprawdę świetna. Na uwagę zasługuje tutaj choćby rodzina obu stron. Agresywny ojciec Zorie, zamartwiająca się o wszystko matka Zorie, a także obie matki Mackenzie, które stanowiły świetny, ale i specyficzny duet (halo, nie na co dzień witryny zdobi się lasem wibratorów). Co prawda miałam wrażenie, że pod sam koniec, kiedy relacja Zorie i Lennona doczekała się już kulminacyjnego momentu, postacie utraciły trochę swojej magii, zupełnie jakby autorka skupiła się raczej na nastoletniej fascynacji, ale wciąż nie była to zła historia.
Wątek miłosny nie robi tutaj wielkiego wrażenia – gdyby cała książka dotyczyła tylko jego, pewnie byłaby nudna, na szczęście autorka wrzuciła do fabuły odpowiednie składniki poprawiające jej smak. Podobała mi się na przykład otoczka Wielkiego Eksperymentu, czyli to, o czym przez praktycznie całą powieść Zorie nie chciała nam opowiedzieć. Historię nienawiści dwójki nastolatków dostawaliśmy powoli, co tylko podsycało ciekawość. Ostateczne rozwiązanie było dosyć satysfakcjonujące – okazało się, że ta sama sytuacja może mieć dwie perspektywy i nigdy winna nie jest jedna osoba. Poza tym podobał mi się również wątek dotyczący rodziców Zorie. Byłam pod wrażeniem, jak autorka z tak prostej historii uczyniła coś interesującego, poza tym zadowoliło mnie ostateczne rozwiązanie sprawy pomiędzy nimi. Do tego wszystkiego możemy jeszcze wrzucić chęć przypodobania się popularnym oraz bogatym osobom, które ostatecznie okazują się być... co najmniej bez wyobraźni, i mamy idealną mieszankę fabularną!
Może książka nie zawiera w sobie niezwykłej malowniczości, ale bez trudu możemy sobie wyobrazić widoki, jakie wielokrotnie mieli przed sobą Zorie i Lennon. Aż samemu chciałoby się znaleźć w takiej głuszy! Jedyne, na co nieco sceptycznie patrzyłam, to ich niesamowite przygody. Bo akurat wszystkie zwierzęta musiały się na nich uwziąć, razem ze zjawiskami atmosferycznymi! Rozumiem, że autorka chciała potrzymać czytelników w niepewności i wprowadzić trochę napięcia, ale nie musiała od razu zasypywać młodych bohaterów falą niewiarygodnych, bardzo pechowych zdarzeń. Istnieje małe prawdopodobieństwo, że takie sytuacje zdarzały się w tak wielkim natężeniu, a skoro książka miała przedstawić realia życia nastolatków, to cóż, był to wątek nieco przefantazjowany. To chyba jedyna negatywna rzecz, która zwróciła moją uwagę. Oprócz tego nie mam do zarzucenia Z głową w gwiazdach niczego złego.
Podsumowując. Ciężko jest napisać recenzję powieści, której mało można zarzucić! Ta opinia mogłaby się tak naprawdę zakończyć na słowach: „to było dobre. Bez szału, ale lekkie i przyjemne”. Historia została dobrze rozwinięta. Dzięki niej mogliśmy rozmarzyć się o biwakowaniu w głuszy i przeżywaniu podobnych przygód (no dobrze, z wyjątkiem węży, niedźwiedzi i innych pum…). Moimi ulubionymi wątkami były te, które dotyczyły zakończonej przyjaźni pomiędzy Zorie i Lennonem, a także wątek dotyczący skomplikowanej sytuacji pomiędzy rodzicami Zorie. Te miały w sobie akurat nutkę tajemniczości, która skutecznie popychała mnie do przodu. Właśnie tak działa ciekawość!
Z głową w gwiazdach to przyjemna wakacyjna przygoda. Polecam się z nią zapoznać, szczególnie jeżeli potrzebujecie czegoś lżejszego, ale i czegoś większego niż zwykła romantyczna młodzieżówka. Wątki obyczajowe są tu na wysokim poziomie.

http://demoniczne-ksiazki.blogspot.com/2019/07/chcesz-zobaczyc-gwiazdy-zanim-upadna.html

Już na wstępie muszę się przyznać, że trudno było mi wrócić do pisania recenzji, skoro nie było mnie tutaj ponad miesiąc. Wierzcie lub nie, ale przez ten czas nie przeczytałam ani jednej książki! Dopiero dzisiaj udało mi się skończyć Z głową w gwiazdach. Cieszę się, że po długiej przerwie trafiłam akurat na tę powieść. Dlaczego? Bo przywróciła mi chęć do ponownego wdrożenia...