Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Come, I'll take you to San Giacomo before you change your mind," I finally said. "There is still time before lunch. Remember the way?" "I remember the way." "You remember the way," I echoed. He looked at me and smiled. It cheered me. Perhaps because I knew he was taunting me. Twenty years was yesterday, and yesterday was just earlier this morning, and morning seemed light-years away. "I'm like you," he said. "I remember everything." I stopped for a second. If you remember everything, I wanted to say, and if you are really like me, then before you leave tomorrow, or when you're just ready to shut the door of the taxi and have alreay said goodbye to everyone else and there's not a thing left to say in this life, then, just this once, turn to me, even in a jest, or as an afterthought, which would have meant everything to me when we were together, and, as you did back then, look at me in the face, hold my gaze, and call me by your name.

Come, I'll take you to San Giacomo before you change your mind," I finally said. "There is still time before lunch. Remember the way?" "I remember the way." "You remember the way," I echoed. He looked at me and smiled. It cheered me. Perhaps because I knew he was taunting me. Twenty years was yesterday, and yesterday was just earlier this morning, and morning seemed light-years...

Teraz nadeszła pora, bym przekazał pałeczkę tobie. Opowieści nie kończą się na pisarzach, mimo że w tym wyścigu stratuje ich wielu. Oto co udało się wymyślić Siobhan i mnie. Dalej. Weź ę historię i pędź przed siebie. Narozrabiaj.

Teraz nadeszła pora, bym przekazał pałeczkę tobie. Opowieści nie kończą się na pisarzach, mimo że w tym wyścigu stratuje ich wielu. Oto co udało się wymyślić Siobhan i mnie. Dalej. Weź ę historię i pędź przed siebie. Narozrabiaj.

Ludzie nie ostrzegają, że złamane serce to choroba chroniczna. Może z czasem objawy ulegają złagodzeniu albo udaje ci się je zagłuszyć odległością, lecz ten ból nigdy do końca nie przechodzi. Cały czas czai się gdzieś w tle, gotowy zapłonąć na nowo, gdy tylko opuścisz gardę.

Ludzie nie ostrzegają, że złamane serce to choroba chroniczna. Może z czasem objawy ulegają złagodzeniu albo udaje ci się je zagłuszyć odległością, lecz ten ból nigdy do końca nie przechodzi. Cały czas czai się gdzieś w tle, gotowy zapłonąć na nowo, gdy tylko opuścisz gardę.

Diabeł, który próbował ich zabić w tym białym Królestwie Diabła... był wszystkim co ich otaczało - nieustępliwym zimnem, wszechobecnym lodem, burzami, brakiem jakiejkolwiek zwierzyny, która mogłaby im służyć za pożywienie, górami lodowymi, które wędrowały przez zamarznięte morze, nie zostawiając za sobą nawet skrawka otwartej wody, wałami lodowymi wyrastającymi znienacka z powierzchni paku, tańczącymi gwiazdami, , zepsutym i śmierdzącym jedzeniem w puszkach, latem, które nie nadeszło po wiośnie - wszystkim. Potwór z lodu był tylko jednym z wcieleń Diabła, który chciał ich śmierci. I chciał ich cierpienia.

Diabeł, który próbował ich zabić w tym białym Królestwie Diabła... był wszystkim co ich otaczało - nieustępliwym zimnem, wszechobecnym lodem, burzami, brakiem jakiejkolwiek zwierzyny, która mogłaby im służyć za pożywienie, górami lodowymi, które wędrowały przez zamarznięte morze, nie zostawiając za sobą nawet skrawka otwartej wody, wałami lodowymi wyrastającymi znienacka z po...