Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dżentelmen w Moskwie" to wspaniała lektura. Amor Towles w sposób doskonały wykreował nietuzinkowego bohatera powieści i umieścił go w dość wąskiej scenografii, za to w szerokiej perspektywie czasowej. Koncept karkołomny, jak na ponad 500-stronicową opowieść.
Tytułowy dżentelmen – hrabia Aleksander Rostow przez ponad trzydzieści lat porusza się w ograniczonej przestrzeni modnego moskiewskiego hotelu. Dotykają go głównie rzeczy błahe, a mimo to nie sposób oprzeć się czarowi jego osoby oraz magii miejsca odosobnienia, na które został skazany, przez które przewijają się ludzie wrażliwi, mądrzy i uczciwi. Odrzuciwszy ową magię można kręcić nosem, że sowieccy aparatczycy ukazani przez autora to tacy poczciwi, może trochę upierdliwi wujkowie, ale czy Towlesowi chodziło o pokazanie prawdy czasu? Czyż sednem jego powieści nie są relacje międzyludzkie, umiłowanie piękna, rozkosz smaków, pielęgnowanie wewnętrznej wolność, miłość braterska i ojcowska, przyjaźń? I mądrość, której oznaką jest nieustająca pogoda ducha.

"Dżentelmen w Moskwie" to wspaniała lektura. Amor Towles w sposób doskonały wykreował nietuzinkowego bohatera powieści i umieścił go w dość wąskiej scenografii, za to w szerokiej perspektywie czasowej. Koncept karkołomny, jak na ponad 500-stronicową opowieść.
Tytułowy dżentelmen – hrabia Aleksander Rostow przez ponad trzydzieści lat porusza się w ograniczonej przestrzeni...

Książka, która niepokoi i długo nie pozwala o sobie zapomnieć. Mimo początkowej sielanki młodych rozbitków na rajskiej wyspie, już od pierwszych akapitów odczuwa się napięcie i grozę. Skąd my to znamy? Miało być tak pięknie, a wyszło jak zawsze. Jak zawsze w całej historii ludzkości. I smutna konstatacja, że nawet dzieci noszą w sobie ten gen destrukcji i samozagłady, który uaktywnia się, gdy opadają więzy wypracowanych na przeciągu wieków norm społecznych i praw stanowionych.

Książka, która niepokoi i długo nie pozwala o sobie zapomnieć. Mimo początkowej sielanki młodych rozbitków na rajskiej wyspie, już od pierwszych akapitów odczuwa się napięcie i grozę. Skąd my to znamy? Miało być tak pięknie, a wyszło jak zawsze. Jak zawsze w całej historii ludzkości. I smutna konstatacja, że nawet dzieci noszą w sobie ten gen destrukcji i samozagłady, który...

Mógłbym powiedzieć, że powieść Margaret Atwood przedstawia piekło, jakie mężczyźni zgotowali kobietom w utopijnym państwie Gilead. Na marginesie, wydaje mi się, że pojęcie to funkcjonuje w debacie publicznej i łączone jest z polityką aborcyjną państwa. Chciałbym jednak odczytywać "Opowieść podręcznej" raczej jako zarys anatomii totalitaryzmu dotykającego obu płci, każdej orientacji seksualnej i każdego światopoglądu. Poza systemem opresji i zakazów pozostają w tym świecie jednostki uprzywilejowane, które ofiarami restrykcji mogą paść jedynie w wyniku wewnątrzkastowych przepychanek. Gilead, jak każdy totalitaryzm, jest karykaturą wzniosłych idei, które na początku zwykle wywiesza się na sztandarach. Mam wystarczająco wiele lat, aby pamiętać fałsz i absurdalność systemu, który panował kiedyś również w naszym kraju. "Opowieść podręcznej" nie jest jedynie zapiskiem wydarzeń, jest pamiętnikiem, świadectwem ciągle poszerzanej wolności wewnętrznej jednostki, której nikt nie może odebrać wspomnień, marzeń, pragnień i nadziei.

Mógłbym powiedzieć, że powieść Margaret Atwood przedstawia piekło, jakie mężczyźni zgotowali kobietom w utopijnym państwie Gilead. Na marginesie, wydaje mi się, że pojęcie to funkcjonuje w debacie publicznej i łączone jest z polityką aborcyjną państwa. Chciałbym jednak odczytywać "Opowieść podręcznej" raczej jako zarys anatomii totalitaryzmu dotykającego obu płci, każdej...