Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu "Delirium" od razu zdecydowałam się na zakup tej książki. Autorka świetnie rozwinęła dalszą część trylogii, nowe postacie, niespodziewane zdarzenia... Wszystko razem świetnie się zgrywa. Śmiało mówię, że się nie zawiodłam, choć mimo wszystko bardziej podobała mi się pierwsza część. Tak czy siak z niecierpliwością czekam na ostatnią część.

Po przeczytaniu "Delirium" od razu zdecydowałam się na zakup tej książki. Autorka świetnie rozwinęła dalszą część trylogii, nowe postacie, niespodziewane zdarzenia... Wszystko razem świetnie się zgrywa. Śmiało mówię, że się nie zawiodłam, choć mimo wszystko bardziej podobała mi się pierwsza część. Tak czy siak z niecierpliwością czekam na ostatnią część.

Wstawiłam na półkę "przeczytane", choć to nieprawda. Nie przebrnęłam przez tę książkę. Przeczytałam poprzednie 5 części, choć nie zaintrygowało mnie to tak, żebym myślała "O Boże, co będzie dalej??? MUSZĘ TO WIEDZIEĆ". Nie. Ta książka mnie zamuliła, choć uważam, że jest dobrze napisana. Mnie po prostu się to znudziło i coś mnie w niej zniechęciło. Choć uważam, że warto spróbować przeczytać serię Flanagana.

Wstawiłam na półkę "przeczytane", choć to nieprawda. Nie przebrnęłam przez tę książkę. Przeczytałam poprzednie 5 części, choć nie zaintrygowało mnie to tak, żebym myślała "O Boże, co będzie dalej??? MUSZĘ TO WIEDZIEĆ". Nie. Ta książka mnie zamuliła, choć uważam, że jest dobrze napisana. Mnie po prostu się to znudziło i coś mnie w niej zniechęciło. Choć uważam, że warto...

Dostałam tę książkę na urodziny. Pomyślałam sobie "Ojej! Na pewno fajna książka!" Zaczęłam czytać i... Klapa. Nudne jak flaki z olejem. No ale nic. Parę miesięcy później spróbowałam jeszcze raz, tym razem się udało. Czy polecam? Moje zdanie jest podzielone.

Według mnie książka idealna dla inteligentnych 10 - latków. W połowie książki zaczyna dziać się jakaś akcja, wtedy dopiero czyta się, domyślając, co będzie dalej. Postacie są bezbarwne, pozbawione są swojego własnego, oryginalnego charakteru. Dialogi nie porywają...

Dałam 6/10 gwiazdek za finał i za to, co działo się od połowy książki.

Dostałam tę książkę na urodziny. Pomyślałam sobie "Ojej! Na pewno fajna książka!" Zaczęłam czytać i... Klapa. Nudne jak flaki z olejem. No ale nic. Parę miesięcy później spróbowałam jeszcze raz, tym razem się udało. Czy polecam? Moje zdanie jest podzielone.

Według mnie książka idealna dla inteligentnych 10 - latków. W połowie książki zaczyna dziać się jakaś akcja, wtedy...

Zaczęło się od "Percy Jackson i bogowie olimpijscy". Koleżanka mi poleciła, a z racji, że uwielbiam mitologię grecką, od razu kupiłam "Złodziej pioruna". W parę dni przeczytałam wszystkie tomy z zapartym tchem. Następnie sięgnęłam po "Zagubionego herosa". Z tym nie szło mi już tak dobrze, możliwe, że przez to, że nie było Percy'ego (ale nie zmienia to faktu, że i tak bardzo mi się podobał). Przyszedł czas na "Syna Neptuna". I teraz, po przeczytaniu "Znaku Ateny" (choć dalsze części się szykują) śmiało powiem, że jest to moja ulubiona część cyklu. Nowy obóz, co jest już świetnym pomysłem, to jeszcze nowe postacie. Z Hazel to pan Rick przeszedł samego siebie (w pozytywnym znaczeniu), ale o tym to w "Znaku Ateny". ;)

Najbardziej (jak zawsze u Ricka Riordana) podobały mi się postacie. Autor idealnie dopasowuje komizm, trochę dramatu i wiele fantastyki, co jest najlepsze. Dobrze, że jest umieszczona mapka, bo inaczej trudno by mi było wyobrazić sobie, gdzie co jest. Nawet najmniejsze elementy zaskakują, co sprawia, że książkę czyta się z wielkimi oczami.

Moja ocena to 8/10, ponieważ czasami, bardzo rzadko ale czasami wątki się dłużyły. I trochę szkoda, że narracja nie była 1 - osobowa. Ale cóż.
Wielkie uznanie dla autora powieści, Ricka Riordana, za napisanie tak rewelacyjnego dzieła.

Zaczęło się od "Percy Jackson i bogowie olimpijscy". Koleżanka mi poleciła, a z racji, że uwielbiam mitologię grecką, od razu kupiłam "Złodziej pioruna". W parę dni przeczytałam wszystkie tomy z zapartym tchem. Następnie sięgnęłam po "Zagubionego herosa". Z tym nie szło mi już tak dobrze, możliwe, że przez to, że nie było Percy'ego (ale nie zmienia to faktu, że i tak bardzo...

Sama nie sięgnęłabym po tę książkę. Jako, że była to moja lektura, musiałam ją przeczytać. Czy dobrze zrobiłam, że sama po nią nie sięgnęłam? Mam podzielone zdanie.

Od początku akcja oraz OPISY dłużyły się niemiłosiernie. Później akcja zaczęła się rozkręcać, wkradł się komizm. To było fajne. A później BUM! Znów wielka chmura ciągnących się w nieskończoność opisów. Długo to czytałam, zwyczajnie mi się nie chciało. Liczyłam też na lepsze zakończenie. Ogółem spodziewałam się więcej po "Szatanie z siódmej klasy", ponieważ do gustu bardzo przypadła mi książka tego samego autora "Awantura o Basię". W tej powieści najbardziej podobały mi się postacie oraz jak wątki tworzyły logiczną aczkolwiek zawiłą całość.

Moja ocena to 6/10, ponieważ to dobra książka, mimo tych wszystkich wymienionych wyżej niedoskonałości. Plus dla książki jest też za uniwersalność (z resztą każda książka Kornela Makuszyńskiego taka jest, co jest bardzo korzystne). Powieść może przeczytać osoba obu płci w dowolnym wieku.

Sama nie sięgnęłabym po tę książkę. Jako, że była to moja lektura, musiałam ją przeczytać. Czy dobrze zrobiłam, że sama po nią nie sięgnęłam? Mam podzielone zdanie.

Od początku akcja oraz OPISY dłużyły się niemiłosiernie. Później akcja zaczęła się rozkręcać, wkradł się komizm. To było fajne. A później BUM! Znów wielka chmura ciągnących się w nieskończoność opisów. Długo to...

Piękna książka Kornela Makuszyńskiego, która jest po części dramatem, po części powieścią z dobrym komizmem. Wszystko razem tworzy właśnie "Awanturę o Basię".

Książka i dla chłopców, i dla dziewcząt. I dla 10 - latka, i dla 15 - latka. Lektura uniwersalna, która nadal uczy i bawi. Postacie barwne i bardzo różnorodne. Moja ocena to 7/10 gwiazdek, za... Całokształt. Mimo wszystko nie zachwyciła mnie do tego stopnia, abym mogła nazwać ją rewelacyjną bądź wybitną, a co dopiero arcydziełem.

Piękna książka Kornela Makuszyńskiego, która jest po części dramatem, po części powieścią z dobrym komizmem. Wszystko razem tworzy właśnie "Awanturę o Basię".

Książka i dla chłopców, i dla dziewcząt. I dla 10 - latka, i dla 15 - latka. Lektura uniwersalna, która nadal uczy i bawi. Postacie barwne i bardzo różnorodne. Moja ocena to 7/10 gwiazdek, za... Całokształt. Mimo...

Typowa książka dla nastolatek, która ma na celu zapomnieć o złamanym sercu lub temu zapobiec. Czy ją polecam? Tak, o ile lubicie książki, w których głównym tematem są złamane serca, jak to wynika z tytułu.

Książki nie wzięłam na serio. Niektóre zasady z "Kodeksu Zerwań" są jak z kosmosu. Tę powieść Pameli Wells czyta się szybko, choć jest przewidywalna. Postacie są barwne, które dają do myślenia.

Wątkiem drugoplanowym jest przyjaźń. Ta książka ukazuje, że przyjaźń może wiele przetrwać. Występują kłótnie, małe i duże. Ale jeśli to jest prawdziwa przyjaźń - byle sprzeczka tego nie zniszczy.

Książka lekka, sympatyczna. Niby z jakimś przesłaniem, ale do mnie to w ten sposób nie dotarło. Zinterpretowałam ją jako normalną, niestety nieoryginalną młodzieżówkę, typową jak na XXI wiek. Dałam tej lekturze 6/10 gwiazdek za barwę i lekkość.

Typowa książka dla nastolatek, która ma na celu zapomnieć o złamanym sercu lub temu zapobiec. Czy ją polecam? Tak, o ile lubicie książki, w których głównym tematem są złamane serca, jak to wynika z tytułu.

Książki nie wzięłam na serio. Niektóre zasady z "Kodeksu Zerwań" są jak z kosmosu. Tę powieść Pameli Wells czyta się szybko, choć jest przewidywalna. Postacie są...

Dostałam tę książkę w prezencie na 10 urodziny. Trafny prezent, jak się później okazało. Lubiłam książki obyczajowe, takie z normalnego życia dziewczynki. Jedno słowo, które opisuje tą książkę? "Ładna". Ładne dialogi, spodobał mi się pomysł, że są tam przepisy. Opisy nie za długie, co jest dobre w takiej książce, ponieważ taka powieść by nudziła dzieci czy młodzież. Dodam jeszcze, że w książce zamieszczone są zachwycające ilustracje. Jest ich stosunkowo dużo, co dodaje książce uroku. Te szkice wyrażają w pełni to, o czym jest tam napisane.

Daję tej lekturze 6/10 gwiazdek, za taką prostotę, która dobrze wpływa na dzieci. Typowa książka obyczajowa książka dla dzieci z oryginalnym pomysłem na fabułę.

Dostałam tę książkę w prezencie na 10 urodziny. Trafny prezent, jak się później okazało. Lubiłam książki obyczajowe, takie z normalnego życia dziewczynki. Jedno słowo, które opisuje tą książkę? "Ładna". Ładne dialogi, spodobał mi się pomysł, że są tam przepisy. Opisy nie za długie, co jest dobre w takiej książce, ponieważ taka powieść by nudziła dzieci czy młodzież. Dodam...

Kupiłam ją sobie na urodziny. Przyznaję, że mogłam kupić coś lepszego.

Harry Potter w spódnicy? Być może. Ale jeśli tak, to mocno przesadzony. W tej książce można było się popisać wyobraźnią, a autorki tego nie wykorzystały. W pewnych momentach wydawała mi się dziecinna. Podczas czytania tej powieści ani razu nie pomyślałam: "Kurczę, co będzie dalej?" Poziom tej książki nie jest za wysoki. Za dużo niewyjaśnionych wątków, przez co książka staje się gruba i momentami nudna. Owszem, czasem zdarzyło mi się pomyśleć "O, ten rozdział jest fajny ponieważ są dobre opisy". Ale rzadko prawiłam komplementy w stronę tej lektury.

5/10 gwiazdek. Jest to książka przeciętna, nieporywająca. W najbliższym czasie nie zamierzam sięgać po kolejny tom.

Kupiłam ją sobie na urodziny. Przyznaję, że mogłam kupić coś lepszego.

Harry Potter w spódnicy? Być może. Ale jeśli tak, to mocno przesadzony. W tej książce można było się popisać wyobraźnią, a autorki tego nie wykorzystały. W pewnych momentach wydawała mi się dziecinna. Podczas czytania tej powieści ani razu nie pomyślałam: "Kurczę, co będzie dalej?" Poziom tej książki...

Hmm.
Typowa książka dla nastolatek, ale przyjemnie, lekko i szybko się ją czyta. Książka idealnie się nada na nudne dni. Nowe przyjaźnie, pierwsza miłość - to głównie zawarte jest w książce. Aczkolwiek daję tej książce pewien minus, a mianowicie za to, że jest to lektura przewidywalna. Daję 6/10 gwiazdek. Nie spodziewałam się niczego nadzwyczajnego, ale ja osobiście dodałabym trochę oryginalności. Nie zmienia to jednak faktu, że książka jest przyjemna i... Dobra.

Hmm.
Typowa książka dla nastolatek, ale przyjemnie, lekko i szybko się ją czyta. Książka idealnie się nada na nudne dni. Nowe przyjaźnie, pierwsza miłość - to głównie zawarte jest w książce. Aczkolwiek daję tej książce pewien minus, a mianowicie za to, że jest to lektura przewidywalna. Daję 6/10 gwiazdek. Nie spodziewałam się niczego nadzwyczajnego, ale ja osobiście...

Kupiłam tę lekturę jako powieść na nudne wieczory. Sprawdziła się. Jest humor, dziwne akcenty. Niestety, książka dość przewidywalna. Jest druga część, ale jakoś na razie nie ciągnie mnie do niej. Dobra książka, ale nie radzę nastawiać się na jakieś wielkie doświadczenia. Taka ot książka na nudne dni. Plusem jest też to, że błyskawicznie się czyta. 6/10 gwiazdek, ale szczerze mówiąc, oczekiwałam czegoś więcej.

Kupiłam tę lekturę jako powieść na nudne wieczory. Sprawdziła się. Jest humor, dziwne akcenty. Niestety, książka dość przewidywalna. Jest druga część, ale jakoś na razie nie ciągnie mnie do niej. Dobra książka, ale nie radzę nastawiać się na jakieś wielkie doświadczenia. Taka ot książka na nudne dni. Plusem jest też to, że błyskawicznie się czyta. 6/10 gwiazdek, ale...

Z początku nie byłam przekonana do tej książki. Koleżanka mi ją poleciła, wypożyczyłam więc ją w bibliotece. Owszem, lektura dostała ode mnie plusa za okładkę, która jest bardzo ładna (ogółem okładki serii "Zwiadowcy" zachwycają). W domu przeczytałam krótki opis z tyłu. I popełniłam błąd, a mianowicie pokierowałam się prototypem. "Dam głowę uciąć, że powieść będzie nudna. Średniowiecze, zamki, rycerze - nie moja bajka" - oto moje myśli, gdy zabierałam się do czytania tej książki. Jak już mówiłam, nie przebrnęłam przez nią. Psychicznie za bardzo nastawiłam się, że będzie nudna. Po prostu wypychałam ją z mojego umysłu. Głupia ja.

Gdy zabrałam się za tę książkę po raz drugi - coś mnie zainteresowało. Nie wiem, czy to we mnie się coś zmieniło, czy co. Ale bardzo spodobała mi się postać Halta... I tak się zaczęło. Przyznaję, że początek jest trochę nudny. Ale nie zrażajcie się. Samo życie Willa w chatce w lesie jest ciekawe. Jego treningi, to, jakie były tego efekty... Ale to każdy musi sam przeczytać.

Książka bardzo dobra. 7/10 gwiazdek, ponieważ mimo wszystko akcja mogłaby być odrobinę dynamiczniejsza. Ale i tak moje uznanie dla pana Johna Flanagana.

Z początku nie byłam przekonana do tej książki. Koleżanka mi ją poleciła, wypożyczyłam więc ją w bibliotece. Owszem, lektura dostała ode mnie plusa za okładkę, która jest bardzo ładna (ogółem okładki serii "Zwiadowcy" zachwycają). W domu przeczytałam krótki opis z tyłu. I popełniłam błąd, a mianowicie pokierowałam się prototypem. "Dam głowę uciąć, że powieść będzie nudna....

"Erebos" leżał na półce z lekturami o wampirach. Przyciągająca okładka zachęciła mnie, abym sięgnęła po tą książkę. Krótki opis z tyłu zadecydował o kupnie książki. Czy żałuję? Absolutnie.

Zacznijmy od fabuły. Bardzo ciekawa, opisy zdarzeń w grze są nader rzeczywiste. Wszystko, co tam jest opisywane, bez trudu pojawia się w głowie. Postacie ciekawe, zachęcające wręcz, aby poznać je bliżej. Spodobał mi się pomysł, aby była opisywana akcja rozgrywająca się w samej grze, śledziliśmy przygody Sariusa. Z początku pomysł na książkę wydawał mi się śmieszny, ale teraz dostrzegam oryginalność fabuły.

Jestem bardzo zadowolona z tej książki.Jak to już ktoś napisał: "Nie jest tylko zbiorem kartek i liter". Lektura pochłania nie mniej niż gra "Erebos". Moje uznanie dla U. Poznanskiego.

"Erebos" leżał na półce z lekturami o wampirach. Przyciągająca okładka zachęciła mnie, abym sięgnęła po tą książkę. Krótki opis z tyłu zadecydował o kupnie książki. Czy żałuję? Absolutnie.

Zacznijmy od fabuły. Bardzo ciekawa, opisy zdarzeń w grze są nader rzeczywiste. Wszystko, co tam jest opisywane, bez trudu pojawia się w głowie. Postacie ciekawe, zachęcające wręcz, aby...

Gdy to przeczytałam, byłam bardzo zadowolona. Nie dość, że przeczytałam tę książkę w jeden wieczór, to przed snem nadal o niej myślałam.

Książka działająca na wyobraźnię, bardzo sympatyczna. Ta książka przeznaczona jest dla osób w wieku... No właśnie. Kolejny punkt dla autora. Nie bardzo można określić, w jakim wieku powinno przeczytać się książkę "Matylda". Ja przeczytałam w wieku lat 11, ale np. 15 - latek też by mógł. Dobre słownictwo, ciekawe opisy, a najlepsze postacie. Jestem bardzo mile zaskoczona tą książką.

Gdy to przeczytałam, byłam bardzo zadowolona. Nie dość, że przeczytałam tę książkę w jeden wieczór, to przed snem nadal o niej myślałam.

Książka działająca na wyobraźnię, bardzo sympatyczna. Ta książka przeznaczona jest dla osób w wieku... No właśnie. Kolejny punkt dla autora. Nie bardzo można określić, w jakim wieku powinno przeczytać się książkę "Matylda". Ja...

"Znów książka dla nastolatek, jakieś anioły, dziewczyna się zakochuje... No tak, a czego miałabym się spodziewać po dzisiejszych książkach" - pierwsza myśl, gdy dostałam tą książkę na urodziny. Czy zmieniłam zdanie? Jak spojrzycie na ocenę, od razu się o tym przekonacie.

Już sam pomysł, że Karou wychowują chimery jest niezmiernie ciekawy. Wszystkie opisy, postacie, miejsca dosłownie urzekają. Od pierwszych stron można wywnioskować, że taką wyobraźnię, taki talent do napisania takiej książki mają tylko nieliczni. Czytałam ją wiele razy i jeszcze mi się nie znudziła. Jak dla mnie jest to przykład książki - cuda. Jak najbardziej zachęcam do przeczytania tej lektury.

"Znów książka dla nastolatek, jakieś anioły, dziewczyna się zakochuje... No tak, a czego miałabym się spodziewać po dzisiejszych książkach" - pierwsza myśl, gdy dostałam tą książkę na urodziny. Czy zmieniłam zdanie? Jak spojrzycie na ocenę, od razu się o tym przekonacie.

Już sam pomysł, że Karou wychowują chimery jest niezmiernie ciekawy. Wszystkie opisy, postacie, miejsca...

Sama wybrałam tą książkę. Po przeczytaniu krótkiego opisu, o czym opowiada, pomyślałam, że to ciekawy pomysł na książkę. Kupiłam ją więc. Tak się zaczęła przygoda z jedną z najlepszych książek, jakie czytałam.

Piękna książka. Nie mam pojęcia, co dodać. Po przeczytaniu na myśl przychodzą pytania typu "Jak działa miłość?", "Co robi ona z człowiekiem?", "Czy miłość przetrwa wszystko?". Trzeba przyznać, że Lauren Oliver wysoko ustawiła poprzeczkę. Ale dała radę, śmiem twierdzić, że zrobiła to lepiej, niż można by ustawić tę poprzeczkę. Skrycie modlę się, że następny tom będzie tak samo fascynujący oraz z dreszczykiem emocji jak "Delirium".

Sama wybrałam tą książkę. Po przeczytaniu krótkiego opisu, o czym opowiada, pomyślałam, że to ciekawy pomysł na książkę. Kupiłam ją więc. Tak się zaczęła przygoda z jedną z najlepszych książek, jakie czytałam.

Piękna książka. Nie mam pojęcia, co dodać. Po przeczytaniu na myśl przychodzą pytania typu "Jak działa miłość?", "Co robi ona z człowiekiem?", "Czy miłość przetrwa...

Zacznę od tego, że gdy dostałam pierwszą część na gwiazdkę, pomyślałam "O Jezu, jakaś typowa książka - romansidło, opisy pocałunków i ogólnie temat tak nudny, jak flaki z olejem. Pewnie będę rzygać". Ale pomyliłam się w 99%. Ani nie rzygałam, ani nie jest to typowa książka - romansidło, ani nie jest nudna. Owszem, są opisy pocałunków, ale tak dobrze są opisane, że uśmiech pojawia się na twarzy.

Na tę książkę czekałam i czekałam. Po trzeciej części zapowiadała się interesująco. Pewne jest to, że się nie zawiodłam. W dodatku śmiało powiem, że jest to moja ulubiona część cyklu.

Nie wiem czemu, zawsze miałam tak, że nie znosiłam opisów. Zawsze było to dla mnie potwornie nudne. A pani Becca tak te opisy pisała, że bez trudu sobie wszystko wyobrażałam. Poza tym - ciekawe są pomysły w książce. Kompletnie się nie spodziewałam, że Patch na końcu... (nie będę spoilerować). Złapałam się nawet na tym, że pod koniec książki czytałam z rozdziawionymi ustami.

Tak jak już pisałam, oświadczam, że jest to moja ulubiona część tej serii. Na razie seria stoi na półce, ale jestem pewna, że nie zdąży się zakurzyć, zanim sięgnę po nią po raz kolejny.

Zacznę od tego, że gdy dostałam pierwszą część na gwiazdkę, pomyślałam "O Jezu, jakaś typowa książka - romansidło, opisy pocałunków i ogólnie temat tak nudny, jak flaki z olejem. Pewnie będę rzygać". Ale pomyliłam się w 99%. Ani nie rzygałam, ani nie jest to typowa książka - romansidło, ani nie jest nudna. Owszem, są opisy pocałunków, ale tak dobrze są opisane, że uśmiech...