Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka zostanie ze mną na zawsze. Jest tak samo piękna, jak ciężka, brutalna i bezwzględna.

"Angels before Man' to historia Lucyfera i jego upadku. Opowieść o dorastaniu, odzieraniu z niewinności, karze, niesprawiedliwości i obłędzie. Przede wszystkim jednak, to książka o traumie religijnej, której doświadcza wiele osób, a w szczególności osoby queerowe.
Książka jest napisana przepięknym, kwiecistym, lirycznym językiem. Autor zastosował tutaj wiele nietypowych zabiegów literackich, które dodają głębi. Nie da się jej czytać szybko, do wielu fragmentów wracałam, by zrozumieć ich znaczenie. Aby ją w pełni pojąć, warto też znać mitologię chrześcijańską. I od razu ostrzegam, trigger warnings od autora trzeba potraktować poważnie, jeśli ktoś nie chce czytać o przemocy, zwaracaniu się przeciwko Bogu czy ukazywaniu religii w bardzo negatywnym świetle, lepiej ten tytuł ominąć, jest też zdecydowanie 18+.

Historia rozwijającej się miłości, jest jedną z najpiękniej napisanych, które czytałam. Jest też jedną z najbardziej emocjonalnie wyczerpujących książek, na które trafiłam. Zdecydowanie jest oryginalna, nietypowa, zapadająca w pamięć na długo. Zostawia czytelnika z ogromem pytań o Boga, świat i naturę rzeczy, nie dając jednoznacznych odpowiedzi.

Ta książka zostanie ze mną na zawsze. Jest tak samo piękna, jak ciężka, brutalna i bezwzględna.

"Angels before Man' to historia Lucyfera i jego upadku. Opowieść o dorastaniu, odzieraniu z niewinności, karze, niesprawiedliwości i obłędzie. Przede wszystkim jednak, to książka o traumie religijnej, której doświadcza wiele osób, a w szczególności osoby queerowe.
Książka jest...

Kolejna przepiękna książka Ernaux, która potwierdza, że Nobel był jak najbardziej zasłużony.
Nie jest sztuką pisać górnolotne frazesy. Sztuką jest pisać proste zdania, które niosą ogromną głębię i ładunek emocjonalny. Otwarcie się na czytelnika i odarcie ze wstydu, pokazanie swojej wrażliwości.
Złożoność relacji rodzinnych, klasowość i feminizm przewijają się w twórczości Ernaux tworząc ponadczasowe historie życia ludzkiego. Warto tego doświadczyć.

Kolejna przepiękna książka Ernaux, która potwierdza, że Nobel był jak najbardziej zasłużony.
Nie jest sztuką pisać górnolotne frazesy. Sztuką jest pisać proste zdania, które niosą ogromną głębię i ładunek emocjonalny. Otwarcie się na czytelnika i odarcie ze wstydu, pokazanie swojej wrażliwości.
Złożoność relacji rodzinnych, klasowość i feminizm przewijają się w twórczości...

To jedna z najgorzej napisanych książek, które miałam okazję czytać w ostatnim czasie. Gdyby nie to, że kupiłam od razu cały cykl, nie zaczynałabym nawet drugiego tomu. Jak jeszcze z pierwszej części trylogii można było czerpać przyjemność (na zasadzie czerpania przyjemności z oglądania programów randkowych na gorących wyspach), tak druga część oprócz bycia głupkowatą jest po prostu nudna. Rzadko spotyka się tak źle napisane postaci - nie mają charakteru, osobowości, ani chyba żadnych innych cech. O głównej bohaterce, po przeczytaniu dwóch części, mogę powiedzieć, że jest wulgarna, i to by było na tyle. Jej ukochany jest bardzo wysoki, co jest w sumie jego główną, ciągle podkreślaną cechą. Między tą parą jest totalnie zero chemii, są tak samo nudni jako wrogowie, jak i jako kochankowie. Druga część mogłaby w ogóle nie istnieć, wystarczyłoby wydłużyć pierwszą o 30 stron i sprawa byłaby załatwiona. Autorka sypie plot-twisty na prawo i lewo, ale nic z nich nie wynika, bo wydarzenia nie mają ciągu przyczynowo-skutkowego. Ogółem jest źle. Nie rozumiem popularności tego cyklu. Ani historia, ani bohaterowie, ani romans nie są ciekawe, oryginalne czy wciągające. Polecam poświęcić ten czas na przeczytanie innej pozycji.

To jedna z najgorzej napisanych książek, które miałam okazję czytać w ostatnim czasie. Gdyby nie to, że kupiłam od razu cały cykl, nie zaczynałabym nawet drugiego tomu. Jak jeszcze z pierwszej części trylogii można było czerpać przyjemność (na zasadzie czerpania przyjemności z oglądania programów randkowych na gorących wyspach), tak druga część oprócz bycia głupkowatą jest...

Idealne dopełnienie cyklu. Cztery krótkie historie, które pozwalają nam raz jeszcze spotkać się z bohaterami trylogii. Tytułowa opowieść 'The Summer Palace, kontynuującą losy Damiena i Laurenta, zostawia nas z uśmiechem na twarzy i ciepłem w sercu. Nie dałoby się stworzyć lepszego zakończenia dla tej dwójki. Jest też wspaniale opisana pod względem wizualnym - myśląc o niej mam przed oczami piękne widoki Akielos. Bardzo podobała mi się również historia Jorda i Aimerica, rzucająca nowe światło na wydarzenia z poprzednich części i pozwalającą czytelnikowi samemu zdecydować, co tak naprawdę się stało.
Ten zbiór opowiadań to pozycja obowiązkowa dla fanów 'Zniewolonego Księcia'.

Idealne dopełnienie cyklu. Cztery krótkie historie, które pozwalają nam raz jeszcze spotkać się z bohaterami trylogii. Tytułowa opowieść 'The Summer Palace, kontynuującą losy Damiena i Laurenta, zostawia nas z uśmiechem na twarzy i ciepłem w sercu. Nie dałoby się stworzyć lepszego zakończenia dla tej dwójki. Jest też wspaniale opisana pod względem wizualnym - myśląc o niej...

Zwykle nie daję książkom oceny 10/10, bo nie ma rzeczy idealnych, ale tu zrobię wyjątek. Bardzo dawno nie miałam w swoich rękach powieści, gdzie historia wciągnęła mnie w takim stopniu. Dark Heir czytałam z wypiekami na twarzy, nie mogąc się oderwać.

Tak jak się spodziewałam, pierwsza część serii była wprowadzeniem w historię i świat, w drugiej dostajemy AKCJĘ. Historia, z biało-czarnej walki dobra ze złem, robi się bardziej szara. Postaci są świetnie skonstruowane, każda ma swoje plany i ambicje. W odróżnieniu od wielu osób uważam, że sceny z POV różnych postaci były potrzebne. Raz - ze względu na prowadzenie histori, dwa - dawały trochę "oddechu" po scenach z głównym bohaterem. Sceny z Willem były bardzo emocjonalne, nie mówiąc już o tych z Willem i Jamesem, gdzie napięcie, emocje i wzajemna fascynacja sięgały zenitu. James ponownie skupia na sobie uwagę nie tylko wszystkich bohaterów, ale i czytelnika.

C.S.Pacat ma bardzo dobry warsztat pisarski i zdecydowanie Dark Heir pod tym zgledem się wybija, szczególnie na tle swojego gatunku i tego, co ostatnio zalewa rynek.

Zakończenie złamało mi serce i nie wiem jak wytrwam kolejne X lat, zamin wyjdzie ostatnia część, by dowiedzieć się co dalej.

Zwykle nie daję książkom oceny 10/10, bo nie ma rzeczy idealnych, ale tu zrobię wyjątek. Bardzo dawno nie miałam w swoich rękach powieści, gdzie historia wciągnęła mnie w takim stopniu. Dark Heir czytałam z wypiekami na twarzy, nie mogąc się oderwać.

Tak jak się spodziewałam, pierwsza część serii była wprowadzeniem w historię i świat, w drugiej dostajemy AKCJĘ. Historia,...

Trzeba przyznać, że pierwsza część trylogii jest w zasadzie wstępem do dalszej akcji. Przez 2/3 książki czyta się ją dość mozolnie, ze względu na to, że autorka bardzo dokładnie opisuje świat magiczny i rządzące nim prawa, przybliża nam sporo historii. Jest to zarazem plus i minus, z jednej strony cenię fantastykę, w której dowiadujemy się sporo o świecie, z drugiej jest to pewnien wysiłek przy czytaniu. W tym przypadku jednak, ostatnie 100 stron zdecydowanie nadrabia wolniejszą akcję początku i pozwala docenić te podwaliny, które otrzymujemy w celu zrozumienia akcji. Podobny przypadek był również w poprzedniej trylogii Pacat - pierwsza książka była niejako wstępem do "właściwej" historii.
Końcówka Dark Rise i zwroty akcji są natomiast 100/10, już nie mogę się doczekać przeczytania kolejnej części książki. Postać Jamesa, który choć występował dosłownie na kilkunastu stronach, napędza całą historię i usuwa w cień pozostałych bohaterów.
Mroczna, intrygująca i wciągająca książka.

Trzeba przyznać, że pierwsza część trylogii jest w zasadzie wstępem do dalszej akcji. Przez 2/3 książki czyta się ją dość mozolnie, ze względu na to, że autorka bardzo dokładnie opisuje świat magiczny i rządzące nim prawa, przybliża nam sporo historii. Jest to zarazem plus i minus, z jednej strony cenię fantastykę, w której dowiadujemy się sporo o świecie, z drugiej jest to...

Przepięknie napisana. Czyta się jak poezję.

Przepięknie napisana. Czyta się jak poezję.