Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najlepszy thriller psychologiczny, na jaki trafiłam.

Film niestety nie oddaje tego, jak skomplikowane postacie stworzyła Gillian. Tą samą historię poznajemy z perspektywy dwóch stron (a nawet trzech licząc osoby patrzące na bohaterów z dystansu). Mimo, że rozdziały pisane są naprzemiennie z perspektywy Nicka i Amy, do samego końca nie jesteśmy w stanie obrać żadnej ze stron. Nikt tu nie jest czarny, ani biały. Ludzie są wielowymiarowi, często brudni, mają swoje sekrety, popełniają błędy i nie da się ich w stu procentach jednoznacznie ocenić.

Własnie za to, za lekkość pióra oraz za fenomenalnie opracowane detale przydzielam jej 10 punktów. Pochłonęłam ją w dwa wieczory i nie potrafiłam odłożyć jej na bok. Absolutnie nr 1 wśród kryminałów.

Najlepszy thriller psychologiczny, na jaki trafiłam.

Film niestety nie oddaje tego, jak skomplikowane postacie stworzyła Gillian. Tą samą historię poznajemy z perspektywy dwóch stron (a nawet trzech licząc osoby patrzące na bohaterów z dystansu). Mimo, że rozdziały pisane są naprzemiennie z perspektywy Nicka i Amy, do samego końca nie jesteśmy w stanie obrać żadnej ze...

Wybitna. Dobrze napisana, przejmująca i wciągająca.

Pochłonęłam ją "na jeden raz" i nie mogłam się od niej oderwać aż do finału. Każdy rozdział pisany jest z perspektywy innego bohatera, dzięki czemu postaci zyskują głębi. Przyglądamy się rasizmowi, patriarchatowi, przywiązaniu do ziemi, podziałom klasowym i ageizmowi z różnych perspektyw. Nic nie jest określone jako dobre, czy złe. Czytelnik sam ma ocenić zachowania bohaterów, co nie jest wcale takie proste. Nie możemy przykleić łatki rasisty, alkoholika, czy przemocowca bez uwzględniania szerszego kontekstu. Jordan sięga poza Amerykę. Przedstawia myślenie farmerów z Delty Missisipi, niemieckich wdów z II wojny światowej, ludzi którzy pogodzili się z segregacją rasową, czy takich dla których "czysta krew" jest ważniejsza od rodziny.

Uważam, że "błoto" powinno być stawiane na równi z takimi klasykami kultury amerykańskiej, jak "Buszujący w zbożu", "Myszy i ludzie", "Forest Gump", czy "Król szczurów".

Daje jej 9 punktów i z pewnością będę do niej wracać. Nie jest to przyjemna, odprężająca lektura ale jest warta przeczytania. Otwiera szerzej oczy, uczy dystansu, sprawia że nie rzucamy tak łatwo ocenami i zwracamy uwagę na to, że nasza perspektywa wcale nie jest współdzielona przez innych.

Wybitna. Dobrze napisana, przejmująca i wciągająca.

Pochłonęłam ją "na jeden raz" i nie mogłam się od niej oderwać aż do finału. Każdy rozdział pisany jest z perspektywy innego bohatera, dzięki czemu postaci zyskują głębi. Przyglądamy się rasizmowi, patriarchatowi, przywiązaniu do ziemi, podziałom klasowym i ageizmowi z różnych perspektyw. Nic nie jest określone jako...

Reportaż nie jest najlepszym słowem opisującym "Detroit". Jest to bardziej zapis refleksji autora na temat swojego miejsca pochodzenia. Jest tu mnóstwo wycieczek personalnych, oceniania i żalu, wytykania palcami konkretnych ludzi oraz ich win. Brakuje mi historii samego miasta. Brakuje dystansu do pewnych spraw. LeDuff uważa, pochodzenie z Detroit daje mu lepszą perspektywę opisu ale osobiście się z tym nie zgadzam. Zbyt wiele jest w tej książce emocji. Z jednej strony autor krytykuje nepotyzm Urzędu Miasta ale wystarczy, że sam spędza trochę czasu ze strażakami/policjantami/dziennikarzami i sam niemalże automatycznie zaczyna wybielać w/w grupę społeczną. "Przykleja się" do burmistrza Kilpatricka i atakuje go w każdym rozdziale, pomijając wszystkich pozostałych wcześniejszych i późniejszych włodarzy miasta. Jeśli Detroit było wyniszczane latami to dlaczego całą winą za jego upadek obarcza jednego człowieka?

Druga część książki poświęcona jest rodzinie. Z całym szacunkiem ale reportaż dot. miasta nie jest miejscem na wątki autobiograficzne. Gdyby wyciąć historie jego przodków, siostry narkomanki, patologii rodzinnych, kłótni z żoną etc. książka skraca nam się o połowę.

Styl pisania jest bardzo dobry - nie męczy, a tempo odbioru treści jest dzięki niemu płynny. Niestety dobór materiału, jaki autor chce nam przedstawić nie zgadza się z tym, co nam obiecuje. Jeśli oczekujecie, że dowiecie się jak działa machina miejsca to niestety nie da wam tego ta pozycja. Jeśli interesuje was lincz na burmistrza Kilpatrica i koligacje rodzinne autora to jest to książka dla was.

Reportaż nie jest najlepszym słowem opisującym "Detroit". Jest to bardziej zapis refleksji autora na temat swojego miejsca pochodzenia. Jest tu mnóstwo wycieczek personalnych, oceniania i żalu, wytykania palcami konkretnych ludzi oraz ich win. Brakuje mi historii samego miasta. Brakuje dystansu do pewnych spraw. LeDuff uważa, pochodzenie z Detroit daje mu lepszą perspektywę...

Pierwsza połowa nie zachęca. Wydaje się być nudną kopią "gone girl", w której od początku znamy zakończenie. Początkowo myślałam, że w książce nie ma żadnej zagadki do rozwiązania ale na szczęście autorka wybrnęła z tego problemu. Styl pisania jest bardzo lekki, choć momentami aż zbyt prosty. Brakowało mi większego rozbudowania bohaterów. Postaci sprawiały wrażenie płytkich, wręcz jednowymiarowych

Pierwsza połowa nie zachęca. Wydaje się być nudną kopią "gone girl", w której od początku znamy zakończenie. Początkowo myślałam, że w książce nie ma żadnej zagadki do rozwiązania ale na szczęście autorka wybrnęła z tego problemu. Styl pisania jest bardzo lekki, choć momentami aż zbyt prosty. Brakowało mi większego rozbudowania bohaterów. Postaci sprawiały wrażenie...

Wstrząsająca. Odbierająca nadzieję na sprawiedliwość.

Wywołuje najgorsze z możliwych odczuć: smutek, bezsilność, obrzydzenie. Kopińska obnaża najpodlejsze aspekty polskiego systemu "sprawiedliwości". Wytyka bezduszność, bierność i pazerność jaka nas otacza. Jej książka słusznie wywołuje oburzenie. Nie boi się przedstawiania spraw trudnych. Sprawców wywołuje po nazwisku. Zmusza do refleksji ...

Ciężko jest porównywać te reportaże, bo każdy z nich to odrębny dramat, niespotykanie bolesny dla bohaterów. Jak możemy ocenić czyja historia oburza bardziej: gwałconych dzieci, sadystycznych zakonnic, przekupnych strażników więziennych, czy mediów które kruszą psychikę człowieka jak biszkopt?

Nie jestem w stanie dać jej oceny niższej niż 8. Jest mi przykro, ciężko, nie czuję się po tej książce dobrze ... ale niestety właśnie to sprawia że zasługuje na miano rewelacyjnej.

Wstrząsająca. Odbierająca nadzieję na sprawiedliwość.

Wywołuje najgorsze z możliwych odczuć: smutek, bezsilność, obrzydzenie. Kopińska obnaża najpodlejsze aspekty polskiego systemu "sprawiedliwości". Wytyka bezduszność, bierność i pazerność jaka nas otacza. Jej książka słusznie wywołuje oburzenie. Nie boi się przedstawiania spraw trudnych. Sprawców wywołuje po nazwisku....

Solidny reportaż. Widać w nim ogrom pracy i zaangażowania autorów. Zagłębili się w szczegóły, które wiele osób pomija przy przedstawianiu zaplecza zbrodni. Mimo dużej szczegółowości sam reportaż napisany jest lekkim stylem. Książkę czyta się przyjemnie (o ile można tak powiedzieć o tak przykrej historii). Sturis i Winnicka zrobili jednak wszystko co w ich mocy, by pomimo negatywnych emocji czytelnik zagłębił się w tą historię i odkładając uczucia na bok skłonił się ku trochę większej refleksji niż jedynie osądzanie winnego.

Historia Rzeszowskich przeplata się z historią samego Jersey. Autorzy przedstawiają szereg czynników, które wpłynęły na wydarzenia z 14 sierpnia 2011 roku. Nie oceniają nikogo. Przedstawiają w obiektywny, chłodny sposób opinie biegłych, świadków, policjantów, członków tamtejszej polonii. Nie ma tu miejsca na tłumaczenia, gloryfikację ani oskarżenia. Zarówno sprawca, jak i ofiary przedstawieni są bez oceniania. Autorzy nie narzucają nam gotowej odpowiedzi co jest dobre, a co złe. Sugerują jedynie co jako społeczeństwo możemy jeszcze naprawić, by nie dopuszczać do podobnych sytuacji.

Solidny reportaż. Widać w nim ogrom pracy i zaangażowania autorów. Zagłębili się w szczegóły, które wiele osób pomija przy przedstawianiu zaplecza zbrodni. Mimo dużej szczegółowości sam reportaż napisany jest lekkim stylem. Książkę czyta się przyjemnie (o ile można tak powiedzieć o tak przykrej historii). Sturis i Winnicka zrobili jednak wszystko co w ich mocy, by pomimo...

"Król szczurów" jest czym znacznie więcej niż zwykłą literaturą obozową. To przede wszystkim dramat psychologiczny, skupiający się nie na opisie wojny i śmierci, ale na ludziach tą wojną dotkniętych. Daleki jest od epatowania przemocą i brutalnością. Autor przybliża sylwetki każdej z postaci, przedstawia nam ludzi z krwi i kości, ich sukcesy i porażki. Ludzi, którzy z perspektywy wygodnej i czystej Europy określani są jako dzikusy. Oceniani zgodnie z "naszymi" standardami etycznymi, a nie w kontekście panujących w Changi warunków. Clavell dowodzi przede wszystkim, że człowieczeństwa nie da się prosto sklasyfikować i ocenić, a to co wydaje nam się obiektywnie dobre lub złe, w innych warunkach rządzi się własnymi zasadami interpretacji.

"Król szczurów" jest czym znacznie więcej niż zwykłą literaturą obozową. To przede wszystkim dramat psychologiczny, skupiający się nie na opisie wojny i śmierci, ale na ludziach tą wojną dotkniętych. Daleki jest od epatowania przemocą i brutalnością. Autor przybliża sylwetki każdej z postaci, przedstawia nam ludzi z krwi i kości, ich sukcesy i porażki. Ludzi, którzy z...