Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia niezmiernie inteligentnego rodzeństwa, które niespiesznie i jakby od niechcenia rozwiązuje dwie spore zagadki kryminalne. Przy tym są tak naturalnymi, bystrymi i pomysłowymi dzieciakami, że czytanie o ich perypetiach sprawia ogromną radość. Dodatkowym i niezaprzeczalnym plusem jest humor Joanny Chmielewskiej, umiejętnie wpleciony w każdą postać, jej cięte riposty i wydawałoby się zaskakujące wnioski prowadzą do tego, iż książka wciąga nieubłaganie, nie chce się jej odłożyć i ma się ochotę na zgłębienie wszystkich tajemnic od razu.

Historia niezmiernie inteligentnego rodzeństwa, które niespiesznie i jakby od niechcenia rozwiązuje dwie spore zagadki kryminalne. Przy tym są tak naturalnymi, bystrymi i pomysłowymi dzieciakami, że czytanie o ich perypetiach sprawia ogromną radość. Dodatkowym i niezaprzeczalnym plusem jest humor Joanny Chmielewskiej, umiejętnie wpleciony w każdą postać, jej cięte riposty i...

Wszystko czerwone jest synergią humoru, taktu, paradoksu, zupełnego zaskoczenia, odrętwienia, pewności i wątpliwości, choć wydaje się to zupełnie niemożliwe.
Opowiada o wizycie głównej bohaterki u Alicji- swojej przyjaciółki, mieszkającej w Danii. Akcja nabiera tempa, kiedy podczas wieczornej imprezy zostaje zabity jeden z gości- ten, który właśnie miał wyjawić Alicji, kto z jej otoczenia może być niebezpieczny. Rozpoczyna się zupełnie niemozolne dochodzenie w sprawie tajemniczej śmierci, prowadzone na dwóch frontach: domowym- którego głównym prowodyrem jest główna bohaterka i cała masa ludzi, którzy akurat napatoczyli jej się pod rękę i zostali uraczeni jakimś niezwłocznym zadaniem do wykonania oraz śledztwo prowadzone przez przekomicznego policjanta, władającego językiem polskim w iście biblijnym stylu: ,,Pani musi umysłowa robota wykonać, mnogo, wielkie mrowie. Zaprawdę na pamięć waszą zaległo, a musicie rozjaśnić mroki".
W międzyczasie dochodzi do całej masy nieudanych zabójstw- wszystkich umiejscowionych w domu Alicji i charakteryzujących się niebywałą pomysłowością, a czasem również lekką desperacją. Natomiast zakończenie jak zawsze zaskakujące, bo któż by się spodziewał, że to właśnie ten ktoś dokonywał tych wszystkich zamachów na gości Alicji, chcąc zabić właśnie ją.
Urzekający styl, łączenie z pozoru banalnych czynności, jak np. przycinanie gałęzi, z charakterystycznym humorem Chmielewskiej powoduje, że bohaterowie stają się prawdziwi- nie są przerysowanymi karykaturami ludzi.

Wszystko czerwone jest synergią humoru, taktu, paradoksu, zupełnego zaskoczenia, odrętwienia, pewności i wątpliwości, choć wydaje się to zupełnie niemożliwe.
Opowiada o wizycie głównej bohaterki u Alicji- swojej przyjaciółki, mieszkającej w Danii. Akcja nabiera tempa, kiedy podczas wieczornej imprezy zostaje zabity jeden z gości- ten, który właśnie miał wyjawić Alicji, kto...

Niestety muszę przyznać, że przemęczyłam tę książkę. Gdzieniegdzie przebijają się elementy humoru tak charakterystyczne Chmielewskiej, ale są to tylko przebłyski. Mam wrażenie, że większość dialogów jest za bardzo okraszona ozdobnikami, jakby dążąc do doskonałości gdzieś po drodze zgubił się umiar. Fabuła opiera się przede wszystkim na damskich pośladkach o wyjątkowych umiejętnościach i faktem jest, że trzeba być mistrzem, aby na takim elemencie oprzeć tak rozbudowaną historię, zahaczającą o kilka wątków.
Najbardziej podoba mi się zakończenie, oczywiście dlatego, że szczęśliwe i niekwestionowany talent Chmielewskiej do tworzenia idealnych rozwiązań rodzinnych, skupiających się zazwyczaj na grzecznych, inteligentnych, sprytnych i dowcipnych dzieciach.
I właśnie odkryłam, czego mi tak naprawdę zabrakło w tej książce. Chmielewska przyzwyczaja do kryminałów i dochodzenia do prawdy, sprawcy i motywów sukcesywnie, zrywami, chronologicznie, czy w zupełnie inny sposób, ale jednak zawsze! A tutaj mamy do czynienia oczywiście z morderstwem, ale zostaje ono jednak potraktowane jako sprawa drugorzędna i nieważna- bo przez pomyłkę. Podczas lektury, mając w świadomości właśnie fakt zabicia tej dziewczyny, czytelnik trzy razy zmienia swoje podejrzenie co do sprawcy, w końcu dowiadując się, kto nim jest, jednak mimo to pozostaje niedosyt.
I muszę o tym wspomnieć, chociaż już może na zakończenie: powtarzające się co kilka kartek prawie identyczne dekoracyjnie spotkania Majki z Bożenką są strasznie męczące. Lubię prowiantowe opisy w książkach pani Joanny, jednak w tym przypadku są zmorą.

Pomimo tego, że raczej nie polecam tej książki jako fenomenalnej, nadal pozostaję fanką pani Joanny:)

Niestety muszę przyznać, że przemęczyłam tę książkę. Gdzieniegdzie przebijają się elementy humoru tak charakterystyczne Chmielewskiej, ale są to tylko przebłyski. Mam wrażenie, że większość dialogów jest za bardzo okraszona ozdobnikami, jakby dążąc do doskonałości gdzieś po drodze zgubił się umiar. Fabuła opiera się przede wszystkim na damskich pośladkach o wyjątkowych...