Bardzo dobra komedia kryminalna.
Iza Brant, samotna matka, z trudem radzi sobie z utrzymaniem rodziny, więc gdy pojawia się szansa na korzystny zapis w testamencie babci, od lat mieszkającej w Australii, Iza postanawia ją wykorzystać. W życiu prześladowanej przez pech bohaterki dojdzie jednak do natłoku wyjątkowo niekorzystnych okoliczności, a w ich wyniku i szczytu niefartu sama bohaterka znajdzie się w scisłym kręgu osób podejrzanych o dokonanie zabójstwa...

Bardzo dobra komedia kryminalna.
Iza Brant, samotna matka, z trudem radzi sobie z utrzymaniem rodziny, więc gdy pojawia się szansa na korzystny zapis w testamencie babci, od lat mieszkającej w Australii, Iza postanawia ją wykorzystać. W życiu prześladowanej przez pech bohaterki dojdzie jednak do natłoku wyjątkowo niekorzystnych okoliczności, a w ich wyniku i szczytu...

Odwiedziny uciążliwej "kochanej rodzinki" i ustawiczne głupie przeszkody i przypadki.

Odwiedziny uciążliwej "kochanej rodzinki" i ustawiczne głupie przeszkody i przypadki.

Mialo byc kolejne odswierzenie mlodosci....po 30 stronach sie poddalem...jakas mieszanka bocznych drög i innych ksiäzek JCh.......Makulatura

Mialo byc kolejne odswierzenie mlodosci....po 30 stronach sie poddalem...jakas mieszanka bocznych drög i innych ksiäzek JCh.......Makulatura

Wesoła, śmieszna, w klasycznym stylu Chmielewskiej. Dobra rozrywka.

Wesoła, śmieszna, w klasycznym stylu Chmielewskiej. Dobra rozrywka.

Ta książka to gwałt na Chmielewskiej. Dokonany przez samą Chmielewską! Toż to zlepek kilkunastu wątków z innych książek, tak bezczelny jak nigdy dotąd. Wielka nuda, a lektorka kładzie tę powieść do szczętu.

Ta książka to gwałt na Chmielewskiej. Dokonany przez samą Chmielewską! Toż to zlepek kilkunastu wątków z innych książek, tak bezczelny jak nigdy dotąd. Wielka nuda, a lektorka kładzie tę powieść do szczętu.

To pech, znowu przy Chmielewskiej cisną mi się na usta słowa: dziwne zbiegi okoliczności, trup, galimatias. Oznaki firmowe fabuły autorki. A i jeszcze jedno wyrażenie: dobra zabawa.

To pech, znowu przy Chmielewskiej cisną mi się na usta słowa: dziwne zbiegi okoliczności, trup, galimatias. Oznaki firmowe fabuły autorki. A i jeszcze jedno wyrażenie: dobra zabawa.

Komedia kryminalna troszeczkę nietypowa, ponieważ bohaterką nie jest piękna pani Joanna ani nawet piękna pani Barbara tylko nieco młodsza Iza Brant. Charakter ma ten sam (szacunek i wierna miłość do milicjantów, wyścigów konnych i gotowanego bobu). Do Izy przyjeżdżają krewni z Australii, którzy chcą ocenić czy Iza ma odpowiednie cechy moralne, żeby otrzymać tajemniczy spadek. Tytułowy pech sprawia, że akurat podczas pobytu krewnych zamordowany zostaje były konkubent Izy. Facet obracał się wśród aferzystów oraz był prawdziwą mendą i niezwykłą świnią. Iza okazuje się jedną z podejrzanych o morderstwo. Krewni zwiedzają kraj i pilnie obserwują rozwój śledztwa. Dość udana powieść. Jest kilka zabawnych scen. Raczej dobrze spędzony czas.

Komedia kryminalna troszeczkę nietypowa, ponieważ bohaterką nie jest piękna pani Joanna ani nawet piękna pani Barbara tylko nieco młodsza Iza Brant. Charakter ma ten sam (szacunek i wierna miłość do milicjantów, wyścigów konnych i gotowanego bobu). Do Izy przyjeżdżają krewni z Australii, którzy chcą ocenić czy Iza ma odpowiednie cechy moralne, żeby otrzymać tajemniczy...

„Pech” to nie tylko tytuł tej książki ale też stwierdzenie faktu o niej. Jest to bowiem pechowa powieść w dorobku Chmielewskiej bo jest po prostu kiepska. Z upływem czasu autorka zaczęła zjadać własny ogon i kopiować samą siebie, czasem jej to wychodziło ale w większości przypadków było to jednak złe i mało strawne.

Nie ma w „Pechu” nic oryginalnego, czego nie było już wcześniej. Związek z facetem, który okazał się niewypałem. Facet, który podczas związku był wręcz doskonały a co było niczym innym jak zmyślną grą i farsą na potrzeby tego związku. Nieobliczalna rodzina, z którą kontakty to czasem istna droga przez mękę a czasem jazda bez trzymanki. Główna bohaterka, tym razem nie Joanna per se tylko postać zwana Izą Brant, ze swoją tendencją i szczęściem do pakowania się w dziwne i nierzadko absurdalne, wręcz kuriozalne sytuacje i problemy. Postać, która ma wszystkie wady i zalety Joanny, włącznie ze sposobem mówienia, podejściem do wielu kwestii (macierzyństwo, dzieci, stosunek do policji etc.) i poczuciem humoru. Wymieniać można długo, wniosek jest jeden – „Pech” to jedna wielka kalka, czy też – jak to lubię nazywać – autoplagiat.

Czy „Pech” ma jakieś zalety? Zastanawiałem się długo i chyba nie ma nic dobrego co mógłbym napisać. Gdyby chociaż powieść wyróżniała się czymś oryginalnym ale niestety tak nie jest. Nawet poczucie humoru autorki, które tak uwielbiam, tutaj jest jakieś płaskie i nijakie.

Odradzam tę powieść, zarówno fanom jak i osobom, które nie miały do czynienia z twórczością Chmielewskiej. Nie jest to co prawda najgorsza powieść tej autorki (a jest nią wg mnie tragiczna „Krwawa zemsta”) ale blisko jej do tego mało zaszczytnego tytułu.

Proponuję po przeczytaniu „Pecha” jak najszybciej o nim zapomnieć.

„Pech” to nie tylko tytuł tej książki ale też stwierdzenie faktu o niej. Jest to bowiem pechowa powieść w dorobku Chmielewskiej bo jest po prostu kiepska. Z upływem czasu autorka zaczęła zjadać własny ogon i kopiować samą siebie, czasem jej to wychodziło ale w większości przypadków było to jednak złe i mało strawne.

Nie ma w „Pechu” nic oryginalnego, czego nie było już...

Niestety mnie nie zachwyciła. Chyba utonelam w prawdziwych kryninalach, w których coś się dzieje, są do rozwiklania pewne sprawy. Liczyłam, że się usmieje czytając tą pozycję, ale nie trafiła w mój gust.

Niestety mnie nie zachwyciła. Chyba utonelam w prawdziwych kryninalach, w których coś się dzieje, są do rozwiklania pewne sprawy. Liczyłam, że się usmieje czytając tą pozycję, ale nie trafiła w mój gust.

To jest typowa książka z humorem o zawikłanych perypetiach pewnej rodziny. Ja jestem fanką Joanny Chmielewskiej od dawna, więc nawet jak coś by było trochę nie tak, to ja jestem zawsze na tak.

To jest typowa książka z humorem o zawikłanych perypetiach pewnej rodziny. Ja jestem fanką Joanny Chmielewskiej od dawna, więc nawet jak coś by było trochę nie tak, to ja jestem zawsze na tak.