Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bębny, tańce wokół ognisk, szamani, kontakty z zaświatami i wszystko to, co wiąże się z pogańskimi wierzeniami, zwykle mnie urzeka. Nie tym razem. Moja ocena pewnie wyglądałaby zupełnie inaczej, gdyby "Ruda Sfora" opatrzona była fiszką: "dla dzieci". Niestety nie jest, a ja pod pozorem książki dla starszego czytelnika otrzymałam banalną opowiastkę, której bohaterowie - niezależnie od wieku! - zachowują się i wypowiadają jak szczenięta, a wszystko udaje im się mimo: a) braku jakiegokolwiek doświadczenia, b) absolutnej nierozwagi. Właśnie tego najbardziej nie mogę odżałować, z tego powodu w trakcie lektury klęłam na czym świat stoi. Wielki niebiański bohater, boska córa - brzmi dumnie, prawda? Ale okazuje się, że ci bohaterowie są niby ziemskie podlotki, które tylko momentami w miarę dobrze naśladują tych, którymi rzeczywiście powinni być.

Niby widać, że Kossakowska interesuje się tematem, którego się podjęła, niby plastycznie i dokładnie przedstawiła mitologię jakucką, niby ostatecznie wtłoczyła w swoje dzieło jakąś mądrość. Ale mimo to "Ruda Sfora" wymęczyła mnie jak mało która książka.

Bębny, tańce wokół ognisk, szamani, kontakty z zaświatami i wszystko to, co wiąże się z pogańskimi wierzeniami, zwykle mnie urzeka. Nie tym razem. Moja ocena pewnie wyglądałaby zupełnie inaczej, gdyby "Ruda Sfora" opatrzona była fiszką: "dla dzieci". Niestety nie jest, a ja pod pozorem książki dla starszego czytelnika otrzymałam banalną opowiastkę, której bohaterowie -...

Zapoznawanie się z literaturą traktującą o sadyzmie i masochizmie szczęśliwie rozpoczęłam od Sacher-Masocha - nie jestem pewna, czy w innym wypadku chciałabym dalej zgłębiać temat. O "Zbrodniach miłości" słyszałam przed ich przeczytaniem wiele, zwykle były to wyrazy fascynacji lub oburzenia. Książka jednak nie zasługuje na żadne z dwojga, a najciekawsze w niej okazały się... ryciny.

Owszem, nie można odmówić de Sade'owi plusa za wykreowanie postaci rozpustnej ciotki, która nawet w momencie śmierci z uporem tkwiła w swym grzechu i nie szukała boskiego przebaczenia, co zwykle ma miejsce w podobnych przypadkach. Dość ciekawe było również zaprezentowanie mężczyzny, który wychowywał córkę tak, by w pełni odpowiadała jego potrzebom - bliżej jej było do tresowanego zwierzęcia niż do człowieka. Tym niemniej w "Zbrodniach miłości" zdecydowanie brakło psychologicznej głębi. Postaci były cnotliwe lub rozpustne, dobre lub złe (przy czym można powiedzieć, że obowiązywała zasada: "każdy dobry uczynek spotka zasłużona kara"). Markiz popadał w przesadę nie tylko przy takim kontrastowaniu bohaterów, ale również przy samej akcji. Odniosłam wrażenie, że bardziej zależy mu na szokowaniu odbiorcy niż na dbaniu o realizm oraz o dobry smak. "Zbrodnie miłości" nie wyglądają na dzieło dojrzałego libertyna, a raczej chłopca, którego świeżo wybuchła fascynacja fizycznością znajduje odbicie w chorych rojeniach. I mimo że nie należę do osób pruderyjnych, to książka ta jest dla mnie ni mniej, ni więcej niskich lotów pornografią.

Nie żałuję, że przebrnęłam przez lekturę tylko z tego względu, że jest to niewątpliwie klasyka w swej dziedzinie. Poznałam ją, wyrobiłam sobie zdanie na temat zarówno jej, jak i jej autora i doszłam do wniosku, że nie warto sięgać po inne dzieła de Sade'a, nawet jeśli znajdzie się ktoś gotów zachwalać je pod niebiosa.

Zapoznawanie się z literaturą traktującą o sadyzmie i masochizmie szczęśliwie rozpoczęłam od Sacher-Masocha - nie jestem pewna, czy w innym wypadku chciałabym dalej zgłębiać temat. O "Zbrodniach miłości" słyszałam przed ich przeczytaniem wiele, zwykle były to wyrazy fascynacji lub oburzenia. Książka jednak nie zasługuje na żadne z dwojga, a najciekawsze w niej okazały...