Książki Lici Troisi mają to do siebie, że są bardzo podobne, zarówno pod względem językowym, jak i ogólnym szkieletem historii, dlatego niezwykle trudno mi pisać do nich osobne recenzje. Pomimo tego, postanowiłam ich nie łączyć. Zdradziłabym w ten sposób dalsze losy naszej bohaterki, a co za tym idzie – odebrałabym potencjalnym czytelnikom przyjemność czytania.

Główna bohaterka drugiego tomu serii o Świecie Wynurzonym pt. „Córka krwi” zapada na tajemniczą chorobę. Różni się ona jednak od epidemii dziesiątkującej wszystkie rasy prócz nimf wodnych. Zaczyna się niewinnie – ot, zwykła plamka na palcu, której nie można zmyć. Po pewnym czasie znamię zaczyna się powiększać, a Adharę, co jakiś czas, gnębią ataki nagłego osłabienia. Razem ze znienawidzonym Adrassem jest zmuszona wyruszyć w podróż do miasta Makrat, pod którego murami znajduje się biblioteka elfów. Muszą się śpieszyć, ponieważ z każdym kolejnym dniem nasza bohaterka jest bliższa śmierci, która zadecydowałaby o losach Świata Wynurzonego i jego wszystkich mieszkańców.

Muszę powiedzieć, że ta część zawiodła mnie najbardziej. Nie chodzi tylko o to, że była najcieńsza ze wszystkich napisanych do tej pory przez autorkę książek, po prostu nie spełniła całkowicie moich oczekiwań czytelniczych. Opisaną w tym tomie historię mogę streścić dosłownie w kilku zdaniach, a wydarzenia mające miejsce jakoś specjalnie nie porywają. Pomimo tego, lektura „Córki krwi” sprawiała mi przyjemność. Była wspaniałą odskocznią od rzeczywistości, zresztą jak wszystkie wcześniejsze książki tej autorki.

Język Lici Troisi jest taki sam, jak w poprzednich napisanych przez nią tomach, a więc bardzo bogaty, a zarazem łatwy w odbiorze. Rozbudowane opisy pomagają czytelnikowi w wyobrażeniu sobie poszczególnych, odwiedzonych przez bohaterów miejsc. Czytelnik ma okazję poczuć na własnej skórze magię, którą przesiąknięta jest każda z napisanych dotąd książek tej włoskiej pisarki. Cechą charakterystyczną jej serii jest możliwość poznania poszczególnych bohaterów, dzięki którym mamy możliwość śledzić akcję.

„Córka krwi” wciąga czytelnika od pierwszej strony, dzięki czemu odbiorca nie ma problemów z wyruszeniem w kolejną podróż u boku Adhary po Świecie Wynurzonym. Jedyną jej wadą jest stosunkowa przewidywalność oraz - wszystkim dobrze znany - podział na białe i czarne charaktery. Niektórych może to odstraszać, jednak jako wierna fanka autorki, nie mam nic przeciwko. Jest to coś, z czym kojarzy mi się twórczość Lici Troisi, która wielokrotnie oczarowała mnie do tego stopnia, że traciłam poczucie czasu i zatapiałam się w lekturze na dobre godziny.

Drugą część serii „Legendy Świata Wynurzonego” polecam wszystkim fanom fantastyki, zwłaszcza miłośnikom wcześniejszych serii. Znajomość wydarzeń opisanych w poprzednich tomach z pewnością przyda się wielokrotnie, chociaż nie jest konieczna. Autorka często przywołuje imiona występujących tam postaci, czy też sytuacji, które miały miejsce, jednak i bez tego, odbiorca bez problemu odnajdzie się w lekturze.

Książki Lici Troisi mają to do siebie, że są bardzo podobne, zarówno pod względem językowym, jak i ogólnym szkieletem historii, dlatego niezwykle trudno mi pisać do nich osobne recenzje. Pomimo tego, postanowiłam ich nie łączyć. Zdradziłabym w ten sposób dalsze losy naszej bohaterki, a co za tym idzie – odebrałabym potencjalnym czytelnikom przyjemność czytania.

Główna...