Muszę się przyznać, że w dużym stopniu do Achai przekonały mnie komentarze. Z jednej strony stosunkowo wysokie noty, z drugiej wyjątkowo niskie, okraszone do tego długaśnymi komentarzemi. Czytając konkretne zarzuty wobec autora, który podobno nie wczuwał się w kobietę, tworzył je płasko i durnie oraz miał kiepski styl pisania, aż musiałem to zweryfikować. Po przeczytaniu przyznać muszę, że jednocześnie zgadzam się z wieloma autorkami poniższych negatywnych komentarzy i jednocześnie nie zgadzam ;).
Prawdą jest, że postaci są płaskie. Zdecydowanie - te które wydają się być jedne z najważniejszych, po prostu momentami leżą i kwiczą. Sama tytułowa Achaja zdecydowanie mnie nie porwała. Jej reakcje i odczucia są cokolwiek drewniane, a próby autora by ją pogłębić czy pokazać jej ludzkie odruchy dodane są jakby na siłę i z musu. Mereditha da się polubić, tak samo jak jego "towarzysza", tylko jemu zaś stosunkowo mało poświęcono przez co wątek, skądinąd ciekawy, wyszedł blado. Zaan jest jedną z sensowniejszych person, acz momentami zbyt genialny w swoim myśleniu. Mogę też się zgodzić, że styl autora nie porywa a fabuła, jakkolwiek dzieje się z jednej strony szybko, sama w sobie jest ślamazarna. Kobiety mogą też poczuć się urażone w kilku miejscach, ale...

... aż tak bym nie przesadzał. Wspominany przez kogoś aspekt powiązania kobiet z wojnami w swej drugiej części (apropo praw wyborczych) może zostać odebrany uwłaczająco, natomiast w początkowej wypowiedzi bardziej uderza właśnie w facetów. Jest powiedziane jasno, że: gdyby kobiety słuchały tego głupkowatego ego facetów i dały im się wygadać, to ich sfrustrowanie szybko by ulatywało i nie rzucaliby się nawzajem na siebie. Osobiście bardziej to odebrałem na zasadzie protekcjonalnej jakoby facet był tym durnym psem, który się musi wyszczekać ;). Apropo jeszcze zarzutu "koszuli, która raniła sutki". Z całym szacunkiem, ale tutaj ktoś troszkę przeinaczył by móc dowieść swojej racji. Owszem pojawia się wątek podrażniania i bólu sutków przez odzienie. Jeśli mnie jednak pamięć nie myli to chodziło o sznurowe elementy odzieży z niewygarbowanej i źle przyciętej skóry, które ciągle szorowały pod lub nad piersią. Biorąc pod uwagę, że mówimy o mimo wszystko rozpuszczonej księżniczce przyzwyczajonej do aksamitów i jedwabiów, aż tak razić to nie powinno.

Wspomniałem też wcześniej o nie najlepszym języku. To prawda, acz z drugiej strony książka jest jednocześnie napisana przystępnie i strony mimowolnie pochłania się szybko. Najsensowniejszą oceną wydaje mi się 5/10 czyli "Przeciętna". To bowiem chyba najlepiej oddaje tą książkę. Ma ona sporo zalet, całkiem niezły humor i kilka ciekawych rozwiązań, jednocześnie kuleje wolnym rozwojem głównej fabuły (co poniekąd wynika z bycia trylogią) oraz w większości nieciekawe i płaskie postaci. Dodatkowo można wspomnieć o momentami niewybrednych żartach i nie zawsze potrzebnych wstawkach, co może przeszkadzać bardziej wrażliwym odbiorcom.

Muszę się przyznać, że w dużym stopniu do Achai przekonały mnie komentarze. Z jednej strony stosunkowo wysokie noty, z drugiej wyjątkowo niskie, okraszone do tego długaśnymi komentarzemi. Czytając konkretne zarzuty wobec autora, który podobno nie wczuwał się w kobietę, tworzył je płasko i durnie oraz miał kiepski styl pisania, aż musiałem to zweryfikować. Po przeczytaniu...