Powinno być tych rozmów dziewięćdziesiąt parę, powyżej setki. Przejmujące świadectwo żon ofiar katastrofy smoleńskiej. To bardzo osobiste intymne wspomnienia, jeszcze bardziej poruszające gdyż autorka też jest smoleńską wdową. Przedstawia te rodziny, tych małżonków, każdy wywiad zawiera garść fotografii ślubnych, wakacyjnych, z dzieciństwa.
Tematem jest wyjazd, przeczucia czy ich brak, reakcje kobiet na wiadomość o katastrofie, proces identyfikacji zwłok, przebieg dochodzenia. To kronika przerwanego życia, memento mori dla każdego z nas. Wdowy dają cenną lekcję oswajania wdowieństwa, zaufania Bogu, pogodzenia się z losem. Najbardziej wstrząsające są rozmowy z najmłodszymi wdowami, których dzieci miały roczek czy parę miesięcy gdy straciły tatę. Największym hartem ducha wykazuje się żona Janusza Krupskiego, która samotnie musi wychowywać ich siedmioro dzieci. A Andrzej Michalak z żoną doczekali się dziecka po 10 latach małżeństwa, i nie zdążył wykorzystać urlopu tacierzyńskiego...
Rozmowy zmuszają do refleksji, zadumy nad kruchością życia, do rozważań o podłości ludzkiej natury ( okradziono ciało A. Przewożnika, ataki na rodziny pilotów gdy odtwarzano stenogramy, zaszczucie żony generała Błasika jako osoby winnej katastrofy, fotografowanie się gapiów na tle grobów zmarłych).)

Powinno być tych rozmów dziewięćdziesiąt parę, powyżej setki. Przejmujące świadectwo żon ofiar katastrofy smoleńskiej. To bardzo osobiste intymne wspomnienia, jeszcze bardziej poruszające gdyż autorka też jest smoleńską wdową. Przedstawia te rodziny, tych małżonków, każdy wywiad zawiera garść fotografii ślubnych, wakacyjnych, z dzieciństwa.
Tematem jest wyjazd, przeczucia...