Wymęczona, zakończona, dość nudna i nie prowadzi donikąd. Opowiada o facecie, który nie ma żadnego konkretnego celu, pozwala żeby życie unosiło go na swoich falach i płynie zawsze z prądem.
Jest wojna, Francja, facet uciekł z obozu i przedostał się do Marsylii. Jest to miejsce postoju dla wielu uchodźców, tu czeka się na tranzyt, tu się nie pozostaje. Główny bohater nie robi nic, łazi po kawiarniach, gada z ludźmi i liczy, że się samo ułoży. Kiedy tak się nie dzieje wykorzystuje papiery zmarłego pisarza, żeby rozpocząć procedurę tranzytu. Poznaje swoją miłość, żonę zmarłego i przez całą powieść nie ma w sobie odwagi, żeby się przyznać. Pozwala kobiecie żyć nadzieją, że jej mąż żyje. Jest zbyt wielkim tchórzem żeby o nią walczyć, wszystko odpuszcza, takie ciepłe kluchy. I jeszcze na koniec dostaje nagrodę. Żałosne.
Ta książka niczego dobrego nie uczy, jest nudna więc nie bawi. Do głównego bohatera czuję niechęć, tak samo zresztą do damskiej postaci. Ona również jest mimozą i pozwala, żeby inni decydowali za nią. Zawsze uwieszona męskiego ramienia, niestety innego niż ukochanego męża.
Stracony czas.

Wymęczona, zakończona, dość nudna i nie prowadzi donikąd. Opowiada o facecie, który nie ma żadnego konkretnego celu, pozwala żeby życie unosiło go na swoich falach i płynie zawsze z prądem.
Jest wojna, Francja, facet uciekł z obozu i przedostał się do Marsylii. Jest to miejsce postoju dla wielu uchodźców, tu czeka się na tranzyt, tu się nie pozostaje. Główny bohater nie...