To moja trzecia z kolei książka Krajewskiego. Podobała mi się – tak jak obie poprzednie - więc poczułem się w obowiązku napisać coś i jestem trochę w kropce, bo w opiniach o tej książce, które miałem okazję przeczytać, wszystko już było. Od czego tu zacząć? Kryminał retro? – Mało odkrywcze. Awansować Krajewskiego do grona ulubionych? Też mi zachęcający początek. To może, tak: „ja też skończyłem studia humanistyczne – tak jak autor – więc pasjonuję się starożytnością i matematyką, a Platona czytam w oryginale”? Może byłby to i dobry początek, gdyby to zdanie było prawdziwe, a że wartość logiczna tego zdania równa się „zero”, spróbować muszę czegoś innego.
Dwa zdania wprowadzenia dla tych, dla których ma to być pierwsze spotkanie z książkami Marka Krajewskiego. Tłem tej kolejnej już – dziejącej się na wschodnich kresach przedwojennej Polski - opowieści jest ponownie Lwów a główną postacią tego lwowskiego cyklu jest Edward Popielski, komisarz policji kryminalnej Drugiej Rzeczypospolitej. Historia opisana w „Liczbach Charona” cofa nas jednak o dziesięć lat w stosunku do czasu akcji „Erynii”, które wydane zostały jako pierwsza część cyklu. Żeby jednak chronologii absolutnie nie stało się zadość, pierwej jeszcze udamy się do Oslo końca lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku.
Sześćdziesiąt lat po opisywanych w książce wydarzeniach, do studia norweskiej telewizji trafia pochodzący z Polski matematyk, laureat nagrody Norweskiego Towarzystwa Matematycznego i królewskiej nagrody Abla. Wywiad ma być wprowadzeniem do emisji filmu o teorii liczb Charona, której zręby opracował zaproszony do programu gość. Na ile pomogło mu w tym lwowskie pochodzenie, swego rodzaju matematyczny genius loci miasta, które pretendowało kiedyś do godności stolicy europejskiej matematyki? Tego będzie można dowiedzieć się z kart powieści. Mnie jednak ten „norweski” trop pozwolił dostrzec coś co początkowo umknęło mej uwadze.
Norweski wątek pozwolił mi połączyć Edwarda Popielskiego z „żyjącym” kilkadziesiąt lat później Harrym Hole – zapijaczonym detektywem z policji w Oslo z powieści Jo Nesbo. Lubię ten typ postaci – „ze skazą”. Tych dwóch różni niemal wszystko oprócz słabości do wódy i świadomości tego, że „najlepsze kłamstwa są w dziewięćdziesięciu procentach prawdziwe”. Z tym, że Hole kieruje się tą dewizą rozwiązując kryminalne zagadki, Popielski zaś cynicznie, z wyrachowaniem korzysta z niej aby wyprowadzić wszystkich w pole i osiągnąć własne cele.
Popielski traktuje zbrodnię przedmiotowo. Rozwiązanie zagadki jest – owszem – ważne, ale tylko takie rozwiązanie, które przyniesie byłemu komisarzowi jak najwięcej korzyści a tych dzielny detektyw zaplanował sobie niemało. Odzyskanie posady w policji, poprawa budżetu i statusu majątkowego,zdobycie upragnionej kobiety i równie ważne - zemsta na innym mężczyźnie, który w swoim czasie był sprawcą dotkliwego upokorzenia Edwarda Popielskiego.
Jak rasowy gończy pies, Popielski szybko wpada na trop. Świat cyfr, kwadratów logicznych, równań i zagadek matematycznych to jego matecznik. Porusza się po nim szybko i pewnie, jak w świecie zbrodni i występku a jeśli nie odnajduje ofiary od razu to tylko dlatego, że ta też nie czeka biernie na nadejście nieuniknionego. To tylko wydłuża rozgrywkę ale nie odwraca praw natury i kolejności w łańcuchu pokarmowym. To Popielski jest głównym drapieżnikiem, królem zwierząt w dżungli lwowskich zakamarków. Jak każdy duży drapieżnik nie gardzi padliną i potrafi nasycić się również tym co na jego terenie upolowali pomniejsi drapieżcy.
Zbyt długo już odczuwał głód i łaknienie. Wściekle pożądał… Pożądał kobiety, posady, pieniędzy, sławy i uznania a tu, w okolicy ktoś właśnie rozpoczął polowanie. Łupy były na tyle obfite, że komisarz zwietrzył szansę zaspokojenia swoich pragnień.
Non sordidi lucri causa, sed ut veritas magis propagetur – nie dla brudnego zysku, lecz po to by krzewić prawdę? Nie tym razem drodzy Państwo, nie tym razem.

To moja trzecia z kolei książka Krajewskiego. Podobała mi się – tak jak obie poprzednie - więc poczułem się w obowiązku napisać coś i jestem trochę w kropce, bo w opiniach o tej książce, które miałem okazję przeczytać, wszystko już było. Od czego tu zacząć? Kryminał retro? – Mało odkrywcze. Awansować Krajewskiego do grona ulubionych? Też mi zachęcający początek. To może,...