Cały czas zastanawiam się, co mnie podkusiło, by toto okropieństwo czytać.

Tak, to jest okropieństwo.

Na fali "nowomodnych" powieści dla nastolatek, autorka cyklu o nader infantylnej "Akademii Wampirów" (dawno i nieprawda, ale czytałam, wolę do tego nie wracać) postanowiła napisać coś, co poziomem sięga dna, dostaje łopatę... i kopie dalej.

No, taka prawda. Kompletnie nie kupuję tej książki, a fakt, że była w pdfie i miałam ją wgraną w komórkę, niczego nie ratuje. Wręcz zła jestem sama na siebie, że coś takiego miałam... i o tym nie wiedziałam wcześniej. I szczerze dziwię się wydawnictwu Amber, że wydaje takie coś. Widać, potrzeby rynkowe są jednak takie jakie są, więc DOBRE książki schodzą na dalszy plan, kiedy można zalać wszystkich pisanymi na jedno kopyto "paranormal romance" (a tfu) i liczyć kasę. Mylę się?

Do rzeczy.

Bohaterką jest Eugenie "Czarna Łabędzica" aka "Odyla" Markham, oficjalnie projektantka stron internetowych, nieoficjalnie coś, co od biedy i bardzo z litości nazwać można "szamanką". Obwieszona "magicznymi" różdżkami i narzędziami niezbędnymi każdej pani domu zarabiającej wypędzaniem duchów, demonów i innych bytów z "Tamtego Świata" (bo przecież) z zapędami Wiccańskimi. Tu już mi się ostrzegawcza lampka zapaliła. Ale... czytamy dalej. A im dalej w las, tym więcej drzew i ciemność, widzę ciemność! - wypowiedziane głosem Jerzego Sthura. Dosłownie. Autorka z naszej bo(c)haterki zrobiła super-uber mocarną (nie)dziewicę do walki ze złym, która radzi sobie świetnie, jest seksowna, mądra, cudowna i w ogóle, ogarnięta tak mocno, że aż dziw. Oczywiście, dostaje zlecenie, bo "zaginioną siostrę Wila (w mojej wersji "Wiła) porwała Szlachta". I oczywiście, koniec końców przyjmuje to zlecenie, po tym, jak w barze poznała "weterynarza" z którym oczywiście poszła do łóżka... A koniec końców wyrusza w "Tamten Świat", który żadnymi Zaświatami nie jest, ale wybujałą formą miksu baśni i legend o świecie duchów, demonów i całej reszty faerie, mówiąc nieco bardziej "specyficznym" językiem. I oczywiście zaczyna się tam zabawa, bo i przepowiednia i to, co po przepowiedni i przyjaciele i wrogowie i łyżeczka masła orzechowego i niepokój, i rozdarcie i zszycie i załatanie i plasterek na du...serduszko... ogólnie, miks taki, że nie nadążałam za tym, co autorka ma na myśli i dlaczego pisała tego potworka po jakiś prochach.

Nie.. Zupełnie do mnie to nie trafiało i chyba tylko wątki poboczne ratowały jakoś sytuację. CHYBA.

Co mnie jeszcze drażniło? Motywy seksualne w tej powiastce drażniły mnie niemiłosiernie. Rozwleczone, naciągane na siłę, podkreślanie tego, co podkreślone być nie musi, w sam raz dla nastolatek, by "rozpalać" ich wyobraźnię. Ja dziękuję, postoję, wolę pooglądać niemieckie porno, niż czytać takie wypociny. oczywiście, standardowo, jak w przypadku takich powiastek, MUSI być trójkąt. Musi. Konfiguracja, klasycznie: ona jedna ich dwóch, z czego każden jeden przystojniejszy od drugiego. No ja bym chciała wiedzieć, gdzie takie cudeńka autorka znalazła, bo jakoś na ulicach nie spotykam sześciopaku w pakiecie z inteligencją no i wyglądem niczym Apollo po wizycie u fryzjera.... Nie. Dziękuję.

Poza tym, Richelle pisze językiem tak prostym i tak infantylnym, że niemal dziecięcym. podziwiam tłumacza, że dał się w to wkopać. A może to też i wina tłumaczenia, choć sama nie wiem. Czytałam Akademię Wampirów w oryginale i to chyba raczej wina autorki. Infantylność pisania, sposób myślenia bohaterów... nic, kompletnie nic nie ratuje tej pozycji i idzie ona na dno jak Titanic. Przynajmniej w moim odczuciu.
Czy sięgnę po drugą część? Nie. oszczędzę sobie cierpienia i bólu oczu.

http://kaginbox.blox.pl/2016/04/Corka-burzy.html

Cały czas zastanawiam się, co mnie podkusiło, by toto okropieństwo czytać.

Tak, to jest okropieństwo.

Na fali "nowomodnych" powieści dla nastolatek, autorka cyklu o nader infantylnej "Akademii Wampirów" (dawno i nieprawda, ale czytałam, wolę do tego nie wracać) postanowiła napisać coś, co poziomem sięga dna, dostaje łopatę... i kopie dalej.

No, taka prawda....