Pomysł z piekielnymi pretendentami do tytułu archaniołów nie jest z góry chybiony, ale czy wystarczy na rozwianie niebiańskiej nudy? Poprzedni plan Miszczuk wydawał się lepszy - zwłaszcza kiedy rozwój wypadków wymykał się spod kontroli. “Ja, anielica”, mimo wszechstronności i farta Wiktorii oraz nieodpowiedniego dla niej towarzystwa, poddaje się spokojowi panującemu w anielskiej Arkadii. Wyobrażenie Nieba, w przeciwieństwie do wizji Piekła, nie wzbudza większego zainteresowania niż news, który z natury umiera w momencie odnotowania. Zupełnie jakby ktoś nie przyłożył się należycie do strategii marketingowej, bo pozycję lidera w targach o dusze ma od dawna zapewnioną… Lektura przebiega bez wyraźnych wzlotów/upadków, czego niestety nie ratuje ostatnich kilkadziesiąt stron. Humor, który dostarczał przedniej rozrywki w “Ja, diablica”, tym razem tylko przebłyskuje. Nowi bohaterowie nie mają takiej siły przebicia, o jaką istoty ich rodzaju można by podejrzewać, a ci już znani nie kwapią się do sfinalizowania swoich knowań - króluje mania niezdecydowania. No, ale nie każdy plan musi być udany, zatem pozostają resztki nadziei, że drugi tom tej serii to jedynie chwilowa apatia. Miszczuk powinna sobie poradzić z dopięciem finału na ostatni guzik…

Pomysł z piekielnymi pretendentami do tytułu archaniołów nie jest z góry chybiony, ale czy wystarczy na rozwianie niebiańskiej nudy? Poprzedni plan Miszczuk wydawał się lepszy - zwłaszcza kiedy rozwój wypadków wymykał się spod kontroli. “Ja, anielica”, mimo wszechstronności i farta Wiktorii oraz nieodpowiedniego dla niej towarzystwa, poddaje się spokojowi panującemu w...