Pomysł na fabułę był bardzo ciekawy. Szczególnie podobał mi się sposób, w jaki autor wplótł w akcję sprawę śmierci pewnego kupca. Sprawa ta z pozoru nie była związana z główną misją Eliusza, na koniec wszystko jednak ładnie się ze sobą splotło.
Niestety nie było w książce za dużo akcji. Fragmenty, które naprawdę były interesujące, ginęły w gąszczu przydługich opisów wędrówki. Mnóstwo opisów przyrody oraz dokładnej trasy, jaką podążał Eliusz. Jeśli do książki dodana byłaby mapka, takie działanie miałoby sens. Inaczej czytelnik po prostu gubi się w gąszczu nazw i kierunków, czekając tylko kiedy dany fragment się skończy i autor przejdzie do czegoś ciekawszego. Nie czuję się zachęcona, by przeczytać wcześniejsze przygody bohatera.

Pomysł na fabułę był bardzo ciekawy. Szczególnie podobał mi się sposób, w jaki autor wplótł w akcję sprawę śmierci pewnego kupca. Sprawa ta z pozoru nie była związana z główną misją Eliusza, na koniec wszystko jednak ładnie się ze sobą splotło.
Niestety nie było w książce za dużo akcji. Fragmenty, które naprawdę były interesujące, ginęły w gąszczu przydługich opisów...

Po "Złodzieju wody" i "Intrygantce" to kolejna książka z przygodami Eliusza Spartianusa. Jednak trochę odmienna od pozostałych części. "Mieli w sobie dość męstwa, by stawić czoło ciemności" - to cytat z "Jądra ciemności" Josepha Conrada, który otwiera pierwszy rozdział. I każdy następny - też będzie poprzedzony cytatem z "Jądra..." nawiązującym do treści. A skoro "Jądro ciemności" to warto przypomnieć postać Kurtza.

Był on agentem francuskiej spółki handlowej zajmującej się skupem i sprzedażą kości słoniowej w Afryce. Wyjechał z Europy zostawiając tam ukochaną, przyjechał, by zarabiać pieniądze osiągając przy tym władzę. Zmienił się właśnie w tym momencie, w którym przyjechał do afrykańskich kolonii. Stał się on panem życia tubylców. Czuje się bogiem, skupiony jest tylko na swoich sprawach i interesie, zauroczony samym sobą, nieustannie walczy ze swoją duszą. Jest typowym przykładem tyrana, który udowodnił jak to jest, gdy ulega się własnemu sumieniu i popędom. Manipuluje ludźmi, odrzuca zasady moralne i staje się panem życia i śmierci powracając do barbarzyństwa. Co władza może zrobić z człowiekiem? Zwykły człowiek staje się despotą i człowiekiem bez hamulców. Łatwo poddaje się własnym namiętnościom. "Tkwił w nieprzeniknionej ciemności”, a owa ciemność to moralne zło, któremu może ulec każdy człowiek.

Tyle o Kurtzie. W powieści "Kamienne dziewce" występuje podobny motyw i bohater. Ale od początku... Eliusz Spartianus zostaje wysłany, przez ustępującego cesarza Dioklecjana, na odległą prowincję rzymską - do Armenii. Ma dotrzeć do Tera Wiszapa, zbiegłego wodza rzymskiego, który urządził się wygodnie na trudno dostępnych ziemiach. Krążą o nim przeróżne legendy, plotki rozsiewane przez tutejszych kupców i handlarzy. Nie do końca też wiadomo czy Ter Wiszap jest rzeczywiście znakomitym dawnym dowódcą rzymskim - Paulusem Kurcjuszem - czy może perskim wojownkiem, który zgarnął jego łupy? Miejscowa ludność jednak wierzy we wszystkie pogłoski dotyczące jego szaleństwa, okrucieństwa, perwersyjnych praktyk. Przewodnik zgadza się odbyć z Eliuszem tylko cześć drogi - do wyznaczonej granicy rzymskiej - przełęczy zwanej Kamiennymi Dziewicami.

"Miejscowi nazywają je Nanai (...) Są to skały w kształcie stożków, wysokości dwudziestu stóp, z ciemnoszarego kamienia przypominającego granit. Czas, wiatr i deszcz wyrzeźbiły je na kształt odzianych w luźne szaty wysokich kobiet. Niektórzy wierzą, że dał im to imię sam Aleksander, inni, iż rzymscy wodzowie z dawnych czasów. Przesądni powiadają, że dziewice żyją i chronią to przejście. W końcu Nanai to bogini wojowniczka. Mówią, że wyrywają broń tym, którzy obok nich przechodzą, nawet jeśli schowana jest pod ubraniem." [str. 253] Poza tym miejsce to przyciąga burze, nad stożkami krążą chmurt burzowe, nawet wtedy, kiedy w górach panuje ładna pogoda.

Powoli docieramy do końca, Ter Wiszap, tak jak Kurtz z "Jądra ciemności", pojawia się dopiero w trzeciej części powieści, lecz już wcześniej jest obecny w akcji, jest nawet jej motorem napędowym, dzięki skrajnym opiniom innych bohaterów. Razem z Eliuszem zapuszczamy się coraz głębiej, do mrocznego zakątku świata. Czy jednak rzymski historyk dotrze do wnętrza "niewidocznej dżungli", czy dotrze do prawdy "wydobytej zza zasłony czasu"? Eliusz wierzy w to, że Rzymianin zawsze pozostaje Rzymianinem i umiera również jak Rzymianin. Czy może "narastający w nim żal, pragnienie ucieczki, bezsilne obrzydzenie, rezygnacja, nienawiść" będą silniejsze? A może wystarczy tylko wyciągnąć rękę i dotknąć... no właśnie czego? Może wnętrza własnej duszy, może ciemności? Czy może to "coś" co stara się poznać pozostanie nadal tajemnicą?

Po "Złodzieju wody" i "Intrygantce" to kolejna książka z przygodami Eliusza Spartianusa. Jednak trochę odmienna od pozostałych części. "Mieli w sobie dość męstwa, by stawić czoło ciemności" - to cytat z "Jądra ciemności" Josepha Conrada, który otwiera pierwszy rozdział. I każdy następny - też będzie poprzedzony cytatem z "Jądra..." nawiązującym do treści. A skoro "Jądro...

Jak dla mnie nuuuda, Ciężko przebrnąć przez początek,potem jest tylko ciut lepiej.

Jak dla mnie nuuuda, Ciężko przebrnąć przez początek,potem jest tylko ciut lepiej.

Na Jowisza,co za nuda.Jakie,to słabe.Po co,to czytałem,ta książka.To jakiś żart.
Mam,na razie dość powieści o Rzymie.

Na Jowisza,co za nuda.Jakie,to słabe.Po co,to czytałem,ta książka.To jakiś żart.
Mam,na razie dość powieści o Rzymie.