Wspaniała historia o wspaniałej kobiecie, która nie dała się zamknąć w domu i ograniczyć do roli żony i matki. Mało tego, miała odwagę, aby przeciwstawić się stereotypom i podążać za marzeniami. Udowodniła przy tym, że wcale nie trzeba rezygnować z życia rodzinnego, żeby móc się rozwijać i realizować własne pragnienia. Mowa tu oczywiście o Elisabeth Baumann Jerichau – duńskiej malarce, która urodziła się w Warszawie.
Tytuł jest troszeczkę dwuznaczny, ale tylko dla niewtajemniczonych. Dlaczego Lisinka? Początkowo najbliżsi nazywali ją „dziką”, bo była uparta i krnąbrna, ale ta nazwa nie przetrwała, bo wkrótce ojciec zaczął do niej zwracać się: „Lisinko!”.
Elisabeth była wybitną artystką znaną przede wszystkim na europejskich dworach, gdzie malowała portrety członków znamienitych rodów. Przyjaźniła się z Hansem Christianem Andersenem, który często gościł w jej domu i godzinami opowiadał lub czytał swoje baśnie dzieciom artystki.
Życie Elisabeth nie było jednak usłane różami. Musiała długo i ciężko pracować, by jej obrazy zdobyły uznanie krytyki. Małżeństwo z duńskim rzeźbiarzem Jensem Adolfem Jerichau też nie należało do najszczęśliwszych, ale mimo to udało jej się pokonać własne słabości i przezwyciężyć piętrzące się kłopoty. Jej niezłomność, hart ducha i determinacja w dążeniu do celów jest godna podziwu.
Najbardziej chyba oburza mnie to, że ta wybitna artystka z warszawskiego Żoliborza była i nadal jest mało znana w Polsce.

Wspaniała historia o wspaniałej kobiecie, która nie dała się zamknąć w domu i ograniczyć do roli żony i matki. Mało tego, miała odwagę, aby przeciwstawić się stereotypom i podążać za marzeniami. Udowodniła przy tym, że wcale nie trzeba rezygnować z życia rodzinnego, żeby móc się rozwijać i realizować własne pragnienia. Mowa tu oczywiście o Elisabeth Baumann Jerichau –...