To niewiarygodne ile treści można zmieścić na dwustu stronach. I jak można pisać o czymś nie nazywając tego po imieniu i otwierać pewne miejsca bez użycia klucza.
Chciałabym tyle powiedzieć ale zaskoczenie i zachwyt odbierają mi mowę. Poza tym nie potrafię tak ładnie jak Tammuz i tak w punkt mówić o rzeczach pozornie oczywistych.
Kiedy otworzycie książkę i zaczniecie pierwszy rozdział, trudno Wam się będzie od niej oderwać, dopóki nie skończycie. Na początku historia wyda Wam się (być może) banalna, ot jakiś pan skreślił do młodego dziewczęcia parę zdań, na które ona zareagowała (ku mojemu zdziwieniu, przyznam). Nie bardzo wiedziałam, co przyniesie to zdarzenie, czy to będzie moralitet czy prztyczek w nos (ani jedno ani drugie). Z każdą kartką byłam coraz bardziej ciekawa, a gdy kolejny rozdział uzupełnił moją wiedzę o nową perspektywę, wiedziałam już, że się nie oderwę, dopóki nie dowiem się wszystkiego.
Zanim przejdę do sedna (jeśli mi się to w ogóle uda) chciałam zwrócić uwagę na rzecz mniej istotną, mianowicie na perspektywę, która rzuca światło na fakty. Za każdym razem oświetlane z innej strony, ukazują nam się w coraz pełniejszym kształcie. Eureka(!) możecie powiedzieć, ale zastanówcie się nad tym, kiedy będziecie rzucać w ludzi kamieniami, będąc przekonanym o własnej racji, bo coś zobaczyliście.
Claroscuro przyzwyczaiło mnie do mądrych książek. Gdy czytałam „Jak się ma twój ból”, wiedziałam, że tytuł jest rozwiązaniem zagadki. Nie inaczej było w tym przypadku. Kiedy już przypomnicie sobie kim był Minotaur, bez problemu, myślę, odnajdziecie go w historii. Jest tak samo abstrakcyjny jak w mitach, ale istnieje, wystarczy uwierzyć.
Teraz najchętniej opowiedziałabym o wszystkim, czego doświadczyłam i co się we mnie jeszcze kotłuje, ale nie chcę Wam zepsuć lektury. Ostatni raz tak się wzruszyłam podczas jednej ze scen filmu "Solaris" (tak z 15 lat temu), kiedy opuszczony przez ukochaną bohater, grany przez George'a Clooneya tak bardzo za nią zatęsknił, że ją ujrzał. Kto jeszcze tak potrafi kochać?

To niewiarygodne ile treści można zmieścić na dwustu stronach. I jak można pisać o czymś nie nazywając tego po imieniu i otwierać pewne miejsca bez użycia klucza.
Chciałabym tyle powiedzieć ale zaskoczenie i zachwyt odbierają mi mowę. Poza tym nie potrafię tak ładnie jak Tammuz i tak w punkt mówić o rzeczach pozornie oczywistych.
Kiedy otworzycie książkę i zaczniecie...