„Minotaur” jest kolejnym przykładem powieści, która mówi jak wiele zależy od przypadku i jak bardzo przypadek potrafi zmienić całe dotychczasowe życie. Prawda stara jak świat a temat był już wielokrotnie eksplorowany, że ciężko o oryginalne podejście. A jednak udało się to znakomicie Benjaminowi Tammuzowi.

Historia zaczyna się banalnie. Mężczyzna przypadkowo wsiada do autobusu i spostrzega przepiękną kobietę, sporo od siebie młodszą. I już wie, że to ta jedyna. Tammuz wokół tego wydarzenie misternie utkał całą sieć swojej powieści. Nie robi tego jednak linearnie, wręcz przeciwnie. Perspektywy różnych bohaterów przecinają się, nakładają jedna na drugą, by powoli odkrywać cały ciąg wydarzeń składający się na fabułę. Autor też nie śpieszy się z odkrywaniem wszystkich kart przed czytelnikiem, bardzo dobrze wie jak zbudować napięcie, jak lawirować pomiędzy bohaterami, faktami i wydarzeniami, by tylko bardziej pobudzić ciekawość. A jednocześnie bardzo umiejętnie przeplata ze sobą gatunki, bo mamy tu do czynienia i z powieścią szpiegowską i subtelną historią miłosną. Całość sprawia bardzo nieoczywiste wrażenie, ulotne, tajemnicze, niedopowiedziane.

Ponadto muszę przyznać, że została wspaniale napisana, pięknym językiem i równie pięknym stylem. Łatwo było o banał i łatwo było o schematyczność, z pozoru wydaje się prosta i naiwna ale nic bardziej mylnego. Powieść jest gęsta od emocji, konstrukcyjnie jest wspaniała a to jak autor ukazał sieć powiązań między bohaterami to wręcz majstersztyk. Wydawnictwo Claroscuro po raz kolejny zachwyciło mnie tym, jakie książki wydają.

Polecam serdecznie.

„Minotaur” jest kolejnym przykładem powieści, która mówi jak wiele zależy od przypadku i jak bardzo przypadek potrafi zmienić całe dotychczasowe życie. Prawda stara jak świat a temat był już wielokrotnie eksplorowany, że ciężko o oryginalne podejście. A jednak udało się to znakomicie Benjaminowi Tammuzowi.

Historia zaczyna się banalnie. Mężczyzna przypadkowo wsiada do...

Powieść, która w zasadzie dotyka kwestii metafizycznych - nadawaniu znaczenia życiu w momencie podejmowania, jedna po drugiej, decyzji - i nieuchronności losu, ale wbrew bardzo entuzjastycznym rekomendacjom - momentami ewidentnie zbyt naiwna.
Ciekawie przedstawione wątki z historii Izraela.
Wiadomo, że w prostocie tkwi geniusz, z tym, że sztuką jest uczynić coś tak prostym, jak to tylko możliwe, ale nie bardziej.

Powieść, która w zasadzie dotyka kwestii metafizycznych - nadawaniu znaczenia życiu w momencie podejmowania, jedna po drugiej, decyzji - i nieuchronności losu, ale wbrew bardzo entuzjastycznym rekomendacjom - momentami ewidentnie zbyt naiwna.
Ciekawie przedstawione wątki z historii Izraela.
Wiadomo, że w prostocie tkwi geniusz, z tym, że sztuką jest uczynić coś tak...

„Pewien mężczyzna, który był agentem, zaparkował samochód na mokrym od deszczu placu i wsiadł do autobusu jadącego w kierunku miasta”... Tym zdaniem rozpoczyna się książka pełna tajemnic, niewysłanych/wysłanych listów, wikłających się dróg ludzkich serc, książka pełna napięcia, oczekiwania, kipiąca od (nie) spełnionej miłości, kontroli nad życiem, zaskakująca pod wieloma względami. Umieszczona bardzo mocno w symbolikę i odniesienia do historii Izraela. Wsiadłam z pewnym czterdziestojednoletnim mężczyzną, w dniu jego urodzin do tego samego autobusu i wraz z nim dałam się porwać temu, co było nieuniknione. Z każdym rozdziałem coraz bardziej zachwycałam się kunsztem opowieści, pomysłu, ubrania w słowa tej historii i z ogromną ciekawością wędrowałam meandrami czytelniczego labiryntu.

„Pewien mężczyzna, który był agentem, zaparkował samochód na mokrym od deszczu placu i wsiadł do autobusu jadącego w kierunku miasta”... Tym zdaniem rozpoczyna się książka pełna tajemnic, niewysłanych/wysłanych listów, wikłających się dróg ludzkich serc, książka pełna napięcia, oczekiwania, kipiąca od (nie) spełnionej miłości, kontroli nad życiem, zaskakująca pod wieloma...

Szczerze mówiąc, to dziwię się entuzjastycznym opiniom na temat tej książki. Spodziewałam się czegoś lepszego, a otrzymałam zwykły romans i to tak wydumany, że aż trochę żenujący. Nieprzekonujące postaci, wydumane wydarzenia. Słabizna.

Szczerze mówiąc, to dziwię się entuzjastycznym opiniom na temat tej książki. Spodziewałam się czegoś lepszego, a otrzymałam zwykły romans i to tak wydumany, że aż trochę żenujący. Nieprzekonujące postaci, wydumane wydarzenia. Słabizna.

Współcześni romantycy tego świata żyją nadal!
Są wśród nas. Może nimi być każdy. Ten mężczyzna mijający mnie na chodniku i ten pan siedzący przy kawiarnianym stoliku albo tamten chłopak stojący na końcu kolejki do sklepowej kasy. I na pewno nie byłaby to odkrywcza myśl, gdyby nie jedno „ale”. Ukryci pod grubą warstwą codziennej, prozaicznej egzystencji, wykonujący bardziej lub mniej powszechne zawody, pełniący bardziej lub mniej znaczące funkcje czy bardziej lub mniej odpowiedzialne role społeczne, drążą labirynty, do których podstępem zwabiają kobiece ideały swojego życia.
Tak jak Aleksander, bohater tej powieści. Minotaur – hybryda romantyka i racjonalisty. Współczesny twór spuścizny epoki romantyzmu. Mężczyzna prowadzący podwójne życie. Dla świata absolwent szkoły rolniczej, potem handlarz bronią, ostatecznie tajny agent wywiadowczych służb izraelskich. Dla najbliższych syn, mąż i ojciec. Dla siebie dusza karmiąca się muzyką i zapachem śmierci, dla której odgłos wystrzału myśliwskiej strzelby i dźwięki postrzelonych, konających zwierząt były tak samo fascynujące, jak brzmienie strun wiolonczeli. Przepojony literaturą Lwa Tołstoja, Wolfganga Goethego i Miguela de Cervantesa domagał się śmierci w nieumiejętności życia. Tworzący wokół siebie kręgi wtajemniczenia niczym labirynt, w środku którego spotykała się jawa i sen, realizm i magia, ideał i proza życia, dusza i ciało. Paliło się "światło, którego żaden orgazm nie jest w stanie rozpalić. Istniała miłość, której siła jest większą od tej, jaką ludzie się kochają." Któż by się nie skusił na takie fantazje?, a może realne obietnice!? Stan niebezpieczny, przekraczający możliwości psychiczne i fizyczne każdego człowieka. Siły kogokolwiek. Ideał, który osiągającego go śmiałka, desperata, szaleńca? z góry skazywał na porażkę. Na śmierć. Zawsze.
A mimo to, a może właśnie dlatego, obiecujący, wabiący, kuszący Aleksandra do przekraczania kolejnych kręgów, odkrywania kolejnych tajemnic, przeżywania stanów niedostępnych racjonalnemu umysłowi, balansowania na granicy istnienia i niebytu, ryzykowania zagubieniem się w labiryncie życia z nadzieją na wyjście z niego bez szwanku lub całkowitego zatracenia się w nadziei na dotarcie do jego centrum. Napędzany jedynie niszczącą potęga głodu uczuć i nowych doznań. Nieodpartym, niezaspokojonym pragnieniem zespolenia się z ideałem kobiecej duszy, ciała i umysłu.
Biada tej dziewczynie, która stanie się takim obiektem uczuć, takiego mężczyzny. Pozostanie na zawsze uwięziona w pułapce miłości. W przypadku tej powieści boginią Aleksandra została Thea. Przypadkowo spotkana w londyńskim autobusie liczyła sobie wówczas zaledwie siedemnaście lat, a on czterdzieści jeden. Różnica wieku i okoliczności spotkania w niczym nie przeszkodziły, by stała się kobietą jego życia, którą kochał jeszcze przed jej narodzinami, a której cień i nieokreślona postać bez twarzy, śledziły go od dnia narodzin. Od tego momentu, nie ujawniając swojej twarzy, towarzyszył Thei wszędzie. Będąc stale przy niej, znał każdy jej krok, każdą decyzję, plany, znajomych. Ona czytała tylko jego listy. Po kilku latach korespondencji krążyła już po labiryncie emocji stworzonym przez Aleksandra, zakochując się w jego mieszkańcu – Minotaurze.
I nieważne było zakończenie tej powieści. Najważniejsze były emocje towarzyszące mi podczas wędrówki po ścieżkach życia Aleksandra. Stopniowane i wytyczane według kręgów zbudowanych niczym labirynt z trzech, na pozór różnych historii losów, trzech punktów widzenia, trzech mężczyzn związanych emocjonalnie z Theą, nieświadomie tkwiącą w centrum wydarzeń, spalającą niczym płomień świecy, siebie i krążących wokół niej mężczyzn, niczym ćmy.
A wszystko przez jednego romantyka!
Ta powieść to przypomnienie, że są wszędzie i są bardzo niebezpieczni, potrafiący w szaleństwie emocjonalnych doznań wciągnąć w swój świat osoby postronne. Czasami wbrew ich woli, niszcząc pośrednio osoby przypadkowo zaplątane w aranżowany ciąg wydarzeń.
Ta powieść to również ostrzeżenie, że współcześni romantycy, dobrze ukryci, trochę zmutowani i wyposażeni we współczesną technologię jakim jest Internet i telefon komórkowy, są dużo bardziej niebezpieczni niż dawniej. Pokazał to Janusz Leon Wiśniewski w powieści "Samotność w sieci" i Daniel Senderek w "SMS. Słowa Mają Siłę".
Czym dla mnie jest ta powieść?
I przypomnieniem, i ostrzeżeniem.
Nie dla mnie zatracanie się w burzy emocji prowadzącej do samozniszczenia. Wolę sobie o tym poczytać. Chociaż… czy tacy pytają się o zdanie swojej ofiary czy woli poczytać o emocjach, czy je przeżyć?
http://naostrzuksiazki.pl/

Współcześni romantycy tego świata żyją nadal!
Są wśród nas. Może nimi być każdy. Ten mężczyzna mijający mnie na chodniku i ten pan siedzący przy kawiarnianym stoliku albo tamten chłopak stojący na końcu kolejki do sklepowej kasy. I na pewno nie byłaby to odkrywcza myśl, gdyby nie jedno „ale”. Ukryci pod grubą warstwą codziennej, prozaicznej egzystencji, wykonujący bardziej...

Ta książka jest niczym labirynt, z którego nie chce się wyjść. Na pozór błaha i nierealna historia miłosna, okazuje się być misternie skonstruowaną historią, która bardziej nawet niż samą fabułą porywa swoją swietną konstrukcją.
Pierwszy rozdział wprowadza czytelnika w niemożliwą historię bardzo impulsywnego uczucia pewnego tajnego agenta Mossadu do młodej Thei, która zupełnie nieświadomie krzyżuje swój los z owym agentem wsiadając pewnego dnia do tego samego miejskiego autobusu. Tyle że, on ją widzi, ona jego nie. On wie o niej wszystko, ona o nim nic... On uznaje ją za kobietę, na którą czekał całe życie, ona nie wie kim on jest. On może w pełni sterować jej życiem, ona nie wie, że jej los nie jest dziełem przypadku... Połączą ich listy, które będą sobie wysyłać.

Ale uwaga! To tylko wstęp do całej historii. Reszta jest już kunsztownie utkaną siecią niewidocznych połączeń, która będzie czytelnika zaskakiwać z każdym kolejnym rozdziałem gdy będzie się przed nim odkrywała pajęczyna tych powiązań a każdy kolejny rodział, z pozoru niezwiązany z historią będzie się okazywał być bardzo wiele znaczącym elementem dla całości fabuły.

Moje drugie spotkanie z wydawnictwem Claroscuro i po raz drugi strzał w dziesiątkę!

Ta książka jest niczym labirynt, z którego nie chce się wyjść. Na pozór błaha i nierealna historia miłosna, okazuje się być misternie skonstruowaną historią, która bardziej nawet niż samą fabułą porywa swoją swietną konstrukcją.
Pierwszy rozdział wprowadza czytelnika w niemożliwą historię bardzo impulsywnego uczucia pewnego tajnego agenta Mossadu do młodej Thei, która...

Niczym w filmie "Hero" Zhanga Yimou otrzymujemy cztery uzupełniające się opowieści, teoretycznie o tych samych wydarzeniach, jednak im więcej się dowiadujemy, tym większe dopadają nas wątpliwości. Benjamin Tammuz z każdym kolejnym zdaniem powieści każe nam kwestionować wszystko to, co już wiemy o bohaterach i wydarzeniach. Książka krótka, ale nasycona treścią i emocjami. Warto!

Niczym w filmie "Hero" Zhanga Yimou otrzymujemy cztery uzupełniające się opowieści, teoretycznie o tych samych wydarzeniach, jednak im więcej się dowiadujemy, tym większe dopadają nas wątpliwości. Benjamin Tammuz z każdym kolejnym zdaniem powieści każe nam kwestionować wszystko to, co już wiemy o bohaterach i wydarzeniach. Książka krótka, ale nasycona treścią i emocjami....

Oryginalna, dobrze się czyta. Trochę historia miłosna dla mężczyzn, trochę dzieje Izraela ;-)
Gdzieś przypomina Cabre.
Miejscami trąca naiwnością, gdzieś indziej zachwyca fantazją.
Warto przeczytać!

Oryginalna, dobrze się czyta. Trochę historia miłosna dla mężczyzn, trochę dzieje Izraela ;-)
Gdzieś przypomina Cabre.
Miejscami trąca naiwnością, gdzieś indziej zachwyca fantazją.
Warto przeczytać!

Tytułowy Minotaur czyli agent izraelskiego wywiadu wprowadza, upatrzoną przez siebie młodą angielkę o imieniu Thea w miłosno-platoniczny labirynt uczyć, który dla dziewczyny staję się z czasem ciężarem i drogą bez wyjścia. Autor Benjamin Tammuza, w sposób dalece oryginalny, połączył wysublimowany romans ze światem tajnych służb i technik szpiegowskiego warsztatu pracy. Ponadto podążając za fabułą książki mamy okazję prześledzić najważniejsze wydarzenia z XX wiecznej historii państwa Izraelskiego z konfliktem żydowsko-arabskim na czele. Autor użył bardzo lubiany przeze mnie zabieg literacki ukazywania tej samej historii z punktu widzenia poszczególnych bohaterów. Dużym atutem powieści jest jej niebanalna i zaskakująca konstrukcja. Z pozoru nie powiązane ze sobą wątki w końcowych rozdziałach tworzą zwarty i logiczny obraz. Polecam tę pozycję ze względu na ciekawe doznania estetyczne, jak i jej niewielkie rozmiary, które pozwalają przeżyć akcję przy jednym świeżym podejściu.

Tytułowy Minotaur czyli agent izraelskiego wywiadu wprowadza, upatrzoną przez siebie młodą angielkę o imieniu Thea w miłosno-platoniczny labirynt uczyć, który dla dziewczyny staję się z czasem ciężarem i drogą bez wyjścia. Autor Benjamin Tammuza, w sposób dalece oryginalny, połączył wysublimowany romans ze światem tajnych służb i technik szpiegowskiego warsztatu pracy....

To niewiarygodne ile treści można zmieścić na dwustu stronach. I jak można pisać o czymś nie nazywając tego po imieniu i otwierać pewne miejsca bez użycia klucza.
Chciałabym tyle powiedzieć ale zaskoczenie i zachwyt odbierają mi mowę. Poza tym nie potrafię tak ładnie jak Tammuz i tak w punkt mówić o rzeczach pozornie oczywistych.
Kiedy otworzycie książkę i zaczniecie pierwszy rozdział, trudno Wam się będzie od niej oderwać, dopóki nie skończycie. Na początku historia wyda Wam się (być może) banalna, ot jakiś pan skreślił do młodego dziewczęcia parę zdań, na które ona zareagowała (ku mojemu zdziwieniu, przyznam). Nie bardzo wiedziałam, co przyniesie to zdarzenie, czy to będzie moralitet czy prztyczek w nos (ani jedno ani drugie). Z każdą kartką byłam coraz bardziej ciekawa, a gdy kolejny rozdział uzupełnił moją wiedzę o nową perspektywę, wiedziałam już, że się nie oderwę, dopóki nie dowiem się wszystkiego.
Zanim przejdę do sedna (jeśli mi się to w ogóle uda) chciałam zwrócić uwagę na rzecz mniej istotną, mianowicie na perspektywę, która rzuca światło na fakty. Za każdym razem oświetlane z innej strony, ukazują nam się w coraz pełniejszym kształcie. Eureka(!) możecie powiedzieć, ale zastanówcie się nad tym, kiedy będziecie rzucać w ludzi kamieniami, będąc przekonanym o własnej racji, bo coś zobaczyliście.
Claroscuro przyzwyczaiło mnie do mądrych książek. Gdy czytałam „Jak się ma twój ból”, wiedziałam, że tytuł jest rozwiązaniem zagadki. Nie inaczej było w tym przypadku. Kiedy już przypomnicie sobie kim był Minotaur, bez problemu, myślę, odnajdziecie go w historii. Jest tak samo abstrakcyjny jak w mitach, ale istnieje, wystarczy uwierzyć.
Teraz najchętniej opowiedziałabym o wszystkim, czego doświadczyłam i co się we mnie jeszcze kotłuje, ale nie chcę Wam zepsuć lektury. Ostatni raz tak się wzruszyłam podczas jednej ze scen filmu "Solaris" (tak z 15 lat temu),kiedy opuszczony przez ukochaną bohater, grany przez George'a Clooneya tak bardzo za nią zatęsknił, że ją ujrzał. Kto jeszcze tak potrafi kochać?

To niewiarygodne ile treści można zmieścić na dwustu stronach. I jak można pisać o czymś nie nazywając tego po imieniu i otwierać pewne miejsca bez użycia klucza.
Chciałabym tyle powiedzieć ale zaskoczenie i zachwyt odbierają mi mowę. Poza tym nie potrafię tak ładnie jak Tammuz i tak w punkt mówić o rzeczach pozornie oczywistych.
Kiedy otworzycie książkę i zaczniecie...