Mając przed sobą książkę Wojciecha Cejrowskiego, pełen entuzjazmu pomyślałem, czeka mnie niezła lektura.

Gdy już czytałem "Gringo wśród dzikich plemion" ciągle się zachwycałem, literalnie po każdym akapicie. A to nad talentem do opowiadania historii, to znów nad odwagą, bez której nasz podróżnik dawno by w najdzikszej puszczy zginął, nad nietuzinkowym poczuciem humoru, w końcu nad mądrością życiową, która każe nam żyć tym co teraz i cieszyć chwilą.

Gdy skończyłem tę książkę, czegoś mi brakowało, miałem w sobie pewien rodzaj pustki.

W pewnych momentach byłem wzruszony, np. wtedy gdy w jednym z kościołów w Ameryce Środkowej ksiądz kazał, dwóm siostrom się pojednać, zagroził że nie będzie kontynuował mszy jeżeli się nie pogodzą. Groźba poskutkowała.

Nasz podróżnik, opisuje mrożące krew w żyłach historie, mrożące z dwóch powodów, ponieważ są napisane zwięzłym językiem co powoduje w czytelniku wzrastające napięcie, strach przed tym co autorowi książki się wkrótce stanie i druga rzecz, są prawdziwe, trochę wyolbrzymione, podobnie jak w powieściach, ale prawdziwe.

Język pozycji jest dosyć prosty, ale to paradoksalnie wynika z wielkiej wiedzy autora, nie musi używać trudnych słów żeby wyrazić co ma na myśli, ma wielką wiedzę z bardzo wielu dziedzin nauki, uczył się na czterech kierunkach studiów, lecz nie wszystkie skończył.

Jego żoną była Beata Pawlikowska, oczywiście bardzo znana podróżniczka. Pan Wojciech opisuje jak razem z nim zdobywała zachodni biegun dżungli, to miejsce znajduje w przesmyku Panamskim.

Naprawdę piękna książka, warto ją przeczytać, a nawet do niej wracać.

Mając przed sobą książkę Wojciecha Cejrowskiego, pełen entuzjazmu pomyślałem, czeka mnie niezła lektura.

Gdy już czytałem "Gringo wśród dzikich plemion" ciągle się zachwycałem, literalnie po każdym akapicie. A to nad talentem do opowiadania historii, to znów nad odwagą, bez której nasz podróżnik dawno by w najdzikszej puszczy zginął, nad nietuzinkowym poczuciem humoru, w...