Takiego Reymonta jeszcze nie czytałam! „Z pamiętnika” to opowiadanko – cud, miód, malina! Satyra, humoreska i wnikliwy portret mieszczańskich stosunków w jednym. Popis talentu, inteligentnej złośliwości, fantastycznego poczucia humoru i niezwykłego zmysłu obserwacji pisarza. A wszystko podane tak przyjemnym, „letkim” stylem, że „psiakość, baranie nóżki” słów znaleźć nie potrafię, by wyrazić mój zachwyt.

Panna Hala i jej rodzina to idealna kompania dla Dulskich Zapolskiej. Incydentu ze służącą co prawda brak, ale tylko dlatego, że pani domu czuwa i wie, kiedy delikwentkę odesłać. Chociaż ko wie, jakby było, gdyby małoletni syn starszy nieco był. A tak to jest tylko córa, co właśnie pensję skończyła i się urzędownie zaręczyła. Co prawda tylko ze studentem piątego kursu medycyny, ale trzy ciocie z hipotekami narzeczony ma i jedynym krewnym jest – dobra partia. Opowiadanie Reymonta to dziennik Hali – pisarz bezbłędnie wczuł się w styl panieneczki, co to życia nie zna, pstro w główce ma, za to nosek zadzierać umie, oj umie…i z narzeczonym po kątach się obściskiwać i całować umie, choć takie całowanie to przecież miłość na kredyt. Okazjonalnie w dzienniczku Hali pojawiają się wpisy szanownego tatusia i mamusi. A to wszystko przez podróż do Włoch, w którą rodzice zabierają córę i Stokrótki, pieseczki ukochane.

Język tego opowiadania mnie po prostu oczarował. Jak przyjemnie się ten utwór czyta. Ogromnie żałuję, że nie poznałam Reymonta od tej strony wcześniej. I szczerze polecam „Z pamiętnika”, bo chyba tylko Magdalena Samozwaniec takie świetne złośliwostki popełniać umiała.

Takiego Reymonta jeszcze nie czytałam! „Z pamiętnika” to opowiadanko – cud, miód, malina! Satyra, humoreska i wnikliwy portret mieszczańskich stosunków w jednym. Popis talentu, inteligentnej złośliwości, fantastycznego poczucia humoru i niezwykłego zmysłu obserwacji pisarza. A wszystko podane tak przyjemnym, „letkim” stylem, że „psiakość, baranie nóżki” słów znaleźć nie...